☕ "Το ταξίδι ενός Φλιτζανιού": Οι στιγμές μου με ένα φλιτζάνι καφέ!

  Πόσες στιγμές έχουμε συλλέξει πίνοντας έναν καφέ, ένα τσάι, μια σοκολάτα σε ένα φλιτζάνι, μια κούπα, ένα γυάλινο, πλαστικό ή χάρτινο ποτήρι; Πόσες στιγμές έχουμε συλλέξει πίνοντας καφεδάκι στο σπίτι μας, στη δουλειά μας, στο γραφείο, σε μια καφετέρια, σε ένα καφενείο, σε ένα παγκάκι ή στο "πόδι" κρατώντας το στο χέρι; Πόσες στιγμές έχουμε συλλέξει πίνοντας το ρόφημα της αρεσκείας μας μόνοι μας ή με παρέα, συζητώντας, δουλεύοντας ή ερωτοτροπώντας με το "έτερον ήμισυ" μας; Πόσες στιγμές έχουμε συλλέξει έχοντας για παρέα μας ένα Φλιτζάνι καφέ να μας χαρίζει στιγμές ηρεμίας και απόλαυσης;

 
  Πόσες από αυτές τις στιγμές έγιναν ιστορίες, μιας και οι στιγμές ολοκληρώνουν την ιστορία; (που λέει κι ένας καλός 'Φίλος';)

   Έχω να θυμάμαι πολλές ωραίες, όμορφες, δυνατές στιγμές απολαμβάνοντας το καφεδάκι μου είτε μόνη μου, σε ένα από τα στέκια μου, γράφοντας στο λαπτάκι μου, είτε με τους Φίλους μου, είτε με γνωστούς είτε και με αγνώστους που από μια απλή «Καλημέρα κοριτσάκι μου!» προέκυψαν συζητήσεις εφ’ όρους ύλης μέχρι εξομολογήσεις και καταθέσεις ψυχής. Κάποιες γράφτηκαν, έγιναν ωραίες ιστορίες για να τις διαβάσεις και να κλάψεις, να διδαχτείς, να δεις και να νιώσεις πως υπάρχει πολύς κόσμος που έχουν περάσει και αυτοί καταστάσεις σαν και σένα. Κάποιες άλλες, έχουν μείνει στην μέση και περιμένουν το δικό τους φινάλε κι άλλες γράφονται ενώ συμβαίνουν ...ταυτόχρονα.

  Έχω να θυμάμαι στιγμές που έγιναν μικρές, μεγάλες ιστορίες. Άλλες πονεμένες, άλλες αστείες, άλλες λίγο παιδιάστικες, άλλες με χαρούμενο φινάλε, άλλες με λυπηρό φινάλε κι άλλες χωρίς καν φινάλε. Όλες όμως εμένα προσωπικά για κάποιον λόγο με άγγιξαν, τις αγάπησα, μάλλον τις αγαπώ γιατί εκτός του ότι υπάρχουν σε ένα φύλλο word στον υπολογιστή ή κλειδωμένες στο συρτάρι, υπάρχουν κυρίως στο μυαλό μου και στην καρδιά μου.

  Σάββατο πρωί στο γνωστό στέκι της γειτονιάς. Μετά από μια κουραστική εβδομάδα, καφεδάκι με Φίλη όχι απλά απαραίτητος αλλά επιβάλλεται χωρίς καμιά δικαιολογία. Εξάλλου, τα νέα μιας ολόκληρης εβδομάδας θα είναι πολλά και ένας ελληνικός μέτριος διπλός καφές για Εκείνη κι ένα Φρέντο καπουτσίνο με πέντε κουταλιές καστανή ζάχαρη για μένα με συνοδεία 2-3 κρουασανάκια βουτύρου θα κάνουν τη συζήτηση ακόμα πιο απολαυστική.  

   Και εκεί που πίνεις ανέμελα το καφεδάκι σου, με θέα τη θάλασσα, ξαφνικά εμφανίζονται τρία πουλάκια. Βέβαια, αυτό που θέλουν να κάνουν είναι να «αρπάξουν» τα κεκάκια και να ανοίξουν τα φτερά τους και να πετάξουν μακριά. Τους αφήνεις να κάνουν το δικό τους! Είναι τόσο όμορφη η εικόνα που ο καφές σου έχει διπλή γεύση απόλαυσης και το πρωινό αποχτάει άλλο νόημα και δυναμική. 

  Νοέμβρης μήνας! Κυριακή κάπου στο Μοναστηράκι! Η μέρα ξεκίνησε με βροχή και λίγη ψύχρα, οπότε ένας ζεστός ελληνικός καφές κι ένα καπουτσίνο ήταν ότι πρέπει εκείνη την ώρα. Να απολαμβάνεις το καφεδάκι σου και να βλέπεις σιγά-σιγά ο ήλιος να βγαίνει στον ουρανό και να σου χαμογελά. 

  Απογευματινός καφές με τη θάλασσα στα πόδια σου και παρέα αγαπημένη Φίλη που έχεις να δεις πολύ καιρό. Και δεν ήταν απλά "πάμε για καφέ να τα πούμε", ήταν μια συνάντηση παρηγοριάς.  Συζήτηση με πολύ ανάλυση και απορίες για το πως σε άφησε η Φίλη σου την τελευταία φορά που ειδωθήκατε και πως σε βρίσκει τώρα ...να είσαι κομμάτια για μια "κάλπικη αγάπη". Και οι καφέδες σίγουρα δεν ήταν της παρηγοριάς αφού σε τέτοιες στιγμές αποχτούν άλλη γεύση, λίγο πιο γλυκιά.  

   Ιανουάριος, Παρασκευή απόγευμα, λίγο πριν το Σαββατοκύριακο, και το κρύο τσουχτερό. Τι λογικό από μια Φλιτζάνα πράσινο ζεστό τσαγάκι ως ιδανικό ρόφημα, την ιδανική ώρα, αφού το μόνο που θέλεις είναι να χαλαρώσεις, να ηρεμήσεις, να συζητήσεις ήρεμα και να απολαύσεις το απόγευμα σου σαν να μην ...υπάρχει αύριο!  

Θυμάμαι κάποιες στιγμές που αντί να απολαμβάνω το καφεδάκι μου, δίπλα στον -υποτιθέμενο- "άνθρωπο μου" ένιωθα ότι θα πρέπει να αισθάνομαι και ενοχές που τον έπινα αρκετά γλυκό κι όχι σκέτο ή μέτριο. Και πάντα αυτός ήταν ένας -ανόητος, παράλογος- λόγος για να χαλάσει ο άλλος όλη την όμορφη, ήρεμη και ρομαντική ατμόσφαιρα. Αν μιλούσαν τα φλιτζάνια θα είχαν κάθε φορά να πουν πολλά, όλα όσα μέσα μου με έπνιγαν σαν παράπονο που ήθελα να έχω το ελεύθερο να αποφασίζω Εγώ πως προτιμώ τον καφέ μου. Αν συζητούσαν μεταξύ τους τα φλιτζάνια θα με δικαιώναν όταν έλεγα φωναχτά και με παράπονο  πως από "Καφέ της χαράς" 9 στις 10 ο καφές μου κατάντησε και πάλι σε "Καφέ της λύπης και της πίεσης".  

  Είναι και κάποιες στιγμές που δυο άνθρωποι αντί να απολαμβάνουν το καφεδάκι τους, να ανταλλάξουν 5-10 κουβέντες, να γελάσουν, να αγκαλιαστούν, να φιληθούν, να χαρούν την στιγμή μεταξύ τους, βρίσκονται 'απέναντι' να "σκοτώνουν" την ώρα τους παίζοντας με το κινητό, το tablet, το laptop μη τυχόν και χάσουν καμιά δημοσίεση στα κοινωνικά μέσα διχτύωσης. Και οι ζεστοί καφέδες να κρυώνουν και η επαφή και η επικοινωνάι μεταξύ των σωμάτων και των ματιών να χάνεται σαν να μην υπάρχει κανένα πρόβλημα. Πόσα άραγε θα μας έσουρναν τα Φλιτζάνια/οι κούπες/τα ποτήρια, αν μιλούσαν, που δεν τους δίνουμε την πρέπουσα σημασία, αφού η στιγμής αυτή της παρέας είναι ένα είδος ...ιεροτελεστία;! 

"Σαν το καφεδάκι στο μπρίκι κοπέλα μου, δεν έχει. Αυτό της μηχανής που το φτιάχνουν τώρα, είναι σαν νερόβραστη σούπα. Καμιά νοστιμάδα, καμιά γεύση.... σαν να του λείπει η ζωή!" Θυμάμαι να μου λέει ο κυρ-Παναγιώτης που καθόταν στο διπλανό τραπεζάκι σε ένα καφενείο που όμως σύχναζε πολύ νεολαία. Παίζει σε αυτό το καφενεδάκι να έγραψα μια από τις πιο συγκινητικές ανθρώπινες ιστορίες αγάπης που έγραψα ποτέ. Και μόνο που ξανά φέρνω στο μυαλό μου την πολύωρη φιλικότατη συζήτηση με τον κυρ-Παναγιώτη, συγκινούμαι. Ελληνικός αχνιστός, σκέτος καφές κλασικά στο μπρίκι με συνοδεία 2-3 μίνι λουκουμάκια ανάμεσα σε 2 μπισκότα. Τελικά, αυτή η εικόνα θυμίζει τις τότε καλές εποχές στην Αθήνα (και όχι μόνο) που οι άνθρωποι σηκώναν τα φλιτζάνια τους και με έναν χαμόγελο μέχρι τα αυτιά απολαμβάναν με όλο τους το πάθος κάθε γουλιά  και ρουφηξιά από το καφέ τους. 

   Είναι όμως και κάποιες στιγμές που έχεις ανάγκη να είσαι μόνο εσύ και ο εαυτός σου, ένα Φλιτζάνι καφέ, η μουσική και ένα σημειωματάριο για να γράψεις όσα η έμπνευση σου 'επιβάλλει'. Την μοναξιά τους καθενός την αντιλαμβάνεται ο καθένας όπως νομίζει και αισθάνεται. Ο άνθρωπος οφείλει στον εαυτό του, που και που, να καθίσει μόνος τους και να απολαύσει χαλαρά, χωρίς κανένα πάνω απ' το κεφάλι του, ένα φλιτζάνι καφέ. Το ταξίδι αυτό ίσως να μην είναι τελικά και τόσο ...μοναχικό! Εξάλλου, ποτέ δεν ξέρεις τι σου επιφυλλάσει η ζωή και η μοίρα. Μπορεί να βρίσκεσαι εσύ, μόνος με ένα Φλιτζάνι καφέ και ξαφνικά να γεννηθεί μια γνωριμία, ένα ειδύλλιο, μια σχέση, μια αγάπη μεγάλη... και να γραφτεί το ωραιότερο σύγχρονο παραμύθι. 

  Αυτές ήταν μερικές απ' τις στιγμές μου παρέα με ένα Φλιτζάνι Καφέ. Αφορμή γι αυτό το 'ταξίδι' ήταν η ιδέα που εμπνεύστηκε η Πέτρα με τίτλο "Το ταξίδι ενός Φλιτζανιού", (περισσότερες πληροφορίες κλικ στο link) που με χαρά αποδέχθηκα και που αν το επιθυμείτε κι εσείς μπορείτε να ταξιδέψετε μέσα από τα δικά σας Φλιτζάνια που έχουν να μοιραστούν ιστορίες και συναισθήματα. Πέτρα μου, σ' ευχαριστώ για αυτό το υπέροχο ταξίδι που με γύρισε πίσω σε εποχές, συζητήσεις, κουβέντες, εικόνες, συναισθήματα...

☞Διαβάστε επίσης:
____________________

► Όλα τα Tag του blog!

📂Αρχειοθήκη:🍴Let's talk about food: Όλες οι συνταγές του blog!

_____________________________________
*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫
Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και χωρίς πρώτα την έγκρισή της αρθρογράφου.
Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!
Με επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.
©Copyright 2010-2015 *ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)*