Σκέφτομαι και Γράφω#20 – Αποφάσεις ζωής (Δεν σας φοβάμαι)...

 

photo by tumblr 

  Ήταν θυμάμαι Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου του 2014 (ναι, δυστυχώς για τους άλλους κι ευτυχώς για μένα έχω φοβερή μνήμη, θυμάμαι τα πάντα και τους πάντες), με μια διάθεση χαλαρή, ανέμελη, με όμορφη παρέα και ένιωθα ευτυχισμένη και "ασφαλής". Ασφαλής γιατί νόμιζα πως είχα πια ένα στήριγμα... νόμιζα! Τελικά στην πορεία έπρεπε να πάρω -για μια ακόμη φορά- μια "απόφαση ζωής" για το καλό μου. Και πάνω στη ωραία παιγμένη αυτή σκηνή, πέφτει σαν μουσικό χαλί ένα τραγούδι που άκουγα για πρώτη φορά. Ομολογώ πως με συνεπήρε και με συγκίνησε Στο σύνολό του. Ποιο ήταν αυτό; Θα το δεις στο τέλος της ανάρτησης! Αλλά, να! το άκουσα πάλι σήμερα και έφερε μνήμες και μαζί έφερε και σκέψεις κι έναν μικρό απολογισμό. 

  Και σκέφτομαι λοιπόν...

 Τότε, 8-9 μήνες πριν, τα πράγματα στη κοινωνία, στην Ελλάδα, στον κόσμο ήταν ρευστά, όπως και σήμερα. Αμφιβολία, αμφισβήτηση, ανασφάλεια... τεράστια παντού!

  Τότε, 8-9 μήνες πριν Εγώ ήμουν σε άλλη φάση, σε άλλη ψυχολογική κατάσταση... ήμουν αλλιώς.  Έπρεπε να πάθω για να μάθω πως τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται. Παντού παίζονται παιχνίδια, κι ας μην έχω μάθει Εγώ να παίζω παιχνίδια ή να έχω δυο πρόσωπα. 

 Όλα είναι τίμια μέχρι να αποδειχτεί η ατιμία.

Όλοι είναι κύριοι και κυρίες μέχρι να αποδεχτεί το αντίθετο. (θυμάμαι να το λέω χιουμοριστικά αλλά πιστεύοντας σε αυτό απόλυτα, στις συζητήσεις μας στην τάξη και ο καθηγητής μου της Πληροφορικής κύριος Βασίλης να μου λέει πάντα: "Έτσι ακριβώς Μαρία μου! Πολύ σωστή σε βρίσκω!")

Όλα είναι στη θέση τους μέχρι να γίνει κάτι σαν σεισμός καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι "Τίποτα δεν είναι δεδομένο!"

  Σήμερα, 8-9 μήνες μετά, όλα, σχεδόν τα πάντα και παντού μοιάζουν να καταρρέουν. Καταρρέουν ή μήπως απλά είναι σαν ένας μικρός σεισμός, έτσι για να ταρακουνηθούμε λίγο περισσότερο και να  δούμε αλλιώς τα πράγματα; Πιο ανθρώπινα, πιο ομαδικά, πιο ενωμένα; Πιο...;

  Η ιστορία έχει δείξει αλλά και από ότι λέει και ο σοφός λαός ότι "από τις στάχτες μας ξαναγεννιόμαστε". Οφείλουμε να το κάνουμε, έτσι δεν είναι; 

  Μας δόθηκε μια ζωή, (θέλω να πιστεύω όχι τυχαία, πως υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος!) οφείλουμε λοιπόν να την προστατέψουμε πρώτα εμείς οι ίδιοι. Το πιο σωστό και το πιο δίκαιο είναι να παίρνει την ευθύνη ο καθένας για τη ζωή του. Και ποια είναι η ευθύνη μας; Να έχουμε την ευθύνη να επιλέγουμε εμείς πότε θα μας ρίξουμε στο "γκρεμό" ή έστω ένα βήμα πριν το γκρεμό κι όχι να αφήνουμε σε ξένα χέρια τη ζωή μας για να την ρίξουν "άλλοι", όποτε θέλουν, έτσι γιατί τη θεωρούν "περιττή". 

  Σε κάθε απολογισμό πριν, στη μέση, μετά ή στο τέλος μην αρχίσεις τα σχόλια, τα παράπονα, τις μιζέριες, τα κλάματα, τις κατάρες για την κακή σου τύχη και μοίρα και να έχεις και την απαίτηση από τους "άλλους" να σεβαστούν ή ακόμα χειρότερα να προστατέψουν τη ζωή σου, από την στιγμή που εσύ ο ίδιος δεν την προστάτευσες και την άφησες σαν έρμαιο σε ξένα χέρια να αποφασίζουν οι "άλλοι" αν αξίζει ή δεν αξίζει.  

  Ξέρω πως υπάρχει πάντα ένας φόβος μέσα μας για αλλαγές που δεν θελήσαμε ή δε θέλουμε ή που αγαπάμε να μισούμε ή μπορεί να μην τις αντέχουμε. Ξέρω, όπως το ξέρουμε όλοι καλά πως ο μεγαλύτερος φόβος είναι ο ίδιος ο φόβος που φέρνει δειλία, πισωγυρίσματα, λανθασμένες αποφάσεις κι ακόμα περισσότερα λάθη. Δυστυχώς, πολλές φορές μη έχοντας ευκαιρία να τα διορθώσεις, ακόμα κι αν έχεις καταλάβει τι έκανες. 

 Πάντα υπάρχουν (εναλλακτικές)  επιλογές στα πράγματα. Το σίγουρο είναι πως καμία από τις επιλογές δεν είναι ο "εύκολος δρόμος", όλες κρύβουν παγίδες και υπάρχει και "το ρίσκο" που τον καταλαβαίνει πρώτα από όλα καλύτερα ο φόβος σου. Όμως το ότι υπάρχουν επιλογές και πόσο μάλλον όταν τα πράγματα δεν έχουν φτάσει τελείως στην κατάρρευση και μπορείς έστω και λιγάκι να 'σώσεις την κατάσταση', δεν είναι αυτό από μόνο του λίγο "ελπιδοφόρο";

  Και όχι, δεν μιλάω μόνο για όσα συμβαίνουν στο σπίτι μας, στην Ελλάδα, στον κόσμο, μιλάω γενικά και ειδικά, κοινωνικά και προσωπικά για όσα μας απασχολούν, για επιλογές και για αποφάσεις που θέλουμε δε θέλουμε, αντέχουμε δεν αντέχουμε παίρνουμε καθημερινά για τη ζωή μας. 

  Μα αν σταθείς δυνατός, με πίστη και αποφασιστικότητα, με ένα λογικό μυαλό στη θέση του, με ψυχραιμία για να μην χάσεις το μέτρο και κάνεις χειρότερα τα πράγματα, με λίγη αισιοδοξία ότι "κάτι θα πάει καλά ή καλύτερα", με μια μικρή ή μεγάλη δόση (όση διαθέτει κανείς) χιούμορ ή ακόμα καλύτερα διακωμωδείς πρώτα τον εαυτό σου κι ύστερα τις καταστάσεις και με την σκέψη "θα την κερδίσω και αυτή την μάχη", δεν είναι ένας καλός λόγος για να παλέψει ο φόβος σου με τον φόβο, εσύ με τον εαυτό σου για τη ζωή σου και την ζωή όσων αγαπάς, ακόμα κι αν τα πάντα γύρω σου καταρρέουν;

  Και όχι μην σου φαίνονται όλα αυτά ουτοπικά και ονειροπαρμένα. Είναι απλώς μαθήματα, εμπειρίες και μηνύματα ζωής που μας δίνονται καθημερινά και ίσως πολλές φορές τα αφήνουμε στην ακρούλα ξεχασμένα και σκονισμένα μέχρι βέβαια να τα ξεσκονίσουμε. Φυσικά είναι και προς τα που γέρνει η ζυγαριά, πόσα είναι τα συν(+) και τα πλην(-). Κάθε "απόφαση ζωής" που παίρνουμε πάντα θα είναι δύσκολη και επίπονη, που όμως μετά από πολύ καιρό θα αντιληφθείς πως τελικά "υπήρχε λόγος" και "ήταν για καλό". Τουλάχιστον, τις περισσότερες φορές, καταλήγεις σε αυτό το συμπέρασμα.  

@υτές ήταν οι σκέψεις μου και μόνο. 

Και ιδού το τραγούδι που μου θύμησε το "τότε". Τόσο βαθύ και συγκινητικό, τόσο επίκαιρο και Ελληνικό...

 Μελίνα Ασλανίδου - Μελίνα

 Μουσική: Γιώργος Παπαδόπουλος 

Στίχοι: Κυριάκος Ντούμος

Δε σε φοβάμαι κι ας μου λες
Κρατάω μαχαίρι
Έχω στα στήθια μου τους στίχους του Σεφέρη
Έχω του Γκάτσου την Αμοργό
Έχω τον Κάλβο, το Σολωμό.
Δε σε φοβάμαι
Δε σε φοβάμαι κι ας μου λες
Φύγε Μελίνα
Έχω έναν ήλιο φυλαχτό απ' τη Βεργίνα
Έχω τον Όλυμπο, τον Υμηττό
Το Παλαμίδι, την κυρά της Ρω
Δε σε φοβάμαι

♬Δε σε φοβάμαι
Δε σε φοβάμαι
Με την Ελλάδα εγώ ξυπνάω
Και κοιμάμαι♬

Δε σε φοβάμαι κι ας μου λες
Φύγε σου λέω
Έχω μια θάλασσα αγάπες στο Αιγαίο
Έχω στη Κρήτη ένα Θεό
Ένα ακρωτήρι κι ένα σταυρό
Δε σε φοβάμαι
Δε σε φοβάμαι κι ας μου λες
Φύγε απ' τη μέση
Έχω ένα δέντρο στην Επίδαυρο φυτέψει
Έχω μια ορχήστρα κι ένα βωμό
Έχω το λόγο μου τον τραγικό
Δε σε φοβάμαι

_____________________________

Δείτε επίσης: Το βίντεο για την Ελλάδα, που έχει προβληθεί …σε 148 χώρες με βάση τα στατιστικά του Youtube, και είναι πιο επίκαιρο από ποτέ λόγω των όσων ζούμε αυτές τις ημέρες.

 Σημ.: Επειδή εγώ γράφω ό,τι μου κατεβαίνει στο κεφάλι, ΔΕΝ σημαίνει ότι πρέπει και επιβάλλετε ο άλλος που με διαβάζει να συμφωνεί με όσα γράφω. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να έχει την άποψή του, όπως το έχω κι εγώ! (αυτά προς αποφυγή παρεξηγήσεων!)

 ☞Διαβάστε επίσης: 
____________________

► Διαβάστε εδώ όλα τα post της στήλης “Σκέφτομαι και Γράφω"

________________________________________________

*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫

Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και  χωρίς πρώτα την έγκρισή της αρθρογράφου.

Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα! 

Με επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος. 

©Copyright 2010-2015 * ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)*

*All rights reserved