True Stories: Μικρές καθημερινές ιστορίες #6 – Ποιος ορίζει τι "πρέπει" και τι "δεν πρέπει";

 Χθες το βράδυ έγραψα το παρακάτω status στο προφίλ μου στο fb.

  Πριν από λίγο μέσα στο λεωφορείο μια Κυρία κάπου εκεί στα 45+ που καθόταν στο απέναντι κάθισμα μου λέει: "Κοριτσάκι μου, είναι η 2η φορά που σε βλέπω να κάνεις τον σταυρό σου! Αλήθεια γιατί; Δεν είναι ωραίο πράγμα αυτό σαν εικόνα! Και δεν στο λέω από κακία..." Με χιούμορ και με την ευγένεια που με διακατέχει, της λέω: "Ααα, έχω μια κακή συνήθεια από πάντα. Όποτε περνάω από εκκλησία κάνω το σταυρό μου! Τι; απαγορεύεται; μήπως φορολογείται και αυτό; Τώρα αν αυτό είναι άσχημη εικόνα για τους γύρω μου, να στρέψουν το βλέμμα τους αλλου. Και δεν το λέω ούτε κι Εγώ από κακία." Έκανε την Κινέζα η Κυρία, δεν είπε τί-ποτα, πήγε και έκατσε σε άλλο κάθισμα πιο πέρα! Αχαχαχαχα! ΣΥΓΝΩΜΗ βρε παιδιά αλλά από παιδί κάνω το σταυρό μου σε τέτοια περίπτωση, όπως όταν ξυπνάω το πρωί, το βράδυ πριν πέσω να κοιμηθώ και στο μεσημεριανό τραπέζι! Ρε που να χτυπιέστε κάποιοι, και το Κράτος να μας το απαγορεύσει και ο Κόσμος ανάποδα να γυρίσει, θα συνεχίσω να κάνω το σταυρό μου. Τέτοιο αγύριστο κεφάλι είμαι! Γκέγκε ή να μιλήσω διαφορετικά μπας και καταλάβετε; Δεν ενοχλήθηκα καθόλου, διότι συνηθισμένη σε τέτοιες ανεγκέφαλες συμπεριφορές! ‪#‎χιουμοροκατάσταση‬

 Σε αυτή ΕΔΩ την ανάρτηση με τα 50 τυχαία πράγματα για μένα είχα αναφέρει ότι μια από τις παράξενες μου συνήθειες είναι να κάνω πάντα το σταυρό μου όταν βλέπω ή περνάω από μια εκκλησία.

  Από μικρό παιδί θυμάμαι να κάνω το σταυρό μου όταν περνούσα έξω από μια εκκλησία. Και συνεχίζω να το κάνω και τώρα κι ας μεγάλωσα. Επίσης κάνω το σταυρό μου κάθε πρωί που ξυπνάω ως "ευχαριστώ" που μου δόθηκε μια ακόμη μέρα, το μεσημέρι όταν κάθομαι για το μεσημεριανό φαγητό ως "ευχαριστώ" που είχα και σήμερα να φάω και επίσης το κάνω και το βράδυ συν στο μαξιλάρι μου όταν πάω να πέσω να κοιμηθώ ως "ευχαριστώ" που πέρασε και αυτή η μέρα. 

☞Πώς και πότε κάνω το Σταυρό μου.

   Δεν με νοιάζει αν βρίσκομαι έξω ή σε φιλικό ή σε ξένο χώρο, αν γύρω μου έχω άγνωστο κόσμο, αν με βλέπει κανείς και με παρεξηγήσει. Ποτέ δεν με ένοιαξε, ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι μπορεί αυτό να είναι κακό πράγμα ή κακή συνήθεια που πρέπει να την κόψω, ποτέ δεν δίστασα, ποτέ δεν ντράπηκα και συνεχίζω να μην με νοιάζει και να μην ντρέπομαι να το κάνω, ακόμα κι αν στην εποχή μας η  θρησκεία βάλλεται από παντού. ΕΔΩ πρόσφατα το είχα αναφέρει ως απόλυτη προσωπική άποψη.

  Όχι, δεν κάνω το σταυρό μου γιατί θεωρώ ότι είμαι καλή και σωστή Χριστιανή... Ούτε ότι είμαι αναμάρτητη ή αφοσιωμένη στην θρησκεία μας ...και μπλα μπλα μπλα. Πιστεύω στο Θεό, στον Χριστό και στην Παναγία αυτό δεν θα μου το αλλάξει κανένας και τίποτα. Σέβομαι την εκκλησία αλλά δεν πιστεύω στους παπάδες (εκτός από κάποια εξαίρεση), αντιθέτως με το που δω μπροστά μου, δίπλα μου, κοντά μου γύρω κανέναν παπά, τα μούτρα μου βγάζουν αυτομάτως μια ξινίλα μέχρι τα πατώματα και είμαι έτοιμη για "Ξιδάκι Μαράκι!". Δεν ακολουθώ πιστά ή κατά γράμμα τα μυστήρια και ό,τι τέλος πάντων επιτάσσει η θρησκεία μας. Πηγαίνω στην εκκλησία σίγουρα μια φορά τον μήνα για να ανάψω τα καθιερωμένα μου 4 κεράκια που το καθένα σημαίνει κάτι για μένα και θα τύχει να πάω όταν είμαι τελείως χάλια, όταν νιώθω πως χάνω την ελπίδα μου, κάθομαι σε μια καρέκλα και προσεύχομαι και ζητάω δύναμη και μάλιστα τις περισσότερες φορές κλαίω με λυγμούς. Αλλά ως εκεί!

  Σέβομαι και αποδέχομαι την διαφορετικότητα από όπου και όπως κι αν προέρχεται, τις επιλογές των ανθρώπων ακόμη κι αν θεωρούνται λανθασμένες ή όχι κοινωνικά αποδεχτές, τις προσωπικές απόψεις ακόμη κι αν είναι εντελώς αντίθετες από τις δικές μου ή και ακραίες και γενικά σέβομαι την ελευθερία το να κάνει ο καθένας αυτό που θέλει και νιώθει, σαφέστατα αν δεν κάνει κακό σε κάποιον άλλον. Αν κάτι δεν αρέσει, δεν ταιριάζει σε μένα δεν σημαίνει πως έχω και το δικαίωμα να επιβάλλω ή έστω να απαγορεύσω στον άλλον να του αρέσει ή να μην του αρέσει. Ούτε φυσικά έχω το δικαίωμα να συμβουλεύσω ή να προτρέψω ή να υπο-δείξω σε κάποιον ποιο είναι το "σωστό και λάθος", τα "πρέπει και δεν πρέπει", τα "έντιμα και ανέντιμα" και πάει λέγοντας. Και τελικά, ποιός ορίζει τι "πρέπει" και τι "δεν πρέπει"; 

 Που θέλω να καταλήξω; Πριν κρίνουμε, κατηγορήσουμε, θάψουμε, σπηλώσουμε και πάει λέγοντας κάποιον, καλό είναι πρώτα να κοιτάξουμε ποιοί είμαστε εμείς, τι κάνουμε, τι πιστεύουμε... και κυρίως να μην κάνουμε αυτό που δεν θα θέλαμε να μας κάνουν, όσο τουλάχιστον μπορούμε και το ελέγχουμε. Να μην ξεχνάμε να κοιτάζουμε πρώτα τη δική μας καμπούρα, τον δικό μας καθρέφτη κι ύστερα των γύρων μας.  Τούτος ο κόσμος, αυτή η χώρα, και γενικά ο άνθρωπος έφτασε εδώ που έφτασε και πόσο μάλλον να ζει χάνοντας κάθε μέρα κομμάτι από ό,τι καλό του έχει απομείνει, από το κεφάλι του που διαθέτει ή δεν διαθέτει λίγο, πολύ ή καθόλου μυαλό.

☞Διαβάστε επίσης:
____________________
► Διαβάστε τις "True Stories: Μικρές καθημερινές ιστορίες"...
► Περισσότερες "True Stories"...
►True Stories: Μικρές καθημερινές ιστορίες #1 - Η ευγένεια ενός παιδιού!
►True Stories: Μικρές καθημερινές ιστορίες #2 - Εγώ… η ξυπόλητη Πριγκίπισσα!
►True Stories: Μικρές καθημερινές ιστορίες #3 – Άγχος για ασήμαντο λόγο
► True Stories: Μικρές καθημερινές ιστορίες #4 – Ποτέ μην ξεχνάς να Χαμο-γελάς☺
► True Stories: Μικρές καθημερινές ιστορίες #5 – Βρε κορίτσι γιατί δεν τρως;

*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫
Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και χωρίς πρώτα την έγκρισή της αρθρογράφου.
Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!
Με επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.
ΟΧΙ στην λογοκλοπή!
©Copyright 2010-2016 *ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)*