Με δυσκολία γράφω αυτή την ανάρτηση αλλά έχω την ανάγκη να το κάνω. Αφιερωμένη στο Παντελή Παντελίδη. Ένα νέο παιδί που από την αρχή μέχρι το τέλος τον συμπάθησα και τον αγάπησα ως Καλλιτέχνη αλλά και ως Άνθρωπο για την ευγενική παρουσία του στο Καλλιτεχνικό χώρο αλλά πρώτα απ' όλα για την αυτοδημιουργία του που κατάφερε και πραγματοποίησε το όνειρό του με τον δικό του τρόπο, έτσι όπως ακριβώς ένιωθε, κόντρα στο "τι ισχύει στο σύστημα". Κι όμως, από ότι φάνηκε 4+ και κάτι χρόνια που ήταν στο προσκήνιο, πολλοί, εντός και εκτός συστήματος τηλεόρασης και κοινού, δεν στάθηκαν σε αυτό. Στάθηκα περισσότερο σε όλα τα υπόλοιπα, έτσι γιατί δεν τους άρεσε, έτσι γιατί δεν γούσταραν κάποιοι που έκανε τη διαφορά στο ξεκίνημα του, έτσι γιατί η ζήλια και ο φθόνος το να βλέπεις κάποιον να πηγαίνει μπροστά κυνηγώντας και πραγματοποιώντας το όνειρό του, αντί να είναι άξιος λόγος θαυμασμού και εκτίμησης, είναι εύκολα άξιος λόγου λες και έκανε "έγκλημα" και φυσικά αυτό που ξέρουμε πολύ καλά και πολύ εύκολα να κάνουμε, να "κράξουμε" με το παραμικρό.
Αχ βρε Παντελή μου! Χθες Πέμπτη 18 Φλεβάρη έμαθα την είδηση από το ραδιόφωνο και σοκαρίστηκα, έκλαψα, πόνεσα σαν να ήσουνα δικός μου άνθρωπος. Γιατί έτσι νιώθαμε για σένα, όλα αυτά τα χρόνια από την πρώτη μέρα που έτσι ξαφνικά μπήκες στη ζωή μας και όλοι μας αναρωτιόμασταν, άλλοι με συμπάθεια κι άλλοι με ειρωνεία "Ποιος είναι πια αυτός το Παντελής Παντελίδης;"
Με το που άκουσα το όνομα σου η πρώτη μου σκέψη: "Όχι φάρσα είναι, σαν τότε, το 2012! 'Ομως δεν μπορεί το ραδιόφωνο να κάνει μια τέτοια φάρσα, όχι την ώρα των ειδήσεων. Αν ήταν στην τηλεόραση, ναι εύκολα θα μπορούσε να είναι φάρσα, αλλά στο ραδιόφωνο;" Μπαίνω από το κινητό μου στην επίσημη σελίδα σου στο facebook για να δω αν έχεις αναρτήσει καμιά πρόσφατη δημοσίευση (όπως έκανες καθημερινά κι έτσι πάντα νιώθαμε την παρουσία σου!) και δεν υπήρχε κάτι καινούργιο, ούτε καμιά δυσάρεστη, μόνο η τελευταία σου δημοσίευση μια μέρα πριν. Μπαίνω στην αρχική και βλέπω δημοσιεύματα ότι "Νεκρός σε αυτοκινητικό δυστύχημα ο Παντελής Παντελίδης." Λέω: "Όχι Θεέ μου, αλήθεια είναι! Γιατί; Γιατί Θεέ μου, γιατί ρε Χάρε τόσο νέο παιδί, τόσο νωρίς...;"
Στεναχώρια, πόνος στην καρδιά αλλά και θυμός. Θυμός γιατί είναι ειρωνεία δυο μέρες πριν σχεδόν οι πάντες, από παντού -για ακόμη μια φορά- σε έκραξαν, σε ξέσκισαν κανονικά, αυτή την φορά για το στιχουργικό σου ατόπημα "Θυμίζεις γκόμενα, που τριγυρνά στα Κατεχόμενα". (τελικά είναι και ατόπημα και όλων εμάς που αναπαράγουμε τους εν λόγω στίχους σου αλλά την πλήρωσες μόνο εσύ!) Τι κι αν ζήτησες μέσα από την προσωπική σου σελίδα δημόσια "Συγγνώμη", τι κι αν είπες την δική σου αλήθεια και ιστορία πίσω από αυτό το τραγούδι που απέσυρες για να μην συνεχιστεί ο "πόλεμος" των σχολίων και ύβρης εις βάρος σου από Ελλάδα και Κύπρο; Ακόμα και τότε, τα άκουσες από την καλή κι από την ανάποδη, όπως τα άκουγες 4+ κάτι χρόνια τώρα. Είναι ειρωνεία, που από την μία μέρα άνθρωποι του χώρου και μη με βαρείς χαρακτηρισμούς "απαράδεχτος, ασυγχώρητος, καλύτερα να μείνει στην αφάνεια να μην υπάρχει, να μην τραγουδάει πια ο άφωνος κ.α. πολλά" την άλλη μέρα, όλοι οι επικριτές και μη, να σε αποθεώσουν, όχι μόνο ως έναν άνθρωπο που έφυγε από την ζωή αλλά και ως Καλλιτέχνη. Αυτό Εγώ το λέω Υποκρισία και μεγάλη μάλιστα. Βεβαίως και σε τέτοιες στιγμές, είναι δικαίωμα του καθενός -ακόμα και όταν δεν σε συμπαθεί- να πουν ένα "συλλυπητήρια" και ένα "κρίμα..." αλλά λυπάμαι είναι μεγάλη υποκρισία να σε παραδέχονται -ξαφνικά- ως Καλλιτέχνη. Ναι, αυτό για μένα είναι ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ. Και θλίβομαι κι ακόμα περισσότερο εξοργίζομαι, θυμώνω γιατί ακόμα και στο θάνατο είμαστε ανίκανοι να δείξουμε πραγματική ΑΝΘΡΩΠΙΑ και όχι την ψεύτικη.
Αχ βρε Παντελή μου! Θυμάμαι, Καλοκαίρι του 2014, εκεί μέσα Ιούλη, καθημερινά την ημέρα και αργά το βράδυ περνούσα είτε με την μηχανή είτε με το αμάξι από την Λεωφόρο Ποσειδώνος και έβλεπα εν κινήσει τις ξεχασμένες αφίσες στο "Music Hall Teatro" εσένα και τον Γιάνναρο (Πλούταρχο) και κάθε φορά έλεγα το ίδιο και το ίδιο στον Φίλο μου: "Ρε γαμώτο, ο Παντελήήήήςςς τραγουδάει με την αδυναμία μου τον Γιάνναρο και δεν τους πρόλαβα να τους ακούσω μαζί. Μα τελείωσε η συνεργασία κι ακόμα οι αφίσες έχουν μείνει εκεί!" Στην πυρά ο Παντελής και πάλι! "Μα ο Πλούταρχος μαζί με τον Παντελίδη; Χάλασε και ο Πλούταρχος με τις επιλογές που κάνει...!" Εγώ σε υποστήριξα και σε αυτή σου την επιλογή, θυμάμαι που το έλεγα και ΕΔΩ. Όπως ΕΔΩ θυμάμαι να λέω χωρίς ντροπή ότι "ναι ακούω Παντελίδη"! Εξάλλου, ξεχνάω και το τραγούδι που έγραψες στον Γιάνναρο; "Ναρκοπέδιο η ζωή μου". Όχι, έγραψες μικρά διαμαντάκια κι ας τα εκτίμησαν λίγοι και καλοί.
Εσύ μέσα από τα τραγούδια σου μιλούσες τη δική σου γλώσσα. Τη αυθεντική, απλή, λαϊκή, αγνή, συναισθηματική γλώσσα της καρδιάς και της ψυχής σου. "Συνοδεύομαι μου λες και εγώ παιδεύομαι/να ξέρεις πόσο χαίρομαι που το ζήσα μαζί σου και αυτό" (που να ήξερα ότι θα συμβεί να βιώσω κι Εγώ αυτο το "συνοδεύομαι" μετά από χρόνια που κυκλοδόρησε το τραγούδι σου και τότε να κατανοήσω καλύτερα το τραγούδι σου;), "Όσο δέρμα κι αν πετάξεις/φίδι είσαι δε θ' αλλάξεις/Όσα δάκρυα κι αν χάσεις, το φαρμάκι σου θα στάξεις", "Ζητάς να μπειςκαι από το πάθος της στιγμήςσου λέω πάλι ο αφελής/Σκούπισε τα πόδια σου και πέρασε…" και τόσα άλλα τραγούδια που είχαν δεν είχαν έναν πιο "καθωσπρέπει στίχο". Πόσο κράξιμο έφαγες για όσα μόνος σου έγραφες, δικά σου αισθήματα που τα μοιράστηκες με τον κόσμο, λες και ποτέ τέτοια λόγια δεν τα ξεστομίσαμε ή δεν σκεφτήκαμε κάπως έτσι. Απλά εσύ είχες την μαγκιά να τα κάνεις τραγούδια, αυτή ήταν η διαφορά που δεν άρεσε σε όσους έμειναν σε τέτοιους στίχους που απλά τους θεώρησαν "σκ@τ@", "άθλιους". Για όλα έφταιγε ο Παντελίδης! Για τα βουνό λουλούδια στα πόδια του, έφταιγε ο Παντελίδης. Για το γεμάτο νυχτερινό κέντρο, έφταιγε ο Παντελίδης. Για ότι κάποιοι -έχοντες και μη έχοντες- επιλέγουν να σκορπίσουν τα € τους για να δισκεδάσουν στα μπουζούκια (λες και μια ζωή η νυχτερινή διασκέδαση της Ελλάδος ήταν κάποια άλλη και όχι αυτή!) και να πετάξουν καλάθια λουλούδια στα πόδια ενός καλλιτέχνη, φταίει ο Παντελίδης και ο κάθε Παντελίδης. Ο πελάτης, αυτός που επιλέγει αυτό τον τρόπο διασκέδασης, δεν φταίει καθόλου, έτσι δεν είναι; Κάποιος φαίνεται μας βάζει το μαχαίρι στο λαιμό και μας πιέζει-εκβιάζει να κάνουμε τέτοιες επιλογές. Μια ζωή ο απόλυτος παραλογισμός σε όλο του το μεγαλείο ήμασταν σαν λαός, τώρα θ' αλλάξουμε;
Είναι επιλογή και γούστο του καθενός να μην άρεσε και να μην αρέσει η μουσική σου και η κάθε μουσική αλλά τόσο κράξιμο και σε σημείο κανιβαλισμού για το καθετί που έκανες ή κάνει ο οποιοσδήποτε, όχι αυτό δεν μπορώ και δεν θα μπορέσω ποτέ να το κατανοήσω. Αν κάτι δεν μας αρέσει, αν κάτι δεν είναι της αισθητική μας, αν κάτι δεν είναι της "δήθεν" ποιότητάς μας επειδή πολλές φορές το παίζουμε "του σαλονιού" ενώ ξεχνάμε όλοι από που ξεκινήσαμε ή και από που είμαστε, απλά το προσπερνάμε και πάμε σε εκείνα που είναι του γούστου μας. Σχόλια, κράξιμο, ευχές, κατάρες, απόψεις και πόσο μάλλον όταν ποτέ δεν έχουμε κάνει τον κόπο να ακούσουμε, να μάθουμε, να δούμε και τον άνθρωπο πίσω από την δουλειά που επέλεξε να κάνει, γιατί αυτό ονειρεύτηκε, αυτό θεώρεισε πως είναι ο σκοπός της ζωής του, ποτέ μα ποτέ δεν θα καταλάβω, δεν θα κατανοήσω και πόσο μάλλον δεν θα δεχτώ ως λογικό. Γιατί το να ασχολιόμαστε με τη ζωή και το επάγγελμα που κάνει ένας συνάνθρωπος μας που εμάς προσωπικά δεν μας αρέσει ή δεν το γουστάρουμε, για τους χίλιους δυο κομπλεξικούς και μη λόγους, είναι πάντα πρώτη επιλογή από το να ασχοληθούμε με τα όποια καλά και θετικά κι ακόμα περισσότερο με το τι κάνουμε εμείς οι ίδιοι; Τι; είναι τροφή-ενέργεια για να έχει νόημα η ζωή μας; η καθημερινότητα μας; η ύπαρξή μας; Δεν ξέρω! Αυτό όμως που ξέρω είναι ότι η ζήλια κι ακόμα χειρότερα ο φθόνος είναι αισθήματα που μόνο μας καταστρέφουν και μας κάνουν απάνθρωπους. Δεν θα σταθώ στην γλωσσοφαγιά, γιατί ούτως ή άλλος, αυτή πάντα κάνει την ζημία της, έτσι ή αλλιώς. Στέκομαι όμως στην απανθρωπιά που όσο πάει και μεγαλώνει και η δυστυχώς η ανθρωπιά που όσο πάει και σβήνει.
Αχ βρε Παντελή μου! Πάντα πίστευα και πάντα θα πιστεύω πως η μουσική δεν έχει σύνορα, μόνο ενώνει, δεν χωρίζει ποτέ. Κι όμως εμείς οι Έλληνες ακόμα και σε αυτό το θέμα τρωγόμαστε, γκρεμίζουμε τις γέφυρες, αντί να χτίζουμε και κατασπαράζομαι όποιον τα αυθόρμητα συναισθήματα του τα κάνει τραγούδια, ακόμα κι αν είναι λέξεις, οι αράδες, η ομοιοκαταληξία είναι περίεργη, πολύ "του δρόμου", πολύ "εκτός πανεπιστημίου" ή δεν ξέρω κι Εγώ τι στο διάολο. Λες και όλοι εμείς οι άνθρωποι του Πανεπιστημίου ή ακόμα και της ζωής στην καθημερινότητα μας, στην παρέα μας, στους κύκλους μας δεν εκφραζόμαστε κάπως έτσι. Όχι! μάλλον πολλοί το παίζουν μόνο του σαλονιού, που έχουν πείσει τον εαυτό τους ότι αυτό το πράγμα έχει ποιότητα και το άλλο δίπλα είναι για πέταμα που πρέπει να εξαφανιστεί για να μην τους χαλάει την αισθητική.
Στεναχώρια, πόνος στην καρδιά αλλά και θυμός. Θυμός γιατί είναι ειρωνεία δυο μέρες πριν σχεδόν οι πάντες, από παντού -για ακόμη μια φορά- σε έκραξαν, σε ξέσκισαν κανονικά, αυτή την φορά για το στιχουργικό σου ατόπημα "Θυμίζεις γκόμενα, που τριγυρνά στα Κατεχόμενα". (τελικά είναι και ατόπημα και όλων εμάς που αναπαράγουμε τους εν λόγω στίχους σου αλλά την πλήρωσες μόνο εσύ!) Τι κι αν ζήτησες μέσα από την προσωπική σου σελίδα δημόσια "Συγγνώμη", τι κι αν είπες την δική σου αλήθεια και ιστορία πίσω από αυτό το τραγούδι που απέσυρες για να μην συνεχιστεί ο "πόλεμος" των σχολίων και ύβρης εις βάρος σου από Ελλάδα και Κύπρο; Ακόμα και τότε, τα άκουσες από την καλή κι από την ανάποδη, όπως τα άκουγες 4+ κάτι χρόνια τώρα. Είναι ειρωνεία, που από την μία μέρα άνθρωποι του χώρου και μη με βαρείς χαρακτηρισμούς "απαράδεχτος, ασυγχώρητος, καλύτερα να μείνει στην αφάνεια να μην υπάρχει, να μην τραγουδάει πια ο άφωνος κ.α. πολλά" την άλλη μέρα, όλοι οι επικριτές και μη, να σε αποθεώσουν, όχι μόνο ως έναν άνθρωπο που έφυγε από την ζωή αλλά και ως Καλλιτέχνη. Αυτό Εγώ το λέω Υποκρισία και μεγάλη μάλιστα. Βεβαίως και σε τέτοιες στιγμές, είναι δικαίωμα του καθενός -ακόμα και όταν δεν σε συμπαθεί- να πουν ένα "συλλυπητήρια" και ένα "κρίμα..." αλλά λυπάμαι είναι μεγάλη υποκρισία να σε παραδέχονται -ξαφνικά- ως Καλλιτέχνη. Ναι, αυτό για μένα είναι ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ. Και θλίβομαι κι ακόμα περισσότερο εξοργίζομαι, θυμώνω γιατί ακόμα και στο θάνατο είμαστε ανίκανοι να δείξουμε πραγματική ΑΝΘΡΩΠΙΑ και όχι την ψεύτικη.
Αχ βρε Παντελή μου! Θυμάμαι, Καλοκαίρι του 2014, εκεί μέσα Ιούλη, καθημερινά την ημέρα και αργά το βράδυ περνούσα είτε με την μηχανή είτε με το αμάξι από την Λεωφόρο Ποσειδώνος και έβλεπα εν κινήσει τις ξεχασμένες αφίσες στο "Music Hall Teatro" εσένα και τον Γιάνναρο (Πλούταρχο) και κάθε φορά έλεγα το ίδιο και το ίδιο στον Φίλο μου: "Ρε γαμώτο, ο Παντελήήήήςςς τραγουδάει με την αδυναμία μου τον Γιάνναρο και δεν τους πρόλαβα να τους ακούσω μαζί. Μα τελείωσε η συνεργασία κι ακόμα οι αφίσες έχουν μείνει εκεί!" Στην πυρά ο Παντελής και πάλι! "Μα ο Πλούταρχος μαζί με τον Παντελίδη; Χάλασε και ο Πλούταρχος με τις επιλογές που κάνει...!" Εγώ σε υποστήριξα και σε αυτή σου την επιλογή, θυμάμαι που το έλεγα και ΕΔΩ. Όπως ΕΔΩ θυμάμαι να λέω χωρίς ντροπή ότι "ναι ακούω Παντελίδη"! Εξάλλου, ξεχνάω και το τραγούδι που έγραψες στον Γιάνναρο; "Ναρκοπέδιο η ζωή μου". Όχι, έγραψες μικρά διαμαντάκια κι ας τα εκτίμησαν λίγοι και καλοί.
Εσύ μέσα από τα τραγούδια σου μιλούσες τη δική σου γλώσσα. Τη αυθεντική, απλή, λαϊκή, αγνή, συναισθηματική γλώσσα της καρδιάς και της ψυχής σου. "Συνοδεύομαι μου λες και εγώ παιδεύομαι/να ξέρεις πόσο χαίρομαι που το ζήσα μαζί σου και αυτό" (που να ήξερα ότι θα συμβεί να βιώσω κι Εγώ αυτο το "συνοδεύομαι" μετά από χρόνια που κυκλοδόρησε το τραγούδι σου και τότε να κατανοήσω καλύτερα το τραγούδι σου;), "Όσο δέρμα κι αν πετάξεις/φίδι είσαι δε θ' αλλάξεις/Όσα δάκρυα κι αν χάσεις, το φαρμάκι σου θα στάξεις", "Ζητάς να μπειςκαι από το πάθος της στιγμήςσου λέω πάλι ο αφελής/Σκούπισε τα πόδια σου και πέρασε…" και τόσα άλλα τραγούδια που είχαν δεν είχαν έναν πιο "καθωσπρέπει στίχο". Πόσο κράξιμο έφαγες για όσα μόνος σου έγραφες, δικά σου αισθήματα που τα μοιράστηκες με τον κόσμο, λες και ποτέ τέτοια λόγια δεν τα ξεστομίσαμε ή δεν σκεφτήκαμε κάπως έτσι. Απλά εσύ είχες την μαγκιά να τα κάνεις τραγούδια, αυτή ήταν η διαφορά που δεν άρεσε σε όσους έμειναν σε τέτοιους στίχους που απλά τους θεώρησαν "σκ@τ@", "άθλιους". Για όλα έφταιγε ο Παντελίδης! Για τα βουνό λουλούδια στα πόδια του, έφταιγε ο Παντελίδης. Για το γεμάτο νυχτερινό κέντρο, έφταιγε ο Παντελίδης. Για ότι κάποιοι -έχοντες και μη έχοντες- επιλέγουν να σκορπίσουν τα € τους για να δισκεδάσουν στα μπουζούκια (λες και μια ζωή η νυχτερινή διασκέδαση της Ελλάδος ήταν κάποια άλλη και όχι αυτή!) και να πετάξουν καλάθια λουλούδια στα πόδια ενός καλλιτέχνη, φταίει ο Παντελίδης και ο κάθε Παντελίδης. Ο πελάτης, αυτός που επιλέγει αυτό τον τρόπο διασκέδασης, δεν φταίει καθόλου, έτσι δεν είναι; Κάποιος φαίνεται μας βάζει το μαχαίρι στο λαιμό και μας πιέζει-εκβιάζει να κάνουμε τέτοιες επιλογές. Μια ζωή ο απόλυτος παραλογισμός σε όλο του το μεγαλείο ήμασταν σαν λαός, τώρα θ' αλλάξουμε;
Είναι επιλογή και γούστο του καθενός να μην άρεσε και να μην αρέσει η μουσική σου και η κάθε μουσική αλλά τόσο κράξιμο και σε σημείο κανιβαλισμού για το καθετί που έκανες ή κάνει ο οποιοσδήποτε, όχι αυτό δεν μπορώ και δεν θα μπορέσω ποτέ να το κατανοήσω. Αν κάτι δεν μας αρέσει, αν κάτι δεν είναι της αισθητική μας, αν κάτι δεν είναι της "δήθεν" ποιότητάς μας επειδή πολλές φορές το παίζουμε "του σαλονιού" ενώ ξεχνάμε όλοι από που ξεκινήσαμε ή και από που είμαστε, απλά το προσπερνάμε και πάμε σε εκείνα που είναι του γούστου μας. Σχόλια, κράξιμο, ευχές, κατάρες, απόψεις και πόσο μάλλον όταν ποτέ δεν έχουμε κάνει τον κόπο να ακούσουμε, να μάθουμε, να δούμε και τον άνθρωπο πίσω από την δουλειά που επέλεξε να κάνει, γιατί αυτό ονειρεύτηκε, αυτό θεώρεισε πως είναι ο σκοπός της ζωής του, ποτέ μα ποτέ δεν θα καταλάβω, δεν θα κατανοήσω και πόσο μάλλον δεν θα δεχτώ ως λογικό. Γιατί το να ασχολιόμαστε με τη ζωή και το επάγγελμα που κάνει ένας συνάνθρωπος μας που εμάς προσωπικά δεν μας αρέσει ή δεν το γουστάρουμε, για τους χίλιους δυο κομπλεξικούς και μη λόγους, είναι πάντα πρώτη επιλογή από το να ασχοληθούμε με τα όποια καλά και θετικά κι ακόμα περισσότερο με το τι κάνουμε εμείς οι ίδιοι; Τι; είναι τροφή-ενέργεια για να έχει νόημα η ζωή μας; η καθημερινότητα μας; η ύπαρξή μας; Δεν ξέρω! Αυτό όμως που ξέρω είναι ότι η ζήλια κι ακόμα χειρότερα ο φθόνος είναι αισθήματα που μόνο μας καταστρέφουν και μας κάνουν απάνθρωπους. Δεν θα σταθώ στην γλωσσοφαγιά, γιατί ούτως ή άλλος, αυτή πάντα κάνει την ζημία της, έτσι ή αλλιώς. Στέκομαι όμως στην απανθρωπιά που όσο πάει και μεγαλώνει και η δυστυχώς η ανθρωπιά που όσο πάει και σβήνει.
Αχ βρε Παντελή μου! Πάντα πίστευα και πάντα θα πιστεύω πως η μουσική δεν έχει σύνορα, μόνο ενώνει, δεν χωρίζει ποτέ. Κι όμως εμείς οι Έλληνες ακόμα και σε αυτό το θέμα τρωγόμαστε, γκρεμίζουμε τις γέφυρες, αντί να χτίζουμε και κατασπαράζομαι όποιον τα αυθόρμητα συναισθήματα του τα κάνει τραγούδια, ακόμα κι αν είναι λέξεις, οι αράδες, η ομοιοκαταληξία είναι περίεργη, πολύ "του δρόμου", πολύ "εκτός πανεπιστημίου" ή δεν ξέρω κι Εγώ τι στο διάολο. Λες και όλοι εμείς οι άνθρωποι του Πανεπιστημίου ή ακόμα και της ζωής στην καθημερινότητα μας, στην παρέα μας, στους κύκλους μας δεν εκφραζόμαστε κάπως έτσι. Όχι! μάλλον πολλοί το παίζουν μόνο του σαλονιού, που έχουν πείσει τον εαυτό τους ότι αυτό το πράγμα έχει ποιότητα και το άλλο δίπλα είναι για πέταμα που πρέπει να εξαφανιστεί για να μην τους χαλάει την αισθητική.
Ποια μωρέ; η μουσική; Η μουσική/οι λέξεις/η έμπνευση που είναι απλά αισθήματα που βγαίνουν από την ψυχή του δημιουργού; Όχι, λυπάμαι, αλλά είμαι απόλυτη σε αυτό το θέμα! Δεν γουστάρω καθόλου όλους αυτούς που κρίνουν τις μουσικές σου επιλογές, το τι βλέπεις, τι διαβάζεις, τι ακούς, με τι ασχολείσαι, τι δουλειά κάνεις, τι τραγουδάς, τι χορεύεις, τι πίνεις, τι τρως, πως διασκεδάζεις, πως και με ποιον κοιμάσαι, πως συμπεριφέρεσαι, πως μιλάς, πως ντύνεσαι, πως είναι η ζωή σου. Επικριτές μέχρι το κόκαλο για το καθετί. Όχι! δεν τους γουστάρω που ανακατεύονται και "σου την λένε" επειδή είναι επιλογές σου. Όχι, δεν τους γουστάρω καθόλου που παριστάνουν πως δεν είναι τέτοιο το επίπεδο τους αλλά με το να σχολιάζουν, να κριτικάρουν, να ρίχνουν την χολή τους δείχνει τελικά ποιος έχει το χειρότερο επίπεδο. Όχι! λυπάμαι αλλά κάθε μέρα με όσα βιώνω σε αυτή την χώρα, με τα μυαλά που κουβαλάμε, με κάνει να συνεχίζω να πιστεύω πως δεν είμαστε όλοι ίδιοι και ίσοι και δεν έχουμε όλοι το δικαίωμα να μιλάμε για όλα και για όλους και να έχουμε άποψη αν δεν έχουμε ψάξει έστω και λίγο το κάθε θέμα. Αντιθέτως, θα πρέπει να μάθουμε να σιωπούμε όταν και εκεί που πρέπει, γιατί πολλές φορές τα λόγια είναι περιττά. Δεν ξεστόμισα και δεν ξεστομίζω ποια κουβέντες "το έφαγε το κεφάλι του", γιατί πολύ απλά ξεχνάμε ότι όλοι μας, έτσι ή αλλιώς, μπορεί να βρεθούμε στην ίδια θέση και που με τις καθημερινές μας συνήθειες τρώμε μόνοι μας το κεφάλι μας αλλά δεν μας στήνουμε στον τοίχο, απλά στήνουμε τους υπόλοιπους για να βγάζουμε εμάς "καθαρούς".
Το θέμα είναι ότι θυμώνω που η ζωή, ο Χάρος πάντοτε θα παίρνει πρώτα ανθρώπους νέους, καλούς, άξιους που έχουν ακόμα πολλά να δώσουν. Νέους ανθρώπους που ακόμα η μανούλα τους δεν τους χάρηκε, που δυστυχώς ποτέ δεν θα είναι αρκετό. Αυτή είναι όμως η πραγματικότητα. Αυτή είναι η ζωή! Την μια στιγμή είσαι μαζί της και την άλλη σε στέλνει μακριά της, μακριά από τους ανθρώπους που αγαπάς. Αυτή είναι η ζωή! Μικρή, σύντομη, άδικη, σκληρή που κάθε μέρα σου στέλνει σημάδια να σου υπενθυμίζει συνεχώς "Ζήσε με! Απόλαυσε με μέχρι το κόκαλο! Μην με σπαταλάς άδικα σε μικροπρέπειες και σκορπώντας κακία. Ζήσε με όπως εσύ επιθυμείς... γιατί άλλη Φίλε/Φίλη μου δεν έχει!"
Δυστυχώς όμως, δεν μαθαίνουμε από τα παθήματά μας και πόσο μάλλον από τα γεγονότα που γράφονται με μαύρο μελάνι, αυτό του θανάτου. Την μια στιγμή, κάνουμε ένα βήμα μπροστά και την άλλη εννιά βήματα πίσω. Αν ποτέ ξυπνήσουμε από το λήθαργο που έχουμε πέσει, εύχομαι και εύχομαι και ελπίζω να μην είναι πολύ αργά. Δεν μπορούμε να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω, μπορούμε όμως να κερδίσουμε λίγο χρόνο παραπάνω από το να ζήσουμε και όχι απλά να υπάρχουμε. Μπορούμε να ζήσουμε με την μεγαλοπρέπεια της ανθρωπιάς κι όχι με την μικροπρέπεια της βιτρίνας. Είναι τόσο δύσκολο ή ακατόρθωτο ...στις μέρες μας;
Απλές σκέψεις δικές μου με αφορμή το "τελευταίο ταξίδι" ενός νέου ανθρώπου, που ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ.
Το θέμα είναι ότι θυμώνω που η ζωή, ο Χάρος πάντοτε θα παίρνει πρώτα ανθρώπους νέους, καλούς, άξιους που έχουν ακόμα πολλά να δώσουν. Νέους ανθρώπους που ακόμα η μανούλα τους δεν τους χάρηκε, που δυστυχώς ποτέ δεν θα είναι αρκετό. Αυτή είναι όμως η πραγματικότητα. Αυτή είναι η ζωή! Την μια στιγμή είσαι μαζί της και την άλλη σε στέλνει μακριά της, μακριά από τους ανθρώπους που αγαπάς. Αυτή είναι η ζωή! Μικρή, σύντομη, άδικη, σκληρή που κάθε μέρα σου στέλνει σημάδια να σου υπενθυμίζει συνεχώς "Ζήσε με! Απόλαυσε με μέχρι το κόκαλο! Μην με σπαταλάς άδικα σε μικροπρέπειες και σκορπώντας κακία. Ζήσε με όπως εσύ επιθυμείς... γιατί άλλη Φίλε/Φίλη μου δεν έχει!"
Δυστυχώς όμως, δεν μαθαίνουμε από τα παθήματά μας και πόσο μάλλον από τα γεγονότα που γράφονται με μαύρο μελάνι, αυτό του θανάτου. Την μια στιγμή, κάνουμε ένα βήμα μπροστά και την άλλη εννιά βήματα πίσω. Αν ποτέ ξυπνήσουμε από το λήθαργο που έχουμε πέσει, εύχομαι και εύχομαι και ελπίζω να μην είναι πολύ αργά. Δεν μπορούμε να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω, μπορούμε όμως να κερδίσουμε λίγο χρόνο παραπάνω από το να ζήσουμε και όχι απλά να υπάρχουμε. Μπορούμε να ζήσουμε με την μεγαλοπρέπεια της ανθρωπιάς κι όχι με την μικροπρέπεια της βιτρίνας. Είναι τόσο δύσκολο ή ακατόρθωτο ...στις μέρες μας;
Απλές σκέψεις δικές μου με αφορμή το "τελευταίο ταξίδι" ενός νέου ανθρώπου, που ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ.
Αφιέρωμα #9 & Προσωπικότητες #9: 👼Θυμάμαι... Pq 1 χρόνο λείπεις μα είναι σαν να μην έχεις φύγει ποτέ! (part2)
Καλό ταξίδι Παντελή μου! Καλό Παράδεισο! Πάντα θα σε θυμάμαι ως το παιδί που μόνος σου ξεκίνησες από το κανάλι σου στο YouTube που αυτοδημιούργητος, αυτοδίδαχτος (παραδέχομαι πως τέτοιους ανθρώπους τους έχω πάντοτε ψηλά), γράφοντας μόνος σου τη μουσική και τους στίχους των τραγουδιών σου, πραγματοποίησες το δικό σου όνειρό σου, εκεί που άλλοι δεν τα κατάφεραν, ήρθες τάραξες τα νερά της ελληνικής δισκογραφίας, των νυχτερινών κέντρων, των σχετικών και άσχετων με την μουσική και μας άφησες νωρίς μόλις στα 32 σου χρόνια για να πας να τραγουδάς εκεί ψηλά ("Την πόρτα έκλεισα σιγά/Τ' αμάξι έβαλα μπροστά//Γκάζι πατάω δυνατά/Ένα τσιγάρο και φωτιά/Μα να τ' ανάψω κοριτσάκι μου δεν πρόλαβα/Πίνω από 'κει ψηλά για σένα") δίπλα στους αγγέλους, δίπλα στα αστέρια που έφυγαν νωρίς σαν κι εσένα, να τραγουδάς ελεύθερα και όπως νιώθει η ψυχή σου, χωρίς κανένας πια να σε κατακρίνει... κι εμείς εδώ κάτω να σε θυμόμαστε πάντα και για πάντα με αγάπη και συμπάθεια για το πάντοτε χαμηλών τόνων παιδί που στις συνεντεύξεις του έσκυβε το κεφάλι του από ντροπή και έλεγε λίγα και καλά. Πάντα θα σε βλέπω στα video-clip σου, πάντα θα ακούω τα τραγούδια σου (με ιδιαίτερη -συναισθηματική- αδυναμία στα "Αν είσαι εκεί" και "Όνειρο ζω") και θα βουρκώνω για τον άδικο και τόσο πρόωρο χαμό σου. Γιατί, ρε Παντελή, άφησες κι εσύ το δικό σου στίγμα στην μουσική, σε αυτό τον κόσμο, σε κάποιους ανθρώπους. Αυτή ήταν η δική σου κατάθεση ψυχής!
Ευχή μας, να ξεπεράσει τον κίνδυνο και να ξανά περπατήσει η Μυρσίνη που ήταν συνοδηγός στο όχημα. Ευτυχώς η δεύτερη κοπέλα η Φρόσω, ξεπέρασε τον κίνδυνο. Γιατί, άλλα θύματα κανένας δε θέλει, ποτέ και πουθενά. Γιατί η ανθρώπινη ζωή έχει σημασία, όλα τα υπόλοιπα είναι για να έχουμε να "σκοτώνουμε την ώρα μας".
Αχ βρε Παντελή! Θα κλείσω με το τελευταίο σου τραγούδι "Της καρδιάς μου το γραμμένο", με ένα συγκινητικό video-clip που μας διδάσκει πως "η αγάπη και τα αισθήματα δεν γνωρίζουν από σύνορα!"
Μη μου λέτε, δεν αξίζει
Αυτή διάλεξε η καρδιά μου
Μη μου λέτε πως δεν κάνει
Μόνο αυτή θέλω κοντά μου
Τι σας νοιάζει ποιον πειράζει
Ίσως κάνει κάποια λάθη
Μα ίσως να με δοκιμάζει
Την καρδιά μου για να μάθει
Κάνει λάθη για να μάθει
Της καρδιάς μου το γραμμένο
Τι να πω τι περιμένω
Τριαντάφυλλο μ’ αγκάθι
Κάνει λάθη για να μάθει
Της καρδιάς μου το γραμμένο
Τι να πω τι περιμένω
Βάσανο μου, πληγωμένο
Να μη σε δω, μαραμένο
Μη μου λέτε, δεν αξίζει
Αυτή διάλεξε η καρδιά μου
Μη μου λέτε, πως δεν κάνει
Μόνο αυτή θέλω κοντά μου
Τι σας νοιάζει ποιον πειράζει
Ίσως κάνει τα δικά της
Μα ίσως να με δοκιμάζει
Πριν με βάλει στην καρδιά της
Κάνει λάθη για να μάθει
Της καρδιάς μου το γραμμένο
Τι να πω τι περιμένω
Τριαντάφυλλο μ’ αγκάθι
Κάνει λάθη για να μάθει
Της καρδιάς μου το γραμμένο
Τι να πω, τι περιμένω
Βάσανο μου, πληγωμένο
Να μη σε δω μαραμένο
☞Διαβάστε επίσης:
_____________________
► Αφιέρωμα# & Προσωπικότητες#2- Καλό ταξίδι Δημήτρη Μητροπάνο!
► Προσωπικότητες#1 - TolisLovedMaria! Καλό Ταξίδι!
► Αφιέρωμα #4 & Προσωπικότητες #3: Καλό ταξίδι Τζένη Βάνου!
► Αφιέρωμα #5 & Προσωπικότητες #4: Καλό ταξίδι Gabriel Garcia Marquez!
► Αφιέρωμα #6 & Προσωπικότητες #5: Κωνσταντίνος Καβάφης: Σαν σήμερα 29 Απριλίου…
► Καλό_ Ταξίδι Βαγγέλη! Καλό_Ταξίδι Παλικάρι μου!
► Αφιέρωμα #6 & Προσωπικότητες #5: Κωνσταντίνος Καβάφης: Σαν σήμερα 29 Απριλίου…
► Καλό_ Ταξίδι Βαγγέλη! Καλό_Ταξίδι Παλικάρι μου!
*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫
Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και χωρίς πρώτα την έγκρισή της αρθρογράφου.
Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!
Με επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.
ΟΧΙ στην λογοκλοπή!
©Copyright 2010-2016 *ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)*
Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και χωρίς πρώτα την έγκρισή της αρθρογράφου.
Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!
Με επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.
ΟΧΙ στην λογοκλοπή!
©Copyright 2010-2016 *ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)*
%20(%20Book%20Cover%20nstagram%20Post).png)
Θα αναρτήσω κι εγώ κάτι σχετικό σήμερα, από μια άλλη οπτική.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ο,τι με αφορά, δεν υπάρχει πιο τραγικό από την απώλεια ενός νέου ανθρώπου. Αυτό εύχομαι να γίνεται κατανοητό, καθότι, όχι μόνο το θεωρώ δεδομένο, αλλά είμαι και η ίδια μητέρα...
Μαρία μου κατανοώ τον πόνο σου απέναντι σε έναν καλλιτέχνη που άκουγες και σου άρεσε πολύ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΞέρεις ότι δεν ΄ήταν στα ακούσματα μου - μάλιστα είχαν κάνει πολλές φορές πλάκα με το φαινόμενο και τα τραγούδια που μου επέβαλλαν να ακούω στη δουλειά ένα ολόκληρο χρόνο φίλες στο μπλογκ μου κι εγώ μαζί!
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν στενοχωρήθηκα!
Ότι κάθε θλίψη είναι υποκριτική!
Νια στενοχωρήθηκα .Όπως για κάθε νέο που χάθηκε! Χτες , δύο ώρες νωρίτερα χάθηκε σε τροχαίο στην Καλαμάτα μία 24χρονη! Και για την άγνωστη κοπέλα πρέπει να νιώθουμε το ίδιο!
Σέβομαι το ότι ήταν αυτοδίδακτος, σεμνός και χαμηλού προφίλ. Δεν προκάλεσε ποτέ.
Κρίμα για το παλικάρι!
Αυτό!
Λυπάμαι!
♥
Μόνο αυτό θα πω.. καμια μάνα να μην νιωσει οτι νιώθει η μάνα του..!!! να πάει στο καλό..!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαρία μου η μουσική ποτέ δεν με χαλάει και περισσότερο για τον Παντελίδη που μόνος του ξεκίνησε και μόνος του απογείωσε τα δικά του τραγούδια και είμαι σίγουρη ότι οι άνθρωποι τον αγαπούν γι΄αυτό το λόγο γιατί υπήρξε απλός και από μια πολύ αγαπημένη και ωραία οικογένεια που σωμπτωματικά γνωρίζω γιατί πηγαίνω για δουλειά πολύ συχνά στην περιοχή του !!!Πικραίνομαι πολύ για το χαμό του , για τους δικούς του για τη μάνα του ... Κρίμα πολύ κρίμα
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαρία μου είναι τραγικό να χάνονται νέοι άνθρωποι...δεν άκουγα τη μουσική του, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με την τραγικότητα της κατάστασης και κακώς συγχέονται...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤους δικούς του σκέφτομαι, που ο άνθρωπός τους χάθηκε...τη μάνα του, όπως και όλες τις μανάδες που πενθούν...
Καλό του ταξίδι!
Καλό του ταξίδι
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλάκια ...
Διαβασα την αναρτηση σου και συγκινηθηκα για αλλη μια φορα, βασικα ειναι κατι που κανω με οτι αφορα τον Παντελη Παντελιδη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕιχα ακουσει τα τραγουδια του πριν γινουν δισκοι απο το καναλι του στο youtube, που φωνη του και μονο σε ταξιδευε!
Δεν ειχα την ευκαιρια δυστυχως να τον γνωρισω απο κοντα, ομως οταν το ακουσα χθες για τον θανατο του σοκαριστηκα και ακομα αρνουμαι να το πιστεψω.
Ολοι λενε μα δεν τον ηξερες, σιγουρα αλλα αυτος ηταν η φωνη που ακουγα αμετρητα βραδια οταν περνουσα μια δυσκολη φαση στην ζωη μου.
Απο την αλλη ειναι και η ηλικια μας ιδια και ξερω πολυ καλα οτι ειχε να δωσει πολλα τραγουδια για να τραγουδαμε τον πονο και τον ερωτα.
Για μας που τον αγαπησαμε θα μεινει παντα εδω μεσα απο τα τραγουδια του!
Τις τελευταίες μέρες διαβάσαμε πολλά. Δεν έκανα like σε καμία ανάρτηση στο facebook που αφορούσε το θάνατό του κ δεν σχολίασα κανένα post εδώ με το ίδιο θέμα. Ακόμη κ όσοι μέσα από τα posts τους λένε πως το θέμα έχει κανιβαλιστεί, (κ δίκιο έχουν, συμφωνώ 100% μαζί τους), ουσιαστικά κ εκείνοι συμμετέχουν σε όλο αυτό εφόσον κάνουν αντίστοιχη αναφορά. (Όπως κ εγώ που σχολιάζω τώρα.Δεν βγάζω την ουρά μου απέξω.)
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είχα σκοπό να πω το παραμικρό,μα νιώθω πως πνίγομαι.Έχοντας διαβάσει από τις πιο σοβαρές μέχρι τις πιο γελοίες απόψεις,θέλω να σχολιάσω εδώ,επειδή ΞΕΡΩ πως εσύ δεν τον θυμήθηκες τώρα,μα ήταν μέρος της μουσικής σου καθημερινότητας κ ό,τι έγραψες,το έγραψες μέσα από την ψυχούλα σου.
Ναι,έχοντας ακούσει διάφορα είδη μουσικής,έχω κατασταλάξει κάπου αλλού,σε ό,τι αφορά την προσωπική μου διασκέδαση.Έχω ξαναπεί πως μου αρέσει να κάνω διαχωρισμό στα είδη της μουσικής,μόνο κ μόνο για να μπορούμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας.Δεν το κάνω για να προμοτάρω κάποιον,ούτε για να μειώσω κάποιον άλλο. Και ναι,ήμουν από το εκείνα τα άτομα που πείραζαν πολύ την Αριστέα,για το ότι κάποτε άκουγε πολύ τον Καλλιτέχνη αυτό στη δουλειά της.Αυτό από μόνο του αν το σκεφτείς, ήταν πολύ σπουδαίο.Όπως όταν αναφέρομαι σε φωνή όπερας κ στο μυαλό μου έρχεται η Κάλλας,όπως αναφέρομαι σε μέταλ ακούσματα κ στο μυαλό μου έρχονται οι Metallica,έτσι κι όταν αναφέρομαι σε ελαφρύ λαϊκό ή μοντέρνο λαϊκό ή όπως θέλεις πες το,ναι στο μυαλό μου ερχόταν αυτό το Παλικάρι.Για εμένα ήταν άξιος εκπρόσωπος του είδους του,όσο κι αν εγώ ήμουν μακρυά του...
Ξέρεις,όταν σου αρέσει ένας καλλιτέχνης,ΘΕΛΕΙΣ να αγοράσεις τα cd του (ή να τα κατεβάσεις),ΘΕΛΕΙΣ να πας να τον δεις στο μαγαζί που εμφανίζεται κτλ. Σε εμένα, που είμαι κ λίγο πιο μέσα επαγγελματικά,έχω να πω πως ΠΡΕΠΕΙ να αγοράζω τα cd του για να έχω τιμολόγιο αγοράς στις εκδηλώσεις μας κ ΠΡΕΠΕΙ κάθε χρόνο να πληρώνω πνευματικά κ συγγενικά δικαιώματα για να μπορώ να βάζω τη μουσική του δημόσια.Με το χέρι στην καρδιά λέω πως "οι δικοί μου" καλλιτέχνες δεν μου έχουν φανεί "χρήσιμοι" στις εκδηλώσεις μας.Δεν έχουν παιχτεί τα τραγούδια τους.Αντίθετα, το Παλικάρι αυτό, "έβγαζε τα λεφτά του" (ας μου επιτραπεί η έκφραση) από την πρώτη εκδήλωση κάθε σεζόν.Εμείς έχουμε σαν τροφή το χαμόγελο του κόσμου στις εκδηλώσεις μας. Και με τα δικά του τραγούδια ο κόσμος γλεντούσε,καψουρευόταν,έβγαζε τον νταλκά του.
Όταν άκουσα για τον χαμό του ήταν νωρίς κ δεν έλεγαν όνομα.Είχα ανοιχτό υπολογιστή κ έφτιαχνα τραγούδια για παιδικό πάρτυ καραόκε -φαντάζεσαι πόσα δικά του περιείχε η λίστα- κ έψαξα να δω ποιος είναι.Όταν διάβασα το όνομά του, μου κόπηκαν τα πόδια. Στ' ορκίζομαι σε ό,τι έχω ιερό, για μέρες δεν είχα σταματήσει να κλαίω... Αν δεν έπρεπε να ακολουθώ κ συγκεκριμένη φαρμακευτική αγωγή τους τελευταίους μήνες (κι για πάντα πλέον), ούτε γάλα δεν θα έπινα το πρωί. Το πήρα πολύ βαριά. Ένα σφίξιμο στο στομάχι, έναν πόνο στην ψυχή... Έχω βιώσει χαμούς από τα 9 μου χρόνια μέχρι σήμερα, πάρα πολλούς. Από μεγάλους ηλικιακά μέχρι παιδιά δημοτικού.Από ανίατες ασθένειες κ ατυχήματα,μέχρι κακή οδική συμπεριφορά.Θέλω να πω πως αυτός ο Άνθρωπος κατάφερε να με αγγίξει. Ναι, το λέω εγώ που άκουγα τα κομμάτια του στο αυτοκίνητο (αφού άρεσε στον Γιάννη) κ το έκλεινα.Με εξαίρεση το "Γίνεται" που το έβαζα στο τέρμα για κάποιο λόγο.
Ναι, κάθε μέρα συμβαίνουν πολλά.Κάθε μέρα χάνονται εκατοντάδες ψυχές.Πάντα είναι λυπηρό αυτό.Αν πρέπει να νιώσω ενοχές επειδή νιώθω κομμάτια για τον χαμό αυτού του Ανθρώπου, ωραία:Ας κατηγορηθώ.Τα συναισθήματά μου ούτε μπορώ, ούτε κ θέλω να τα ελέγξω.Γιατί ξέρω πολύ καλά πως σε 1,2,5,10,20 μέρες που θα έχει καταλαγιάσει το κλίμα,όλα θα είναι πιο απαλά για εμάς κ ο πόνος θα έχει παραμείνει μόνο στους πολύ οικείους του. Τη στιγμή όμως που θα ζητηθεί σε εκδήλωση τραγούδι του, εγώ θα σηκωθώ να φύγω από τον χώρο γιατί αυτή η ψυχοπλάκωση θα εμφανιστεί και πάλι. Το ξέρω...
Να είσαι καλά εκεί που είσαι, βρε Παλικάρι...
Συγνώμη Μαράκι, για το υπερβολικά μεγάλο σχόλιο. Δεν χρειάζεται καν να το δημοσιεύσεις. Απλά, πνιγόμουν...