My flashback #5 - 🚲Το ποδήλατο κι Εγώ🚲

  Θα γνωρίζετε μάλλον το τραγούδι "Το Ποδήλατο" του Κώστα Μακεδόνα που κυκλοφόρησε το έτος 1996. Ε, Εγώ  θα σας μιλήσω για την σχέση που έχω με το ποδήλατο. Όμως θα χρειαστεί να σας γυρίσω λίγο πίσω στο παρελθόν και συγκεκριμένα στο 1994 όπου ήμουν στην ηλικία των 11 χρονων για να φτάσω στο σήμερα στην ηλικία 32 προς 33. 

Ουπς! ξέρω θα μου πείτε "Μαρία μη λες ηλικίες..." αλλά βρε παιδιά δεν έχω τέτοια κόμπλεξ. Τι; όπου θέλουμε εμείς οι γυναίκες το παίζουμε άνετες και στην ηλικία κολλάμε; Τέλος πάντων, οι χρονολογίες και οι ηλικίες αναφέρονται διότι μιλάμε για το παρελθόν και επίσης με χρονολογίες γράφεται η κάθε ιστορία, έτσι δεν είναι;

  Λοιπόν, να γυρίσω στο κυρίως θέμα μου. Το Καλοκαίρι του 1994, λίγους μήνες μετά που εγκατασταθήκαμε οικογενειακώς στο τελευταίο σπίτι μας (μετά τις τόσες μετακομίσεις), όπου και μένουμε μέχρι και σήμερα, ήρθε η θεία μου με τις κόρες της για διακοπές στην Ελλάδα. Τότε πάνω στην ταράτσα υπήρχε σχεδόν παρατημένο ένα αγορίστικο ποδήλατο. Με τον μικρό μου αδελφό, τον Βασίλη ανεβαίναμε πάνω και παίζαμε. Εκείνος βέβαια έκανε και ποδήλατο, εμένα όμως δεν με άφηνε, άσε που δεν ήξερα να κάνω ποδήλατο. Ξέρετε ήταν και είναι τόσο εγωιστής και τα θέλει όλα δικά του που για να μου δίνει να παίζω κι Εγώ π.χ. Game boy, Playstasion κλπ. μου έβγαζε την Παναγία που λένε με δωροδοκίες και ενίοτε απειλές. Αφήστε μαύρα χρόνια... τα έχω πει λίγο-πολύ! Τέλος πάντων, η μια από τις ξαδέλφες μου η Αντωνία (ή αλλιώς Susie όπως επίσης την φωνάζουν) που ήταν και λίγο τσαμπουκαλού αλλά και δίκαιη, θυμάμαι είχε πάρει το ποδήλατο και μου είπε πως θα μου μάθει ποδήλατο. Κι έτσι έγινε! Δυο απογεύματα είχα ανέβει μαζί της στην ταράτσα και με τη βοήθεια της καβάλησα το ποδήλατο και ...έτσι έμαθα. Ακόμα θυμάμαι με πόση καλή διάθεση, με πόση υπομονή και με πόση τρυφερότητα ασχολήθηκε μαζί μου για να μάθω να στηρίζομαι και να έχω ισορροπία στο ποδήλατο. Σε δυο ημέρες τα κατάφερα! Από την στιγμή που έμαθα έκανα γύρους πάνω στην ταράτσα, αν και τσακωνόταν μαζί μου ο αδελφός μου ο Βασίλη, επειδή δεν ήθελε να κάνω κι Εγώ ποδήλατο. 

  Πότε ησυχάσαμε και οι δυο και δεν αρπαζόμασταν πια για το ποιος θα έχει το ποδήλατο; Όταν η μάνα μας, μας απαγόρευσε να ανεβαίνουμε στην ταράτσα και να κάνουμε ποδήλατο ή ακόμα και να παίζουμε, διότι φοβόταν που δεν είχε (και ακόμα δεν έχει!) κάγκελα και μπορεί να συμβεί καμιά στραβή και πέσουμε. Κλείδωσε και το ποδήλατο με λουκέτα και έτσι από τότε μέχρι και την περασμένη Κυριακή 11/09 δεν είχα πιάσει ποτέ να καβαλήσω ποδήλατο.

  Η επιθυμία μου για να ξανά κάνω ποδήλατο ήρθε το Καλοκαίρι του 2014. Δεν έτυχε όμως η ευκαιρία να έχω ποδήλατο. Πέρσυ την Άνοιξη κάτι πήγε να γίνει, να έχω δηλαδήγ ένα ποδήλατο αλλά χάθηκε η ευκαιρία. Φέτος όμως, την περασμένη Κυριακή έκατσε μια καλή ή μάλλον η καλύτερη ευκαιρία να ανέβω και να κάνω ποδήλατο και έτσι να πραγματοποιηθεί επιτέλους η επιθυμία μου. Και ξέρετε είναι ωραία η αίσθηση να πραγματοποιούμε τις επιθυμίες και τα όνειρά μας, έτσι δεν είναι;

   Η καλύτερη μου Φίλη, λοιπόν, η Έφη, εδώ και κάτι χρόνια είχε παρατημένο στην άκρη ένα ποδήλατο που το είχε από τους γονείς της, αν δεν κάνω λάθος και αποφάσισε να το φτιάξει για να "γυμνάζεται" και όχι μόνο. Έτσι την περασμένη Κυριακή που συναντηθήκαμε για καφεδάκι, είχε μαζί της το ποδήλατο και πήγαμε δίπλα στο ποδηλατοδρόμιο στο Άλσος Περιστερίου και κάναμε κι εμείς, μαζί με όλα τα μικρά και μεγάλα, ποδήλατο. Μου είπε με πολύ χαρά πόσο χαίρεται που το έφτιαξε και 'κυκλοφορεί και γυμνάζεται' με αυτό. Της είπα κι Εγώ με την σειρά μου, δεν παίζει θα το καβαλήσω, κι ας έχουν περάσει πόσα τόσα χρόνια και θα προσπαθήσω να κάνω ποδήλατο, κι ας φάω τα μούτρα μου.

  Έτσι λοιπόν, που λέτε, στην αρχή ξεκίνησε η Φίλη μου και έκανε 1-2 γύρους για να τη δω και να δω πως είναι εύκολο να το κουμαντάρω. Μου είπε τι πρέπει να πατήσω όταν θέλω να σταματήσω, όταν θέλω να πάω πιο γρήγορα και λοιπές οδηγίες. Έρχεται λοιπόν και η δική μου σειρά. Ομολογώ πως από την μία είχα αποφασιστική διάθεση ότι τώρα που βρήκα την ευκαιρία, θα την αρπάξω και θα κάνω ποδήλατο κι από την άλλη, έτρεμε λιγάκι το φιλοκάρδι μου μην φάω άσχημα τα μούτρα μου. Αλλά τελικά δεν με πτόησε κανένας φόβος.

  Στην αρχή, για λίγα μέτρα, με κρατούσε η Φίλη μου, μέχρι να πάρω το κολάι της ισορροπίας, με το που έφυγα και έκανα την πρώτη στροφή και ύστερα τον πρώτο γύρω με κατηφόρα χωρίς να σταματήσω, τότε αισθάνθηκα πως τα κατάφερα και πραγματοποίησα την επιθυμία μου. Τότε ποιος με έφτανε! Δεν θα σας πω τι χαρά (θα έλεγα και ευτυχία) ούτε πόση ικανοποίηση ένιωσα σαν να κέρδισα μετάλιο, είναι αυτονόητα αυτά.  

  Και τώρα που τα γράφω όλα αυτά, ειλικρινά ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω ότι τα κατάφερα. Θα μου πείτε "Το ποδήλατο δεν ξεχνιέται..." Μα την αλήθεια μου, ήμουν τόσο σίγουρη όλα αυτά τα χρόνια, ότι όποτε ανέβω ξανά σε ποδήλατο, δεν υπάρχει περίπτωση θα τα φάω τα μούτρα μου. (Αχ βρε Μαράκι, έξω έπεσες!) Όχι μόνο δεν έφαγα τα μούτρα μου αλλά ούτε μία φορά μα ούτε μια φορά δεν πήγε να γίνει η στραβή. Δηλαδή, όταν έκανα όλο το γύρο του πάρκου, όταν πήγαινα στην κατηφόρα, όταν ακόμα "οδηγούσα" δίπλα σε άλλους μικρούς και μεγάλους οδηγούς ποδηλάτες, το πήγαινα άνετα και αεράτη το κινούμενο, μόνο επιτυχία το λες.

  Αυτή ήταν η μικρή μου, ίσως για τους "απ' έξω" ασήμαντη ιστορία μου (αν και εδώ που τα λέμε, όλες οι ιστορίες της ζωής μου, μόνο σημαντικές θα της έλεγες από όποια πλευρά κι αν το δεις. Ακόμα κι από την αστεία πλευρά να τη δεις, έστω ένα αισιόδοξο μήνυμα έχει να αφήσει)  Για μένα προσωπικά που είμαι "μέσα στον χορό", που κάθετι που ζω, είτε είναι χαρά είτε είναι λύπη, το βιώνω και είναι κομμάτι της ζωή μου, και αυτή η ιστορία είναι σημαντική και  μέρα που συνέβει αυτό το γεγονός καταγράφεται εκτός από την μνήμη μου και στο e-blogoημερολόγιο μου.

  Δεν ξέρω αλλά από τα μαμά-blogs που διαβάζω και μαμάδες που διηγούνται για τα παιδιά τους που έκαναν για πρώτη φορά ποδήλατο, καταλαβαίνω την χαρά τους από τη δική μου χαρά. Θα μου πείτε "Μα τι συγκρίνεις βρε Μαρία;!" Εντάξει, δεν παύει όμως η χαρά να είναι χαρά!  

  Συμπέρασμα από αυτή την μικρή ιστορία. Πρώτον, όταν κάτι επιθυμείς πολύ, ακόμα κι αν "σε έχουν πάρει τα χρόνια" που λένε, ακόμα κι αν έχουν περάσει πολλά χρόνια από την τελευταία φορά (για την ακρίβεια στην εν λόγω δική μου περίπτωση έχουν περάσει 22 ολόκληρα χρόνια) όταν σου δίνεται η ευκαιρία να πραγματοποιήσεις την όποια -μικρή - μεγάλη- επιθυμία, μόνο ως θετικότατο μπορείς να το εκλάβεις, άντε και ως κατόρθωμα, γιατί όχι; Και συμπέρασμα δεύτερο. Είναι σπουδαίο πράγμα να έχεις βρει Φίλους που θα σου σταθούν ακόμα καιν στο πιο χαζό σου βήμα. Και η Φίλη μου η Έφη ήταν εκεί και με προέτρεπε να ανέβω και να το πάω το ποδήλατο χωρίς φόβο αλλά με πάθος. Να τα λέμε και αυτά, τα εκτός τα "έχω τον εαυτό μου", έχω και ανθρώπους δίπλα μου, ανθρώπους που είναι καρατσεκαρισμένα ότι αξίζουν και με το παραπάνω.
     

  Παρακάτω μερικές φωτογραφικές μου στιγμές με το ποδηλατάκι. 

 

Σε αυτό το σημείο ήταν η εκκίνηση και το τέρμα μου....

 

Εμ, να μην ξεκινήσω την προσπάθεια μου με μια χαμογελάρα;

 

 Αέρινη και άνετη είμαι το άτιμο!

 Και τις στροφές και τις κατηφόρες μια χαρά τις πάω...

 Μου πάει το ποδήλατο νομίζω, έέέέ, έέέέ;;; Χεχεχε! 

Λοιπόν, Καλό Σαββατοκύριακο να έχουμε! 

 

☞Διαβάστε επίσης:
__________________
► Διαβάστε περισσότερα άρθρα από την στήλη "My flashback"
► Διαβάστε τις "True Stories: Μικρές καθημερινές ιστορίες"...
► Περισσότερες "True Stories"...
► Πρόσκληση: Μουσικό Ταξίδι: Ένα τραγούδι από το παρελθόν μου κι ένα τραγούδι για τον Ⓐ
► Ο Εαυτός μου κι Εγώ Α' & Β' μέρος!

*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία των Ιστολογίων (blogs) ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫ & syggrafw-by-maria.blogspot.gr
Σύμφωνα με τον νόμο Ν.2121/1993 (νοείται «κάθε πρωτότυπο πνευματικό δημιούργημα λόγου, τέχνης ή επιστήμης που εκφράζεται με ορισμένη μορφή») απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και χωρίς πρώτα την έγκρισή της αρθρογράφου.
Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!
Με επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.
Πες ΟΧΙ στην λογοκλοπή!
©Copyright 2010-2016 *ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.