✍ My thoughts #21 – Στην οδό μοναξιάς...

  Μοναξιά! Αν ρωτήσεις "Φοβάσαι την μοναξιά;" σχεδόν όλοι ή οι περισσότεροι νομίζω θα απαντήσουν ως εξής: "Φυσικά και τη φοβάμαι! Δεν θέλω να είμαι ή να μείνω μόνη/ος". Απολύτως κατανοητό και τόσο ανθρώπινο. Η μοναξιά φωλιάζει σε όλους μας. Είναι και αυτό ένα συναίσθημα. Αλλά, σκεφτείτε πως η μοναξιά πολλές φορές είναι αναγκαία για να δούμε κάποια πράγματα διαφορετικά και πιο ψύχραιμα.

  Τι γίνεται όμως όταν νιώθεις μόνη/ος ανάμεσα σε κόσμο και το ακόμα χειρότερο ανάμεσα σε δικούς σου ανθρώπους, ανθρώπους που αγαπάς και λένε ότι σ' αγαπούν; Για μένα αυτή είναι η πραγματική μοναξιά και η χειρότερη που πρέπει να δώσεις μάχη με τον εαυτό σου, το μυαλό σου, την καρδιά σου, τα συναισθήματά σου, τις αμφιβολίες σου... για να την νικήσεις.

  Πιστεύω πως αν δεν μπορείς να αντέξεις την παρέα με τον εαυτό σου, δεν θα μπορέσεις πραγματικά να αντέξεις για πολύ καμιά παρέα. Έχουμε την αυταπάτη ότι οι Φίλοι/οι άνθρωποι που συναναστρεφόμαστε θα είναι πάντα εκεί για μας, όπως κι εμείς γι' αυτούς. Μεγάλη απάτη αυτή η αυταπάτη που όμως δύσκολα το παραδεχόμαστε.

  Ναι, Εγώ προσωπικά είμαι 'ανίκανη' (δεν έχω τόσα ταλέντα βρε παιδιά!) να συναναστρέφομαι με τους πάντες, με κάθε καρυδιάς καρύδι ακόμα κι αν είναι για το συμφέρον μου. Δεν το αντέχει ο οργανισμός μου να μπαίνω σε βιτρινέ καταστάσεις, δήθεν και υποκρισία, και σε επαφές μήπως "κάποια στιγμή" στο μέλλον ειπωφεληθώ από αυτές, ενώ βλέπω ξεκάθαρα πως περισσότερα θα χάσω από όσα θα πάρω και μάλιστα επώδυνα. Αν τον άλλον δεν τον γουστάρω καθόλου, δεν μου βγάζει κάτι καλό, με χαλάει στο να καθίσω να πιω έστω κι ένα καφέ και να κρίνει την κάθε κουβέντα/άποψη μου, το ότι γελάω ενώ γύρω μου όλα γκρεμίζονται και το ακόμα χειρότερο να προσπαθεί να γίνει "Φίλος" για να με εκμεταλευτεί... τότε αρνούμαι πεισματικά να απέχω. Αρνούμαι απόλυτα και το ξερό μου κεφάλι δεν κάνει πίσω.

  Τι να τον κάνω τον άλλον/η όταν του λες "νιώθω μόνη" και αντί να πει "Ε! είμαι Εγώ εδώ για σένα!" απλά γελάει λες και έχω πει κάτι αστείο;

  Τι να τον κάνω τον άλλον όταν με γεμίζει με αμφιβολίες και δεύτερες σκέψεις αντί να μου τα σβήσει όλα με μια κουβέντα αληθινή, με μια συζήτηση για να δούμε που έγινε η παρεξήγηση, το ρίχνει στην πλάκα με πολλά "Χαχαχα!!!" και σου λέει "Δεν πας καλά, να πας να κοιταχτείς σε κανένα γιατρό;"

  Τι να τον κάνω τον άλλον όταν αντί να με κάνει να κλαίω από τα γέλια, με κάνει να κλαίω από λύπη;

  Τι να τον κάνω τον άλλον όταν στις 10 κουβέντες του οι 9 με μειώνουν και με προσβάλλουν;

  Τι να τον κάνω τον άλλον όταν ο ενθουσιασμός του, το ενδιαφέρον του, τα μηνύματα και τηλεφωνήματα "αγάπης" κρατάνε όσο κρατάνε οι διακοπές του Καλοκαιριού ή έστω ένα ολόκληρο Καλοκαίρι;

  Τι να τον κάνω τον άλλο όταν θέλει την παρέα μου μόνο όταν δεν έχει άλλην, τη δική του ή αυτή που θα ήθελε;

  Τι να τον κάνω τον άλλον όταν υποτίθεται είμαστε μια παρέα αλλά εστιάζει σε αυτούς που έχει να πάρει κάτι και εσένα σε έχει έτσι τυπικά για να κρατάς το φανάρι; 

  Τι να τον κάνω τον άλλον όταν σε θυμάται όποτε του κ@υλ@νει για να ξεχάσει για λίγο την ...μοναξιά του;

  Τι να τον κάνω τον άλλον όταν υποτίθεται είστε "μαζί" αλλά μονόπλευρα νοιάζεσαι και για τους δυο;

  Τι να τον κάνω τον άλλον όταν δεν είσαι και σε μεγάλα κέφια, αντί να σου πει μια παρήγορη κουβέντα, ένα "όλα θα πάνε καλά" ακούς "δεν υπάρχει λόγος να σε παίρνει από κάτω. Υπάρχει;" Ναι ρε συ υπάρχει! Όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μου και δεν μπορώ να φτιάξω μια τέτοια ισχυρή ασπίδα για να μην με αγγίζουν. Hello! δεν είναι στο χέρι μου πάντα και ούτε είμαι αναίσθητη.

  Τι να τον κάνω τον άλλον όταν στα εύκολα και στις χαρές είναι εκεί και στα δύσκολα και στις λύπες μου απουσιάζει γιατί δεν θέλει να πάρει πάνω του ένα τέτοιο βάρος; 

  Τι να τον κάνω τον άλλον όταν η απουσία του είναι πιο ισχυρή και πιο συχνή από την ίδια του την παρουσία;

  Τι να τον κάνω τον άλλον ή και τους άλλους όταν δεν μπορούνε να με δεχτούν έτσι όπως είμαι, με τα καλά μου και τα στραβά μου, όπως τους δέχομαι Εγώ; Ω, ναι! όταν με δέχεσαι όπως είμαι, έτσι μπορώ να σε δεχτώ κι Εγώ, διαφορετικά οι δρόμοι είναι ελεύθεροι, η πόρτα ανοιχτή, η έξοδος από 'κει και τα σκυλιά δεμένα.

  Γιατί θα πρέπει με το στανιό να χαραμίζομαι ανάμεσα σε λάθος, τελείως αταίριαστους και κυρίως αρνητικούς/μίζερους ανθρώπους; Προτιμώ με χίλια και το γουστάρω και το κάνω πράξη και το υποστηρίζω και δεν ντρέπομαι καθόλου να επιλέγω -όταν πρέπει για την σωματική και ψυχολογική μου υγεία- τον δρόμο, αν θες την οδό μοναξιάς. Δεν φοβάμαι, δεν με τρομάζει τι θα συναντήσω ή αν τα καταφέρω να αντέξω. Σίγουρα θα αντέξω γιατί θα νιώθω ελεύθερη από βάρος του δήθεν και της υποκρισία. Εξάλλου, και η μοναξιά είναι ένα ωραίο ταξίδι που στην διαδρομή εκτός ότι θα γνωρίσεις ανθρώπους που ίσως να ταιρίαξεις από 'κει που δεν το περιμένεις, θα γνωρίσεις καλύτερα και θα τα βρεις με τον εαυτό σου. Και είναι ωραίο και τόσο αληθινό!

  Αλλά τι σας λέω; Λίγοι θα καταλάβουν την οδό μοναξιάς. Θα την καταλάβουν μόνο αυτοί που πέρασαν από αυτήν και βρήκαν την γαλήνη και το νόημα της ατομικής ύπαρξης τους και το νόημα το να συναναστρέφονται και με άλλους πρέπει να είναι από επιθυμία κι όχι από ανάγκη. Εξάλλου, την μοναξιά δεν πρέπει να την φοβάσαι λες και είναι ένας εχθρός που θέλει το κακό σου. Ας την κάνεις Φίλη σου, μια Φίλη που πάντα στις εύκολες και δύσκολες στιγμές, όταν οι άλλοι-οι δικοί σου άνθρωποι θα λείπουν από δίπλα σου για τους δικούς τους λόγους ή γιατί έτσι τα έφερε η ζωή ή γιατί έτσι έχουν τα πράγματα, "αυτή" θα είναι ΠΑΝΤΑ εκεί για σένα. 

_______________

Μερικά Γνωμικά και Αποφθέγματα για την "μοναξιά" (πηγή)

Καλύτερα να είσαι δυστυχισμένος μόνος παρά δυστυχισμένος μαζί με κάποιον άλλον.
Marilyn Monroe (Αμερικανίδα ηθοποιός)

Καλύτερα να είσαι μόνος παρά με κακή παρέα. 

Thomas Fuller (Άγγλος στοχαστής)

Το να μπορείς να αντέχεις τη μοναξιά και, επιπλέον, να την απολαμβάνεις, είναι μεγάλο προσόν. 

Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω (Ιρλανδός συγγραφέας)

_____________________

✍@υτές ήταν οι προσωπικές μου σκέψεις και μόνο, με αφορμή το παρακάτω τραγούδι που το άκουσα για πρώτη φορά τυχαία σήμερα το πρωί στο ραδιόφωνο και αμέσως είπα πως αυτότ ο τραγούδι θα μπορούσε να ...είμαι Εγώ!

Κώστας Καραφώτης - Στην οδό μοναξιάς

Στίχοι: Γιάννης Μαλλιάς

Μουσική: Γαβριήλος

Album: Υποκλίνομαι (2010)

Βρήκα πάλι το δρόμο στην οδό μοναξιάς

είχα λοξοδρομήσει και δεν έβλεπα πως

σε μεγάλες αγάπες είχα πέσει μπροστά

απ’αυτές που κρατούσα μόνο μία βραδιά

Στην οδό μοναξιάς ευτυχώς βγήκα πάλι

λαβωμένος βαριά από αγάπη μεγάλη

το ξερό μου κεφάλι απ’το δρόμο του βγήκε

και χανόταν συχνά ενώ όλα τα είχε

Δε γυρίζω ξανά σ’όνειρα και υποσχέσεις

ιστορίες με σχέσεις επικίνδυνες λέξεις

στην οδό μοναξιάς είναι όλα ωραία

είναι αληθινά κι ας μην έχεις παρέα

στην οδό μοναξιάς

Είχα μάθει στο γέλιο να δακρύζω συχνά

όλα μοιάζουν ωραία αν τα βλέπεις θολά

στην οδό μοναξιάς είναι όλα αλήθεια

και θα δεις πως γι’αυτό είναι μια συνήθεια

______________________________

Σημ.: Επειδή εγώ γράφω ό,τι μου κατεβαίνει απ’ το κεφάλι, ΔΕΝ σημαίνει ότι πρέπει και επιβάλλετε ο άλλος που με διαβάζει να συμφωνεί με όσα γράφω. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να έχει την άποψή του, όπως το έχω κι εγώ! (αυτά προς αποφυγή παρεξηγήσεων!)

☞Διαβάστε επίσης:
_________________ 

►Διαβάστε περισσότερα άρθρα από την στήλη "My thoughts#"
► Διαβάστε περισσότερα άρθρα από την στήλη ♪Let's Talk About Music
►Περισσότερα άρθρα από την στήλη ♫Music Obsessions - Γιατί, κάθε συναίσθημα μπορεί να εκφραστεί, έτσι απλά, με τους στίχους ενός τραγουδιού!!!

 

 

 

 

*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫
Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και χωρίς πρώτα την έγκρισή της αρθρογράφου.
Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!
Με επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.
ΟΧΙ στην λογοκλοπή!
©Copyright 2010-2016 *ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)*