✍My thoughts #18 – "Μαρία, τι θέλεις από τη ζωή μου;"

  Είχα πολύ καιρό να "φιλοσοφήσω" γράφοντας μια ανάρτηση, και κάτι μάλλον δεν πήγαινε καλά με μένα. (καλά δεν θα 'φιλοσοφήσω' την κατάσταση που επικρατεί εκεί έξω και παγκοσμίως, αυτό το αφήνω για τους πιο ειδικούς) Είπαμε καλή η "σύντομη" χαρά και τα γέλια και πόσο μάλλον τα γέλια μέχρι δακρύων αλλά ακόμα καλύτερα όταν πίσω από αυτά βλέπεις την βιτρίνα που κρύβεται, όχι πάντα αρνητική. Όχι τίποτα άλλο αλλά για να ξέρεις και πότε είναι η ώρα να αποχωρήσεις ή να αλλάξεις συμπεριφορά και να γίνεις λιγότερο συναισθηματική και περισσότερο φιλική. Και ειδικά όταν βλέπεις ότι και ο απέναντι σου, στέλνει τέτοια δείγματα-μηνύματα, καταλαβαίνεις ότι ...ήρθε η ώρα!  Ως γνωστό πια σε αποχωρήσεις, φυγές, 'φεύγω', ξενέρωμα και γενικά όπου δεν με σηκώνει το κλίμα... είναι δυστυχώς κομμάτι του εαυτού μου και της ζωής μου. Σίγουρα δεν είναι εύκολο, ούτε τα κάνω με ελαφρά την καρδία. Πιστέψτε με η καρδούλα και η ψυχούλα μου το ξέρουν, άσχετα που το παίζω 'δυνατή' και περισσότερο 'αξιοπρεπής Κυρία' από όσο -λογικά- θα έπρεπε. Όταν είναι να αποχωρήσω η αλήθεια είναι ότι παίζω λιγάκι θέατρο χλιαρής κωμωδίας. Η πρωταγωνίστρια, δηλαδή η αφεντιά μου, το παίζει αλλού φαν παρκ, για να μην δείξει την αδυναμία της, από την μία κι από την άλλη, για να μην στεναχωρήσει τον άλλο και δε όταν "αυτός ο Άλλος" σημαίνει κάτι ή πολλά γι' αυτήν.

  Η εν λόγω ανάρτηση λοιπόν βρισκόταν στο πρόχειρο εδώ και περίπου 3 μήνες, μισογραμμένη, μισοτελειωμένη. Νομίζω όμως πως ήρθε η ώρα όσα υπάρχουν στο πρόχειρο, να βγουν ...στην φόρα. Όχι τίποτα άλλο, αλλά θέλω μέχρι τέλους Απρίλη να κλείνω, αν όχι όλες, σίγουρα μερικές εκκρεμότητες, διαδικτυακές και μη. 

  Το θέμα λοιπόν της παρούσας ανάρτησης είναι 'τι θέλω από την ζωή κάποιου'. Βλέπε παλιότερες αναρτήσεις: Τι περιμένεις Μαρία από τη Ζωή σου; & Τι χρειάζομαι πιο πολύ

   

  Μια φορά, μια μοναδική φορά άκουσα από κάποιον (που νόμιζα πως άξιζε την προσοχή μου αλλά διαψεύστηκα για μία ακόμη φορά!) να με ρωτάει με ένα ύφος λες και του πάτησα τον κάλο: "Μαρία, τι θέλεις από τη ζωή μου;" Η απάντηση μου ήταν πολύ απλή και λογική, χωρίς όμως με το χέρι στην καρδιά. "Τι θέλω από τη ζωή σου; Τίποτα Καλέ μου! Δε θέλω απολύτως τίποτα! Και ποια είμαι Εγώ για να θέλω; Είμαι "πολύ" βαριά συναισθηματικά για το δικό σου "λίγο". Τι να θέλω λοιπόν από σένα, από τη ζωή σου; Τίποτα! Δεν θέλω να δίνω αξία στο τίποτα! Πάνω απ' όλα Καλή Καρδιά!" και έφυγα Κυρία όπως πάντα. Ούτε δράματα, ούτε κλάματα, ούτε κλάψες, ούτε παρακάλια, ούτε διάφορα γυναικουλίστικα. (Αυτά δεν μου ταιριάζουν και απαγορεύω να προβώ σε τέτοια ρεζιλίκια!) Απλά, χαμογελαστή, άνετη, σαν να μην με τρύπησε ένα μαχαίρι στην καρδιά. Και δεν ξανά γύρισα... ακόμα κι όταν αυτός το "τίποτα" ενόχλησε ξανά και ξανά. Άδικος κόπος το οτιδήποτε. Γιατί πολύ απλά πληγώθηκα, έσπασα, ξενέρωσα, πείσμωσα, ο εγωισμός πλέον ήταν πιο δυνατός κι από την καρδιά και από τα αισθήματα.

  Όλα αυτά έγιναν πριν πολλούς μήνες, στο μακρινό παρελθόν! Το καλό της υπόθεσης είναι ότι δεν έχω πέσει και πολύ στην παγίδα να τα ξανά περάσω όλα αυτά. Γιατί, πρώτον, έχω απογοητευτεί έτσι όπως έχουν καταντήσει οι άντρες και οι γυναίκες, δεύτερον, πολύ υποκρισία, ψέμα, παραμύθα, ένας γρήγορος ενθουσιασμός που τελειώνει με την πρώτη δυσκολία ή και κακή διάθεση, τρίτον βαρέθηκα τα τύπου "τα συμφέροντά μου", "να περνάω Εγώ καλά" και τέταρτον, μα καθόλου αισθήματα;;; Ξέρω θα μου πείτε, υπάρχουν εξαιρέσεις κλπ. και θα σας απαντήσω πως "Ναι, το πιστεύω αλλά κουράστηκα να φωνάζουν οι εξαιρέσεις αλλά μετά από λίγο κι αυτές να γκρεμίζονται σαν πύργοι φτιαγμένοι από άμμο." Άντε όμως να βρεις ή να σε βρουν οι εξαιρέσεις. Αν είναι κάτι και κάποιος να αξίζει αληθινά, θα φανεί σε όλες τις στιγμές, διαφορετικά... δεν αξίζει. Ναι, το ξέρω και το πιστεύω! Προς Θεού, δεν τα βάζω όλα και όλους στο ίδιο τσουβάλι αλλά μην παραμυθιαζόμαστε πια βρε παιδιά. Τα πάντα έχουν αλλάξει... αυτό όμως που έχει τελικά σημασία είναι να βρει ο καθένας μας τι τον κάνει να αισθάνεται καλά, όμορφα, γαλήνια.

  Ας πάμε τώρα και στο κακό της υπόθεσης που είναι το εξής. Παραδέχομαι και ομολογώ με το χέρι στην καρδιά ότι δεν έχω πια και πολλά κουράγια για πρώτες, δεύτερες (εντάξει τρίτες δεν έχει, εκεί delete) ευκαιρίες, προσπάθειες και ψεύτικους συμβιβασμούς. Και πόσο μάλλον όταν βλέπω μονόπλευρη κατάσταση και ακόμα χειρότερα σιωπή και αδιαφορία. Και να σας εκμυστηρευτώ κάτι που ίσως να μην το έχω ξαναπεί; Κάποτε περνούσα τις ερωτικές και μη απογοητεύσεις με δράματα μόνη μου πάντα, δεν με έβλεπε κανείς (και αυτό θα συνεχίσει να γίνεται! Μόνη να μην με βλέπει κανείς γιατί δεν μου αρέσει να με "λυπάται" κανείς. Ψωροπερήφανη τα μάλα ρε παιδί μου!) και μου έπαιρνε μέρες, εβδομάδες, μήνες μέχρι και ολόκληρο χρόνο. Τώρα πια, το στανταράκι είναι 2 μερούλες θα με πάρει η μπάλα από κάτω, θα είμαι σκασμένη, δεν θα μιλιέμαι, θα κλαίω σιωπηλά... την τρίτη μέρα όμως βρίσκω το χαμόγελο μου, το χιούμορ μου, την άνεση μου συν όμως σταθερά οι ατάκες-μπηχτές μου με δόση χιούμορ. Αααα, όλα κι όλα, η επαναφορά μου γίνεται σωστά και έτσι όπως είμαι σαν χαρακτήρας. Αν όχι την δεύτερη μέρα, σίγουρα την τρίτη είμαι αετός, με ελαφρά τσακισμένα φτερά (ναι μεν πονάω μέσα μου αλλά για μένα πια όχι και για τους δυο) αλλά αποφασισμένη  για το καλύτερο πρώτα απ' όλα για μένα κι όχι για τον άλλον, που όσο έφευγε, έκανε εμένα να απομακρύνομαι όλο και περισσότερο. Δεν μιζεριάζω πια πολύ! Κρατάω τις όμορφες στιγμές και προχωράω παρακάτω ολομόναχη και πάλι χωρίς να ενοχλώ κανέναν, ακόμα κι αν καίγομαι μέσα μου. Τέτοιος "παλιοχαρακτήρας" ήμουν πάντα και όσο και να παθαίνω, όσο και να μεγαλώνω, όσο και να προσπαθώ να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος... τέτοιος παλιοχαρακτήρας θα μείνω.  

  Τώρα θα μου πείτε δεν είναι καθόλου κακό που από μέρες, εβδομάδες... ο χρόνος δράματος έχει φτάσει στις δυο μέρες. Όχι δεν είναι καθόλου κακό. Αντιθέτως θα το έλεγες και "κατόρθωμα" για μια σαν κι εμένα. Ώρες-ώρες σκέφτομαι πως θα φτάσω στην μία ημέρα, ύστερα στην καμία που πια δεν θα αισθάνομαι τίποτα ή σχεδόν τίποτα για κανέναν ή για να το διατυπώσω πιο σωστά, θα αισθάνομαι επιλεκτικά και αυστηρά. Και νομίζω πως έτσι πρέπει να γίνει, για το καλό μου. Το κακό είναι ότι πια ξενερώνω πολύ εύκολα. Και όταν λέω ξενερώνω πολύ εύκολα, εννοώ πως από τις πολλές -σοβαρές- μ@λ@κίες, άκυρα, αδιαφορίες και παραμύθια που βιώνω, όσο πάει λίγο-λίγο με σχετικά αργούς ρυθμούς τελειώνουν οι αντοχές να προσπαθώ, να νοιάζομαι, να συμπεριφέρομαι όπως πριν σαν να μην τρέχει κάστανο. Και νιώθω πως τσάμπα κόπος, "καιρός να μείνεις στην ακρούλα σου Μαράκι", σκέφτομαι. Και όσο βλέπω πως και ο άλλος δεν καίγεται πια και πολύ, τόσο πλησιάζει να γίνεται και πράξη. Μπορεί τα λόγια μου να αργώ να τα κάνω πράξη, όμως αν την πάρω την αναθεματισμένη -ομολογουμένως δύσκολη- απόφαση, μετά δεν έχει γυρισμό, ούτε να ακούσω λέξη ούτε ανάσα μην σου πω. Εξαφανίζομαι με τον τρόπο μου! 

  Είπαμε έχω ένα σωρό ελαττώματα ως, ας πούμε, "δύσκολο παιδί" (εγώ θα έλεγα "καμένο -ευαίσθητο- παιδί"), είμαι αυτή που είμαι, πολλές φορές να μην μπορείς να με πιάσεις από πουθενά, μπορεί να σου φαίνομαι δύσκολη αλλά δεν ευθύνομαι μόνο Εγώ για όλα αυτά. Από ένα σημείο και μετά, από όσα έχουμε περάσει φτάνουμε στο σημείο να φερόμαστε όπως μας φέρονται, έτσι δεν είναι; Αδιαφορία εσύ, αδιαφορία κι Εγώ, αυστηρά εσύ, αυστηρά κι Εγώ και πάει λέγοντας... μέσα σε λογικά πλαίσια πάντα. Και έτσι πρέπει, ειδικά την εποχή που βιώνουμε που μισοί μας περνάνε για μ@λ@κες κι άλλοι μισοί για θύματα, λες και το γράφει στο κούτελο μας. 

 Καταλήγοντας και κλείνοντας, θέλω να πω σε περίπτωση που κάποιος, γνωστός, άγνωστος, αγαπημένος, Φίλος ή εχθρός... σκέφτεται ξανά να μου ξεστομίσει "Μαρία, τι θέλεις από τη ζωή μου;" τον ενημερώνω πως η απάντηση μου είναι πολύ απλή, συνειδητή αλλά όχι -πάντα- με το χέρι στην καρδιά, αν και αυτό δεν νομίζω ότι κάποιος αχάριστος-αναίσθητος, παρτάκιας θα το έπαιρνε τοις μετρητοίς. "Τι θέλω από τη ζωή σου; Τίποτα Καλέ μου! Δε θέλω απολύτως τίποτα! Και ποια είμαι Εγώ για να θέλω; Τι να θέλω από σένα, από τη ζωή σου; Τίποτα! Καλή Καρδιά!" και απλά θα αδειάσω τη γωνία. Εγώ τα είπα, τα έγραψα κι όλας ή να το πω κι αλλιώς, είπα και ελάλησα και αμαρτία ουκ έχω! Ξεκάθαρη όπως πάντα! 

✍@υτές ήταν οι προσωπικές μου σκέψεις και μόνο! 

___________________

Παντελής Παντελίδης - Τίποτα

"Φύγε,
αλήθεια φύγε,
έτσι όπως πήγε αυτή η κατάσταση.
Πήγε,
άπατη πήγε
Θεατρίνε λίγε
και αυτή η παράσταση.
Με ρωτάς τι νοιώθω για σένα,
τίποτα
Με ρωτάς τι θέλω από σένα,
τίποτα"

_________________________

Σημ.: Επειδή γράφω ότι μου κατεβαίνει απ’ το κεφάλι, ΔΕΝ σημαίνει ότι πρέπει και επιβάλλετε ο άλλος που με διαβάζει να συμφωνεί με όσα γράφω. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να έχει την άποψή του, όπως το έχω κι εγώ!
(αυτά προς αποφυγή παρεξηγήσεων!)

☞Διαβάστε επίσης:
_________________

►Διαβάστε τις προηγούμενες αναρτήσεις της στήλης "Σκέφτομαι και Γράφω #"
►Διαβάστε περισσότερα άρθρα στην Ετικέτα "Ανθρώπινες Σχέσεις"

► Διαβάστε περισσότερα άρθρα από την στήλη "My thoughts"

*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫
Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και χωρίς πρώτα την έγκρισή της αρθρογράφου.
Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!
Με επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.
ΟΧΙ στην λογοκλοπή!
©Copyright 2010-2016 *ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)*