Αφιέρωμα #9: Δυο ψυχές, μια αγάπη, ένα «ευχαριστώ»…

  Ήταν Παρασκευή 29 Αυγούστου του 2008… από το πρωί η διαίσθησή μου ήταν τόσο δυνατή… σαν κραυγή! Ακόμα και τώρα, μετά από 7 χρόνια(!)… εκείνη την «κραυγή» την θυμάμαι... σαν να την νιώθω τώρα.

  Μια εβδομάδα πριν, εκεί στις 19 Αυγούστου είχα επιστρέψει από τις πρώτες διακοπές της ζωής μου!!! Είχα αποφασίσει να πάω για μια εβδομάδα στο χωριό της μάνας μου, στην Καστοριά. Δηλαδή, ήταν να πάει η μάνα μου, ο αδελφός μου με την κοπέλα του (σήμερα γυναίκα του) και ο ξάδελφος μου, συν και ο σκύλος μου, απλά Εγώ είχα αποφασίσει πως θα ξεκινήσουμε και θα επιστρέψουμε όλοι μαζί, απλώς αυτοί θα πάνε κανονικά με το αυτοκίνητο κι Εγώ με το ΚΤΕΛ. (περισσότερα σε ένα άλλο post!) Πήγα, πέρασα υπέροχα, ξεκουράστηκα και επέστρεψα πίσω με περισσότερη σωματική και ψυχική ενέργεια.

 Ένα μήνα πριν είχα κάνει το βήμα και πήγα γράφτηκα στο νυχτερινό Γυμνάσιο. Από 'κεινη την ημέρα, ήμουν στην αναμονή για το τηλεφώνημα εκείνο που αρχές Σεπτέμβρη θα λάμβανα για να μου πουν ότι με απέρριψαν ή με δέχτηκαν για να είμαι ανάμεσα στους μαθητές της νέας χρονιά.

  Μέχρι τότε, δούλευα τα πρωινά, κάποια extra απογεύματα και σπίτι. Τίποτα άλλο επιπλέον στη ζωή μου! Και ήρθε το σύμπαν να ανατρέψει τα πάντα και να φέρει λίγο περισσότερο και πιο ουσιαστικό νόημα στη ζωή μου.

  Παρασκευή, 29 Αυγούστου του 2008… (μετέπειτα αυτό το «29» σημάδεψε πολλές περίεργες στιγμές μου… μέχρι και σήμερα!)

  Ώρα: περίπου 13:20 το μεσημέρι… βρέθηκα ας πούμε τυχαία σε ένα χώρο με αγαπημένους ανθρώπους από το τότε πρόσφατο παρελθόν. Αφού τα είπαμε, γελάσαμε, θυμηθήκαμε ωραίες στιγμές… ήρθε η ώρα να αποχωρήσω. Όμως, αυτή η άτιμη φωνή της διαίσθησης φώναζε τόσο δυνατά να «κάνω κάτι» που ήταν πάνω απ’ τις δυνάμεις μου, να μην την ακούσω. Εξάλλου, όσες φορές δεν την έχω ακούσει, χτύπησα το κεφάλι μου στον τοίχο! Και την άκουσα! Χτύπησα την πόρτα σου, είπες «παρακαλώ», άνοιξα την πόρτα, σου λέω ντροπαλά αλλά χαμογελαστά «Επιτρέπεται ή ενοχλώ;» μου λες: «Ωωω!!!, τι ευχάριστη έκπληξη;! Φυσικά και επιτρέπεται! Πέρασε Μαράκι…!» Θυμάσαι εκείνη την πρώτη μας συνάντηση μετά από την τελευταία του «αποχωρισμού» περίπου 7 μήνες πριν; Εγώ θυμάμαι τα πάντα, για την ακρίβεια, κάθε λεπτομέρεια! Βλέπεις Σκορπίνα και με μνήμη ...ελέφαντα!

  Για μια και κάτι ώρα, είπαμε τα νέα μας, μιλήσαμε για το τώρα, το σήμερα, το αύριο, το μέλλον μου (όλα να γυροφέρνουν και να αφορούν εμένα) και για τόσα άλλα. Σου εκμυστηρεύτηκα ότι έκανα εγγραφή για να ξεκινήσω Νυχτερινό Γυμνάσιο και χάρηκες σαν να ήσουν δικός μου άνθρωπος. Ήσουν ο πρώτος που εκμυστηρεύτηκα το ‘μυστικό’ μου. Μέχρι τότε δεν το ήξερε ούτε η ίδια μου η μάνα ή τα αδέλφια μου. Γιατί; Γιατί θα κάνανε τα πάντα για να με εμποδίσουν, σου το είχα πει. Και όπως έγινε όταν μετά το τηλεφώνημα ότι με ‘αποδέχτηκαν’ τους το είπα και έγινε ο κακός ο χαμός… για μήνες, για χρόνο. Φυσικά ανταλλάξαμε τηλέφωνα και όταν πια έφυγα από το γραφείο σου, μέχρι να βγω από το κτήριο έλαβα στο κινητό μου το ωραιότερο sms μήνυμα που είχα λάβει μέχρι τότε: «Α και ξέχασα και κάτι άλλο. Είσαι μια κούκλα;)» και αργά το βράδυ της ίδιας μέρας: «Προσπαθούσα να σκεφτώ με ποιο λουλούδι μοιάζεις… με μια Ορχιδέα. Ξέρεις γιατί; Το βρίσκεις σε δύσκολα σημεία είναι σπάνιο και είναι εξαιρετικής ομορφιάς;)»

  Και όλα ήρθαν από μόνα τους! Βέβαια με μεγάλη υπομονή, επιμονή από την πλευρά σου μέχρι Εγώ να βρω τον ρυθμό μου, να αφεθώ και να ζήσω όλο αυτό που συνέβαινε. Εσύ όμως διεκδικούσες μια κοπέλα, μια καρδιά, τη δική μου -ραγισμένη- καρδιά και αυτό ήταν αρκετό για να με κάνεις να σου δώσω την ευκαιρία να με γνωρίσεις και να σε γνωρίσω κι Εγώ καλύτερα. 

 Κάθε στιγμή μαζί σου ήταν πανέμορφη, μοναδική, συγκλονιστική, αξέχαστη. Από τις επαφές μας, τα μηνύματα, τα τηλεφωνήματα, τις συζητήσεις μας, τα γέλια μας, τις διαδρομές μας, τον χρόνο που πάντα έβρισκες για μένα…. Υπήρχε σε όλα «Αγάπη και σεβασμός» και αυτά τα δυο, όπως  φυσικά «η εκτίμηση και ο θαυμασμός» έμειναν αναλλοίωτα στον χρόνο.

   

Δεν θα ξεχάσω τα λόγια σου: «Θα ξεκινήσεις το σχολείο, θα τα πας περίφημα, θα το τελειώσεις κι ύστερα θα βάλεις πλώρη για το Λύκειο κι ύστερα ένα ακόμη σκαλοπάτι για τα ακόμα καλύτερα. Πιστεύω σε σένα! Πιστεύω σε σένα γιατί είσαι πολύ καλό παιδί, τίμιο, δουλεύεις ούτως ή άλλος σκληρά και αξίζεις να είσαι κάπου ψηλά κι όχι να καθαρίζεις τις βρομιές των άλλων. Θα ξεκινήσεις και θα είμαι Εγώ δίπλα σου να σε στηρίζω……….»

  Δεν θα ξεχάσω τα δυο sms μηνύματα που μου έστειλες (σε διαφορετικές μέρες), την πρώτη μέρα  στο σχολείο και μια εβδομάδα μετά και που τα είχα αντιγράψει σε κάθε τετράδιό μου στην πρώτη σελίδα και κάθε μέρα, για 6 χρόνια τα διάβαζα και έπαιρνα δύναμη για να βγάλω την ημέρα στο σχολείο:

  «Θέλω να ξέρεις ότι πιστεύω πάρα πολύ σε εσένα και πιστεύω ότι θα τηρήσεις την υπόσχεσή σου για να είσαι αν όχι η πρώτη σίγουρα μέσα στους πρώτους. Καλή Χρονιά μέσα από την καρδιά μου.»  

«Σου εύχομαι καλή πρόοδο και να είναι η αρχή για να τελειώσεις τις σπουδές σου. Να μην εγκαταλείψεις ποτέ αυτή την προσπάθεια ότι και να γίνει. Πάντα θα είμαι δίπλα σου….»

  

  …κι ύστερα ήρθε να με δεις για πέντε λεπτά. Μας χώριζαν τα κάγκελα αλλά η παρουσία σου και μόνο έφτανε για να πάρω δύναμη και να νιώσω ετοιμοπόλεμη σε αυτή την νέα προσπάθεια που ξεκίνησα, μετά από τόσα χρόνια εγκατάλειψης… σπουδών!

 Και το έκανες! Από εκείνη την ημέρα μέχρι και σήμερα με στήριξες και συνεχίζεις να με στηρίζεις σε όλα. Από μακριά, από απόσταση αλλά με στηρίζεις πάντα με τον τρόπο σου, με τα ενθαρρυντικά λόγια σου, με τις πράξεις σου, με την μακρινή παρουσία σου που δεν μοιάζει όμως απουσία πια. 

  Σου το έχω πει ουκ ολίγες φορές, πως, αν δεν ήσουν εσύ, θα παρατούσα τις σπουδές μου όταν με λύγισαν ή όταν η οικογένεια μου με έσπρωχνε στο τέλμα της παραίτησης και της αποτυχίας, θα τελείωνα το νυχτερινό Γυμνάσιο και δεν θα συνέχιζα για κάτι παραπάνω, θα έμενα στα χαμηλά σκαλοπάτια. Κι όμως, εσύ μου έδινες κίνητρα να συνεχίσω, να προσπαθήσω για το κάτι ακόμη παραπάνω, να ανέβω κι άλλα σκαλοπάτια, να φτάσω ως εκεί που δεν μπορώ ή που δεν πιστεύω πως μπορώ να φτάσω. 

 «Μαζί» ξεκινήσαμε, μαζί πορευτήκαμε», μαζί περάσαμε δυσκολίες κι ευκολίες, μαζί φτάσαμε στο σημείο που βρίσκομαι σήμερα, σε αυτό που είμαι σήμερα, αυτή που είμαι σήμερα. Όλα τα χρωστώ σε σένα, όσο και να μην θέλεις να πάρεις όλο το μερίδιο επιτυχίας. Θα ήμουν αχάριστη (που ξέρεις πως δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος) να πω πως τα χρωστώ όλα σε μένα. Σαν άνθρωπος, σαν τον χαρακτήρα που έχω, σαν τραυματισμένο παιδί αλλά πια με επουλωμένες πληγές και σαν Σκορπίνα, ξέρεις πως πάντοτε χρειάζομαι ένα σπρώξιμο από κάποιον, από κάτι για να πάρω μπρος και να μην σταματάω για το καλύτερο. Ε, εσύ ήσουν τότε το καλύτερο σπρώξιμο για μένα για να ξεκινήσω και να φτάσω εκεί ή όπου έφτασα σήμερα.    

  Τα 6 χρόνια προσπάθειας στο Νυχτερινό Γυμνάσιο – Λύκειο, η αποφοίτησή μου, η επιτυχία μου που πέρασα στο Τ.Ε.Ι.Μηχανικών Πληροφορικής στην Ναύπακτο  και το ότι γίνομαι κάθε φορά όλο και καλύτερος άνθρωπος, όλα αυτά σε έκαναν ευτυχισμένο, περήφανο και να επιβεβαιώνεσαι ότι δεν έπεσες έξω το ότι πίστεψες σε μένα, εκεί που Εγώ δεν με πίστεψα τόσο.  

  

   Ήξερα, το ένιωθα πολύ καλά πως όσα μου έλεγες δεν τα έλεγες για να κερδίσεις κάτι αλλά τα πίστευες -ίσως- περισσότερο κι από μένα την ίδια. Το ήξερα, διότι είχα ήδη καταλάβει ότι ήσουν ένας άντρας με «Α» κεφαλαίο, με λόγο, με μπέσα, με αλήθεια, με ψυχή. Και χαίρομαι που αυτό που ένιωθα, αυτό που είχα δει, όταν σε έζησα και κυρίως μετά από 7 χρόνια, δε διαψεύστηκα. Αντιθέτως, αποδείχτηκε περίτρανα ότι μπορεί άντρες σαν εσένα να σπανίζουν (μετρημένοι στα δάχτυλα της μιας παλάμης) αλλά αν είσαι τυχερή και βρεθούν στο δρόμο σου, τότε αξίζει να τους βάλεις όχι απλώς στο βάθρο των «εξαιρέσεων» αλλά και στην καρδιά σου… για πάντα.

 

  Και σε έβαλα σε αυτή την θέση! Στην καρδιά μου κατέχεις και θα κατέχεις πάντοτε την πρώτη θέση σαν άντρας, σαν προσωπικότητα, σαν τον μοναδικό (μέχρι τώρα) άνθρωπο που δεν έκανες ποτέ προσπάθεια (όχι εσκεμμένα) να με πληγώσεις, να με κάνεις να κλάψω, να καταριέμαι την ώρα και την στιγμή που σε γνώρισα, να με λυγίσεις, να αισθάνομαι «λίγη» ή ενοχικά «πολύ», κατώτερη, αδιάφορη, χωρίς κάποια αξία… ή να θέλεις το κακό μου και τη δυστυχία μου. Αντιθέτως, ήθελες και θέλεις ΜΟΝΟ το καλό μου και την ευτυχία μου.

  

  Αχ, αυτή «η ευτυχία μου» εκεί που με βρίσκει, εκεί με χάνει ή να πω καλύτερα, εκεί που τη βρίσκω, εκεί την χάνω;! Όσο θέλω Εγώ να βρω επιτέλους το δρόμο της ευτυχίας και όχι την απέραντης και ώρες-ώρες της ανεξήγητης μοναξιάς, άλλο τόσο (και περισσότερο μην σου πω) το θέλεις κι εσύ για μένα. Ναι, Καρδιά μου ξέρω πως θες επιτέλους να με δεις ευτυχισμένη! Κουράστηκες (όπως κουράστηκα κι Εγώ) να με βλέπεις μόνη μου. Τα πάντα να τα κάνω μόνη μου! Να στηρίζομαι (για πόσο ακόμη) μόνο σε μένα! Θες να με δεις δίπλα σε έναν άνθρωπο που θα με αγαπήσει τόσο όσο μου αξίζει, να έχω μια συντροφιά, έναν άνθρωπο που θα μοιραζόμαστε τις στιγμές μας, τις ευκολίες και τις δυσκολίες που θα φέρνει η ζωή.

  

  Θυμάμαι πόσο χάρηκες (αλλά και βαθιά μέσα σου λυπήθηκες) όταν πέρσι ήμουν επιτέλους με έναν άνθρωπο που μου άξιζε, που είχαμε κοινά ενδιαφέροντα, κοινούς στόχους, περνούσα καλά και κυρίως δεν ήμουν μόνη… Χάρηκες κι ας απογοητεύτηκες (όπως κι Εγώ) στο τέλος με την κακή κατάληξη και που αποδείχτηκε αυτό το παραμύθι «κάλπικη λίρα». Πάλι εσύ, την πιο κατάλληλη στιγμή, με τον τρόπο σου, με στήριξες. Μου είπες: «Κράτα τα καλά! Μην σε πάει πίσω αυτή η κακή σχέση, θα πηγαίνεις μόνο μπροστά, θα γίνεσαι καλύτερη από τις δοκιμασίες και θα βρεθεί κάποιος που επιτέλους θα δει τι σπάνιο και άξιο κορίτσι είσαι. Μην πάψεις να πιστεύεις.. να είσαι αισιόδοξη… όπως σε βλέπω… και σε καμαρώνω… Βλέπω την τεράστια αλλαγή σου, από όταν σε γνώρισα… είσαι πιο χαμογελαστή, πιο ανοιχτή, με το «περίεργο χιούμορ» σου που πάντα λάτρευα να το λατρεύω περισσότερο… είσαι σαν να αναγεννήθηκες απ’ τις στάχτες σου………………»

  Δεν θα ξεχάσω ότι ακόμα και τα λάθη μου, τα στραβά μου προσπαθούσες να τα κατανοήσεις κι όχι να με "σταυρώσεις" αμέσως ή να με στήσεις στον τοίχο. Ούτε ότι πάντα έβγαινες σωστός στις ...προβλέψεις σου στα ...θέματα μου! Δεν θα ξεχάσω φυσικά τις ατελείωτες «Φιλοσοφικές» μας συζητήσεις, τις ιστορίες που μου διηγούσουν από το παρελθόν σου, τις συμβουλές σου, τις απόψεις σου για κάποια θέματα που σε ρωτούσα, την στενάχωρη απορία σου γιατί είμαι άτυχη στους έρωτες. «Μα δεν προλαβαίνεις να κάνεις λάθη… γιατί; Δεν φταις εσύ για όλα! Σε ξέρω! Ξέρω πόσο προσπαθείς, δείχνεις πια το ενδιαφέρον σου, δεν τα αφήνεις όλα στην τύχη, είσαι πρόσχαρη, με χιούμορ, κορίτσι με τα όλα του… γιατί είσαι μόνη σου; Όχι, όχι δε φταις εσύ για όλα! Αυτό που βλέπω είναι ότι στην εποχή μας οι άντρες κοιμούνται όρθιοι, μόνο λόγια ότι θα γ@μ#σο@ν αλλά μένουν στα λόγια. Δεν δείχνουν το ενδιαφέρον τους, δεν διεκδικούν, κοιτάνε πώς να φτιάξουν το σώμα τους αλλά χάνουν στο να φτιάξουν την προσωπικότητά τους………..»  

  Πόσο παρήγορα τα λόγια σου Ψυχή μου! Αν και άντρας μιλούσες ξεκάθαρα και ντόμπρα. Και ξέρεις πως ποτέ δεν πέφτω στην παγίδα να συγκρίνω κανέναν με σένα. Πώς θα μπορούσα άλλωστε; Και λάθος είναι και άδικο μαζί! Ακολουθώ τις συμβουλές σου! Εσύ ήσουν ο καλύτερος δάσκαλος, ή μάλλον ο μέντορας μου, κι Εγώ πάντα ήμουν και παραμένω, η καλύτερη μαθήτρια!  

  Φυσικά δεν θα ξεχάσω κι εκείνον τον «περιβόητο» καφέ δίπλα στη θάλασσα και σε άλλα μέρη. Ξέρεις την λατρεία μου για τη θάλασσα και με πήγες εκεί που νιώθω καλύτερα. Την κουβέντα μας για το προσεχές μέλλον μου, τις περιγραφές σου για την ελευθερία μου. Θυμάσαι; Την φυγή μου από την Αθήνα, το νησάκι, τη θάλασσα ως το καλύτερο τοπίο, τη συγγραφή του/των βιβλίων μου, την ηρεμία και την γαλήνη μου και τη ζωή που μου αξίζει. Όσα Εγώ είχα φανταστεί αλλά ποτέ δεν έτυχε να σου τα εκμυστηρευτώ (ίσως ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό) εσύ μου τα εκμυστηρεύτηκες πρώτος καλύτερα και πιο όμορφα από εμένα. Μα ναι! Αφού με ξέρεις καλύτερα απ’ τον καθένα! Εσύ μ’ αγαπάς περισσότερο κι απ’ τον καθένα! Το έχεις αποδείξεις άλλωστε τόσες πολλές φορές! Ακόμα και η ‘φυγή’ μου προς Αυστραλία μεριά, ήσουν υπέρ, άσχετα που τελικά δε έγινε για πολλούς λόγους. Αν έχει να κάνει με την "ευτυχία" μου, πάντα είσαι υπέρ, ακόμα κι αν είναι δύσκολο στην πράξη. Η προσπάθεια μου μετράει! Και ξέρεις πολύ καλά, πόσο προσπαθώ στα πάντα, πολλές φορές περισσότερο από όσο πρέπει και επιτρέπεται στα όρια του λογικού ή του ανεκτικού.

   Ξέρω πως έγραψα πολλά αλλά όταν με διαβάσεις, -ξέρω ότι μια μέρα θα διαβάσεις αυτή την ανάρτηση-, θα συγκινηθείς. Θα συγκινηθείς, όπως είχες συγκινηθεί και πέρσι, εκεί αρχές Σεπτέμβρη που διάβασες όλες τις αναρτήσεις μου εδώ στο blog μου που αφορούσαν εσένα ή περίπου εσένα. Δεν είχες λόγια να μου περιγράψεις αυτά που ένιωσες διαβάζοντας με. Πολλά όμορφα συναισθήματα και ένα «ευχαριστώ». Δεν χρωστάς κανένα «ευχαριστώ» ψυχή μου εσύ σε μένα, Εγώ χρωστώ σε σένα. Και μπορεί να σου τα έχω δώσει πολλές φορές, αλλά εμένα μου φαίνονται λίγα, καθόλου αρκετά! Με διάβασες και μου είχες πεις: «τώρα καταλαβαίνω ακόμα περισσότερο το ταλέντο σου, την αγάπη σου για την συγγραφή! Πρέπει το blog σου να το εξελίξεις, να το πας σε άλλη διάσταση, να γράφεις και μαζί με το χόμπι σου να το κάνεις και επάγγελμα, γιατί όχι; Δεν είναι ότι απλά γράφεις, για να γράψεις, γράφεις με ψυχή και συναισθηματικά, έτσι όπως αισθάνεται πολύς κόσμος. Κι εγώ αισθάνθηκα τόσα πολλά...»  

  Και μου έδωσες τόσες ιδέες, προτάσεις για να πάω ένα βήμα παραπέρα…. Γιατί πιστεύεις στο ταλέντο μου, στην αγάπη μου για το γράψιμο, γιατί αυτό είναι Εγώ. Πιστεύεις περισσότερο απ’ τον καθένα στο βιβλίο που γράφω, που σου υποσχέθηκα όπως μου ζήτησες, πως θα είσαι ο πρώτος που θα το διαβάσει μόλις ολοκληρωθεί και μάλιστα το πρόχειρο, αυτό με τις σημειώσεις, με τα λάθη, τα σβηστά… και θα την κρατήσω, όπως κράτησα την υπόσχεσή μου με την ολοκλήρωση των σπουδών μου!

  Τα έγραψα όλα αυτά, για να θυμάμαι και να θυμάσαι κι εσύ, πως σαν σήμερα πριν 7 χρόνια, γνώρισα την πρώτη αληθινή αγάπη, εσένα… εσύ που στάθηκες να είσαι το ωραιότερο ταξίδι της καρδιάς, του μυαλού, του σώματος, του πνεύματος μου. Μια αληθινή αγάπηπου ο χρόνος δεν πρόκειται να τη σβήσει ποτέ. Καμιά αγάπη αληθινή, τίμια που γεννήθηκε από δυο ψυχές που έγιναν μία, δεν μπορεί κανένας και τίποτα και για κανέναν λόγο να τη σβήσει. Γιατί, πολύ απλά, καμιά αγάπη δεν πεθαίνει, ακόμα κι αν κάποια άλλα συναισθήματα έχουν σβήσει, έχουν χαθεί ή πεθάνει. 

  Σημασία έχει ότι υπάρχει ακόμα ΑΓΑΠΗ κι απ’ τις δυο πλευρές κι αυτό εμένα με κάνει να νιώθει ένας γεμάτος άνθρωπος, απόλυτα ευλογημένη που αγάπησε κι αγαπήθηκε πραγματικά κι όχι ψεύτικα. Κι αν τύχει να συμβεί ξανά, θα είμαι διπλά μια ευτυχισμένη γυναίκα κι κυρίως ένας ευτυχής άνθρωπος που στον απολογισμό μου, θα ξέρω πως δεν υπήρξα μισή από συναισθήματα ούτε ότι «ήρθα, είδα και απήλθα» αλλά έζησα αυτή τη ρημαδοζωή που μου δόθηκε ως δώρο.

   Καρδιά μου, όπου κι αν βρίσκεσαι, ό,τι και να κάνεις, να ξέρεις ότι έχεις μια περίοπτη θέση στην καρδιά μου και που θα  παραμείνεις εκεί μέχρι το τέλος της ζωής μου. "ΕΣΕΝΑ ΠΟΤΕ ΓΙΑ ΟΣΟ ΖΩ!!!!" Θυμάσαι; 

”I love you and love you always and forever!
I promise that!” 

➳ (Confession of love!)

☞Διαβάστε επίσης:

_______________

► Διαβάστε περισσότερα ....Αφιερώματα!

_____________________________________
*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫

Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και  χωρίς πρώτα την έγκρισή της αρθρογράφου.

Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!

Με επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.

©Copyright 2010-2015 * ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)*