Let’s talk about Relationships #11 - Δεν "πενθώ" πια για τους έρωτες...

   Σε αυτή μου την ανάρτηση, περίπου τέσσερις μήνες πριν, σας μιλούσα για τους έρωτες τους καμένους. Ήταν, "«απολογητική» και ντοκουμέντο για μελλοντικές «σφαλιάρες» σε περίπτωση που χρειαστεί να ρίξω... σε μένα" είχα γράψει. Όχι, όχι δεν γύρισα σε αυτήν για να μου ρίξω σφαλιάρες! (εξάλλου, υπάρχει και κάποιος με έναν μαστίγιο στην γωνία να με περιμένει... χαχα!) Δεν έχει χρειαστεί... όχι ακόμα! Και ελπίζω να αργήσει πολύ η μέρα που μπορεί να χρειαστεί. Ίσως και να μην χρειαστεί... Εκείνον τον καιρό λοιπόν, ένιωσα να ράγισε ξανά η καρδιά μου σε σημείο να ταρακουνηθεί κι Εκείνη αλλά κι Εγώ η ίδια σε τέτοιο βαθμό, που σαν Άνθρωπος και σαν γυναίκα πήγα ένα βήμα παρακάτω και σε τρόπο σκέψης αλλά και πως θα πρέπει να βλέπω τα πράγματα, γενικώς και ειδικώς. Σίγουρα όχι τόσο "σοβαρά" όσο τα έπαιρνα πολλές φορές. Και όντως τα είδα διαφορετικά τα πράγματα! Σήμερα, 4 μήνες μετά, δεν πέφτω στα τάρταρα για ό,τι δεν μου αξίζει, όχι μόνο ερωτικά αλλά σε οτιδήποτε δεν αγγίζει τη ψυχή μου με αλήθεια και ειλικρίνεια. 

 

  Οι άνθρωποι αγαπάμε και πονάμε. Τελεία! Αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ για κανέναν! Αγαπάμε και ερωτευόμαστε όπως αγαπάει και ερωτεύεται ο καθένας, πέφτουμε στα πατώματα, ξεστομίζουμε με ευκολία μεγάλες κουβέντες που τις εννοούμε και δεν τις εννοούμε, φοβόμαστε, ενθουσιαζόμαστε, κάνουμε τρέλες καλές αλλά και τρέλες κακές. Έχουμε πει με τόση άνεση "για πάντα" και "ποτέ" ενώ παραμυθιαζόμαστε γιατί αυτά δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα, όχι που να ακολουθείτε και να πορεύεται στους "δυο", στο "μαζί". Αυτές οι δύο ωραιότατες μεν, αλλά όχι τόσο εφικτές στην πράξη λεξούλες, ισχύουν μόνο στον "έναν/μία", στο "Εγώ".

 

 

  "Θα σε αγαπώ για πάντα! Ποτέ δεν θα σε ξεχάσω!" ένα μικρό παράδειγμα. Σε αυτά τα λόγια είναι ξεκάθαρο το "Εγώ", δηλαδή τι κάνω/τι νιώθω Εγώ για τον άλλον και όχι τι κάνει και τι νιώθει ο άλλος για σένα. Οπότε, να σε νοιάζει που αγαπάς και νιώθεις εσύ για κάποιον άλλον και τι κάνει ο άλλος είναι δική του δουλειά, ειδικά όταν δεν είναι δίπλα σου, κοντά σου, απέναντι σου. Να σε νοιάζει μόνο όταν είναι κοντά σου, μόνο όταν είσαστε μαζί, τι κάνει, τι νιώθει, πως συμπεριφέρεται σε σένα και στους δυο μαζί! Και δεν πρέπει να ξεχνάμε το εξής: Να μην έχουμε καμιά προσδοκία από κανέναν, παρά μονάχα από τον ίδιο μας τον εαυτό. Όταν το συνειδητοποιήσεις αυτό, τότε θα έχεις λυτρωθεί από ανασφάλειες, αρνητικές σκέψεις, σπατάλη χρόνου και άλλα πολλά, αρνητικά για σένα τον ίδιο. 

 

  Έχω φτάσει στα 30+ και έχω ζήσει στο πετσί μου τους μικρούς θανάτους της αγάπης και του έρωτα. Τους έχω ζήσει σε τέτοιον βαθμό που τολμώ να πω πως έχω κι έναν λόγο και άποψη  παραπάνω. Δυστυχώς, δεν έχω σταθεί τυχερή από πλευράς "βρήκα το λιμάνι μου" αλλά έχω σταθεί τυχερή στο ότι έχω αγαπήσει, έχω ερωτευτεί και είμαι ευλογημένη που αν και "καμένη" ουκ ολίγες φορές, Εγώ μέσα από τις στάχτες μου έβρισκα όλο και περισσότερο τον εαυτό μου. 

 

  Βλέπεις, "Έχω μια καρδιά/πάρ’ την αν την θες/μα να την προσέχεις/να την λατρεύεις/είναι όλο πληγές" (που τραγουδά και η Lady Άντζελα) μια καρδιά που πρώτα από όλα Εγώ κι Εκείνη δεν μας φερθήκαμε καλά, οπότε είναι επόμενο να μην μας φερθούν και οι άλλοι κι έτσι φτάσαμε στο σημείο να ραγίσουμε και να σπάσουμε αλλά να "κολλήσουμε" τα κομμάτια και να κάνουμε μια νέα αρχή. Κάποια στιγμή η καρδιά μου, κουράστηκε, βαρέθηκε, απηύδησε, έβαλε φρένο, έχτισε έναν μεγάλο τοίχο, φόρεσε λουκέτο και προστατεύετε περισσότερο όχι για να μην πληγωθεί ξανά ούτε για να μην ραγίσει και δεν μπορέσει να ξανά μαζέψει τα κομμάτια της. Όχι δεν είναι αυτοί οι λόγοι! Απλώς, συνειδητοποίησε ότι ο χρόνος είναι πολύτιμος, η ίδια είναι πολύτιμη και σπάνια γιατί δεν μοιάζει με καμιά και θέλει πια να πέσει μόνο στα σωστά, αληθινά ζεστά χέρια/κορμί/ψυχή. Και έχοντας κάνει εδώ και καιρό μια βαθιά, ντόμπρα/σκληρή/έξω από τα δόντια κουβέντα, προσέχει Εκείνη εμένα, κι Εγώ Εκείνη. Η τελευταία φορά που αγαπήσαμε, ίσως και να ερωτευτήκαμε, (δεν το έχουμε παραδεχτεί ακόμα ούτε σε μας, ούτε σε "Εκείνον", ούτε σε κανέναν) ήταν πραγματικά θάνατος και αναγέννηση μαζί. Δεν κυνηγήσαμε ποτέ κανέναν αλλά ήταν επιλογή μας οι σωστές και λάθος επιλογές μας. Αλλά σε καμιά περίπτωση δεν μετανιώνουμε για το οτιδήποτε! Πλέον αγαπήσαμε τους εαυτούς μας πρώτα απ' όλα. Έτσι αγαπήσαμε και τον χρόνο που τελειώνει, τη ζωή που περνά και χάνεται, τους ανθρώπους που μας αγάπησαν ή και μας αγαπάνε ακόμα.

 

 Ποτέ και τίποτα δεν είναι εύκολο. Ούτε μια καινούργια αρχή, πόσο μάλλον να μη φοβηθείς να την κάνεις. Για να βρεις την "χρυσή τομή" θα χρειαστεί να σκληρύνεις όχι όμως από την αρνητική της πλευρά, απλώς θα τσεκάρεις όσο μπορείς αν αξίζει να προχωρήσεις με κάποιον γιατί βλέπεις πως αξίζει και όχι να προχωρήσεις μπας και βρεις κάτι καλό για να αξίζει. Είναι μεγάλη η διαφορά μεταξύ αυτών των δυο. Απλώς, δεν περιμένεις, δεν απαρνείσε, δεν παλεύεις και δεν προσπαθείς άδικα. Ό,τι και όποιος είναι να έρθει στο δρόμο σου θα έρθει, ειδάλλως θα προσπεράσει και η ζωή συνεχίζεται. Δεν πενθείς κανένα συναίσθημα, καμιά γνωριμία, κανένα πρόσωπο, καμία αγάπη, κανέναν έρωτα, καμία καρδιά, καμία ψυχή, καμιά διαδρομή. Μόνο (τα) χαίρεσαι, εκτιμάς, αγαπάς, σέβεσαι, νιώθεις περηφάνια, ευλογία, ανακούφιση για όλα αυτά. 

 

  Δεν το ξέρω με σιγουριά αλλά από τα σημάδια και την διαίσθηση μου, νομίζω πως ίσως να μην βρω ποτέ το "λιμάνι" μου, ούτε κάποιον που θα είναι ικανός να με αγαπήσει, να με ερωτευτεί ή και να πορευτεί μαζί μου. Ξέρω εν μέρη ποιο είναι το γραμμένο μου, γιατί είμαι μέσα στον χορό και βλέπω, ακούω και νιώθω τα πράγματα απόλυτα, από ότι οι "απ' έξω". Έπρεπε να με χάσω, να μην μπορώ να με νιώσω, να μην είμαι αυτή που είμαι για να καταλάβω πως δεν είμαι Εγώ το λάθος που ο άλλος δεν μπορεί να αγαπήσει, να νιώσει, να ανταποκριθεί, να νιώσει ζωντανός άνθρωπος. Δεν είναι δική μου δουλειά να κάνω μια ψυχή να νιώσει, που μπορεί και ποτέ να μην ένιωσε. (Ναι, υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι! Τους έχω γνωρίσει καλά!) Η δική μου δουλειά είναι να νιώθω, να αγαπώ, να κρατάω ζωντανή την καρδιά και ακόμα περισσότερο την ψυχή μου. 

 

 

  Με απλά λόγια, έχω αγαπήσει πολλές φορές και γενικά αγαπώ. Έχω ερωτευτεί μία, ίσως δυο φορές, μπορεί και να νιώθω, μπορεί και να νιώσω, μπορεί και να μην ξανά νιώσω ποτέ ξανά. Έχω δείξει την αγάπη μου, τον έρωτα μου, την καψούρα μου, την κ@#λα μου,  το πάθος μου, τα πάντα όλα μου και έχω πάρει πολλά, τα πάντα αλλά και τίποτα. Έχω πει "Σ' αγαπώ", "Είσαι ο άνθρωπος μου" και πάντα τα εννοούσα όλες τις φορές, σε όλες μου τις σχέσεις. Πλέον δεν τα λέω συχνά, τα λέω επιλεκτικά εκεί που δεν θα τρομοκρατήσει. Είναι κρίμα τέτοιες ωραίες κουβέντες, να πηγαίνουν χαμένες και να περνάνε στο ντούκου σαν να είναι "μια σαν όλες τις άλλες".   

  Έχω λοιπόν μετρήσει τη δύναμη μου, τους έρωτες μου, τα πάθη μου, τα λάθη μου, τα σωστά μου, τις επιτυχίες μου, τις αποτυχίες μου, έγινα ένα/έχασα εμένα/έζησα/πέθανα/έφυγα/έμεινα/τέλειωσα/άρχισα/πρόλαβα/άργησα και πλέον είμαι απαλλαγμένη σε μεγάλο ποσοστό από θυμό, ενοχές, απωθημένα, ανεκπλήρωτα, "αν...", "γιατί...", "δεν...", "μη...", κόμπλεξ, προσωπικές ανασφάλειες, ηλίθιες περιττές σκέψεις, δάκρυα και κλάματα καυτά... και αισθήματα που δεν χρειάζεται να βρουν απαραιτήτως ανταπόκριση. Ξέρω πολύ καλά πως ποτέ δεν θα βρουν ανταπόκριση και δε στο/στα πρόσωπα που είναι 'στόχος' αλλά και πάλι δεν είναι εντελώς δική μου ευθύνη. Υπάρχουν πολλοί παράγοντες που δεν επιτρέπονται να "διεισδύσουν" τα συν-αισθήματα, υπάρχει ο λάθος χρόνος, το λάθος πρόσωπο... υπάρχει απλά, δεν είναι γραφτό. Μπορεί να μου χρωστά έναν ολοκληρωμένο έρωτα που να είναι της αλήθεια παιδί η ζωή αλλά δεν είναι στο χέρι μου να  μου τον δώσει. Ακόμα και η φυγή του άλλου, μες τη σιωπή, μπορώ πια να την κατανοήσω και να την δεχτώ. Σιγά-σιγά έμαθα να μην με πονάει, να μην με πληγώνει και να μην με σκοτώνει τόσο, όσο πριν. Είναι όλα σεβαστά και απολύτως κατανοητά! Δεν με πονάει, δεν με ραγίζει, δεν με πληγώνει πια, όχι πολύ, ίσως λίγο γιατί δεν είμαι ένας "κενός άνθρωπος". Δεν πονάω για την αγάπη, για τον έρωτα, για ό,τι δεν είναι δικό μου ή μάλλον μαζί μου, δίπλα μου, κοντά μου, στη ζωή μου. Κι αν πονέσω δεν θα το αφήσω να φανεί ούτε να με λυγίσει ούτε να με λιώσει σαν κεράκι ούτε να με καταστρέψει και να με επιστρέψει πάλι εκεί πίσω που δεν αγαπούσα εμένα, που δεν μου έδινα ό,τι μου άξιζε. Πλέον δεν θέλω να σπάω σαν εύθραυστη κούκλα, αλλά "να κόβω και να ράβω", όταν και σε όποιον πρέπει. Πλέον με νοιάζει να παίρνω αυτά ακριβώς που μου αξίζουν. Αληθινά, ειλικρινά με πραγματική αγάπη, πάθος, εκτίμηση και ό,τι άλλο θετικό, καλοδεχούμενο.

 

  Και όλα αυτά που γράφω, μοιράζομαι χωρίς ενοχές αλλά με πολύ πάθος, θα μπορούσαν να περικλείονται σε ένα τραγούδι, στο παρακάτω τραγούδι που με εκφράζει και με αντιπροσωπεύει απόλυτα και κυριολεκτικά.

Μιχάλης Χατζηγιάννης
"Κανείς" (2014)

Στίχοι: Ελεάνα Βραχάλη
Μουσική: Μιχάλης Χατζηγιάννης & Soumka 

 

Κανείς δε ζει μαζί μου
Μετράω τη δύναμη μου
Και ποια πες μου ποια σχέση
Μπορεί να με χωρέσει
Μετράω τους έρωτες μου
Και ποιος άξιζε πες μου
Με ποιον έγινα ένα
Για ποιον έχασα εμένα
Κανείς κι ήρθανε τόσοι
Κανείς δε μ’ έχει νιώσει
Εσύ ήσουν μονάχα
Αυτό που ακόμα θα `χα

Για ποιον έζησα
Για ποιον πέθανα
Για ποιον έφυγα
Για ποιον έμεινα
Για ποιον τέλειωσα
Για ποιον άρχισα
Για ποιον πρόλαβα
Για ποιον άργησα

 

 
✍@υτές ήταν οι μπόλικες προσωπικές μου σκέψεις και μόνο!

 

 Σημ.: Επειδή εγώ γράφω ότι μου κατεβαίνει απ’ το μυαλό, ΔΕΝ σημαίνει ότι πρέπει και επιβάλλετε ο άλλος που με διαβάζει να συμφωνεί με όσα γράφω. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να έχει την άποψή του, όπως το έχω κι εγώ! (αυτά προς αποφυγή παρεξηγήσεων!)

☞Διαβάστε επίσης:
__________________

► Όλες οι αναρτήσεις της στήλης "Let’s talk about Relationships" & "Ανθρώπινες σχέσεις"

*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫
Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και χωρίς πρώτα την έγκρισή της αρθρογράφου.
Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!
Με επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.

 ΟΧΙ στην λογοκλοπή!

©Copyright 2010-2016 *ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)*