My flashback #4 - Η Μαρία του 'τότε' και του 'σήμερα'...

 

  Μέχρι και πριν 2-3 χρόνια μου έλεγαν ότι είμαι απόλυτη. Δεν καταλάβαινα τι ακριβώς εννοούσαν! Ήταν και τέτοιος σκληρός, απάνθρωπος πολλές φορές ο τρόπος τους που από αντίδραση ίσως να πείσμωνα και να γινόμουν πιο "απόλυτη". 

  Φαντάζομαι ότι ήμουν απόλυτη σε κάποια πράγματα και σε κάποιες απόψεις, που πάντα όμως τις υποστήριζα με σθένος. Και ακόμα παραμένω "απόλυτη" σε κάποια πράγματα και σε κάποιες απόψεις που έχουν να κάνουν με τη δική μου προσωπικότητα και με τα δικά μου "θέλω". Σε καμιά περίπτωση όμως δεν είναι ότι δεν ακούω την άποψη/γνώμη του άλλου. Ακούω αυτά που μου λένε διάφοροι γνωστοί/άγνωστοι/άσχετοι/οικογένεια/φίλοι αλλά δεν σημαίνει πως ό,τι μου λένε θα το κρατάω και πόσο μάλλον να το υιοθετώ ή να το υποστηρίζω ψεύτικα από την στιγμή που δεν με εκφράζει αληθινά. 

  Δεν μου αρέσει να συμβιβάζομαι σε κάτι που ο καθένας το θεωρεί "σωστό" αλλά σε καμιά περίπτωση να μην εκφράζει εμένα και σ' αυτά που πιστεύω, είτε είναι σωστά, είτε είναι λάθος. Δε συμβιβάζομαι, όταν μου λένε ότι "αυτό πρέπει να κάνεις","όχι αυτό μην το κάνεις",  " αυτό πρέπει να πεις", "όχι αυτό μην το πεις","έτσι πρέπει να είσαι", "έτσι πρέπει να φέρεσαι", " αυτό πρέπει να φοράς", "αυτό είναι το σωστό","αυτό δεν είναι το σωστό", "έτσι πρέπει να μιλάς"... και το χειρότερο (που εκεί φτάνεις στο αμήν!) είναι όταν πρέπει να ακολουθήσεις μια ζωή/να βαδίζεις σε μια Ζωή  που είτε στην έχουν φτιάξει οι άλλοι χωρίς να σε ρωτήσουν όπως αυτοί τους αρέσει-κρίνοντας πως έτσι είναι η Ζωή και έτσι πρέπει να βαδίσεις.

  Πόσοι λέγανε διάφορα "για το καλό μου" αλλά τελικά αποδείχτηκε (και αποδεικνύεται ακόμα κάθε μέρα) πως "το καλό μου" το ήξερα και το ξέρω Εγώ καλύτερα από τον καθένα. Μου έλεγαν "τι θέλεις τώρα να ξανά πας σχολείο;" "τι θα καταφέρεις;" "στο τίποτα θα είσαι" " είσαι ανίκανη/άχριστη" "δεν θα καταφέρεις τίποτα" "ποια νομίζεις πως είσαι" και τόσα άλλα που ούτε να ειπωθούν γραπτώς είναι δυνατόν. Με απλά λόγια: "ήμουν ένας άνθρωπος χωρίς καμία αξία." (αυτά τώρα που τα θυμάμαι, πονάνε ακόμα, λίγο. Με έπιασαν τα κλάματα τώρα όχι γιατί τα έζησα αλλά γιατί δεν είχαν καμιά βάση και αποδείχτηκε στο πέρασμα του χρόνου)

 Όμως Εγώ ως αντιδραστικό άτομο (και το να είσαι αντιδραστικός τόσο-όσο και εκεί που πρέπει το θεωρώ σπουδαίο πράγμα, σπουδαίο προττέρημα), ως ένας άνθρωπος που από την ημέρα που ήρθα σε αυτό τον κόσμο γνώρισα τον πόνο (γενικώς και ειδικώς) με το "Καλημέρα σας!", ως ένας άνθρωπος που δεν πήρα ποτέ την αγάπη, την καλή κουβέντα, την αξία πρωτίστως από την οικογένεια μου, ως άνθρωπος που βιώσα την μοναξιά (όχι μόνο εκείνη την μοναξιά που δεν έχεις κανέναν αλλά εκείνη την μοναξιά που έχεις γύρω σου ανθρώπους αλλά είναι αόρατοι, παγωμένοι τοίχοι) την αδικία, τα βρισίδια, το ξύλο χωρίς ποτέ να το άξιζα, την ταπείνωση, την βαριά κατάθλιψη 1 χρόνου που ποτέ κανείς δεν αναρωτήθηκε "τι έχει η Μαρία" παρά μόνο "αυτή δεν πάει καλά", "είναι τρελή", "και που υπάρχεις νεκρή είσαι", "κοίτα τα άλλα κορίτσια της ηλικίας σου", "θα πεθάνεις έτσι όπως ήρθες"  και άλλα δεινά ζώντας μια δυστυχησμένη ζωή, Εγώ λοιπόν αυτό το αντιδραστικό άτομο, προτίμισα να παλέψω, να ααγωνιστώ να αλλάξω τη ζωή που μου επέβαλαν οι άλλοι γιατί έτσι θέλανε, έτσι πίστευαν, για το ρημάδι εκείνο "για το καλό σου". (εμένα όμως αυτό το δικό τους "για το καλό μου", με κατέστρεψε, μου ξόδεψαν τα καλύτερα χρόνια της ζωή μου, μου κλέψανε με το έτσι θέλω την ενέργεια, τον χρόνο της ζωής μου που έτρεχε κι Εγώ δεν ήξερα πως να τον κάνω δικό μου, πως να τον γευτώ. Και μπορεί ακόμα να μη ζω ακριβώς τη ζωή που επιθυμώ ή που μου αξίζει αλλά αργά ή γρήγορα, μια μέρα θα συμβεί και τότε όλες οι φυγές μου που με τρώνε τόσα χρόνια θα είναι μια και καλή, τόσο τίμια και τόσο ξηγημένη εδώ και πολλά χρόνια)

  Κι έτσι πάντα σιωπηλά, βουβά, μοναχικά, κρατιόμουν με το ζόρι, με μια κρυφή ελπίδα ότι τα πράγματα θα αλλάξουν, πως θα συμβεί ένα θαύμα, κάποιος θα με καταλάβει, κάποιος θα μου δώσει ένα χείρας βοηθείας, κάποιος θα με βγάλει από τη δυστυχία μου. Γιατί ήμουν ένας δυστυχισμένος άνθρωπος που υπήρχα σαν ένα σώμα που "περιπλανιέται" αλλά ήμουν σαν νεκρή. Πόσες φορές προσευχήθηκα στο Θεό να πεθάνω. Κοιτούσα τον ουρανό και με κλάματα στα μάτια τον παρακαλούσα να πεθάνω γιατί δεν θέλω να πονάω άλλο. Ίσως και να το έκανα, να το επιχείρησα... δεν έχει πια σημασία. Σημασία έχει το σήμερα, πως είμαι, τι είμαι, ποια είμαι! Τότε ήμουν δειλή στα πάντα αλλά κατά βάθος αγαπούσα τη ζωή που μου δόθηκε ως δώρο. 

  Το γαμώτο της υπόθεσης είναι ότι ποτέ δεν δημιούργησα πραγματικά προβλήματα σε κανέναν, δεν γυρνούσα από 'δω κι από 'κει, δεν έμπλεξα με κακές παρέες (μα δεν είχα παρέες), δεν μιλούσα, δεν φώναζα, δεν πήρα ποτέ ναρκωτικά, δεν ντρόπιασα ούτε όνομα, ούτε οικογένεια. Πάντα το ήσυχο, ντροπαλό, λιγομίλητο 'Καλό παιδί/Καλό κορίτσι για σπίτι' όπως λέγανε όλοι τότε και συνεχίζουν να λένε και σήμερα.  Τελικά όμως μόνο εμένα ντρόπιασα, εμένα ταπείνωσα, εμένα έριξα στα μάτια μου. Νόμιζα πως ίσως το άξιζα! Ε, όχι λοιπόν, δεν το άξιζα ούτε σταγόνα! Η καλή μου η καρδιά ή μάλλον η καλή μου ψυχή που πάντα έπραττε με την ανθρωπιά, αυτό έφταιγε, αυτό φταίει και σήμερα. Μόνο που το σήμερα με το παρελθόν, δεν έχει πια καμία απολύτως σχέση. Δεν είμαι σήμερα αυτή που ήμουν τότε. Βεβαίως και είμαι πάντα η Μαρία με την ψυχή που είχα, έχω και θα έχω μέχρι το τέλος, αυτό δεν άλλαξε και δεν θα αλλάξει ακόμα κι αν με στήσουν στον τοίχο να με πηροβολήσουν. Τελεία και παύλα! Απλώς σήμερα δεν είμαι το κοριτσάκι που το χτυπάνε και του συμπεριφέρονται σαν να είμαι μια άψυχη κούκλα χωρίς αισθήματα. Άκου με! Όχι μόνο έχω αισθήματα αλλά έχω μπόλικη, ίσως ανεξάντλητη δύναμη τα αισθήματα μου να διπλασιάζονται και να τα χαρίζω απλόχερα και σε αυτούς που το αξίζουν. Κοίτα με! Όχι μόνο μπορώ να νιώσω αγάπη αλλά μπορώ να σου χαρίσω απλόχερα ένα άγγιγμα στο μέρος της καρδιάς σου και να χτίσουμε μια γέφυρα χωρίς διόδια να περνά η αγάπη και να αγγίζει κι άλλες καρδιές.

  Θυμάμαι τα πάντα και με κάθε λεπτομέρεια. Θυμάμαι τα πάντα! Και θέλω να θυμάμαι τα πάντα! Δεν θέλω τίποτα και κανέναν να ξεχάσω! Δεν θέλω σε καμιά περίπτωση να πετάξω, να σβήσω, να διαγράψω τίποτα και κανέναν. Κι αν γυρίζω που και που πίσω, είναι για να θυμάμαι τι πέρασα, τι ένιωσα, τι, πως και ποια ήμουν. Να μην ξανά γίνω αυτό το πράγμα, αυτός ο άνθρωπος, αυτό το κορίτσι που ήμουν τότε και να μην ξανά περάσω ότι πέρασα τότε, ούτε στο ελάχιστο. Γι' αυτό αντιδράω όταν μου λένε "ξέχασε"! 

  Στο ερώτημα "Συγχώρεσες Μαρία;" θα σας απαντήσω με απόλυτη -όπως πάντα- ειλικρίνεια. Πέρσυ τέτοιον καιρό, είχα συγχωρέσει τους πάντες. (να είναι καλά "Εκείνος" ο απόλυτα κενός άνθρωπος!) Από την μάνα μου, τα αδέλφια μου, τους δήθεν Φίλους, γνωστούς, άγνωστους, όσοι πέρασαν ή κι έφυγαν από τη ζωή μου, ακόμα και τον πατέρα μου, όλους τους συγχώρεσα. Ποτέ δεν θέλησα να τους κάνω κακό! Δεν το έχω μέσα μου! (Και μόνο η περιφρόνηση και το ότι παραμένω Άνθρωπος με ψυχή, αυτό είναι η εκδίκησή μου!)  Νομίζω πως συγχώρεσα κι εμένα! Ναι, με έχω συγχωρέσει, αν και δεν έφταιγα Εγώ στα περισσότερα, ίσως να έφταιγα στα ελάχιστα, ίσως να έφταιγα ότι δεν κατάφερα να φύγω... ακόμα. Ναι, έχω συγχωρέσει (άσχετα από όλα αυτά που λένε για εμάς τους Σκορπιούς! Μάλλον δεν έχουν γνωρίσει εμένα πρώτα, πριν πουν -απόλυτα- τα δικά τους!), Εγώ που μέχρι και πέρσυ έλεγα ότι η μεγαλύτερη μου αμαρτία είναι ότι δεν μπορώ να συγχωρέσω! Και από τότε λυτρώθηκα, βρήκα την υγεία μου, ελευθερώθηκα! Και ξέρετε κάτι; Δεν κρατάω καμία κακία σε κανέναν. Απλά 'εκεί' και σε 'αυτούς' που πρέπει "για το καλό μου", "για την ψυχική μου ηρεμία" έχω επιλέξει το "Μακριά κι αγαπημένοι".  Μπορεί να μην το έχω καταφέρει στο 100% να διώξω τους τοξικούς ανθρώπους από τη ζωή μου αλλά είμαι σε πολύ καλό δρόμο. Από την άλλην "όλα για κάποιον λόγο γίνονται" σε αυτή τη ζωή!

  Αν με ρωτήσει κάποιος αν ντρέπομαι ή έχω μετανιώσει για τη ζωή μου, θα του απαντήσω πάλι με απόλυτη ειλικρίνεια και έχοντας επίγνωση σε ό,τι λέω, πως, δεν ντρέπομαι (δεν ντράπηκα στιγμή) για τη ζωή μου, για την οικογένεια μου, για όσα πέρασα, για όσα εκμυστηρεύομαι, για όσα είμαι. Καλώς ή κακώς, ευτυχώς ή δυστυχώς αυτή τη ζωή είχα, αυτή την οικογένεια έχω (αν και έχουν κάνει, ειδικά η μάνα μου τεράστια βήματα αλλαγής συμπεριφοράς και πια εκτιμά και σέβεται μπορώ να πω τη Μαρία) αυτά πέρασα και δεν σβήνονται όσο και να χτυπιέμαι Εγώ ή κάποιοι άλλοι. Αυτά είμαι Εγώ και δεν πρόκειται να τα απαρνηθώ ή να πλάσω μια άλλη ζωή που δεν έζησα για να μπορεί ο άλλος/οι άλλοι να αντέξουν την αλήθεια και να με απο-δεχτούν στη ζωή τους ή στο κοινωνικό τους περίγυρο. (Γιατί πιστέψτε με, το βιώσα και αυτό και ήταν από τις πιο απάνθρωπες συμπεριφορές! Ευχή μου να μην σας τύχει! Ίσως τελικά αυτό να είναι και ο λόγος που μάλλον "με φοβούνται" και δε οι άντρες....;!)

 Γιατί λοιπόν ήμουν, είμαι και θα είμαι απόλυτη σε κάποια πράγματα, σε κάποιες απόψεις, σε κάποιες αξίες; Γιατί απλά η ζωή μου είναι δικιά μου, ολόδικιά μου. Ό,τι περνάω, ότι ζω, ότι βιώνω, το νιώθω πρώτα απ' όλα Εγώ η ίδια. Ό,τι βιώνω (μοναξιά, κλάμα, θλίψη, ξέσπασμα, αδικία, πόνος κ.α.) τα νιώθω πρώτα απ' όλα Εγώ η ίδια στο πετσί μου κι ύστερα -ίσως- και οι υπόλοιποι. Το ότι είμαι συνεχώς χαμογελαστή, ίσως και παραπάνω άνετη, αισιόδοξη, ίσως βολεμένη σε καταστάσεις, σε ανθρώπους ή στο οτιδήποτε είναι γιατί Πρώτον, έχω περάσει από την άλλην πλευρά του απόλυτου σκοταδιού και είδα τον θάνατο να είναι ένα βήμα πριν μου απλώσει το χέρι να τον ακολουθήσω και φοβήθηκα, τρομοκρατήθηκα, δείλιασα, αισθάθηκα ενοχή, ντροπή που δεν σεβάστηκα τη ζωή. Δεύτερον, έδωσα μοναχικό αγώνα με τους πάντες, με τα πάντα, με τον ίδιο μου τον εαυτό για να βγω σχεδόν αλώβητη και να υπάρχω και να ζω σήμερα και να με βλέπεις, να με ακούς, να με αισθάνεσαι, να με διαβάζεις. Τρίτον, για κάποιον λόγο υπάρχω. Δεν θα ζούσα, δεν θα τα κατάφερνα, αλλά βγήκα από την κοιλιά της μάνας μου και πάλεψα μια σταλιά μωρό για να ζήσω, πάλεψα ακόμα και σαν μικρό παιδί, σαν έφηβη (άσχετα που δεν έχω  καθαρές αναμνήσεις από την εφηβεία μου, λες και κάποιος μου τις διέγραψε) σαν κοπέλα και έζησα και τώρα ακόμα παλεύω να ζήσω κι όχι απλά να υπάρχω. Τέταρτον, δεν έφτασα μέχρι εδώ, μέχρι σε αυτή την ηλικία για να τα παρατήσω τώρα, για να γίνω από δυνατή ξανά αδύναμη, για να λυγίσω για χάρη των άλλων. Κι από εγωιστική πλευρά να το πάρω, αξίζω ρε Φίλε/η γιατί είμαι ό,τι είμαι και όσα είμαι με την αξία μου. Δεν μου χαρίστηκε τίποτα και κανένας! Θέλετε και ένα Πέμπτον; Θέλω να ζήσω! Έχω ακόμα πολλά να κάνω, πολλά να ζήσω, πολλά να νιώσω, πολλά να δω. Δεν ήρθε ακόμα η ώρα μου...!

  Δεν είναι ότι όλα αυτά τα λέω εκ του ασφαλούς ούτε ότι χαϊδεύω τον εαυτό μου παραμυθιάζοντας με βαρύγδουπες κουβέντες "όλα θα πάνε καλά, η ζωή θα μου δώσει όσα μου χρωστάει, κλπ." Αντιθέτως, όταν λέω πως "Εγώ την μοίρα μου την ξέρω!", δεν το λέω έτσι για να το πω! Ξέρω πραγματικά ή μάλλον για κάποια πράγματα είμαι σχεδόν βέβαιη για τα υπόλοιπα η μοίρα και ο Θεός ξέρουν! Είμαι αισιόδοξη, θέλω να πορεύομαι με αισιοδοξία ή αν θέλετε καλύτερα έχω επιλέξει να πορεύομαι με μπόλικη θετική ενέργεια από το να είμαι μες τη μιζέρια και τη θλίψη. Εντάξει, την βιώσα για πάνω από 27-28 χρόνια, φτάνει πια!  Τι νομίζετε κάποιοι; ότι είναι εύκολο; Ίσως με παρέα, ίσως με την αγάπη των άλλων προς εσένα να είναι εύκολο. Όμως ο σχεδόν μοναχικός δρόμος δεν ήταν, δεν είναι και δεν θα είναι ποτέ εύκολος για κανέναν και πόσο μάλλον γι' αυτούς που η μοίρα τους είναι ήδη γραμμένη στο να παλεύουν να περνάνε από σαράντα κύματα. Και ξέρετε κάτι; Δεν είναι πάντα επιλογή! Είναι και τύχη και ριζικό και "έτσι έχουν τα πράγματα". Αλλάζεις τις καταστάσεις ως εκεί που επιτρέπεται από την ίδια την μοίρα και τον Θεό, που πάντοτε έχουν άλλα σχέδια για μας, για τον κάθε άνθρωπο. 

  Επιλογή μας είναι να αρπάζουμε τις όποιες καλές στιγμές, τα όποια καλά σημάδια, τις όποιες καλές ευκαιρίες, τους όποιους καλούς ανθρώπους και να τα κάνουμε δικά μας, κομμάτι μας, Φίλοι μας, συνοδοιπόροι για μια καλύτερη, ομορφότερη, χαρούμενη, ελεύθερη ζωή. Και μην ξεχνάμε πως όλοι μας περαστικοί είμαστε από αυτή τη ζωή! Αν στεκόμαστε στα άσχημα και αφήνουμε όλα τα καλά να χάνονται από τα χέρια μας, τότε δεν φταίει καμιά μοίρα, κανένας Θεός, καμιά τύχη, κανένα σύμπαν, φταίμε εμείς που όσα μας στέλνονται, δεν τα εκτιμάμε. Και ναι! Πολλά είναι στο μυαλό μας! Αλλά αν κάθε μέρα, σιγά-σιγά, λίγο-λίγο γιατρεύουμε τα τράμματα της ψυχής μας, τότε θα γιατρέψουμε και του σώματος μας και του μυαλού μας. Δεν είμαι φυσικά ειδικός αλλά νομίζω πως έχω το δικαίωμα, από τα δικά μου καθαρά βιώματα, να πω και ...μια κουβέντα παραπάνω. Όχι τύπου συμβουλές (τις απεχθάνομαι και σπάνια τις ακολουθώ) αλλά Φιλικές-ανθρώπινες κουβέντες/σκέψεις.

✍@υτές ήταν οι προσωπικές μου σκέψεις και μόνο! Είπα πολλά αλλά είχα ανάγκη να τα πω! Τόσο απλά!

Ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια και video-clip των Savage Garden. (2000)

Savage Garden

"Crashand Burn"

When you feel all alone
(Όταν αισθάνεσαι ολομόναχη)
And the world has turned it's back on you
(Και ο κόσμος σου έχει γυρίσει την πλάτη)
Give me a moment please
(Δώσε μου ένα λεπτό, παρακαλώ)
To tame your wild wild heart
(Για να δαμάσω την άγρια άγρια καρδιά σου)

I know you feel like the walls are
(Ξέρω πως αισθάνεσαι σαν οι τοίχοι)
Closing in on you
(να έρχονται καταπάνω σου)
It's hard to find relief
(Είναι δύσκολο να βρεις ανακούφιση)
And people can be so cold
(Και οι άνθρωποι τόσο ψυχροί)
When darkness is upon your door and
(Όταν το σκοτάδι είναι στην πόρτα σου και)
You feel like you can't take anymore
(Αισθάνεσαι πως δεν αντέχεις άλλο πια)

 ♫ ♫ ♫ ♫♫ ♫ ♫ ♫

Let me be the one you call
(Άσε με να ‘μαι αυτός που φωνάζεις)
If you jump I'll break your fall
(Αν πηδήξεις θα σταματήσω την πτώση σου)
Lift you up and fly away with you
(Θα σε σηκώσω και θα πετάξω μακριά μαζί σου)
Into the night
(Μέσα στη νύχτα)
If you need to fall apart
(Αν χρειαστείς να διαλυθείς)
I can mend your broken heart
(Μπορώ να γιατρέψω μια ραγισμένη καρδιά)
If you need to crash then crash and burn
(Αν χρειαστείς να συγκρουστείς τότε σπάσε και πάρε φωτιά)
You're not alone
(Δεν είσαι μόνη σου)


♫ ♫ ♫ ♫♫ ♫ ♫ ♫

When you feel all alone
(Όταν αισθάνεσαι ολομόναχη)
And a loyal friend is hard to find
(Και δύσκολα βρίσκεις έναν έμπιστο φίλο)
You're caught in a one way street
(Έχεις κολλήσει σ’ ένα μονόδρομο)
With the monsters in your head
(Με τα τέρατα στο κεφάλι σου)

When hopes and dreams are far away and
(Όταν οι ελπίδες και τα όνειρά είναι πολύ μακριά και)

 You feel like you can't face the day

 (νιώθεις σαν να μην μπορείς να αντιμετωπίσεις την ημέρα)

 ♫ ♫ ♫ ♫♫ ♫ ♫ ♫ 

 
Because there has always been
(Επειδή πάντα υπήρχαν)
Heartache and pain
(Καρδιοχτύπια και πόνοι)
And when it's over you'll breathe again
(Και όταν τελειώσει θα ανασάνεις ξανά)
You'll breathe again
(Θ’ ανασάνεις ξανά)

Σημ.: Επειδή εγώ γράφω ότι μου κατεβαίνει απ’ το μυαλό, ΔΕΝ σημαίνει ότι πρέπει και επιβάλλετε ο άλλος που με διαβάζει να συμφωνεί με όσα γράφω. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να έχει την άποψή του, όπως το έχω κι εγώ! (αυτά προς αποφυγή παρεξηγήσεων!)

☞Διαβάστε επίσης:
____________________
► Διαβάστε περισσότερα άρθρα από την στήλη "My flashback"
 ►Διαβάστε περισσότερα άρθρα από την στήλη "Σκέφτομαι και Γράφω"

►Διαβάστε περισσότερα άρθρα από την στήλη "My thoughts"

► Διαβάστε τις "True Stories: Μικρές καθημερινές ιστορίες"...
► Περισσότερες "True Stories"...  
► Περισσότερα "Δικά μου"...

► ✍ My thoughts #12 – Γιατί Μαρία πάντα φεύγεις…;

► Τι περιμένεις Μαρία από τη Ζωή σου;
► Σκέφτομαι και Γράφω#23 – «Μαρία γιατί γράφεις;»  
►Μαρία λένε την Παναγιά, Μαρία λένε και ...εμένα!
► ✍ My thoughts #14 - Ναι ρε Φίλε, Μαγκιά μου...
► Ο Εαυτός μου κι Εγώ Α' & Β' μέρος!

_____________________________________
*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫
Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και χωρίς πρώτα την έγκρισή της αρθρογράφου.
Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!
Με επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.
ΟΧΙ στην λογοκλοπή!
©Copyright 2010-2015 *ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)*