✍ My thoughts #16 - Τα παιχνίδια της ζωής...

©φωτο

   Η ζωή, αυτή η ζωή που μας βγάζει το λάδι αλλά είναι ωραία κατά βάθος (τα έχω πει και ΕΔΩ), τελικά παίζει παιχνίδια με μας τους ανθρώπους. Και πόσα παιχνίδια παίζει μαζί μου, δεν μπορεί κανείς να φανταστεί! Προσπαθώ να συμβαδίζω μαζί της, ακόμα κι όταν μου δείχνει συχνά-πυκνά μια από τις πολλές σκληρές της πλευρές. Όμως βρε παιδί μου, ώρες-ώρες με φτάνει στο αμήν και θέλω να την ρωτήσω (που το κάνω κι όλας!): "Ρε ζωή, ρε "Πάντες", έχω την ανάγκη να κάνω ένα διάλειμμα, να πάρω ρεπό από εκείνες τις ταλαιπωρίες που τις έχω γευτεί στο πετσί μου, στην ψυχή μου παραπάνω από όσο αντέχω ή από όσο είναι μέσα στα πλαίσια της λογικής και όχι του μαζοχισμού (που λίγο-πολύ έχω κι από αυτόν! Γιατί, αν έχεις μάθει περισσότερο στα δύσκολα, τα εύκολα σε τρομάζουν...!), έχω την ανάγκη ή που πρέπει επιτέλους, να είμαι για την πάρτη μου, που θέλω βρε αδελφάκι μου να αγιάσω αλλά δεν με αφήνεις, ούτε εσύ ζωή, ούτε εσείς οι "Πάντες". Φτάνει τόσα παθήματα, τόσα μαθήματα. Ε, ας δω επιτέλους και τα ωραία σας..." 

 Γιατί εκεί που κάνω ή μάλλον έκανα μια ωραιότατη και αποφασιστική στροφή 180^ο παίρνοντας απόφαση πως "τέρμα οι λάθος επιλογές/άνθρωποι... έχω δει το ίδιο έργο ξανά και ξανά... δεν αφήνομαι/δίνομαι χωρίς να αποδεχτεί πρώτα πως αξίζει ο κόπος/ταλαιπωρία... ήρθε η ώρα να κοιτάξω καλύτερα και πρώτα απ' όλα τον εαυτό μου...και προσέχω για να έχω..." εκεί  άτιμη ζωή και εσείς, οι "Πάντες" κάνατε, κάνετε, θα κάνετε(;) την μεγάλη ανατροπή και μου φέρνετε στο δρόμο ότι προσπαθώ να αποφύγω/να απαρνηθώ για λίγο/να προφυλαχτώ και να με προστατέψω ρε παιδί μου. Κι άιντε μετά Εγώ, το αγγελούδι, Εγώ το Σκορπιουδάκι, Εγώ το ταλαιπωρημένο κορίτσι...  πως να συμπεριφερθώ, μου λέτε; Και πέφτω στο να αγχώνομαι, να φοβάμαι, να τρομάζω, να είμαι μπερδεμένη, τρελαμένη, παραπάνω απόμακρη, με μια ξινίλα που συγγνώμη αλλά δεν μου πολύ ταιριάζει, που άλλα νιώθω κι άλλα κάνω... και  αναρωτιέμαι: "Τώρα τι κάνω; Πως προχωράω; Τι στο διάολο συμβαίνει και αν όλα αυτά που συμβαίνουν είναι όντως έτσι όπως φαίνονται ή κάτι 'ψεύτικο', 'ύποπτο' υπάρχει από πίσω; Εεεε;;;; Γιατί, όπως λέει και ο σοφός λαός: "όποιος καεί με το χυλό φυσά και το γιαούρτι". Όπως επίσης: "όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα και μικρό καλάθι". Κι έχω καεί και έχω ακούσει υπερβολικά τα ίδια και τα ίδια, και με το παραπάνω!

  Και όταν έχεις δει το ίδιο έργο ξανά και ξανά, τα ίδια λόγια, τις ίδιες πράξεις, τις ίδιες ψευτιές... το ίδιο λυπηρό φινάλε... έρχεται η στιγμή/η μέρα που ακόμα και τα αληθινά μιας ευτυχίας που αποφάσισαν "Οι Πάντες" να σου φέρουν επιτέλους στο δρόμο σου, εσύ από φόβο, από το πάθημα που σου 'γινε μάθημα, πια δεν μπορείς να τα πιστέψεις, πόσο μάλλον να αφεθείς έτσι απλά, χωρίς να υψώσεις τείχη, χωρίς να κρατήσεις πισινή, χωρίς να δώσεις χρόνο στον χρόνο για να επιβεβαιωθεί πως δεν ξανά έπεσες σε μια ακόμη "λάθος επιλογή". Όλα αυτά δεν είναι παράξενα/παράλογα...είναι απλώς μια αλήθεια που υπάρχει κι ας φοβάται ο άλλος να τη δει. Ο χρόνος πολλές φορές ξέρει καλύτερα από μας τους ίδιους... και επίσης σου δίνει και την καλύτερη επιβεβαίωση αν αξίζε/ει ή δεν άξιζε/ει κάτι/κάποιος.

  Επειδή λοιπόν, έχω καεί, έχω ραγίσει, έχω σπάσει (όλα τα έχω πάθει μάνα μου και πόσα ακόμα...!) και έχω ξανά μαζέψει και ενώσει τα κομμάτια μου (ένα από τα ταλέντα μου είναι και αυτό!) πρέπει επιτέλους να προστατεύω περισσότερο τον εαυτό μου για να μην τα ξανά πάθω. Είμαι προσεχτική, κρατάω και μία και δυο και δέκα πισινές, δεν προσπερνάω τα σημάδια, κλειδώνοντας την πόρτα με το κλειδί, που όμως παραμένει πάνω στην πόρτα. Το κλειδί που θα ξεκλειδώσει την πόρτα μόνο όταν θα επιβεβαιωθεί, θα καρατσεκαριστεί (αν και ποτέ δεν μπορείς να είσαι απολύτως σίγουρη/ος) ότι αξίζει ο κόπος και η όποια ταλαιπωρία. Υπάρχει κάποιος παραλογισμός σε αυτό; Δεν νομίζω! Και τι κάνεις, τι θέλεις; τι χρειάζεσαι; τι πιστεύεις ότι ίσως να χρειάζεσαι; "Χρό-νο". Κάνεις τις εξηγήσεις σου, ξεκάθαρα, ντόμπρα, τίμια πρώτα απ' όλα στον εαυτό σου κι ύστερα σε όποιοδήποτε άλλον που αφορά η "εξήγηση" και τα υπόλοιπα τα αφήνεις στον χρόνο, να έρθουν, να πάνε και να καθίσουν (ή ίσως και όχι) εκεί που πρέπει ή είναι γραφτό να πάνε.  Και το μόνο που ζητάς είναι λίγη κατανόηση, όχι πίεση, όχι άγχος, όχι βιασύνες, όχι τραβηγμένες καταστάσεις, σιγά-σιγά... πως το λένε; λάου-λάου και όλα θα γίνουν, αν είναι γραφτό να γίνουν. Υπάρχει κάποια ασάφεια σε αυτό; Πάλι δεν νομίζω!

   Η ζωή τελικά παίζει μαζί μας σαν να βρίσκεται συνεχώς σε ένα καζίνο και ποντάρει πάνω μας και μάλιστα θέλει πάντα να κερδίζει. Ή μήπως στην πορεία του χρόνου θέλει να σου δώσει ένα μικρό ή και μεγάλο μερίδιο από τα κέρδη της, μιας και από ενοχές, πιστεύει πως τα αξίζεις, αφού σε έχει ταλαιπωρήσει ήδη πολύ;! Και αν είναι αυτό; Πότε το καταλαβαίνεις; Ή θα πρέπει πάλι να πέσεις στα βαθιά για να το διαπιστώσεις και όπου πας και όπου βγει; Φυσικά και δεν μένεις στάσιμη/ος στα παλιά, φυσικά και δεν εγκαταλείπεις... Το σίγουρο είναι ότι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, κρατάς μια πισινή και προχωράς με μια ασπίδα. Γιατί πολύ απλά, όπως έχει πει και μια Φίλη: "κάθε βράδυ με μένα κοιμάμαι και με μένα ξυπνάω. Ο εαυτός μου είναι εκεί πάντα, όταν όλοι έχουν φύγει!" 

✍@υτές ήταν οι προσωπικές μου σκέψεις και μόνο!

Σημ.: Επειδή εγώ γράφω ό,τι μου κατεβαίνει απ’ το μυαλό, ΔΕΝ σημαίνει ότι πρέπει και επιβάλλετε ο άλλος που με διαβάζει να συμφωνεί με όσα γράφω. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να έχει την άποψή του, όπως το έχω κι εγώ! (αυτά προς αποφυγή παρεξηγήσεων!)

Διαβάστε επίσης:
______________________
Διαβάστε περισσότερα άρθρα από την στήλη "My thoughts" 

*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫
Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και χωρίς πρώτα την έγκρισή της αρθρογράφου.
Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!
Με επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.
ΟΧΙ στην λογοκλοπή!
©Copyright 2010-2015 *ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)*