🌄My favorite places #6 – Ανάβαση στο εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία στην Τερψιθέα της Γλυφάδας (Ιούλιος 2015)

Πρώτα θυμάμαι!

  Πέρσι, την τελευταία ημέρα του Αυγούστου, ημέρα Κυριακή (τέλεια πραγματικά ημέρα!) Εγώ κι «Εκείνος», στο καθημερινό μας απογευματινό περίπατο στη Γλυφάδα, είπαμε δεν ανεβαίνουμε επιτέλους στο εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία;* Για την ακρίβεια «Εκείνος» όλο μου έλεγε πως αύριο και αύριο θα πάμε αλλά …ξεχνιόμασταν. Εκείνη την ημέρα μου το είχε υποσχεθεί από το πρωί και μου το είχε πει ξανά από μόνος του όταν πίναμε τον καφέ μας ότι σήμερα να είμαι έτοιμη γιατί θα πάμε στο εκκλησάκι. Όταν φτάσαμε λοιπόν στο βουνό, συνεχίσαμε το καθημερινό «γνωστό» περπάτημα ώσπου κάποια στιγμή, θυμάμαι, να του λέω: «Δεν είπαμε ότι σήμερα θα ανέβουμε στο εκκλησάκι; Ξεχάστηκες; Δεν πειράζει! Άλλη μέρα!» «Α! ναι ξέχασα! Άστο τώρα, αφού περπατήσαμε ήδη πολύ! Φοράς και παντόφλες και δεν θα μπορέσεις να ανέβεις εύκολα… Αύριο σίγουρα θα ανέβουμε…» μου είπε! 

*Ναός Προφήτη Ηλία

Πιστό στην παράδοση να αναζητεί ψηλές κορφές, σκαλωμένο στον Υμηττό με πανοραμική θέα του Σαρωνικού κατοπτεύει  το ξωκλήσι του προφήτη Ηλία τη Γλυφάδα. Κατάλευκο, σεμνό και φιλόξενο αναμένει τους πιστούς που κάθε χρόνο στις 20 Ιουλίου ανηφορίζουν για να λάβουν την ευλογία του. Παράλληλα παραμένει απαντοχή και σταθμός ξεκούρασης για τους κάθε λογής περιπατητές και περιηγητές του βουνού.

 

Εγώ: «Εντάξει, όπως θέλεις! Αλλά Εγώ και με τις παντόφλες ανεβαίνω μια χαρά, δεν έχω θέμα! Αλλά μου το είχες υποσχεθεί! Όχι άλλα λέμε κι άλλα κάνουμε!» του είπα κάπως παραπονεμένα έως απογοητευμένα θα έλεγα γιατί μου το είχε υποσχεθεί.



   Και συνεχίζουμε το περπάτημα, ώσπου ξαφνικά στρίβει προς ένα «ανοιχτό» σημείο για ανάβαση στο βουνό.


Εκείνος: «Έλα πάμε από ‘δω!»

Εγώ: «Που πάμε;»

Εκείνος: «Έλα θα ανέβουμε στο εκκλησάκι, για να μη λες ότι δεν κρατάω τις υποσχέσεις μου και άλλα σου λέω κι άλλα κάνω. Αλλά θα μπορέσεις με τις παντόφλες ή θα πέσεις και θα γκρεμοτσακιστείς.............; Έπρεπε να φορέσεις τα αθλητικά σου».



Εγώ: «Αλήθεια θα ανέβουμε; Μια χαρά μπορώ με τις παντόφλες, θα δεις! Ακόμα δεν έχεις καταλάβει ότι μπορώ να καταφέρω πολλά; Αφού θα είμαι και μαζί σου, σίγουρα θα τα καταφέρω!»


   Και ξεκινάμε την ανάβαση! Μια χαρά περπατούσα και "σκαρφάλωνα" με τις παντόφλες! Άνετη και ωραία, που λένε; Αυτό! Δεν δυσκολεύτηκα σχεδόν καθόλου! Και όπου δεν ήταν εύκολη η ανάβαση, δηλαδή ήθελα ένα «σπρώξιμο» δόξα τω Θεό «Εκείνος» μου άπλωνε τα χέρια του και η ανάβαση γινότανε εύκολη και πιο ευχάριστη.


   Ήμουν μαζί του! Ήμασταν μαζί! Ειλικρινά δεν σκεφτόμουνα δυσκολίες ούτε φόβο ούτε δειλία, ούτε τίποτα άσχημο. Ένιωθα τόσο χαρούμενη και ευτυχισμένη μην σας πω που τα δύσκολα μπορούσα να τα κάνω εύκολα. Εντάξει, έχω μάθει από μικρή στα δύσκολα, μια ανάβαση στο βουνό, δεν με τρόμαζε. Εξάλλου, μου αρέσουν τα ύψη και κυρίως να ...κοιτάζω τον κόσμο από ψηλά!



   Ανεβήκαμε εκεί γύρω στις 7 και κάτι το απόγευμα. Σε κάποια φάση που είχαμε ανέβει σε σημείο που βλέπαμε όλη την περιοχή και το ηλιοβασίλεμα άρχιζε να εμφανίζεται, σταματάω και βγάζω το κινητό μου από την τσέπη και τραβάω 2-3 φωτογραφίες. Ας πούμε κατά λάθος, έβγαλα κι «Εκείνον» την ώρα που κοιτούσε το ηλιοβασίλεμα. Η εικόνα του ήταν πιο όμορφη και από το ίδιο το ηλιοβασίλεμα, πραγματικά. Πριν συνεχίσουμε του ζητάω αν έχει την καλοσύνη να με βγάλει μια φωτογραφία γιατί είναι πολύ όμορφα εδώ και θέλω να έχω μια φωτογραφική ανάμνηση.


Εκείνος: «Φυσικά και θα σε βγάλω μάτια μου! Όταν είσαι έτοιμη, πες μου!»

Του έδωσα το κινητό μου και με έβγαλε! Ήταν τόσο ήρεμος, γλυκός, ευγενικός, πρόθυμος και «ιππότης» με τα όλα του. Όχι ότι δεν ήταν έτσι αλλά πολλές φορές και συχνά συμπερι-φερόταν ας το πω απλά αρνητικά χωρίς ουσιαστικό λόγο. Εκείνη την ημέρα όμως, ολόκληρη την ημέρα, τον χάρηκα!

   Ανεβαίναμε και ανεβαίναμε και ανεβαίναμε ώσπου κάποια στιγμή συνειδητοποίησε ότι δεν πάμε ακριβώς σωστά. Τέλος πάντως, δεν είχαμε πάρει εξαρχής την σωστή διαδρομή προς το εκκλησάκι. Είχαμε ανέβει τόσο ψηλά, σε ένα σημείο δύσβατο, αδιαπέραστο, οπότε πήραμε τον δρόμο για την επιστροφή. Μου είπε: «Άστο δεν προχωράμε άλλο! Είσαι και με τις παντόφλες και καλύτερα να το αφήσουμε για μια άλλη φορά». Τον είχα ρωτήσει μια-δυο φορές αν πάμε σωστά, γιατί απομακρυνόμαστε από το εκκλησάκι, «Εκείνος» με διαβεβαίωνε ότι πάμε καλά. «Αφού το έχω ανέβει πολλές φορές με τον Max, απλώς δεν θυμάμαι από πού είχαμε ξεκινήσει. Πάμε και θα δούμε!» Ένιωθα ότι δεν πολύ θυμάται τη διαδρομή αλλά Εγώ τον ακολουθούσα και όπου μας βγάλει.

Εντάξει, μπορεί να μην καταφέραμε να ανέβουμε στο εκκλησάκι (απογοητεύτηκα λιγάκι όχι μαζί του αλλά επειδή τελικά δεν είδα το "περιβόητο" εκκλησάκι), που τόσο μου είχε γίνει «εμμονή» από την ημέρα που μου είχε περιγράψει ότι έχει ανέβει με τον σκύλο του τον Max και πόσο αξίζει να δω το μέρος και πως θέλει να ανέβουμε μαζί αλλά και το ότι προσπαθήσαμε, προς το παρόν μου αρκούσε. Πάντως, ήταν και μια καλή ευκαιρία να "τσεκάρω" πως συμπεριφέρετε σε τέτοιες... αναβάσεις κι αν σε κάτι που κάνουμε μαζί, όντως ο ένας θα στηρίζει τον άλλον. Και -εκείνη την ημέρα- υπήρχε το "μαζί"!
 
  Όσο ήμασταν μαζί, δεν καταφέραμε να ανέβουμε στο εκκλησάκι μαζί και ομολογώ πως αυτή η ανάβαση στο εκκλησάκι μου έμεινε κατά κάποιον τρόπο «απωθημένο». Και επειδή Εγώ τα «απωθημένα» μου θέλω να τα εξοντώνω (σαν τις κατσαρίδες ένα πράγμα) από τον περασμένο Οκτώβριο είχα δώσει στον εαυτό μου υπόσχεση ότι κάποια στιγμή, αυτό το Καλοκαίρι, θα το κάνω, έστω και μόνη μου.

   Για αρχή, αρχές Ιούλη πήρα πληροφορίες από κάποιον κάτοικο της περιοχής για το πώς ανεβαίνει κανείς στο εκκλησάκι του προφήτη Ηλία.* Βέβαια έψαξα και στο internet για την διαδρομή και μέσα στις πληροφορίες διάβασα ότι κάθε χρόνο στις 19 και 20 Ιούλη με αφορμή την τοπική εορτή, οι κάτοικοι αλλά και κάθε "πιστός" ανηφορίζει στο βουνό για να βρεθεί στο εκκλησάκι και να προσευχηθεί.

  Εντάξει σκέφτηκα να η καλύτερη ευκαιρία-συγκυρία για να πραγματοποιήσω την επιθυμία μου και να κρατήσω την υπόσχεση μου. Έτσι λοιπόν, την περασμένη Δευτέρα το απόγευμα ετοιμάστηκα για να κάνω αυτή την ανάβαση. Βέβαια, κάποια στιγμή έπιασα τον εαυτό μου να βαριέται και να μου λέει: «Που να πηγαίνεις τώρα να ανέβεις εκεί πάνω; Άστο για του χρόνου που θα είσαι καλύτερα προετοιμασμένη… και μπλα, μπλα, μπλα» όμως έλα που η δύναμη της διαίσθησης μου όπως πάντα ήταν πιο δυνατή από τις «επιφυλάξεις» μου. Με τραβούσε να το κάνω τώρα, σήμερα, φέτος, όχι του χρόνου. Αν τα καταφέρω, έχει καλώς, διαφορετικά η προσπάθεια μετράει και του χρόνου ξανά προσπαθώ».

  Και ετοιμάζομαι! Φοράω το τζιν μου, ένα αμάνικο δροσερό T-shirt, τα ροζουλί μου αθλητικά μου, βάζω στο σακίδιο μου παγωμένο νεράκι, τη φωτογραφική μου μηχανή... και ξεκινάω με την αποφασισμένη μου και πιο σίγουρη από ποτέ διάθεσή μου. Φτάνω στην Τερψιθέα γύρω στις 7 και 25 το απόγευμα και προσπαθώ να βρω το στενάκι που είναι η αρχή για τη διαδρομή, γιατί είχα κάπως μπερδευτεί. Ευτυχώς με σταματάει μια μεγάλη Κυρία και με ρωτάει: «Συγνώμη κοριτσάκι μου. Θέλω να ανέβω στον Προφήτη Ηλία, πάω καλά από ‘δω;» της λέω: «Κι Εγώ προς τα εκεί πάω αλλά έχω μπερδευτεί… αλλά νομίζω πως είναι από ‘δω…» προχωράω και ρωτάω (πως το 'παθα;) για σιγουριά μια κοπέλα αν πηγαίνω καλά για τον Προφήτη Ηλία και μου λέει: «Κοπέλα μου, κι εμείς εκεί πάμε και δε γνωρίζουμε γιατί πρώτη φορά ερχόμαστε εδώ…» Βλέποντας όμως την φασαρία και τα πολλά αμάξια που προσπαθούσαν να βρουν να παρκάρουν, κατάλαβα ότι πάω καλά. Και έφτασα στο «σημείο εκκίνησης»! Εντάξει, ένιωσα ότι είμαι ένα βήμα πριν καταφέρω το …ακατόρθωτο! (που λέει ο λόγος!)

   Ξεκίνησα την ανάβαση μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο. Μεγάλοι, μικροί, ηλικιωμένοι, νεαροί/ές, πιτσιρίκια… όλοι για το εκκλησάκι. Πολύ όμορφη εικόνα κι ακόμα πιο όμορφη η αίσθηση! Ό,τι και να πω, λίγο θα είναι! Ξεκίνησα γύρω στις 19:55 με συντροφιά τη μουσική (τα ακουστικά δεν λείπουν ποτέ από τα αυτιά μου και ειδικά σε στιγμές που βρίσκομαι Εγώ με τον εαυτό μου) Έφτασα στο εκκλησάκι (αφού έκανα και μερικά λεπτά διαλλείματα για ξεκούραση, για να βγάλω φυσικά φωτογραφίες) περίπου στις 20:25. Μια χαρά χρόνος! Ούτε μια ώρα, που νόμιζα πως θα ήταν ή από ό,τι είχα ακούσει! Όταν έφτασα η πρώτη μου σκέψη ήταν: «Θεέ μου, τα κατάφερα! Δεν το πιστεύω! Σ’ ευχαριστώ πολύ για αυτή την στιγμή! Σ’ ευχαριστώ που όλα πήγαν καλά! Δεν το πιστεύω! Βρίσκομαι αλήθεια εδώ πάνω;» Η χαρά μου απερίγραπτη! Και το χαμόγελό μου; Μέχρι τα αυτιά, σαν του κλόουν, όπως καταλαβαίνετε! Λογικό!

   Μπήκα στο εκκλησάκι και προσευχήθηκα. Μετά κάθισα σε μια πέτρα και απόλαυσα όλη την ομορφιά του κόσμου από ψηλά, βγάζοντας φυσικά μερικές φωτογραφίες. Πριν πάρω το δρόμο της επιστροφής, περίμενα να δω και τη δύση του ήλιου για να μην χάσω την καλύτερη ώρα της ημέρας που τελειώνει. Ήταν τόσο ρομαντικά, τόσο παραμυθένια! Ήταν και η αίσθηση της ελευθερίας, της ανεμελιάς, της ηρεμίας, της γαλήνης, της ευτυχίας. Σκεφτόμουνα φυσικά, δεν το κρύβω: "Εδώ, αν όλα πήγαιναν καλά και δεν τα είχε χαλάσει ο βλάκας, θα είχα ανέβει μαζί του.............." (Και νομίζω επιβεβαιώθηκα σε αυτήν την απορία που είχα τότε. Αμφιβάλλω αν ποτέ είχε ανέβει στο εκκλησάκι όπως μου είχε δηλώσει ουκ ολίγε ςφορές! Συγνώμη "Καλέ μου" αλλά μάλλον ήταν και αυτό ένα από τα πολλά σου ...παραμύθια. Μπορεί βέβαια να κάνω και λάθος!)

   Αν και ήθελα σίγουρα να "εξερευνήσω" το μέρος αλλά εμφανώς είχε πολύ κόσμο και αφετέρου, "ξεχάστηκα" στο να απολαύσω την στιγμή μου εκεί πάνω. Η ώρα ήταν περασμένη 9 και 30. Τα φώτα είχαν ήδη ανάψει και είπα ας πάρω λοιπόν τον δρόμο της επιστροφής πριν νυχτώσει για τα καλά. Η κατάβαση πιο ξεκούραστη αλλά σίγουρα και πιο δύσκολη! Όσο δεν πήγα να στραβοπατήσω στην ανάβαση, κάνα δυο φορές πήγα να στραβοπατήσω στην κατάβαση που μαζί με τον δυνατό αέρα, ήταν σαν να με έσπρωχνε κάποιος. Έφτασα λοιπόν κάτω, παρακολούθησα για λίγα λεπτά την λειτουργία και έφυγα. Περπατώντας στα σοκάκια μέσα στο σκοτάδι με το λιγοστό φως (αυτό με το να μην έχει δυνατό φως στους δρόμους της Γλυφάδας, προς Τερψιθέα πλευρά, ποτέ δεν το κατάλαβα!) έλεγα στον εαυτό μου πως "αυτό είναι ένα είδος ευτυχίας!" Ήταν μια υπέροχη βραδιά. Ένας δροσερός αέρας, μια δροσερή αύρα, μια ηρεμία, μια ανυπέρβλητη χαρά από την μεριά μου. Άλλο να σας το λέω κι άλλο να το φαντάζεστε!

   Και ναι! Νομίζω πως η χαρά μου φαίνεται από τις λέξεις μου. Γιατί βρε παιδί μου είναι υπέροχο πράγμα να βάζεις έναν στόχο και κάποια στιγμή να τον πραγματοποιείς. Και αν έχει να κάνει με κάτι που σου έχει γίνει "εμμονή" ή τέλος πάντων, πίσω από τον στόχο υπάρχει μια χαρούμενη ή θλιμμένη ιστοριούλα, τότε η πραγματοποίηση του στόχου έχει διπλή και τριπλή αξία.

   Εύχομαι να μου δοθεί ξανά η ευκαιρία ή αν μου τη βαρέσει ξαφνικά να ξανά ανέβω και να "εξερευνήσω" κάθε σημείο εκεί πάνω. Πάντως, να είμαι καλά του χρόνου, να σφίζω από υγεία και 20 Ιούλη θα το επιχειρήσω και πάλι. Άντε μην σας πω ότι θέλω κάθε χρόνο να το κάνω αυτό, για πολλούς λόγους, ένας από αυτούς, για την ιστοριούλα που σας είπα. Πραγματοποίησα 1 από τις 2 "εμμονικές επιθυμίες" μου. Μένει μια ακόμη αλλά αυτή θα την αφήσω για την ερχόμενη Άνοιξη, πρώτα ο Θεός και καλώς εχόντων των πραγμάτων.

   Παρακάτω, μερικές ντοκουμέντο-φωτογραφίες που τράβηξα και που κοιτάζοντας τες θα έχω να θυμάμαι πως όταν βάζεις έναν στόχο, όσο ψηλά κι αν είναι, μπορείς να τα καταφέρεις. Αν μάλιστα σου δοθεί και η κατάλληλη ευκαιρία αλλά κι αν εσύ το πάρεις απόφαση να κάνεις τουλάχιστον μια προσπάθεια, τότε τίποτα και κανένας δεν μπορεί να σε σταματήσει.

 

 

 

 

 

  Νομίζω πως είπα πολλά (αλλά τα θυμήθηκα, τα είπα και ξελάφρωσα) και οι εικόνες μιλάνε από μόνες τους για την απέραντη ομορφιά από εκείνο το σημείο ψηλά. Και πάλι θα πω: "Θεέ μου. Παναγίτσα μου, Χριστέ μου, τους πάντες, σας ευχαριστώ!"

   Και φυσικά ένα "Ευχαριστώ", ένα ακόμη "Ευχαριστώ" (που όσο κουραστική κι αν γίνω, δε θα βαρεθώ ποτέ να λέω, να γράφω και να το δηλώνω σε κάθε ευκαιρία και σε κάθε στιγμή της ζωής μου) σε «Εκείνον» που του χρωστάω πολλά. Του χρωστάω αυτό που είμαι τώρα, για όσα κάνω τώρα και όπως συμπεριφέρομαι τώρα. Και ξέρω πως, χωρίς να χωράει κανένα ψέμα, δυστυχώς για σένα θα ήσουν, ας πούμε, περήφανος για μένα. Σ' ευχαριστώ πολύ, πολύ, πολύ.................

   Και κάτι τελευταίο! Είναι ευλογία να γυρίζεις σε θύμησες που εν τέλει σε έχουν πληγώσει αλλά μέσα στον χρόνο τελικά να υπερισχύουν οι όμορφες αναμνήσεις από τις άσχημες. Και χαμογελάς και νιώθεις ότι τα βιώματά σου, το παρελθόν σου είναι η δύναμή σου... Αυτό ακριβώς νιώθω με τις αναμνήσεις μου με «Εκείνον».

Υ.Γ. Αφιερωμένη, λοιπόν, αυτή η ανάρτηση σε «Εκείνον»!

🌄My favorite places #10 – 2η χρονιά ανάβαση στο εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία στην Τερψιθέα της Γλυφάδας (Ιούλιος 2016)

 
☞Διαβάστε επίσης:
___________________

► Περισσότερα άρθρα από την στήλη "Ταξίδια/Traveling"

►Περισσότερα άρθρα από την στήλη "My favorite places"

►Περισσότερα άρθρα στην ετικέτα: #My Travel Trip

►Περισσότερα άρθρα στην ετικέτα: Χαλκίδα (Chalkida)

►Η ονειρική Αυστραλία και οι 10 χώρες όπου ζουν οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι

 

_____________________________________
*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫

Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και  χωρίς πρώτα την έγκρισή της αρθρογράφου.

Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!

Με επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.

©Copyright 2010-2015 * ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)*