⏳Συλλέγω Στιγμές #36 & Diary of Bliss 2015: #2 - ♡ Όταν περνάει ο χρόνος... ❣

  Πόσο γρήγορα τρέχεις βρε Χρόνε! Τρέχεις τόσο γρήγορα που δεν σε προλαβαίνω και πολλές φορές χάνω την αίσθηση σου. Δεν έχω όμως ιδιαίτερο παράπονο από σένα! Πάντως, όχι πια! 

  Νομίζω πως μου έχεις φερθεί καλά και ευγενικά, ειδικά και γενικά. Δεν είσαι πάντα υπέρ μου, η αλήθεια είναι αυτή! Γιατί από πάντα η σχέση σου μαζί μου ήταν του "καθυστερημένου ενδιαφέροντος" και της "επίπονης αναμονής" σε όλα τα θέματα. Και όταν κάπου-κάπου λέω πως "όλα στη ζωή μου τα έκανα καθυστερημένα" δεν το λέω έτσι για να το πω. Είναι μια μεγάλη και πονεμένη αλήθεια. Δεν ήταν ότι πάντα Εγώ η ίδια επέλεγα να "καθυστερήσω" καταστάσεις. Δεν ήταν όλες οι επιλογές και οι αποφάσεις δική μου ευθύνη. Στις περισσότερες καθυστερήσεις "φταις" κι εσύ. Εσύ αποφάσιζες για μένα! Εσύ επέλεγες για μένα! Εσύ πολλές φορές έμπαινες στην μέση ως σωτήρας ή ως εμπόδιο. Ποτέ δεν σε κατάλαβα 100%, η αλήθεια είναι αυτή. Όμως, περνώντας τα χρόνια, κατάλαβα πως όλα μου τα έφερες την στιγμή που έπρεπε. Τουλάχιστον αυτό το συμπέρασμα έβγαλα από τα γεγονότα της ζωής μου. Ίσως επειδή δεν ήμουν αρκετά έτοιμη (όμως ώριμη ήμουν πάντα), ίσως γιατί ο φόβος μου υπερίσχυε από την τόλμη μου, ίσως γιατί ήξερες κάτι παραπάνω, τη δεδομένη στιγμή.

"Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός." λέει ο σοφός λαός. 

 Όσο ζούσα καταστάσεις, είτε τις επέλεγα Εγώ είτε "άλλοι" είτε ακόμα κι εσύ ο ίδιος, τόσος πόνος, τόσα τραύματα και άλλες τόσες πληγές μάζευα. Και να σου η καρδιά να υποφέρει, η ψυχή να μαραζώνει, ολάκερη εγώ να χάνω το νόημα της ζωής -μου-.  Κι εσύ αργούσες, καθυστερούσες να κάνεις τη δουλειά σου. Από το να μου γιατρέψεις τις πληγές, να μου σβήσεις τις τραγικές αναμνήσεις μέχρι να μου δωρίσεις, έτσι από την καλή σου την καρδιά, ένα διάλειμμα ανάσας. Δε θέλω να είμαι αχάριστη. Ξέρεις πως δεν είμαι αχάριστη! Μου έχεις χαρίσει κάποιες "ανάσες" και όσο μεγαλώνω και όσο γίνομαι καλύτερος και πιο δυνατός άνθρωπος, αντιλαμβάνομαι αυτές τις 'ανάσες' να είναι όλο και περισσότερες. Άργησες, άργησες πολύ βέβαια, και ακόμα αργείς αλλά και πάλι θα σου πω ότι ίσως εσύ ξέρεις καλύτερα. 

  Μάλιστα, αν συμπεριλάβω μαζί με σένα την τύχη, την μοίρα, άντε και το σύμπαν, εσείς οι τέσσερις μαζί νομίζω πως ίσως συχνά κάθεστε γύρω από ένα τραπέζι με πράσινη τσόχα και παίζεται παιχνίδια με μας τους ανθρώπους. Μην με παρεξηγείς! Απλώς, πιστεύω και στους τέσσερις και έχω δει το έργο σας τόσες πολλές φορές που δυστυχώς ξέρω και το φινάλε κάποιες φορές, πριν καν ακόμη εσείς το στοιχηματίσετε.

  
  Δυο φορές (οι πιο δυνατές φορές) παίξατε καλό παιχνίδι μαζί μου. Συνωμοτήσατε όλοι μαζί δίνοντας μου και τις δυο φορές ότι λαχταρούσα, επιθυμούσα και ήμουν πανέτοιμη να γευτώ. (Βέβαια, στο τέλος τα πήρατε διπλά από εμένα.) Παράξενη, τρομακτική και σίγουρα ύποπτη αίσθηση, η ίδια η αίσθηση, ότι όλοι σας και όλα είναι υπέρ σου από το πρωί που θα ξυπνήσεις. Και τις δυο φορές αυτή η αίσθηση (και η έκτη αίσθηση) μου έδειχνε ξεκάθαρα ότι κάτι πάει να συμβεί, κάτι ωραίο μεν αλλά πολύ καλό για να είναι αληθινό. Κι όμως όταν όλα είναι υπέρ σου και ειδικά εσύ ρε σύμπαν αποφασίζεις να δείξεις την υπέρτατη καλοσύνη σου, δεν γίνεται να απορρίψεις ή να κάνεις τα στραβά μάτια σε αυτό που έρχεται. Είναι ότι κάτι μας τραβάει και δεν μπορούμε να κάνουμε πίσω. Κάνουμε μόνο μπροστά, ακολουθούμε και όπου μας βγάλει.

  Και τελικά αυτό έκανα κι Εγώ και τις δυο φορές. Μπορεί και τις δυο φορές του παιχνιδιού σας, στην αρχή να ήταν η "ευτυχία" μου, στο τέλος η "δυστυχία" μου αλλά στον απολογισμό ήταν "πηγή ζωής".  Αυτή η "πηγή ζωής" είναι πιο δυνατή από την "μερική ευτυχία", "μακρά δυστυχία", τα "τραύματα", τις "πληγές", τα "ποτάμια δάκρυα", την "ραγισμένη καρδιά", την "πονεμένη ψυχή", τα "αναπάντητα γιατί" και τον "αβάσταχτο πόνο". 

 Δεν μετάνιωσα στιγμή και για τίποτα για αυτές τις 'δυο φορές'. Η ζωή, εσύ και οι υπόλοιποι αποφασίσατε να μου φέρετε στο δρόμο δυο ανθρώπους που ήταν κάτι παραπάνω από "ανθρώπους ζωής". Βέβαια 'ανθρώπους ζωής' έχω γνωρίσει κι άλλους, εκτός από αυτούς τους δυο. Άλλοι έχουν τραπεί σε φυγή, άλλοι χαθήκανε στην διαδρομή κι άλλοι συνεχίζουν να υπάρχουν στη ζωή μου. Αλλά ειδικά αυτοί οι 'δυο άνθρωποι' με έχουν σημαδέψει σαν τατουάζ (εκτός από αυτά που έχω!) που θα τους κουβαλάω μέσα μου, μαζί μου, σαν κομμάτι του εαυτού μου και της ζωής μου μέχρι το ύστατο χαίρε.  Δυο άνθρωποι διαφορετικοί μεταξύ τους. Ο ένας (Α - 2008) με πήρε από το χέρι και με έβγαλε στο φως κι ο άλλος (Μ - 2014) με αναγέννησε. Ο πρώτος μου φέρθηκε απόλυτα "αντρίκεια" και ο δεύτερος απόλυτα "άνανδρα". Από τον πρώτο πήρα το μάθημα/μήνυμα ότι η "παντοτινή Αγάπη", ο "αμοιβαίος σεβασμός", η "απεριόριστη εκτίμηση"... υπάρχουν σε όσους τα πιστεύουν και τα υπο-στηρίζουν. Από τον δεύτερο πήρα το μάθημα/μήνυμα ότι η "υποκρισία", η "δειλία", τα αμέτρητα "ψέματα",  η "κενότητα", το χειρότερο είδος αντρών;! "ο άντρας που ξυπνά τον έρωτα στη γυναίκα χωρίς να είναι ειλικρινά πρόθυμος να τον ανταποδώσει"... Με τον πρώτο πήρα την ανηφόρα και ήταν καθαρά επιλογή μου εξ' αρχής χωρίς καμία δειλία και με τον δεύτερο πήρα τη κατηφόρα και ήταν 50-50 στο που πάω να μπλέξω. Ήταν εκείνη η Κυριακή, ήταν όλα "γραμμένα", ήταν η θάλασσα, ήταν το σπρώξιμο της Φίλης μου και ήταν και η 'δειλία' μπερδεμένη που είχε κάτσει στην γωνία. Όμως και οι δυο με κάνανε καλύτερο άνθρωπο.

  Όμως, ο δεύτερος ήταν και είναι περιπτωσάρα. Έκανε κάτι που δεν περίμενε, δεν ήθελε και δεν άντεχε να δει σε μένα. Έβγαλε την καλύτερη εκδοχή από τον χειρότερο εαυτό μου! Το "πολύ" δεν αντέχεται σε μια "λίγο ή κενή" ψυχή, πόσο μάλλον όταν αυτό το 'πολύ' προσφέρει απλόχερα αγάπη στον άλλον που δεν έμαθε ή δεν είχε/έχει ούτε για τον ίδιο του τον εαυτό. 

  Κι όμως, έχει περάσει ένας χρόνος (και 10 μήνες από το προδομένο χωρισμό) από την ημέρα που τον γνώρισα (ναι γιορτάζω αυτή την ημέρα!) και μπήκε στη ζωή μου σαν "από μηχανής Θεός", κι Εγώ συνεχίζω να τον ευχαριστώ καθημερινά, κάθε ώρα, κάθε στιγμή το καλό που μου έκανε (και του το είχα πει και ανταπέδωσε κι εκείνος με ένα ακόμη μεγάλο ψέμα, από την συνεχή - τωρινή κατάντια του). Τον ευχαριστώ για το "πολύ" που το έκανε "πιο πολύ", το "αδύναμο" το έκανε "πιο δυνατό", το "θύμα" δεν υπάρχει πια, ανάλωση σε κενούς ανθρώπους ποτέ ξανά, είμαι πιο γελαστή, πιο ο εαυτός μου, πιο απελευθερωμένη από συναισθηματικά φορτία, πιο γεμάτη από αγάπη, κατανόηση, εμπειρίες, πιο σίγουρη, πιο άνετη, πιο, πιο, πιο... από πέρσι τέτοιον καιρό. Και κυρίως κατάλαβα απόλυτα το καλύτερο μάθημα/μήνυμα που πήρα από "Εκείνον". Κάτι που το είχε σαν 'καραμέλα' αλλά δεν το πίστευε και πόσο μάλλον δεν το έπραττε ποτέ. "Η εμπιστοσύνη κερδίζεται με τον καιρό μέσω έμπρακτης οδούς." Πάντα το θυμάμαι και από 'δω και στο εξής πάντα θα με ακολουθεί...

  Έπαθα και έμαθα λοιπόν. Και έκανα και κάτι που είναι πάρα μα πάρα πολύ δύσκολο για μένα και ίσως και η μεγαλύτερη μου αμαρτία. Συγχώρεσα! Εγώ που δεν συγχωρώ εύκολα ή και σχεδόν ποτέ, Εγώ τελικά κατάφερα και συγχώρεσα αυτό τον άνθρωπο για όσα έκανε ...και συνεχίζει να κάνει αλλά όχι στη δική μου ζωή. Τα κατανόησα, τα δικαιολόγησα, τα συγχώρεσα όλα ή μάλλον σχεδόν όλα. Ένα μόνο πράγμα, ένα τόσο δα μικρό πραγματάκι αλλά τόσο ουσιαστικό, δεν κατάφερα να του συγχωρήσω. Αλλά θα γίνει και αυτό, στην τιμωρία, στη δικαίωση, στη Θεία δίκη. Και αυτό λόγω αξιοπρέπειας, σεβασμού προς τον εαυτό μου, ηθικής ικανοποίησης και δίκαιου που τόσο πιστεύω. Αυτό δεν αλλάζει με καμία δύναμη. Είναι προσωπικός στόχος ζωής και αφορά μόνο εμένα και κανέναν άλλον. Όχι, δεν θα κάνω κάτι κακό ούτε καν το ίδιο. Ίσως να μην χρειαστεί καν να αγγίξω.Η ίδια η ζωή θα το δώσει και ότι συμβεί μπορεί να συμβεί από τον ίδιο τον θύτη στον εαυτό του. 

 Βλέπεις, χρόνε μου, είτε 1 χρόνος, είτε 10 μήνες είτε πάρει παραπάνω, εσύ τι δουλίτσα σου την έκανες. Δεν γιάτρεψες βέβαια τις πληγές μου αλλά τις απάλυνες, τα δάκρυα μου δεν στέρεψαν αλλά δεν καίνε πια τα μάτια μου, δεν έβαλες μυαλό στην καρδιά μου αλλά την έκανες να προσέχει το παραμικρό, δεν έσβησες τις κακές αναμνήσεις γιατί μου είναι απαραίτητες αλλά μου θυμίζεις τις όμορφες και αυτές είναι πιο δυνατές, δεν με έσπρωξες σε κάτι νέο για να ξεπεράσω και να ξεχάσω αλλά με φώτισες στο να μην ξανά πέσω στο ίδιο λάθος, δεν ήσουν εύκολος μαζί μου αλλά και δεν με άφησες να με και να σε σπαταλήσω για κάτι που δεν άξιζε σταγόνα. Εσύ τι δουλίτσα σου, λίγο ή πολύ, έτσι ή αλλιώς την έκανες μαζί βέβαια με τη θέληση μου και την επιλογή-απόφαση να πάω παρακάτω όσο πιο γρήγορα γίνεται. 

 Και ο καιρός θα περάσει και όλα θα είναι περασμένα αλλά σίγουρα όχι ξεχασμένα. Θα θυμάμαι, θα νοσταλγώ, θα νιώθω, θα κρατάω ό,τι στιγμιαία όμορφο αξίζει και θα γιατρεύομαι κάθε φορά όλο και περισσότερο, μέχρι που πλέον δεν θα έχει μείνει τίποτα αρνητικό παρά μονάχα μια ...ωραία ανάμνηση.

*Η παρούσα ανάρτηση είναι μέρος του “Diary of Bliss” από το blog της Κατερίνας Positive Thinking Greece blog.

   

 ☞Διαβάστε επίσης: 
_____________________

► Διαβάστε όλες τις προηγούμενες αναρτήσεις του “Diary of Bliss”

►Διαβάστε όλες τις προηγούμενες αναρτήσεις της στήλης "Συλλέγω Στιγμές#"

► Συλλέγω Στιγμές#13 & Σκέφτομαι και Γράφω#10 – Όσα φέρνει ο χρόνος… 

►✍ My thoughts #4 – ΧΡΟΝΟΣ ΓΙΑ ΖΩΗ!

_____________________________________
*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫

Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και 

μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε 

και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής 

και χωρίς πρώτα την έγκρισή της αρθρογράφου.

Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!

Με επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.

©Copyright 2010-2015 * ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)*