💭Σκέφτομαι και Γράφω #22: Υποταγή & Επανάσταση

   Διανύουμε περίεργες, δύσκολες, χαώδεις μέρες... σε όλα τα επίπεδα.

Μια χώρα έτοιμη να γκρεμιστεί... αλλά δεν θα γκρεμιστεί. 

Ένας λαός έτοιμος να λυγίσει... αλλά δε θα λυγίσει.

Αξίες έτοιμες να πουληθούν στο βωμό την επιβίωσης... αλλά δεν θα πουληθούν, όχι όλες, όχι από όλους, όχι σε όσους πιστεύουν σε αυτές.

Διανύουμε απειλητικές, τρομοκρατικές, ιστορικές ημέρες... σε όλα τα επίπεδα.

Ακόμα μεγαλύτερη αμφισβήτηση, μιζέρια, αγέλαστα πρόσωπα, φόβος για το αύριο. 

Τίποτα δεν πάει καλά. Υπάρχει και μια στασιμότητα...

Υπάρχει η καλή διάθεση που με το ζόρι νικάει την κακή...

Υπάρχει και μια αίσθηση ότι περνούν οι μέρες και είναι σαν να μη τη ζεις, σαν να τρέχει ο χρόνος όπως τρέχουν τα γεγονότα. 

  Κι όμως,

 Εγώ νιώθω πιο σίγουρη από ποτέ...

Νιώθω πιο δυνατή από ποτέ... 

Νιώθω πιο αισιόδοξη από ποτέ...

Νιώθω να μη φοβάμαι πια ούτε την σκιά μου...

Νιώθω ότι μπροστά σε όσα έχω περάσει, αυτός είναι ένας εφιάλτης που αργά ή γρήγορα θα περάσει.

Φτώχεια; Ψιλά € στο πορτοφόλι; Μεροκάματο του τίποτα; Απλήρωτοι λογαριασμοί; 

Ε, αυτά υπήρχαν πάντα! Και πάντα με κάποιον τρόπο, κουτσά-στραβά τα έβγαζα πέρα.

Βλέπεις, ο Θεός, ποτέ δεν με άφησε!

Δεν με φοβίζει καμία φτώχεια, ούτε τα λιγοστά χρήματα στην τσέπη!

Έχω ζήσει πιο φτωχικά από ό,τι τώρα, έχω ζήσει και με ένα 1€ στην τσέπη για εβδομάδα.

Έχω ζήσει με τα απαραίτητα, έχω ζήσει στο να έχω και το κάτι παραπάνω. Ε, και; Αν χρειαστεί, θα τη ξανά ζήσω για μία ακόμη φορά.

   Και, όχι! δεν μου αρέσει πια η φτώχεια. Για να είμαι ειλικρινής την βαρέθηκα. Ούτε μ' αρέσει να μην έχω λίγα παραπάνω € στο πορτοφόλι μου για μια έξοδο με τους φίλους μου, για μια φορά, και αν, το μήνα να πάω στο cinema που τόσο λατρεύω, για ένα κουλούρι Θεσσαλονίκης που κάποιες φορές το λιγουρεύομαι, για ένα καφέ στο χέρι στα "περπατήματα της ηρεμίας μου" για λίγο, μακριά από όλους.

  Όχι, δεν μου αρέσει να είμαι σε μια τέτοια κατάσταση αλλά έχω υπάρξει συχνά και έχω μάθει. Δεν είναι ότι δεν με ενοχλεί αλλά εδώ που φτάσαμε θα πρέπει, θέλω δε θέλω, να την περνάω ξανά και ξανά. Μέχρι τα πράγματα να καλυτερέψουν, μέχρι να ορθοποδήσουμε, μέχρι ΕΓΩ να ορθοποδήσω πλήρως.

   Κι αν άλλοι κι άλλοι είναι σε μια δύσκολη θέση, που να δεις και τη δική μου Φίλη/ε μου! 

Να παλεύεις εντελώς μόνη σου δίχως ουσιαστική βοήθεια, στήριξη, μια καλή κουβέντα, ένα "ανήκω κι Εγώ" σε αυτή την οικογένεια... Να θες να μιλήσεις... αλλά ποιος θα σε ακούσει; Να θες να νιώσουν τα "καρδιοχτύπια" σου, τις σκέψεις σου, τις στενοχώριες σου, να ζητήσεις μια άποψη/μια συμβουλή... αλλά ποιος θα σε νιώσει; Να θες μια αγκαλιά, ένα χάιδεμα στην πλάτη... αλλά ποιος θα το κάνει χωρίς να σε "χτυπήσει" πισώπλατα; Να παλεύεις για ένα μεροκάματο, για μια δουλειά, για να πραγματοποιήσεις τα μικρά σου όνειρά, για να φτιάξεις μια ζωή για να μην είναι μάταιη... κι όμως να βρίσκεσαι στον τοίχο έτοιμοι όλοι να σε πυροβολήσουν, γιατί δεν έχεις τώρα, στην παρούσα φάση, τη δυνατότητα, ίσως και την επιλογή, να κάνεις και να φτάσεις στο σημείο που είναι άλλοι, που αν μη τι άλλο ήταν και είναι σε μια βολεμένη θέση (κι όχι δεν μιλάω για μια 'καρεκλάτη' θέση), μια θέση που Εγώ καλώς ή κακός δεν την είχα ποτέ. Άδικο βέβαια αν αναλογιστείς τι έδωσα και τι πήρα στην τελική. 

  Κι όμως, Εγώ που περπατάω σε ένα -σχεδόν- "Τίποτα" νιώθω πως έχω πολλά περισσότερα από όσα έχουν κάποιοι άλλοι.

Έχω τον εαυτό μου, έχω την κάποια δόση αισιοδοξία μου, έχω τα όνειρά μου, έχω την αξιοπρέπειά μου, έχω τα συναισθήματα μου (φάε συναισθήματα μου είχε πει πριν λίγο καιρό η μάνα μου που ποτέ δεν κατάλαβε και το πιο απλό!) που με κάνουν να παραμένω ακόμη Άνθρωπος, έχω τα χέρια μου και τα πόδια μου γερά, την υγεία μου να είναι ok, έχω ένα μυαλό στη θέση του, την επιλογή να χαίρομαι και να απολαμβάνω (κι όχι να μιζεριάζω) όσες μικρές ή μεγάλες ωραίες στιγμές μου φέρνει καθημερινά η ζωή, έχω έναν στόχο, μικρές επιθυμίες, ένα με δυο μεγάλα όνειρα, έχω το χιούμορ μου για να μην με παίρνει η κάτω βόλτα με το παραμικρό, έχω τη δύναμη να είμαι όσο πιο δυνατή μπορώ και γίνεται να είμαι για να αντιμετωπίζω τις αμέτρητες δυσκολίες. Γιατί οι ευκολίες είναι τόσες λίγες, μετρημένες στα δάχτυλα της μιας παλάμης. Πάντα έτσι ήταν!

   Και ξέρεις κάτι ακόμα που έχω και παρεξηγείτε λες και είμαι κάποια τρελή, αναίσθητη ή "αυτή δεν πάει καλά, είναι στον κόσμο της";

Έχω το χαμόγελό μου βρε!

Και ξέρεις τι δύσκολο που είναι μέσα στην μιζέρια της ζωή (σου/μου/μας), με τους τοξικούς και μίζερους ανθρώπους γύρω σου, εσύ να βρίσκεις τη δύναμη να σκας ένα χαμόγελο, ενίοτε κι ένα δυνατό γέλιο;

Ξέρεις τι είναι αυτό; Θα μπορούσες να το πεις "ευτυχία", "επιτυχία", ίσως και "κατόρθωμα".

Εγώ το λέω απλά "απαραίτητο φάρμακο για την ύπαρξή μου".  

Όπως είναι η 'αγάπη', η 'μουσική', το 'γράψιμο', το 'αισθάνομαι'...

   
   Εντάξει, θα πει κάποιος "σιγά τα φοβερά πράγματα που έχεις". Σεβαστό! Δεν είναι χρήματα, μια στρωμένη δουλειά, ένα -οικογενειακό- σπίτι, μια βολεμένη ζωή...

Ασήμαντα για κάποιους, σημαντικά για μένα!

Βέβαια, είναι και πως έχεις μάθει! Ποιες είναι οι προτεραιότητές σου και οι επιλογές σου. 

Δεν ήμουν ποτέ τόσο φιλόδοξη για να αποζητώ όλο και περισσότερα. Μου αρκούν και μου φτάνουν τα λίγα που με κάνουν να είμαι χαρούμενη, να περνώ καλά και να ζω όμορφα.

Και αυτά που δεν έχω, κάποια στιγμή, θέλω να πιστεύω, πως θα έρθουν. 

   Θα μου πει πάλι κάποιος "Που βρίσκεις αυτή τη δύναμη και χαμογελάς βρε Μαρία;" Και θα σου απαντήσω λέγοντας για μια ακόμη φορά. Έχω περάσει και χειρότερα και έχω βγει -σχεδόν- αλώβητη. Απορώ ακόμη πως έχω φτάσει σε αυτή την ηλικία και ζω ακόμη. Έχω περάσει σχεδόν τα πάντα και θα περάσω κι άλλα, που δεν φαντάζομαι. Έχω νιώσει τη δυστυχία, τη μοναξιά, τις μαχαιριές και το χειρότερό μου, το "τίποτα" και τόσα άλλα. Κι όμως για κάποιον λόγο υπάρχω ακόμα. Και το καλύτερο; παραμένω ακόμα όρθια. Όσες φορές κι αν λύγισα βρήκα -σχεδόν- μόνη μου τη δύναμη, το πείσμα να ξανά σταθώ στα πόδια μου και να το παλέψω. 

   Γιατί όπως έχω ξανά γράψει "Εξάλλου, οφείλεις να παλέψεις μέχρι το τέλος, με αξιοπρέπεια και με το κεφάλι ψηλά για να μην κριθείς "αχάριστος" για τη ζωή που σου δόθηκε ως δώρο."

  
  Και το ότι πέρσυ πήρα το μεγαλύτερο μάθημα ζωής που είχα πάρει μέχρι τότε, ήταν αρκετό για να συμπερ-φέρομαι πλέον πιο πεισματικά, πιο δυναμικά, πιο αισιόδοξα και να προστατεύω από το οτιδήποτε περισσότερο τον εαυτό μου, εμένα ολόκληρη. Ήρθαν και οι πολιτικές εξελίξεις, αυξήθηκε και ο δείκτης δυσκολίας σε όλα τα επίπεδα, ε! ήρθε και έδεσε το γλυκό. Δε θέλει πολύ ο άνθρωπος για να του γυρίσει το μυαλό και να δει τα πράγματα διαφορετικά. Μια κόκκινη γραμμή μας χωρίζει από "τη ζωή ή το θάνατο", από το "παλεύω ή τα παρατάω", από το "κολυμπάω ή πνίγομαι", από το "ζω ή μιζεριάζω".

  Οπότε, αυτός ο εφιάλτης που ζούμε αυτή την εποχή είναι ίσως μια καλή ευκαιρία για να καλυτερέψουμε ως άνθρωποι και ως προσωπικότητες, να επαναπροσδιορίσουμε τα πραγματικά "θέλω" μας, τι αξίζει και τι δεν αξίζει, τι μετράει και τι δεν μετράει σε αυτή τη ζωή για μια πιο καλύτερη και πιο όμορφη προσωπική ζωή, να γίνουμε πιο δυνατοί, να διδάξουμε στα παιδιά μας, στα ανίψια μας, στα νέα παιδιά πως η ζωή μας δεν εξαρτάται από πόσα χρήματα έχεις στην τράπεζα αλλά πόση λαχτάρα και επιθυμία έχεις για να γευτείς τη ζωή, όπως και όσο μπορείς με αυτά που σου δίνει ως πρώτα υλικά για να μπορείς στην πορεία να τη φτιάξεις όπως θέλεις εσύ.  

  Δεν είναι μόνο τι επιλογές έχουμε αλλά και τι εν τέλει αποφασίζουμε να κάνουμε με όσες επιλογές έχουμε!

 Και επειδή οι μέρες που βιώνουμε, πίσω από τα γεγονότα υπάρχει γραμμένο με κόκκινα γράμματα το ερώτημα "Υποταγή ή Επανάσταση"; 

  Εγώ θα σου πω πως την υποταγή ή και το υποτακτικός/ή την έχω βιώσει στο πετσί μου σε όλες μου τις σχέσεις και είναι μια απέραντη δυστυχία που αν δεν την σταματήσεις θα σε ακολουθεί σε όλη σου τη ζωή, διότι τα τράμματά σου θα έχουν αφήσει σημάδια. Επιλέγω επανάσταση, με τον δικό μου τρόπο, όπου μπορώ, όσο μπορώ και εκεί που στην παρούσα φάση μπορώ. Η επανάσταση μπορεί να ξεκινήσει με το να αλλάξεις τρόπο σκέψης, συμπεριφορά, να κάνεις καλύτερες επιλογές, να συνεχίζεις να ονειρεύεσαι, να αγαπάς, ακόμα και να χαμογελάς και να σκέφτεσαι λίγο πιο αισιόδοξα από το να μιζεριάζεις και να αφήνεις τη ζωή σου σε ξένα χέρια. Αυτή η επανάσταση είναι μια από τις επιλογές σου, εσύ το μόνο που έχεις για αρχή να κάνεις είναι να το αποφασίσεις να το κάνεις και πράξη. 

 @υτές ήταν οι σκέψεις μου και μόνο. 

   

  Νατάσα Θεοδωρίδου - Υποταγή και επανάσταση 

Στίχοι: Εύη Δρούτσα 

Μουσική: Τριαντάφυλλος

Μη με προσβάλλεις ξαφνικά
μη μου μιλάς μ’ αυτόν τον τρόπο
μάζεψα μέσα μου πολλά
μα ό,τι πω δεν πιάνει τόπο 

Τρέμω κι απόψε μη μου πεις
κάποιες κουβέντες πικραμένες
και φύγεις και σήμερα κι εσύ
μ’ άλλες αγάπες περασμένες 

Υποταγή θέλεις εσύ
κι εγώ επανάσταση
απ’ τους δυο μας θα το δούμε ποιος θα χάσει
απ’ τους δυο μας θα το δούμε ποιος θα χάσει 

Υποταγή θέλεις εσύ
κι εγώ επανάσταση
έχεις πιέσει την καρδιά μου και θα σπάσει
έχεις πιέσει την καρδιά μου και θα σπάσει

Κλείνω απόψε μια ζωή
κι ένα παράθυρο ανοίγω
είχες μια αγάπη δυνατή
μα την πατούσες λίγο λίγο 

 _______________________

Υ.Γ. Το τραγούδι αφιερωμένο στους #m__m & #SyllegwKarma που εξαιτίας του έγινα καλύτερη από τον χειρότερο τους εαυτό!

Σημ.: Επειδή εγώ γράφω ό,τι μου κατεβαίνει στο κεφάλι, ΔΕΝ σημαίνει ότι πρέπει και επιβάλλετε ο άλλος που με διαβάζει να συμφωνεί με όσα γράφω. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να έχει την άποψή του, όπως το έχω κι εγώ! (αυτά προς αποφυγή παρεξηγήσεων!)

☞Διαβάστε επίσης:
____________________

📂Αρχειοθέτηση: 💭Σκέφτομαι και Γράφω (All Posts)

_____________________________________
*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫

Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και  χωρίς πρώτα την έγκρισή της αρθρογράφου.

Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!

Με επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.

©Copyright 2010-2015 * ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)*