👪 Family Stories: Όλες οι Οικογένειες δεν είναι "χαρωπές"

   Θα ομολογήσω πως δεν ήμουν καθόλου σίγουρη για τον αν πρέπει να συμμετάσχω σε αυτό το -κατά άλλα υπέροχο- δρώμενο της Αριστέας . Δεν ήμουν σίγουρη, όχι γιατί φοβήθηκα πως κάποιοι μπορεί όσα γράψω να τα παρεξηγήσουν, όσο για τον λόγω ότι το θέμα είναι να γράψουμε μια «Οικογενειακή Ιστορία». Γνωρίζετε, από όσα έχω εκμυστηρευτεί κατά καιρούς εδώ μέσα ότι δεν έχω και καλές ιστορίες από την οικογένεια μου. Για την ακρίβεια έχω πάρα μα πάρα πολλές άσχημες ιστορίες (και ελάχιστες ωραίες) ιστορίες που πολλές δεν πρέπει να τις γράψω γιατί πονάνε λίγο, ακόμα.

   Διαβάζοντας όμως τις ιστορίες των συμμετεχόντων, που άλλες με έκαναν να γελάσω άλλες να συγκινηθώ κι άλλες να κλάψω, ένιωσα την ανάγκη να γράψω και Εγώ το κατιτίς μου. Να πω φυσικά εξ αρχής, για να μην υπάρχει τυχόν παρεξήγηση πως η δική μου ιστορία ή τέλος πάντων, η δική μου συμμετοχή, μπορεί να μην είναι τόσο "χαρωπή" αλλά είναι κομμάτι δικό μου και αυτό για μένα αρκεί. Εξάλλου, έχετε καταλάβει πως καθετι που γράφω έχουν σημασία για μένα και τα γράφω πρώτα απ' όλα για μένα κι ύστερα για τους υπόλοιπους. 

►Σκέφτομαι και Γράφω#25 – Η ζωή μου... η ιστορία μου...τα γραφόμενα μου!  

   Λοιπόν, ένα από τα πράγματα που μου έμαθε νωρίς η ζωή είναι ότι όλες οι οικογένειες δεν είναι "χαρωπές, ενωμένες και πόσο μάλλον αγαπημένες". Δυστυχώς μέσα στην οικογένεια ήμουν πάντοτε το «4 γιοι και 1 παιδί». Γνωρίζετε τι σημαίνει αυτός ο χαρακτηρισμός αλήθεια; Εγώ τον έμαθα καλύτερα, πρόσφατα, διαβάζοντας. Τότε και μέχρι πριν 3-4 χρόνια τον ένιωθα απελπισμένα στο πετσί μου. Τέλος πάντων, δεν είχε φαίνεται καμία σημασία που ήμουν το ήσυχο, καλό, ευγενικό, σιωπηλό παιδί, έπρεπε Εγώ να πληρώσω όλα τα σπασμένα… δυστυχώς πάντοτε των άλλων. Βέβαια, αναρωτιέμαι, αν ήμουν το εντελώς αντίθετο παιδί, δηλαδή που δημιουργούσα προβλήματα, ξενυχτούσα και αλήτευα τα βράδια και γενικά ένα κωλόπαιδο του κερατά, μήπως θα με συμπεριφερόντουσαν καλύτερα; Δεν ξέρω, ανάποδα όλα μια ζωή στη ζωή μου! Με τα χρόνια άντεξα σχεδόν τα πάντα. Και όταν λέω «σχεδόν τα πάντα», εννοώ «σχεδόν τα πάντα». Ευτυχώς από κάποια ηλικία και μετά, ήμουν πάντα λίγο έως αρκετά αντιδραστική (και περηφανεύομαι γι’ αυτό μέχρι και σήμερα!) ...κι έτσι ξεκάθαρα σας λέω σήμερα υπάρχω ακόμα σε τούτο τον κόσμο. Η αντίδραση μου, η εσωτερική δύναμη μου και δεν ξέρω και Εγώ τι άλλο, με έκαναν να αντέχω μέχρι και τώρα. Όταν μεγάλωσα αρκετά, όταν πήγα εναντίον σε όλους προσπαθώντας να σωθώ, όταν έβαλα τα όρια μου, όταν έδειξα ποια είμαι και ακόμα περισσότερο ποια δεν είμαι (όχι σίγουρα αυτή που θα θέλανε ή που αντέχουν να είμαι) τότε κατάλαβαν πολλά. Η μάνα μου κατάλαβε σίγουρα αρκετά και τα αδέλφια μου ελάχιστα. Ακόμα κι Εγώ η ίδια κατάλαβα ακόμα περισσότερα, για Εκείνους και για εμένα.

    Όμως ο δρόμος μέχρι να φτάσω στο σήμερα δεν ήταν καθόλου εύκολος στρωμένος με ροδοπέταλα, ούτε χαρωπός, ούτε καν είχα πόρτες, αγκαλιές και βοήθεια ανοιχτές για να στραφώ όταν λύγιζα πιο κάτω δεν είχε, όταν έπρεπε να αναμετρηθώ με τον ίδιο μου τον εαυτό (όπως κάνω και θα κάνω πάντα!) για να σταθώ στο ύψος μου, όταν ήθελα να πεθάνω γιατί το «τίποτα» και η «στασιμότητα» με τσάκιζαν, όπως συνεχίζουν να με τσακίζουν όταν εμφανίζονται. Στην ουσία δεν είχα κανέναν. Αυτή είναι η πραγματικότητα! Ήμουν πάντα μόνη μου, τελείως μόνη μου, Εγώ και ο εαυτός μου, τουλάχιστον μέχρι τα 24 μου χρόνια. Έτσι έμαθα να αντέχω σε όλα, να τα κάνω όλα μόνη μου, να μη ζητάω βοήθεια από κανέναν, να μην ανοίγομαι εύκολα σε κανέναν, να μην εμπιστεύομαι τα προβλήματα μου, τις στεναχώριες μου, τα συναισθήματά μου, τις αποτυχίες μου… ακόμα και τις επιτυχίες μου με κανέναν, και πόσο μάλλον με την οικογένεια μου. Προσπάθησα όμως και να τους μιλήσω και να μοιραστώ και να τους εμπιστευτώ αλλά όλες οι προσπάθειες μου πέφτανε στο γκρεμό, γιατί ποτέ δεν μπόρεσαν να δούνε, να νιώσουνε, να καταλάβουν και να κατανοήσουν εμένα και ότι έχω τη δική μου προσωπικότητα.

►My flashback #1: Μια αναδρομή στο παρελθόν: “τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ' αλλάζω με τίποτα”; (τότε και τώρα)

    Όταν λοιπόν, στα 13 μου περίπου μπήκα σε μια άλλη νέα οικογένεια και έζησα και πήρα (περίπου για έναν ολόκληρο χρόνο) όσα δεν είχα πάρει ποτέ από την κανονική μου οικογένεια, θέλετε από αγάπη, τρυφερότητα, φροντίδα, νοιάξιμο μέχρι θαλπωρή και νόημα στην ύπαρξη μου ως παιδί, τότε κατάλαβα και συνειδητοποίησα για τα καλά πως υπάρχουν οικογένειες και οικογένειες και δεν θα έπρεπε να αισθάνομαι πως Εγώ είμαι το λάθος της υπόθεσης. Γιατί η αλήθεια είναι πως πάντα αισθανόμουν ότι δεν ανήκα στην οικογένεια μου, πως Εγώ μάλλον θα φταίω για όλα όσα μου κάνουν. Εκείνη τη δεύτερη οικογένεια μου, εκείνη την δεύτερη μάνα μου, το κοριτσάκι της που έγινε σαν αδελφή μου και χωρίς να το καταλάβω δέθηκα μαζί τους, τους αγάπησα και πίστεψα πως ανήκω κι Εγώ κάπου, ήταν ένα κεφάλαιο που με σημάδεψε με τα ομορφότερα αισθήματα. Έζησα κι Εγώ αυτό που λέω «χαρωπή οικογένεια». Έχω ζήσει και τις δυο πλευρές, όπως στις περισσότερες καταστάσεις, οπότε έχω έναν λόγο παραπάνω από προσωπικό βίωμα και μόνο να υποστηρίζω με απόλυτο βαθμό ότι όλες οι οικογένειες δεν είναι ενωμένες και αγαπημένες. Μπορεί να μας πονάει αυτή η αλήθεια αλλά τι να κάνουμε βρε παιδιά; Υπάρχουν και αυτά μέσα στη ζωή! Εξάλλου, όλα για κάποιον λόγο γίνονται και μεταξύ μας δεν δίνω δεκάρα να μάθω πια ποιος είναι αυτός ο λόγος, ειλικρινά δεν με νοιάζει να μάθω, γιατί δεν νομίζω πως θα μάθω και ποτέ, οπότε... 

► My flashback #4 - Η Μαρία του 'τότε' και του 'σήμερα'...

   Αυτό, αυτή που είμαι σήμερα το οφείλω αν όχι καθαρά σε μένα, σίγουρα κατά πολύ σε μένα. Πείτε με ότι είμαι εγωίστρια αλλά μιλάω επειδή βρέθηκα και βρίσκομαι μέσα στον χορό, ξέρω πολύ καλύτερα από τους έξω και κυρίως είναι τα βιώματα μου. Εννοείται και από την μάνα μου, από την οικογένεια μου πήρα αξίες αλλά αν δεν ήμουν εξ αρχής και μετέπειτα αυτή που είμαι προσπαθώντας πάντα να διαμορφώσω μια προσωπικότητα μόνη μου (αφού δυστυχώς σχεδόν ποτέ δεν είχα στήριξη) και να γίνομαι όλο και καλύτερος άνθρωπος, δεν θα ήμουν αυτή που είμαι. Αν αφηνόμουν στα χέρια της οικογένειας μου ακολουθώντας τα βήματα τους, θα ήμουν ένα μίζερο κορίτσι που δεν θα είχα προχωρήσει μερικά βήματα μπροστά, δεν θα είχα ανέβει μερικά σκαλοπάτια και ούτε θα ήμουν αυτή η προσωπικότητα που σήμερα με λέω «Ξέρω ποια είμαι! Είμαι Εγώ, ο εαυτός μου και νιώθω ελεύθερη γι’ αυτό!»

   Όταν πριν περίπου 1,5 - 2 χρόνια, συγχώρεσα σχεδόν τους πάντες, γιατί τους κατανόησα για αυτοί που ήταν και είναι, για όσα μου έκαναν, γιατί τα έκαναν… και τολμώ να πω ότι τους δικαιολόγησα κι όλας, ήρθε και η λύτρωση μέσα μου. Η αλήθεια είναι πως δεν συγχωρώ εύκολα, πολλές φορές στις «χοντράδες» δεν συγχωρώ και ποτέ. Πολύ απλά, σέβομαι την όποια κατάσταση, πάω παρακάτω και λέω «Καλή Καρδιά». Όταν λοιπόν, πριν περίπου 1,5 - 2 χρόνια συγχώρεσα εκτός των άλλων, κι εμένα την ίδια που με άφησα να περάσω όσα πέρασα γιατί ήμουν ίσως δειλή και αδύναμη και όχι τόσο δυνατή, λυτρώθηκα! Όποιος έχει νιώσει αυτή την ιδιαίτερη λύτρωση της απόλυτης συγχώρεσης, μπορεί να καταλάβει απόλυτα τι θέλω να πω. Όταν επιτέλους όλοι ή έστω οι περισσότεροι, όταν και η ίδια μου η μάνα και οι υπόλοιποι κατάλαβαν για τα καλά (σαν να τους χτύπησε ένα καμπανάκι) ότι είμαι άλλη προσωπικότητα, διαφορετική, ξεχωριστή από τη δική τους και δεν μου αξίζει η κακή και άδικη κακομεταχείριση, τότε άρχισαν τα πράγματα, η συμβίωση και γενικά οι διαπροσωπικές μας σχέσεις να είναι αρκετά καλύτερες και πιο υγιής χωρίς να γίνονται συχνά άδικες μάχες, λες και βρισκόμαστε σε πόλεμο. Όταν επιτέλους κι Εγώ η ίδια κατάλαβα πως άλλο τρόπο σκέψης, άλλο μυαλό, άλλο πράγμα είμαι Εγώ κι άλλο αυτοί, έπαψα να στεναχωριέμαι και πόσο μάλλον να πονάω που η οικογένεια μου δεν είναι «χαρωπή». Εντάξει, η αλήθεια είναι όταν μιλάω ή γράφω καλή ώρα όπως τώρα, για την οικογένεια μου και το παρελθόν μου, πάντα με επισκέπτεται και αυτός ο κόμπος στο λαιμό που είναι ποτισμένο λες με πίκρα,  αλλά ξέρω πως ίσως είναι λίγο λογικό, έτσι δεν είναι; 

  Με απλά λόγια, όσο κι αν δεν τα πας καλά με τον άλλον, ακόμα κι αν αυτοί είναι η ίδια σου οι οικογένεια σου, συμβιβάζεσαι ότι ο καθένας έχει το δικό του μυαλό και δεν θα του το αλλάξεις ούτε με το καλό ούτε με το στανιό. Αυτοί είναι αυτοί που είναι κι Εγώ είμαι αυτή που είμαι. Αν δεν καταλαβαίνουν ότι Εγώ θα προσπαθώ να πηγαίνω όλο και ένα βήμα παραπέρα, ενώ εκείνοι έχουν τερματίσει ως εκεί που έχουν φτάσει και δεν θέλουν κάτι παραπάνω, δεν είναι δικό μου θέμα. Εγώ κοιτάζω τι κάνω με τη δική μου ζωή με ή χωρίς βοήθεια και στήριξη και αυτοί κοιτάζουν τη δική τους ζωή με τις δικές τους κινήσεις σε ό,τι τους τραβάει. Αν θέλουν κι αν μπορούν να είναι δίπλα μου, πολύ ευχαρίστως, αν πάλι όχι, ειλικρινά δεν με πειράζει και δεν με στεναχωρεί πια. Εγώ, είτε έτσι είτε αλλιώς, είτε είμαι κοντά είτε είμαι μακριά, πάντα θα είμαι εκεί γι’ αυτούς, γιατί είμαι πάνω απ’ όλα Άνθρωπος. Ξέρω πως με αγαπάνε με τον τρόπο τους και το σέβομαι τον τρόπο τους. Μπορεί λοιπόν, να μην επέλεξα Εγώ την οικογένεια μου, επέλεξα όμως τους Φίλους μου που θεωρώ δεύτερη οικογένεια μου. Αλλά για τους «Φίλους» και μάλιστα καρατσεκαρισμένοι «Φίλοι» θα σας γράψω μια άλλη φορά, μου δοθεί δε μου δοθεί η αφορμή.

    Δεν θεωρώ τον εαυτό μου ευτυχισμένο, η αλήθεια είναι αυτή! Μα είμαι ανακουφισμένη πια! Ανακουφισμένη που δεν μπορεί η ίδια η οικογένεια μου να με λυγίζει, να με σταματάει να προχωράω ακόμα κι αν ο λόγος είναι σπουδές ή δουλειά ή χαζά γι’ αυτούς όνειρα, έχω συμφιλιωθεί και αγαπήσει το παρελθόν μου, το όχι όμορφο πάντα βίο μου, έχω καθαρή συνείδηση, κοιμάμαι τα βράδια χωρίς τύψεις, ξέρω πολύ καλά ποια είμαι, τι θέλω, τι ΔΕΝ θέλω, τα προτερήματα μου, τα ελαττώματα μου, τα όνειρά μου, τις επιθυμίες μου, που θέλω να πάω, ποια θέλω να είμαι. Θέλω να είμαι «ΕΓΩ» με τη ζωή που επιθυμώ Εγώ και όχι μια άλλη με μια ζωή που επιθυμούν οι άλλοι.

 
   Προσωπικό συμπέρασμα; Όπως θα έχετε καταλάβει τόσα χρόνια από τα γραφόμενά μου, όσοι με διαβάζετε, από την συμπεριφορά μου όσοι με γνωρίζετε από κοντά και τέλος πάντως ό,τι έχετε καταλάβει από μένα, δεν ντρέπομαι (όπως και δεν έχω ντραπεί ποτέ, ούτε για μια στιγμή) για τη ζωή μου και την οικογένεια μου. Αυτή είναι η ζωή μου, αυτά είναι τα βιώματά μου, αυτή είναι η οικογένεια μου, αυτή είμαι Εγώ! Γράφω μόνο αλήθειες και γεγονότα, χωρίς σάλτσες, βιτρίνα και ροζ συννεφάκια. Ακόμα κι αν όλα αυτά μοιάζουν «υπερβολικά ή ψεύτικα» (κάποτε κατηγορήθηκα ως «η μεγαλύτερη ψεύτρα» από κάποιον που με έκανε να τον εμπιστευτώ λέγοντας μου ότι δεν υπάρχουν οικογένειες που δεν είναι ενωμένες και με άσχημα βιώματα. Εντάξει, Εκείνος μεγάλωσε μες τα πούπουλα, οπότε τι μπορούσε να καταλάβει από μένα;), να σας πω πως τα πράγματα ή μάλλον τα γεγονότα είναι πιο σκληρά αλλά προτιμώ να τα κρατήσω σαν επτασφράγιστο μυστικό στο βιβλίο της ζωής μου. Και μπορεί να υπάρχουν ακόμα εμπόδια, τοίχοι και φράγματα που πρέπει να γκρεμίσω για να ελευθερωθώ τελείως και να κερδίσω όσα πραγματικά μου αξίζουν (ώστε στο τέλος μετά από χρόνια να είμαι ικανοποιημένη με τη ζωή μου) όσα έρθουν θα τα αντιμετωπίζω πάντα με δύναμη γιατί τα βιώματα μου, οι δύσκολες καταστάσεις, η ζωή που έχω ζήσει μέχρι σήμερα με έκαναν αυτή που είμαι και με έμαθαν να είμαι δυνατή, πιο δυνατή δε γίνεται. Ευχαριστώ την οικογένεια μου, την μάνα μου (της το έχω πει και το «ευχαριστώ» και την ευχαρίστησα για όσα έχει κάνει και κάνει για να μεγαλώσει ολομόναχη μόνη της πέντε παιδιά), τον απών πατέρα μου, τους πάντες, ακόμα και τους εχθρούς μου που αν δεν βάζανε και αυτοί το δικό τους χεράκι (έστω και λανθασμένα) δεν θα ήμουν αυτό/αυτή που είμαι σήμερα. Και κάτι τελευταίο! Τόσα ακούμε στις ειδήσεις, τόσα διαβάζουμε στις εφημερίδες και στο internet, τόσα βλέπουν τα ματάκια μας, τόσα ακούν τα αυτάκια μας και άλλα τόσα βιώνουμε προσωπικά, που πρέπει επιτέλους να παραδεχτούμε και να κατανοήσουμε πως όλες οι οικογένειες δεν είναι ούτε ενωμένες, ούτε χαρωπές και πόσο μάλλον δεν είναι αγαπημένες. Μάλιστα, πολλές φορές, για να μην φτάσουμε στα άκρα με τίμημα την ζωή μας ή και τη ζωή ενός κάποιου άλλου, καλύτερα είναι το Μακριά κι αγαπημένοι, ακόμα κι πρόκειται για την Οικογένεια μας. Πρέπει πάντα να θυμόμαστε πως ο καθένας έχει τη δική του ζωή και είναι μοναδική και θα πρέπει ο ίδιος να αποφασίζει για αυτήν, μιας και ο καθένας για τον εαυτό του ξέρει καλύτερα ποιο είναι «το καλό του». 

   Η εν λόγω ανάρτηση λοιπόν γράφτηκε με αφορμή το δρώμενο της Αριστέας "Family Stories". Ευχαριστώ πολύ Αριστέα!

☞Διαβάστε επίσης:
_________________
►Περισσότερα Δρώμενα/Προ(σ)κλήσεις
►Το Ταξιδιάρικο Ημερολόγιο… από το παρελθόν! (part1)
►☕ "Το ταξίδι ενός Φλιτζανιού": Οι στιγμές μου με ένα φλιτζάνι καφέ! ☕
► Secret Spring Circles: Ανοιξιάτικη μυστική ανταλλαγή δώρων! - Το δωράκι-έκπληξη από το ‘Μυστικό μου ταίρι’
► 📮Ταξιδεύοντας με μια καρτ ποστάλ! Η δική μου Καρτ Ποστάλ από τον μυστικό αποστολέα 

► Ιστορίες της Νύχτας: “Δυο μοναχικές ψυχές”

 

*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία των Ιστολογίων (blogs) ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫ & syggrafw-by-maria.blogspot.gr
Σύμφωνα με τον νόμο Ν.2121/1993 (νοείται «κάθε πρωτότυπο πνευματικό δημιούργημα λόγου, τέχνης ή επιστήμης που εκφράζεται με ορισμένη μορφή») απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και χωρίς πρώτα την έγκρισή της αρθρογράφου.
Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!
Με επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.
Πες ΟΧΙ στην λογοκλοπή!
©Copyright 2010-2016 *ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)*