My favorite places #8 – Αυθημερόν απόδραση στην Χαλκίδα vol. 1...

  Το περασμένο Σάββατο 9 Ιανουαρίου, έτσι σχεδόν ξαφνικά, αποφάσισα να πάω στην Χαλκίδα. Η αλήθεια είναι ότι από πέρσι αρχές του χρόνου ήθελα ή μάλλον έπρεπε να κάνω αυτό το ταξιδάκι για να κλείσω κάποιες μικρές - "επαγγελματικές" - εκκρεμότητες. Για κάποιους όμως συγκεκριμένους -προσωπικούς- λόγους όλο και το ανέβαλα. Ήρθαν όμως έτσι -ειδικώς και γενικώς- τα πράγματα που το πήρα απόφαση να το κάνω τώρα να τελειώνουμε, που λένε! Έκανα πρόταση σε μια καλή μου Φίλη, που όλο λέμε θα κάνουμε τέτοιες αποδράσεις μαζί και όλο δεν τα καταφέρνουμε, όμως δεν μπορούσε, λόγω της δουλειάς της, οπότε κανένα πρόβλημα, πήρα τον εαυτό μου (α! και την μουσική παρέα) και έφυγα μόνη μου. Χαχαχα!!!  Εξάλλου, όπως ήδη θα ξέρετε και θα το έχετε καταλάβει, είμαι από τους ανθρώπους που και με τον εαυτό μου (αν δεν προκύψει παρέα) μια χαρά περνάω και διασκεδάζω και χαίρομαι τις στιγμές.

  Με το ΚΤΕΛ λοιπόν, έφτασα γύρω στις μια το μεσημέρι στα πρακτορεία. Εξάλλου, ακριβώς μια ώρα ταξίδι είναι, οπότε μια χαρά είναι με το ΚΤΕΛ, που προσωπικά αγαπώ/λατρεύω/γουστάρω τα ταξίδια με το ΚΤΕΛ! Μόλις έφτασα, ρώτησα εκεί τους αρμόδιους για το πως θα πάω στο κέντρο, στην παραλία της Χαλκίδας και μου είπαν ή με ταξί ή με το αστικό λεωφορείο. Να πω εδώ πως μόνη μου πρώτη φορά βρέθηκα στην Χαλκίδα. Όσες φορές την επισκέφτηκα ήμουν με παρέα και με αμάξι, οπότε καταλαβαίνετε ότι δεν ήξερα σχεδόν καθόλου πως θα πάω, κλπ. 

 Έβγαλα εισιτήρια, μπήκα στο αστικό λεωφορείο και να 'ναι καλά ο οδηγός πρόθυμος και ευγενέστατος με κατέβασε στην παραλία. Με το που βρέθηκα στην παραλία, κάθισα για λίγο σε ένα παγκάκι, κοίταζα παθιασμένα και με χαρά μικρού παιδιού γύρω-γύρω, απέναντι, δεξιά, αριστερά, τον κόσμο γύρω μου και φυσικά έβγαλα μερικές φωτογραφίες. Μετά σηκώθηκα και ακολουθώντας τις οδηγίες του χάρτη στο κινητό μου, έφτασα στο προορισμό μου και τελείωσα τη δουλειά που είχα να κάνω. 

  Πολύ ενδιαφέρουσα μπορώ να πω  συνάντηση αλλά δεν με άφησε και απόλυτα ικανοποιημένη η όλη συζήτηση, διότι στο τομέα της συγγραφής και πόσο μάλλον για το βιβλίο μου, Εγώ τα πράγματα αλλιώς τα έχω -σε πρώτη φάση- στο μυαλό μου. Βέβαια, πήρα αρκετό υλικό για να το 'επεξεργαστώ' και χαίρομαι που από όλη την συνάντηση πήρα πράγματα που θα με ωφελήσουν σίγουρα στο -κοντινό- μέλλον.  

  Επόμενη στάση το Βιβλιοπωλείο Παπαποστόλου, στο οποίο βρέθηκα για να προμηθευτώ το βιβλίο της Κικής μας "Τα Λάφυρα της Ψυχής μου". Και εδώ να πω ότι οι άνθρωποι εκεί ήταν τόσο ευγενικοί και πρόθυμοι να απαντήσουν σε ότι τους ρώτησα. Δυστυχώς, την Κική δεν κατάφερα να την συναντήσω, αν και επικοινώνησα μαζί της. Όχι για κανέναν άλλον λόγο αλλά ήταν έτσι οι ώρες μας και οι συνθήκες... Αλλά, είμαι σίγουρη σε κάποια άλλη στιγμή που θα τύχει να βρεθώ ξανά  Χαλκίδα να τα πούμε και να πιούμε καφεδάκι από κοντά. 

  Μετά από εκεί, περπάτησα για να δω τι παίζει εκεί γύρω. Να γεμίσω εικόνες, ήχους, μυρωδιές και να δω τις βιτρίνες, τα πάρκα, τον κόσμο στους δρόμους. Ήταν όλα τόσο ωραία και ακόμα περισσότερο η μέρα ήταν υπέροχη. Τόσο ηλιόλουστη, τόσο χαρούμενη, τόσο... ότι πρέπει για απόδραση βρε παιδί μου.  Σκέφτηκα, αφού τέλειωσα με τις 'δουλειές' μου,  να μην φύγω αμέσως να πάω στα πρακτορεία για να γυρίσω Αθήνα. Σάββατο είναι, καμιά άλλη δουλειά-υποχρέωση δεν έχω, ας διασκεδάσω εδώ που είμαι, σκέφτηκα και έτσι έμεινα λίγες ώρες παραπάνω. Η αλήθεια είναι ότι όταν πηγαίνω κάπου σε ένα νέο μέρος είτε για πολλές μέρες είτε για λίγες ώρες, είτε για δουλειά είτε έτσι για διασκέδαση, α! όλα κι όλα! θα την χαρώ την 'βόλτα' μου και με το παραπάνω. Οπωσδήποτε περπάτημα και φωτογραφίες και πόσο μάλλον καφεδάκι και διάβασμα ή γράψιμο και ενίοτε φαγητό. Και μετά το δρόμο της επιστροφής! 

  Στην συνέχεια, επειδή η ώρα είχε πάει ήδη τρεις, η αλήθεια είναι ότι είχα αρχίσει να πεινάω. Μου είχε κάτσει να πάω οπωσδήποτε στο "Γύρος Grill" (δεν θυμόμουν πως λέγεται το μαγαζί αλλά θυμόμουν αρκετά καλά που περίπου βρίσκεται) που είχα καθίσει τον Σεπτέμβριο του 2014 και να ξανά φάω εκείνο το  σουβλάκι αλλά όχι σε πίτα αλλά σκεπαστή σε ένα τεράστιο ολοστρόγγυλο γευστικότατο ψωμί που μέσα επέλεξα να έχει γύρο, πατάτες, μαρούλι, τυρί, ντομάτα, σως. Κάθισα λοιπόν και απόλαυσα την παραγγελία μου, όπως θα δείτε στην παρακάτω φωτογραφία.  

  Μετά, με την ησυχία μου πήγα και βόλταρα, περπάτησα πολύ και είδα εκτός την ομορφιά του μέρους, είδα τις γεμάτες καφετέριες και τον πολύς ομολογουμένως κόσμο που για να είμαι ειλικρινείς δεν μπορώ να πω πως ξετρελάθηκα από τον στρίγμωμα σε όλες τις καφετέρειες. Για φασαρία, δεν πολύ με νοιάζει, διότι αν είμαι μόνη μου, πάντα έχω τα ακουστικά στα αυτιά μου... Δεν ξέρω, αλλά Εγώ προσωπικά μου αρέσουν τα μαγαζιά που δεν είναι τόσο "κλειστά" από παντού ούτε μέσα στην υπερβολική κάπνα ούτε φυσικά όλοι στριμωγμένοι. Θέλω να έχω την άνεση μου και πόσο μάλλον να μην πνίγομαι. Οπότε, επειδή το καφεδάκι μου, δεν υπήρχε περίπτωση θα τον έπινα (ε! και μετά από τόσο περπάτημα, επιβάλλεται πιστεύω!) προσπαθούσα να επιλέξω μια καφετέρια που να είναι ακριβώς δίπλα στην παραλία, άνετη, όχι πολύ κόσμο και να με 'εμπνέει'. Έτσι επέλεξα να καθίσω στο "Aurora". Χαλαρή, διάβασα λίγο από το βιβλίο της Κικής, έγραψα 6-7 σελίδες στο laptάκι μου και απόλαυσα την όμορφη θέα.    

  Η ώρα είχε πάει περίπου 6 και είχε βραδιάσει. Οπότε σηκώθηκα, έκανα μια τελευταία σπεραντζάδα, συνάντησα και έναν πολύ καλό και αγαπημένο Φίλο, τα είπαμε... και πήρα το δρόμο για τα πρακτορεία για να φύγω με το λεωφορείο των εννιά για Αθήνα.

  Έχω να πω πως όχι μόνο απόλαυσα το ταξίδι μου αλλά απόλαυσα κι εμένα, διότι ενώ έχω την κακή συνήθεια να μην ρωτάω για να πάω εκεί που θέλω να πάω, αυτή τη φορά ρώτησα "αγνώστους" και πήγα μια χαρά όπου ήθελα να πάω. Η προθυμία και η ευγένεια τους, πραγματικά από όλους όσους ρώτησα να με βοηθήσουν στο πως να πάω εκεί και εκεί, τι να πω; Μπράβο τους και πάλι μπράβο τους. Θα μου πείτε τώρα "Εντάξει Μαρία, τόσο εντύπωση σου έκανε η ευγένεια;" και θα σας απαντήσω πως "Ναι, διότι έχω συναντήσει πολλούς αγενέστατους (για να μην πω κάτι χειρότερο) εκεί έξω!" 

  Τέλος, για να μην σας κουράσω άλλο με λόγια, να πω το εξής: τα ταξίδια, οι μικρές αποδράσεις είτε με παρέα είτε ακόμα τα κάνουμε -μια στο τόσο- μόνοι μας, μόνο καλό μπορούν να μας κάνουν. Εκτός το ότι αλλάζουμε παραστάσεις, ξεφεύγουμε από την δύσκολη και μια από τα ίδια καθημερινότητα, γνωρίζουμε άλλους ανθρώπους, άλλες κουλτούρες, άλλα καινούργια πράγματα,  γεμίζουμε και φυσικά συλλέγουμε εικόνες, ήχους, μυρωδιές, γεύσεις,  συναισθήματα, Είναι σίγουρα μια πρόκληση με τον εαυτό μας με το να τσεκάρουμε αν μπορούμε να τα καταφέρουμε και μόνοι μας, εκτός, αν θέλετε να το πω κάπως, να βγεις από μια σίγουρη ασφάλεια και κυρίως να ζήσεις δικές σου στιγμές ελεύθερα, χωρίς πίεση και πρέπει. Και κάπως έτσι γίνεσαι όλο και καλύτερος, πιο ανοιχτός σε πράγματα και μυαλό, κατανοείς καταστάσεις, συμπεριφορές, ανθρώπους, πράγματα... Κάπως έτσι, τέλος πάντων.

   Κλείνοντας αυτό το post, παρακάτω θα σας δείξω μερικές φωτογραφίες (αρετουσάριστες παρακαλώ) που τράβηξα με το κινητό μου. Η αλήθεια είναι ότι τράβηξα ελάχιστες, Εγώ που πάντα βγάζω ένα σωρό, τράβηξα λίγες, γιατί και όρεξη δεν είχα και είχα και το μυαλό μου αλλού. Αλλά, τουλάχιστον, αυτές οι λίγες που έβγαλα, μου αρέσουν. Λίγες και καλές για να μου θυμίζουν την απόδραση μου στην Χαλκίδα. Αναμνηστικές φωτογραφίες μιας όμορφης απόδρασης. Τώρα, αναμένω για την επόμενη απόδραση, που δεν ξέρω πότε αλλά σίγουρα ξέρω που θα ήθελα να βρεθώ. Ελπίζω και εύχομαι, φέτος να είμαι τυχερή να κάνω τέτοιες αποδράσεις. Γιατί η αλήθεια είναι ότι φέτος ένα από τα πράγματα που θέλω πολύ μα πάρα πολύ είναι τέτοιες αποδράσεις, με παρέα ή μόνη. Έτσι απλά, τόσο απλά... τουλάχιστον έτσι θέλω να το βλέπω!!! 

 ____________________________

 

Φωτο τραβηγμένη μέσα από το λεωφορείο μόλις φτάσαμε στην "καλωδιωτή" γέφυρα...

 Μόλις έφτασα στην παραλία, ενθουσιάστηκα με αυτή την εικόνα...

 Πόσα λεπτά έμεινα να κοιτάζω αυτή την πανέμορφη εικόνα με τα 3 σκυλάκια να κοιμούνται μέσα σε κούτες και πάνω σε κουβέρτες. Δεν έχω ξαναδεί, η αλήθεια είναι, μια τέτοια "ανθρώπινη" εικόνα. Όποιος νοιάστηκε γι' αυτά τα ζωάκια με αυτό τον τρόπο, από μένα έχει τα συγχαρητήρια μου. Ένιωσα και νιώθω συγκίνηση!

 

Εδώ το βιβλίο της Κικής μας που μέχρι να έρθει η παραγγελία μου, διάβασα 3-4 σελίδες...

 Και εδώ το τεράστιο σκεπαστό σουβλάκι μου που πραγματικά είναι υπερ-αρκετό για μένα μια τέτοια ποσότητα. Και πραγματικά όσο λέει σε εμφάνιση, τόσο λέει και σε γεύση...

Και αυτή είναι η τελευταία φωτο που τράβηξα πριν αποχαιρετήσω την Χαλκίδα και επιστρέψω Αθήνα.

Εύχομαι και ελπίζω, αν έχω έναν καλό λόγο και παρέα, να ξανά επισκεφτώ την Χαλκίδα, που την αγαπώ για δικούς μου λόγους.

 Διαβάστε επίσης:
_________________________

►Περισσότερα από την ετικέτα: Χαλκίδα (Chalkida)

►Περισσότερες δημοσιεύσεις της στήλης "Ταξίδια/Traveling"
► Περισσότερες δημοσιεύσεις της στήλης "My favorite places" 

*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫
Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και χωρίς πρώτα την έγκρισή της αρθρογράφου.
Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!
Με επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.
ΟΧΙ στην λογοκλοπή!
©Copyright 2010-2016 *ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)*