✍ My thoughts #20 - Στην ανέντιμη σιωπή, πέφτουν οι μάσκες

 Μία ακόμη ανάρτηση που γράφτηκε αρχές του χρόνου αλλά έμεινε στο 'πρόχειρο'. Από τότε πέρασε αρκετό καιρό και λίγα ή πολλά έχουν αλλάξει. Διαβάζοντας τι είχα γράψει τότε, αυτό που έχει μείνει είναι συναισθήματα ήρεμα, σκέψεις κατασταλαγμένες και Εγώ πήγα παρακάτω. Απλά, μπαίνει και αυτή στο προσωπικό μου αρχείο.

  Όχι δεν θα κλαφτώ πάλι, ούτε θα το 'παίξω' drama queen, ούτε φυσικά θα πω πόσο άδικα μου φέρεται η ζωή, πόσα χτυπήματα μου δίνει και γιατί μου φέρνει στο δρόμο μου "θεατρίνους" που φορούν μια μάσκα και παίζουν ένα καλοσχεδιασμένο παιχνίδι. Τέρμα αυτά! Με έχουν κουράσει όλα αυτά.

  Δεν αναρωτιέμαι πια, ούτε με τρώνε "Γιατί... Γιατί σε μένα...;" Όλα έχουν τον λόγο τους, όλα!  Δεν τον ξέρω αλλά και δεν με νοιάζει πια να μάθω αυτό τον λόγο της ζωής. Μου αρκεί, μου φτάνει που μέσα από τα άσχημα, τα χαστούκια και πόσο μάλλον τις προδοσίες Εγώ γίνομαι καλύτερος άνθρωπος με όλο και περισσότερη καθαρή -ελαφριά- συνείδηση και κοιμάμαι ήσυχη τα βράδια. Για όλα αυτά, χαλάλι για όσα "δεινά" μου στέλνει και θα μου στέλνει συνέχεια η ζωή, η ίδια η μοίρα μου, που το έχω πει και θα το λέω, εν μέρη ξέρω ποια είναι η μοίρα μου και σχεδόν την έχω αποδεχτεί! Μαγκιά της και μαγκιά μου, η καθεμιά από την πλευρά της!

  Ό,τι άσχημο, ψεύτικο, πράγματα, καταστάσεις και ειδικά ανθρώπους βουτηγμένα σε ένα σωρό ψέματα, στην υποκρισία και στην σάπια ψυχή, τα άφησα όλα πίσω την τελευταία ημέρα του 2015. Ένα μήνυμα ήταν αρκετό για να καταλάβω πολλά για την αρχή, την μέση και πόσο μάλλον το τέλος. Μόνοι τους εξάλλου, ξεσκεπάζονται. Εγώ όταν πάρω πρέφα το "θέατρο" του άλλου, τον αφήνω να δω ως που θα το τραβήξει και τον αφήνω να ξεσκεπαστεί μόνος τους. Βλέπετε πρόσφατα συνειδητοποίησα το εξής για μένα: 

Είμαι κάκιστη στο να καταλαβαίνω τους ανθρώπους και πόσο μάλλον τους άντρες από την αρχή, από τον πρώτο καιρό, από τις πρώτες τους κινήσεις, λόγια, πράξεις αλλά είμαι φοβερή (για μεγάλο ταλέντο σου λέω!) στο να καταλαβαίνω πότε φτάνει το τέλος, πότε, πως και με ποιον τρόπο.   

  Μακάρι να ήμουν καλή στο να καταλαβαίνω αμέσως το τι ρόλο βαράει ο καθένας και να μην χρειαζόταν να φτάνω καν στο τέλος αλλά εντάξει, όσο έπαθα, τόσο έμαθα και αυτό αποδείχτηκε στο τελευταία τραγική-παράλογη περίπτωση που δεν έπεσα στην παγίδα, γιατί εκτός από έξυπνος άνθρωπος είμαι και γεμάτη από "λαβωματιές" που όμως με έχουν δυναμώσει ως άνθρωπο, κάτι που αυτό τρομάζει τους γύρω μου. Τρομάζει το ότι μπορώ και αισθάνομαι, εκεί που άλλοι δεν μπορούν, δεν αντέχουν, δεν έχουν μέσα τους. Αλλά τι να κάνω; Δεν ντράπηκα ποτέ για τον συναισθηματικό μου κόσμο.

  Στην πρώτη περίπτωση έχω πέσει  πολλές φορές έξω (δυστυχώς!) αλλά στην δεύτερη δεν έχω πέσει ΠΟΤΕ έξω. Ίσως και γι' αυτό πάντα ήξερα πότε να την κάνω, πότε να τραπώ σε φυγή, πότε να μην είμαι βάρος και να μην ξανά ενοχλήσω. Έφευγα με το κεφάλι ψηλά, με αξιοπρέπεια. Δεν έχω φύγει σχεδόν ποτέ στην σιωπή (εκτός από μία φορά, στα 13 μου χρόνια, για την οποία αυτή φυγή έχω μιλήσει σε παλιότερη ανάρτηση) πάντα μιλούσα, ενημέρωνα, προειδοποιούσα με τον τρόπο μου πριν κάνω πράξη την φυγή μου. Αντίθετα από τον άλλον που έφευγε σιωπηλά, αδιάφορα και το χειρότερο ανέντιμα. Ειλικρινά, τους λυπάμαι τέτοιους ανθρώπους, άνθρωποι δίχως περιεχόμενο, τους λυπάμαι πραγματικά. Αλλά, έχω πει πως Υπάρχουν άνθρωποι και Άνθρωποι!

  Ναι, παραδέχομαι πως σιχάθηκα/σιχαίνομαι τους σιωπηλούς -ανέντιμους- αποχαιρετισμούς και δε όταν γίνονται χωρίς να έχει προηγηθεί -σίγουρα- κάτι. Με σκοτώνει αυτού του είδους η σιωπή. Αλλά, από την άλλη εκεί πέφτουν οι μάσκες και φαίνεται και το αληθινό πρόσωπο μας, στο "φεύγα".  Δηλαδή πόσο δύσκολο είναι να πούμε "Τελειώσαμε! Ως εδώ ήταν, δεν πάει άλλο!" Δεν λέω να πέσουν εξηγήσεις, χέστηκ@ πραγματικά να λάβω και εξηγήσεις. Δεν ήμουν, δεν είμαι και δεν θέλω να γίνω μια γυναικούλα που θα παρακαλάει τον οποιοδήποτε άνθρωπο να μείνει και μάλιστα να ζητήσω εξηγήσεις γιατί θέλει να φύγει. (Μια φορά συνέβη και έχασα πολλές φορές τον εαυτό μου και δεν μου άρεσα! Από τότε ορκίστηκα να μην το ξανά κάνω, όπως και δεν το ξανά έκανα, αν και μου δόθηκε η ευκαιρία!) Ένα απλό "Τελειώσαμε!" και ο καθένας ας τραβήξει τον δρόμο του! Η δική μου κουβέντα: "Όπως επιθυμείς!" Τόσο δύσκολο είναι να το πούνε δυο μεγάλοι -υποτίθεται ώριμοι και μυαλωμένοι- άνθρωποι; Είναι, από ό,τι φαίνεται!

  Σκέφτομαι λοιπόν πως παρά την μικρή αλλά περαστική θέλω να πιστεύω λύπη μου για "προδοσία" ανθρώπων που εκτιμούσα ως αληθινούς ανάμεσα στους αμέτρητους ψεύτικους, χαίρομαι τελικά γιατί το 2016 με βρίκε αποφασισμένη (είχα πει ΕΔΩ πως έχω κάνει μεγάλη στροφή και δεν έχω μείνει στα λόγια), πιο σίγουρη από ποτέ να παλέψω για το οτιδήποτε και τον οποιονδήποτε και μάλιστα παραμένοντας Ά-νθρωπος, με την ψυχή που έχω, ακριβώς έτσι όπως είναι η Μαρία, έντιμα αλλά ταυτόχρονα σκληρή, όπως κι αν ακούγεται αυτό. Και δόξα τω Θεό, μέχρι στιγμής, έχω καλά δείγματα ότι βαδίζω στο σωστό δρόμο, που όμως δεν είναι (όπως δεν ήταν ποτέ) στρωμένος με ροδοπέταλα.

  Θα μπορούσα με ευκολία να τους κάνω να πληρώσουν με το ίδιο νόμισμα αλλά δεν ήμουν ποτέ τέτοιος άνθρωπος. Η αλήθεια είναι ότι δεν μπήκα καν στον κόπο, ποτέ! Το "φεύγω, μακριά κι αγαπημένοι ή ξένοι" ήταν πάντα πιο ισχυρό! Πιστεύω ακράνδακτα πια πως οι άνθρωποι που έχουν κάνει κακό (δεν μιλάω για λάθη, όλοι κάνουμε!) και έχουν παίξει με την ψυχή και τα αισθήματα των ανθρώπων, πρέπει να πληρώνουν και μάλιστα πολύ ακριβά. Έχω μάθει και μπορώ πλέον να συγχωρώ ως ένα σημείο. Και χαίρομαι που τα κατάφερα! Η εκδίκηση (ή αλλιώς δικαίωση την λέω Εγώ) είναι ένα πιάτο που τρώγεται πάντα και μόνο κρύο και έρχεται από την ίδια τη ζωή, δυστυχώς σε βάθος χρόνου αλλά σημασία έχει πως αργά ή γρήγορα έρχεται σε όλους μας, με κάποια μορφή. Οπότε, από μένα θα πάρεις "Δε βαριέσαι, καλή καρδιά και Αντίο" αλλά σκέψου πως το κάρμα επιστρέφει και ότι έδωσες θα πάρεις, και όπως έχεις φερθεί θα σου φερθούν. Οπότε κανένας μας να μην εφησυχάζει. Καλό είναι να θυμόμαστε μια μεγάλη αλήθεια της ζωής "Προσπάθησε να μην κάνεις στους άλλους ό,τι δε θα σου άρεσε να σου κάνουν εκείνοι." Όμως, πόσοι λίγοι άνθρωποι βαδίζουν με αυτή την μεγάλη αλήθεια της ζωής! 

  Κλείνοντας θα κλείσω με τους στίχους του Ηλία Φιλίππου (που ξέρει χρόνια τώρα πως να γράφει μεγάλες αλήθειες τις ζωής σε στίχους) σε τραγούδι που ερμηνεύει η Πάολα (σε μουσική του επίσης κορυφαίου χρόνια τώρα Κυριάκου Παπαδόπουλου) και που στάθηκε αφορμή για να γράψω αυτή την ανάρτηση και όσα ένιωθα ότι ήθελα να γράψω.

"γιατί υπάρχει απόσταση πολύ απ' το να δηλώνεις άνθρωπος μέχρι να είσαι" 

✍@υτές ήταν οι προσωπικές μου σκέψεις και μόνο!

Σημ.: Επειδή εγώ γράφω ό,τι μου κατεβαίνει απ’ το κεφάλι, ΔΕΝ σημαίνει ότι πρέπει και επιβάλλετε ο άλλος που με διαβάζει να συμφωνεί με όσα γράφω. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να έχει την άποψή του, όπως το έχω κι εγώ! (αυτά προς αποφυγή παρεξηγήσεων!)

☞Διαβάστε επίσης:
_________________
►Διαβάστε περισσότερα άρθρα από την στήλη "My thoughts"

*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫
Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και χωρίς πρώτα την έγκρισή της αρθρογράφου.
Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!
Με επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.
ΟΧΙ στην λογοκλοπή!
©Copyright 2010-2016 *ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)*