✍ My thoughts #11 – 🇬🇷Greece crisis και γράφουμε ιστορία!

 ©by Mariaparask29

  Μια ολόκληρη εβδομάδα, με αφορμή(!) το δημοψήφισμα που  εξήγγειλε ο Αλέξης, ουπς! ο Πρωθυπουργός της χώρας μας ήθελα να πω, τρωγόμασταν μεταξύ μας σαν τα σκυλιά, λες και έχουμε κάτι να χωρίσουμε. Ή μήπως βρε παιδιά έχουμε να χωρίσουμε κάτι και δεν το έχω πάρει χαμπάρι; Εδώ "άλλοι κι άλλοι" προσπαθούν την χώρα να την χωρίσουν σε κομμάτια και ο καθένας να πάρει κι από ένα κομματάκι της, εμείς θα πρέπει αυτή την χώρα, την πατρίδα μας να  προσπαθούμε να την κρατήσουμε ως περιουσία μας κι όχι να τους την δώσουμε στο πιάτο.

  Να πω πως μου έκανε εντύπωση όλη αυτή η φαγωμάρα; ΟΧΙ!  Πάντα έτσι ήμασταν, είμαστε και δυστυχώς, αν δε βάλουμε λίγο μυαλό και δεν κοιτάξουμε λιγάκι πίσω στο παρελθόν τα γεγονότα της ιστορία μας, θα παραμείνουμε έτσι, να δημιουργούμε από μόνοι μας διχόνοιες. Διότι, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους και να είμαστε ειλικρινείς, τις «διχόνοιες» δεν τις προκαλεί κανένα κόμμα, κανένας πολιτικός, κανένας εταίρος, κανένας Τσίπρας. Μόνη μας, ίσως στα καλά καθούμενα και πολλές φορές χωρίς κανένα σοβαρό λόγο και νόημα, μπλέκουμε και παγιδευόμαστε σε έναν κυκεώνα.

  Παράδειγμα! Υπάρχει αρκετός κόσμος που αν ο γείτονας του έχει παραπάνω από ένα αυτοκίνητο, σπίτι, λεφτά ή υλικά πράγματα, είναι πιο επιτυχημένος από σένα, σε πιο διαφορετική θέση από σένα..., θα πέσει τόσο κράξιμο και κριτική σε βαθμό, πολλές φορές, απανθρωπιάς. Λες και σε ζει ή τον ζεις!

  Ή αν ας πούμε, έχεις την μικρή δυνατότητα, μια στο τόσο να βρεθείς με την παρέα σου έξω για καφεδάκι, φαγητό, σινεμαδάκι (χωρίς υπερβολές και "προκαλώ"), να ξεσκάσεις βρε αδελφέ, να μοιραστείς τις ανησυχίες σου τις ωραίες και κακές στιγμές, να ανταλλάξεις απόψεις για τα ασήμαντα και  σημαντικά που συμβαίνουν γύρω μας, να γελάσεις, να χαλαρώσεις λέγοντας και καμιά χαζομάρα, έτσι χωρίς λόγο,  θα βρεθεί πάντα ένας κοινός γνωστός ή και άγνωστος που θα πει: «Καλά, λεφτά δεν έχετε αλλά πηγαίνετε για καφέ». Και απαντάς: «Μια στο τόσο, δεν είναι κακό. Τι; θα κόψουμε τις συναναστροφές μας με το έξω και θα κλειστούμε 24 ώρες το 24ωρο, 365 ημέρες το χρόνο μέσα στους 4 τοίχους του σπιτιού μας και θα πέσουμε σε κατάθλιψη; Τι; αυτό είναι υγιές νομίζεις;»

 Ή το άλλο, το ψαρωτικό! Πάντα θα υπάρχει ένας ή και περισσότεροι γύρω σου, που θα σου πει και αυτός: «Εδώ λεφτά δεν έχουμε, κι εσύ πας και ξοδεύεις τα λίγα που διαθέτεις στην καφετέρια». Όταν όμως μόλις τους πεις: «Έλα βρε συ, μια φορά στο τόσο είναι, έλα κι εσύ, κερνάω εγώ ή θα τα μοιραστούμε τα έξοδα…» όχι μόνο ΟΧΙ δεν θα πει αλλά θα έρθει και τρέχοντας λέγοντας κι ένα τραγουδάκι. (μην μου πείτε ότι δεν σας έχουν τύχει τέτοιοι τύποι ανθρώπων!) Τότε ξεχνάει την «κρίση», το «λεφτά δεν έχουμε»… Μου κάνει ον λίγο «υποκρισία». Σε κριτικάρει και σε στήνει στον τοίχο με ένα "κρίνω, κρίνω και πάλι κρίνω" χωρίς να κοιτάξει πρώτα την καμπούρα του και λίγο στο καθρέφτη για να δει ότι η μιζέρια της κριτικής κι όχι πρώτα της αυτοκριτικής, δεν οδηγεί πουθενά και δε σε κάτι θετικό. Δε το σκέφτεται άραγε κανείς;

  Ή το ακόμα χειρότερο; Αν σε ακούσει και σε δει κάποιος, ας πούμε μίζερος, κακομούτσουνος, πιο απαισιόδοξος και αγέλαστος πεθαίνεις να χαμογελάς, να λες "όλα θα πάνε καλά ή έστω κάτι καλό θα συμβεί. Θα τη παλέψουμε και αυτή την κατάσταση..." ή ακόμα και μια "καλημέρα με χαμόγελο και καλή διάθεση" να πεις έτσι χωρίς λόγο, θα σε στήσει στον τοίχο και θα σε στολίσει με διάφορα κοσμητικά επίθετα (σε γνωρίζει δε σε γνωρίζει καλά, δεν έχει σημασία), χωρίς να υπάρχει λογική στην συμπεριφορά του, παρά μονάχα παραλογισμό σε σημείο αρρώστιας. Εκεί να δείτε τι εστί "διχόνοια". Σε αυτή αλλά και σε άλλες καθημερινές περιπτώσεις, τη "διχόνοια" δεν μας την προκαλεί κάποιος άλλος αλλά εμείς οι ίδιοι. 

  Μια εβδομάδα και σκοτωθήκαμε σαν τα σκυλιά. Βέβαια, όχι όλοι! Ας πούμε Εγώ και ευτυχώς και πολύς κόσμος δεν είχα λόγο να σκοτωθώ ή να έρθω σε αντιπαράθεση, ακόμα κι αν προσπάθησαν πολλοί να μου αλλάξουν γνώμη και το «ΟΧΙ» μου να το κάνω «ΝΑΙ». Σεβάστηκα την επιλογή/απόφαση τους, δεν χάλασα φιλίες και σχέσεις αλλά μέχρι εκεί! Για μένα προσωπικά τα επιχειρήματα τους δεν ήταν ούτε σοβαρά, δυνατά ή έστεκαν σε αυτά που έχω και έχουμε βιώσει όλοι μας τα τελευταία 5 χρόνια. Μπορεί κάποιοι να ξέχασαν γρήγορα, Εγώ όμως δεν ξέχασα ούτε τις περικοπές, ούτε το ότι έμεινα από δουλειά και είμαι ακόμα άνεργη με πολλούς μήνες ανεργίας στο «βιογραφικό» μου.  Ούτε φυσικά ξέχασα τα δυο μνημόνια, τις υπογραφές και τις άτιμες συμφωνίες που γίνανε πίσω από κλειστές πόρτες και με κλειστά τα μάτια, ούτε ότι από το «να σωθεί η χώρα» τελικά κατέληξε στο «να βουλιάζει η χώρα».

  Γιατί παρακαλώ, ποιος ο λόγος των δυο μνημονίων και τα λοιπά που συνέβησαν, αφού η χώρα δε διέφυγε τον κίνδυνο της πτώχευσης; Και μη μου πει κάποιος, ότι χάρις σε αυτά τα μνημόνια, και τα δανεικά κλπ. κερδίσαμε χρόνο στο να μην φτάσουμε πιο νωρίς στην κατάρρευση και στην πτώχευση της χώρας. Δεν με νοιάζει αν πήραμε παράταση. Αυτό το «παράταση» με παραπέμπει σε «παράταση ζωής» κι Εγώ δεν θέλω να ζήσω έτσι λες και δεν θα έχω αύριο ζωή. Δε με νοιάζει να έχω μια παράταση μερικών ωρών, ημερών, εβδομάδων, μηνών ή 2-3 χρόνων για να υπάρχω, με νοιάζει να ζήσω καλά ή έστω αξιοπρεπώς με το κεφάλι ψηλά και με μια ήρεμη ψυχική κατάσταση.

  Επίσης, να πω ότι δεν ήταν ξαφνικό ούτε μας έπιασαν στον ύπνο αυτό με τις τράπεζες ή ότι κάτι δεν θα πάει καλά στην συμφωνία με τους εταίρους και την κυβέρνηση. Δηλαδή μετά από τόσους μήνες, 5 μήνες για την ακρίβεια συζητήσεων και συζητήσεων και φυσικά προσπάθειας και άντε να σας πάω και 5 χρόνια πίσω, με αυτά που βλέπαμε, ακούγαμε, τα νιώθαμε στο πετσί μας και τα πράγματα γινόντουσαν πιο δύσκολα, πιο άσχημα, πιο ζυγώνουμε στο γκρεμό…. μη μου πείτε ότι δεν περιμέναμε πως θα φτάσουμε να βρισκόμαστε σε αυτή την κατάσταση που βρεθήκαμε πριν μια εβδομάδα με τις κλειστές τράπεζες, το όριο αναλήψεων των 60€/50€ (φανταστείτε ένα χειρότερο σενάριο. Κλειστές οι τράπεζες και απαγόρευση χρημάτων, όχι μόνο 60€, που μας χάλασαν κι όλας!) και τη διχόνοια που επικράτησε στην χώρα μας αλλά και σε όλο τον κόσμο; Όχι ειλικρινά, πείτε μου ότι δεν το είχατε έστω πίσω στο κεφάλι σας. Εγώ προσωπικά το περίμενα και δεν μου έκανε και σχεδόν καμία εντύπωση. Αναμενόμενα σχεδόν όλα. Ναι, περιμένουμε τα καλύτερα, μια βελτίωση και επιτέλους μακριά από την «πτώχευση» αλλά δε γίνεται να μην περάσεις από τη φωτιά, από έναν δρόμο με εμπόδια, από μια απόφαση που έχει αγκάθια.

  Ξέρετε κάτι; Την προπαγανδίστικη tv, τα τόσα ψέματα, το σαμποτάζ, την τόση τρομοκρατία, τα τόσα σενάρια και πληροφορίες που δεν είχαν καθόλου βάση, την τόση βλακεία σε όλο της το μεγαλείο και δίχως όρια, ε! όχι δεν την περίμενα. Όμως, ξέρετε κάτι; τελικά ευτυχώς που έγιναν έτσι τα πράγματα, ευτυχώς που ζήσαμε και αυτή την «εμπειρία» και ο καθένας μας έδειξε το πραγματικό του πρόσωπο, πόσο μάλλον η tv, οι δημοσιογραφίσκοι (ειδικά κάποιοι/κάποιες δημοσιογράφοι που τους είχα σε «εκτίμηση»), οι Celebrites,  ο Σάκης (ο Ρουβάς ντε! Συγγνώμη Σάκη αλλά ξέφυγες αυτή τη φορά, ακόμα κι αν δεν το κατάλαβες και ‘ξενέρωσα’!) και πόση διαφορά έχει το «Έλληνας» με το «Ελληνάρας».

  Είμαι Ελληνίδα (κι ας ενοχλούνται πολλοί που όταν παίρνεις για δουλειά στο άκουσμα ότι είσαι Ελληνίδα κι όχι ξένη, σου κλείνουν το τηλέφωνο στα μούτρα, που λένε) και αγαπώ την χώρα μου. Εδώ μεγάλωσα, είναι στο πετσί μου, είναι Εγώ, είμαι Εκείνη αλλά συγνώμη πάνω απ’ όλα είμαι ένας δίκαιος άνθρωπος, με αξιοπρέπεια. Και τι σημαίνει αυτό; Θα αναφέρω με περηφάνια τα καλά της χώρας μου αλλά όταν θα πρέπει να αναφέρω και τα στραβά της (και έχουμε πολλά στραβά σε σημείο να καταλήγουμε πολλές φορές να αισθανόμαστε ότι είμαστε μια από τις χειρότερες ‘φάρες’) θα το κάνω κι ας παρεξηγηθώ κι με στήσουν στον τοίχο. Δυστυχώς, ως λαός δεν είναι ότι θέλουμε πολλά, είναι ότι τα θέλουμε όλα. Θέλουμε  και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Είναι και αυτό το ‘πάθος’ που υπάρχει μέσα μας και μας καίει συχνά χωρίς πολλές φορές να το ελέγχουμε εμείς αλλά μας ελέγχει εκείνο. Αυτό ακριβώς είμαστε! Τι; Κάνω μήπως λάθος; Ακόμα και το να ξεβολευτούμε από εκεί που καθόμαστε, είναι πολλές φορές αδιαπραγμάτευτο. Έτσι για τον τσαμπουκά, έτσι για την ψευτο-μαγκιά, έτσι γιατί δε γουστάρω τη φάτσα του άλλου, έτσι γιατί νομίζω πως είμαι πιο σπουδαίος από τον άλλον.

  Φυσικά, όταν βάζουμε το μυαλό μας να δουλέψει και είναι σε πλήρη φόρτιση και βάζουμε στην άκρη λίγο το «Εγώ» μας και κοιτάζουμε και τον διπλανό μας ως «Εμείς», τότε γινόμαστε μια γροθιά, μια ισχυρή δύναμη, τότε  όχι τίποτα δεν μας φοβίζει αλλά δεν μας χωρίζει ούτε το παραμικρό. Ε, τότε είμαστε όλη αυτή η τεράστια ιστορία που έχουμε στην πλάτη μας, τότε είμαστε οι «Έλληνες» που μας αξίζει.  

  Οπότε, μια εβδομάδα "εφιάλτης" (όπως την χαρακτήρισαν πολλοί/ές. Λίγο υπερβολή βέβαια, διότι αν ήταν αυτή η εβδομάδα "εφιαλτική", όταν θα έρθουν τα ακόμα χειρότερα, πως θα τα χαρακτηρίσουμε;) ήταν αρκετή!(;) για να δούμε ότι καμιά έχθρα μεταξύ μας δεν βγάζει πουθενά, παρά μονάχα ενωμένοι μπορούμε να πάμε μπροστά. Και αυτό φάνηκε στις συγκεντρώσεις στις πλατείες, στους δρόμους, στις ψύχραιμες συμπεριφορές και στις συζητήσεις μέσα από την αποδοχή της γνώμης του άλλου, ακόμα κι αν αυτή δεν συμφωνεί με τη δικιά μας.

  Βέβαια, μην ξεχνάμε και την μικρή "Δικαίωση" (ελάτε η "δικαίωση" είναι κάτι που δεν μπορείς να την αρνηθείς ή να πεις ότι δεν την έχεις ανάγκη, ειδικά αν πιστεύεις στο "δίκαιο") που θεωρώ πως πήραμε ως λαός. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, το μήνυμα που στείλαμε παντού, την παραίτηση του Αντωνάκη (του -να πάει και να μην ξανάρθει- Σαμαρά ντε!), οι δημοσιογραφίσκοι που μετά την προπαγάνδα δίχως όρια, τώρα, μετά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, έχω την εντύπωση (αν δεν κάνω λάθος) προσπαθούν μα μαζέψουν τα ασυμμάζευτα αλλά και το ότι επιτέλους ξυπνήσαμε ως λαός. Όχι όλοι βέβαια αλλά τουλάχιστον αυτοί που ακόμα ονειρεύονται και παλεύουν για το καλύτερο, ξύπνησαν από το λήθαργο που είχανε πέσει. Ξυπνήσαμε βρε! 

   Έφτασε η ώρα να γράψουμε ιστορία (τώρα πως θα τα μάθουν οι νεότερες γενιές, ποιος θα βρεθεί να τη γράψει έτσι όπως πραγματικά συμβαίνουν τα γεγονότα, αυτό είναι άλλο θέμα) ακόμα κι αν είμαστε κορμπάσοι ή  πρωταγωνιστές αυτής της ιστορίας, το σίγουρο είναι ότι τα γεγονότα μας αγγίζουν και δεν μπορούμε να τα αποφύγουμε. Θα έρθουν χειρότερα, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Πάντα υπάρχουν χειρότερα! Αλλά καλύτερα να παλέψεις με αξιοπρέπεια και με ψηλά το κεφάλι για τα καλύτερα, παρά να χαντακωθείς από τα χειρότερα, χωρίς να έχεις δώσει πρώτα τη μάχη σου. Εξάλλου, οφείλεις να το κάνεις αυτό, για να μην κριθείς "αχάριστος" για τη ζωή που σου δόθηκε ως δώρο.

 
✍@υτές ήταν οι προσωπικές μου σκέψεις και μόνο!

 ☞Διαβάστε επίσης: 
____________________

► Διαβάστε περισσότερα από την στήλη "My thoughts"

► Ψηφίζω και Ελπίζω….

 ► Νεόπτωχοι: «Μια νέα κοινωνική τάξη που ολοένα αυξάνει»

► ✍ My thoughts #6 – Εγώ μιλάω για Δικαίωση….

► ✍ My thoughts #7 – Όσο υπάρχει Ζωή, υπάρχει και ελπίδα 

► ✍ My thoughts #8 – Τα δύσκολα είναι για τους δυνατούς!

►  Σκέφτομαι και Γράφω#20 – Αποφάσεις ζωής (Δεν σας φοβάμαι)...

_____________________________________
*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫

Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και  χωρίς πρώτα την έγκρισή της αρθρογράφου.

Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!  

Με επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.

©Copyright 2010-2015 * ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)*