🐾Οι Φίλοι μας τα Ζώα #7 & Αφιέρωμα #11: 🐶 Αντίο Rex μου! 🐾

 

 📍2023 και δεν υπάρχει μέρα που να μην τον σκέφτομαι... Μου λείπει... Και η απώλεια του δεν έχει ξεπεραστεί καθόλου κι ας έχουν περάσει χρόνια... και δεν θα ξεπεραστεί ποτέ!

 

 

 

 

  Από την περασμένη Δευτέρα, την πιο μαύρη Δευτέρα της μέχρι τώρα ζωής μου, θέλω να γράψω αυτή την 'αφιέρωμα-ανάρτηση'. Αλλά πού κουράγιο; πού διάθεση; Σήμερα Πέμπτη (που γράφεται αυτή η ανάρτηση αλλά αύριο θα ανέβει), 4η μέρα, βροχερή μέρα, βρήκα ξανά τη δύναμη μου να καθίσω να γράψω κι όχι να τριγυρίζω από 'δω κι από 'κει, όχι από το μεσημέρι μέχρι το επόμενο πρωί αδύναμη στο κρεβάτι, όχι άλλη καθυστερημένη μέρα για το γραπτό αντίο σε μια ψυχή που λάτρεψα, λατρεύω και θα λατρεύω για πάντα όσο ζω. Μιλάω για τον σκυλάκο μου, στον Πρίγκιπα της ζωής μου, τον Rex μου.

   Πριν συνεχίσω να γράψω όσα έχω ανάγκη να γράψω, να σημειώσω επειδή το ξέρετε είμαι πάντα ξεκάθαρη και ειλικρινής, πως μόνο όποιος έχει ή είχε ποτέ σκύλο (ή γενικά κάποιο ζωάκι) θα καταλάβει αυτά που γράφω. Οι υπόλοιποι, που λένε ή πιστεύουν ή νομίζουν πως αγαπάνε τα ζώα αλλά ποτέ στην ζωή τους δεν έζησαν κανονικά με ένα ζωάκι, δεν θα καταλάβουν ούτε καν. Οπότε, "απευθύνομαι" καθαρά στους πρώτους. Οι δεύτεροι, ούτε καν με αφορά η άποψη/γνώμη/κουβέντα να 'χαμε να λέμε. Απλά από μένα σε μένα για μένα, μόνο σιωπή! Ξεκάθαρα πράγματα!

  

  Την περασμένη λοιπόν Δευτέρα 6 Μαρτίου 2017 (πόσο αστείο που από πάντα η Δευτέρα είναι η αγαπημένη μου μέρα!) γύρω στις 7 το πρωί ο αδελφός μου ο Νίκος, που σηκώθηκε πρώτος για να ετοιμαστεί για τη δουλειά, βρήκε στο πάτωμα της κουζίνας τον σκυλάκο μου τον Rex νεκρό. Εγώ μόλις είχα ξυπνήσει αλλά δεν είχα σηκωθεί ακόμα. Για την ακρίβεια φοβόμουν να σηκωθώ γιατί φοβόμουν τι θα αντικρίσω. Ναι, από το προηγούμενο βράδυ μέσα μας βαθιά ξέραμε τι θα συμβεί στον Rex μας αλλά μέχρι να συμβεί, πιστεύεις πως δεν θα συμβεί.

  Μόλις ο αδελφός μου ο Νίκος, βρίσκει τον Rex σε αυτή την κατάσταση, μου χτυπάει "βίαια" την πόρτα, φωνάζει και τον αδελφό μου τον Αντώνη. Πετάγομαι και πάω στην κουζίνα, σκύβω κάτω να ελέγξω τον Rexουλίνι μου αν είναι καλά. Όχι δεν ήταν καλά, ήταν πεθαμένος με τα ματάκια του και το στοματάκι του ανοιχτά. Η πρώτη μου αντίδραση και κουβέντα; Του χαϊδεύω το κεφαλάκι και κλαίγοντας με αναφιλητά του είπα "Ρεουήνι μου, ξύπνα Ρεουήνι μου!" Έτσι πολύ συχνά το τελευταίο 2μηνο τον αποκαλούσα "Ρεουήνι"! Πάω να τον σηκώσω απαλά για να τον βάλω δίπλα χάμω που του είχα βάλει από χθες ένα μεγάλο μαξιλάρι για να μην είναι στο πλακάκι και ήταν κωκαλωμένος. Τρόμαξα! Λέω στα αδέλφια μου με τρεμάμενη φωνή "Έχει κωκαλώσει, πέθανε!" Ένιωσα την καρδιά μου να σπάει, να μου κάνει κάποιος ηλεκτροσόκ, να χάνω τη Γη κάτω από τα πόδια μου. 

   Τα παρακάτω 8 σημάδια που λέει το άρθρο τα είχε ο Rex μου και μακάρι να το είχα διαβάσει πολύ νωρίτερα.

 Προετοιμαστείτε: 8 σημάδια που δείχνουν ότι πλησιάζει το τέλος του σκύλου σας

  Ειλικρινά δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω, ούτε πως να αντιδράσω. Ήξερα όμως πως αυτή ψυχούλα ήθελε για μια ακόμη φορά, όπως τα τελευταία 15+ χρόνια, την φροντίδα μου. Δεν μπορούσα να τον βλέπω στο πάτωμα. Δεν ξέρω που βρήκα τη δύναμη αλλά τον πήρα απλά στα χέρια μου, τον αγκάλιασα απαλά και αμέσως τον ξάπλωσα δίπλα κάτω στο μαξιλάρι και τον σκέπασα με μια πετσέτα. Ήθελα να σιγουρευτώ πως όντως δεν ζει και τον χαϊδευα, τον άγγιζα, προσπαθούσα να αισθανθώ ότι δεν έχει σφιγμό, ότι δεν αναπνέει, ότι δεν κουνιέται. Κάθε τρεις και λίγο πηγαινοερχόμουν από το δωμάτιο μου στην κουζίνα κι από την κουζίνα στο δωμάτιο μου για να τον ελέγχω ότι δεν έχει κουνηθεί. Παρακαλούσα και προσευχόμουν να ζει, ότι απλά κοιμάται αλλά όσο περνούσαν οι ώρες η κατάσταση του ήταν ακριβώς η ίδια.
  
  Πέθανε -ευτυχώς- στον ύπνο του! Πρέπει να ξεψύχησε γύρω στις 5 και μετά το πρωί. Γιατί στις 4 η ώρα που είχε ξυπνήσει ο αδελφός μου ο Αντώνης για να τον δει, από ότι μας είπε, τον είδε να ανασαίνει τόσο βαριά λες και προσπαθούσε να του βγει η ψυχή. 

 

  Ο Rex μου από το Σάββατο το απόγευμα γύρω στις 7 το απόγευμα άλλαξε εντελώς η ψυχολογία του και η κατάσταση του. Εμετούς τρομερούς που δεν θέλω ούτε να τους θυμάμαι, ακράτεια, δυσφορία, αστάθεια, παράλυση ποδιού, ανορεξία, ανέπνεε βαριά, κουρασμένος και σιωπηλός. Μια σιωπή που με σκότωνε! Δυο μέρες το μικρό μου αδελφάκι δεν έβγαλε κιχ. Τι κι αν ήταν σε μια τέτοια άρρωστη κατάσταση, δεν έβγαλε ούτε γάβγισμα, ούτε κιχ, ούτε τίποτα. Απλά μας κοιτούσε σαν παραπονεμένος με τα μάτια του ορθάνοιχτα στο άπειρο. Δεν μας κοιτούσε ακριβώς... ήταν σαν τα μάτια του είχαν "κολλήσει" σε μια ευθεία. Τρομακτικό πράγμα! Το ότι δυο μέρες δεν είχε αδείασει το πιάτο του με το νερό, αυτός που έπινε νερό καθημερινά περισσότερο κι από εμένα την ίδια και τον καμάρωνα και με "έσπρωχνε" ώστε να θυμάμαι ότι πρέπει να πίνω κι Εγώ πολύ νερό, με είχε ανησυχήσει πολύ. 

   Το παράξενο της υπόθεσης ή τέλος πάντων αυτό που δεν μπορώ μέχρι τώρα να χωνέψω (κανείς μας δεν μπορεί να το χωνέψει) είναι ότι ο Ρετσουλίνος μου, πριν 'πέσει' ήταν καλά, μες την τρελή χαρά, χαρούμενος, χαδιάρης, παιχνιδιάρης, έτρεχε όλη μέρα. Είχα γυρίσει από την βόλτα μου, γύρω στις 5 το απόγευμα και ήταν σε τρομερή φόρμα, συνέχεια ήταν κολλημένος μαζί μου όση ώρα πηγαινοερχόμουν από το δωμάτιο μου στην κουζίνα για να βάλω να φάω και να καθίσω να δω λίγο τηλεόραση. Λες και με περίμενε, να τον δω, να τον προλάβω στην χαρούμενη διάθεση του πριν χάσει τις δυνάμεις του και καταπέσει. Ο αδελφός μου ο Αντώνης, που έχει ξανά βιώσει όταν ζούσε με τον Νουνό του στην Αμαλιάδα το τέλος ενός σκυλιού, η αλήθεια είναι ότι με προειδοποίησε το βράδυ της Κυριακής ότι "ο Rex δεν θα αντέξει, ότι φτάνει το τέλος του, ότι δεν είναι καλά και να το περιμένω μέχρι το πρωί..." τον άκουσα αλλά δεν μπορούσα, δεν ήθελα και να το "δέσω κόμπο". Ώσπου λίγα λεπτά μετά αφότου μου το είπε, είδα ότι Rex έκανε τελευταία φορά εμετό αλλά φουλ στο αίμα. Εκεί, συνειδητοποίησα και είπα στον εαυτό μου ότι μάλλον ήρθε η ώρα. Αλλά και πάλι δεν ήθελα να το "δέσω κόμπο". Όσο και να τον κάναμε να έρθει να καθίσει μαζί μας στα δωμάτια μας, Εκείνο καθόταν μόνο του είτε στην κουζίνα είτε στο χωλ. Λες και ήξερε πως φτάνει το τέλος του και δε ήθελε να πεθάνει δίπλα μας, τρομάζοντας μας. Τι να πω;

  Όταν ο Rex έκανε τον τελευταίο αυτόν εμετό, τον έβλεπα ότι προσπαθούσε να σηκωθεί για να πάει να καθίσει λίγο πιο πέρα. Κούτσαινε και θέλησα να τον βοηθήσω. Έτσι τον σήκωσα απαλά στην αγκαλιά μου και τον έβαλα δίπλα κάτω στο μαξιλάρι του. Είδα και ένιωσα ότι πόνεσε και αισθάθηκα άσχημα ζητώντας του συγγνώμη. Έβγαλε μόνο ένα σαν "Ου!" και άρχισε να βαριαστενάζει πολύ βαριά. Εκεί κατάλαβα πως τα πράγματα είναι πολύ άσχημα. Το βλέμμα του και τα μάτια στην ίδια ευθεία, δεν με κοιτούσε καν... σαν να μην έβλεπε. Με τρόμαζε και με ταυτόχρονα με πονούσε. Προσπάθησα να του δώσω λίγο νερό ακουμπώντας το στόμα του με το χέρι μου που το είχα βρέξει με νερό. Τίποτα, καμία κίνηση από εκείνον. Είπα πως δεν θα τον βοηθήσω ΄ξανά να κινηθεί, γιατί τον πονάω περισσότερο. Έμεινα μαζί του να τον χαίδεύω και να του μιλάω για να μην αισθάνεται μόνος. Δεν άντεχα ήθελα να κλάψω κι έτσι τον άφησα και πήγα στο δωμάτιο μου. Όταν ήρθε η ώρα κατά τις 2 το πρωί για να πέσω να κοιμηθώ πήγα να δω πως είναι και τον βρήκα ότι είχε πάει στο χωλ έξω από το δωμάτιο του αδελφού μου του Αντώνη να είναι ξαπλωμένος, με ανοιχτά απαθεί μάτια του και να βαριαστενάζει γρήγορα. Τον χάιδεψα, του είπα να σταθεί δυνατός και το πρωί να τον δω καλά.  Προσευχήθηκα στο Θεό να πάνε όλα καλά, να του δώσει μια ακόμη ευκαιρία.  

   Όταν μαζεύτήκαμε όλοι μαζί, Εγώ, τα δυο μου αδέλφια, η μαμά μου, πήγαμε τον Rex και τον θάψαμε στο εξοχικό του αδελφού μου του Νίκου γύρω στις 11:30 το πρωί. Ήταν αυτό που επιθυμούσαμε όλοι εδώ και 1 χρόνο που είχε πέσει στο τραπέζι η πρόταση. Κι έτσι κάναμε! (Και ομολογώ πως εξεπλάγη ευχάριστα που ίσως για πρώτη φορά σταθήκαμε αντάξια "ενωμένοι όλοι μαζί σαν οικογένεια" σε μια τόσο δύσκολη στιγμή. Μας χάρηκα, έκανε πιο εύκολο το "αντίο" και κυρίως ήταν αυτό που άξιζε στον Rex  μας!)  Ήταν το καλύτερο για τον Rex, ήταν το καλύτερο για μας. Θα είναι πάντα κοντά μας! Η ταφή ένα ακόμη πιο δύσκολο κομμάτι αυτής της ημέρας. Κανείς τους δεν άντεχε να αγγίξει για τα καλά το κορμάκι του Rex και πόσο μάλλον να τον τοποθετήσουν στο χώμα. Όλα τα έκανα Εγώ. Η αλήθεια είναι ότι δεν θα άφηνα κανέναν να αγγίξει το Rexουλίνο μου. Όλα πέρασαν από τα χέρια μου και τα μάτια μου. Ακόμα κι όταν πήγα να φέρω από το αυτοκίνητο τον Rex για να τον πάω προς τον τάφο του, μέσα σε μια ώρα ταξίδι, το κορμάκι του είχε βαρύνει 10 φορές περισσότερο. Μια φριχτή αίσθηση που δεν θα ξεχάσω ποτέ στην ζωή μου! Δεν ξέρω που βρήκα τις δυνάμεις να τον πάω μέχρι εκεί και να τον βάλω στον τάφο. Ένιωθα ότι θα μου πέσει, ότι πεθαίνω κι Εγώ μαζί του. Κι όμως βρήκα τη δύναμη και τα έκανα όλα αυτά, έτσι όπςω όφειλα να κάνω. 

Όταν πεθαίνει ένα κατοικίδιο: Πού να απευθυνθείτε 

   Όταν πια ο Ρετσουλίνος μου, θάφτηκε και έφυγα για να μπουν στο σπίτι οι υπόλοιποι, Εγώ έμεινα για λίγα λεπτά εκεί στον τάφο και έκλαψα, του μίλησα, προσευχήθηκα, υποσχέθηκα πως δεν θα τον ξεχάσω ποτέ, πως δεν θα πάρω άλλο σκυλάκι ή ζωάκι μέχρι να φύγει αυτός ο χρόνος και μέχρι να είμαι ξανά έτοιμη και υπεύθυνη για να αποχτήσω ένα άλλο σκυλάκι. Γιατί, για μένα προσωπικά, που ξέρω πολύ καλά ποια είμαι, μέχρι τώρα που γράφω αυτές τις αράδες είμαι απόλυτα αρνητική στο να αποχτήσω άλλο νέο ζωάκι ή σκυλάκι. Τον τελευταίο 1,5 χρόνο είχα ανακοινώσει σε όλους (και δεν περνάει μέρα που να μην το λέω και να το τονίζω!) πως άλλο ζωάκι δεν θα μπει στο σπίτι είτε υπάρχει ο Rex είτε όταν με το καλό φύγει. Δεν θα ξανά μπει ζωάκι στο σπίτι, όχι γιατί με κούρασε ο Rex μου (δεν τίθεται θέμα ούτε σαν σκέψη στο μυαλό κάτι τέτοιο!) αλλά γιατί μου φαίνεται πολύ δύσκολο να πάρει κάποιος άλλος τη θέση του. Και όσο και να είναι πολύ δύσκολη η απουσία του και να λιώνω στην μοναξιά χωρίς τον Rex μου, ομολογώ και παραδέχομαι πως στην παρούσα φάση δεν είμαι έτοιμη να μπει άλλο ζωάκι στη ζωή μου, ακόμα κι αν μου λένε πολλοί ότι καλό είναι να το κάνω το πολύ σε 6 μήνες.     

   Ο Rex μου τον τελευταίο χρόνο όντως είχε κάποια παράξενη συμπεριφορά ως προς την Υγεία του. Μια στο τόσο, 1 - 2 φορές τον μήνα ας πούμε, πάθαινε σπασμούς (κρίση εμείς το λέγαμε!) στα ξαφνικά που κρατούσε το πολύ 5 δευτερόλεπτα, και τώρα τελευταία, μια φορά για μισή ωρίτσα κούτσαινε αλλά μετά φερόταν σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Περδίκι και ευδιάθετος στο full. Και κάποιες φορές δεν μπορούσε να ανασάνει καλά. Του έβγαινα πιο εύκολα τα νύχια του και δεν μπορούσε να 'μασήσει'. Ξέραμε από την τελευταία του επίσκεψη για τσεκ-απ στην Κτηνίατρο ότι έχει άσμα αλλά κατ' άλλα όχι κάποιο άλλο πρόβλημα υγείας.

   Τώρα που κάθισα και τα σκέφτηκα όλα, ξέρω πως "κακά" σημάδια υπήρχαν αλλά σταθήκαμε στα "καλά" σημάδια των ημερών. Μα φαινόταν από την συμπεριφορά του ότι παρά τα πολλά χρόνια στις πλάτες του, φερόταν σαν μωρό, έμοιαζε σαν μωρό! Τι κι αν μου έλεγαν όλοι ότι "Είναι γέρος πια", Εγώ απαντούσα "Σταματήστε, ακούει, καταλαβαίνει... μωρό είναι ακόμη!" Ξέρω επίσης πως άντεξε περισσότερο από τα κανονικά χρόνιας ζωής του. Θυμάμαι όταν τον πήγαμε για πρώτη φορά στον Κτηνίατρο, είχα ρωτήσει τότε τον γιατρό πόσο ζουν αυτή η ράτσα σκυλιών. Μου είχε απαντήσει κατά λέξη: "13 με 15 χρόνια το πολύ αν έχει καλή ζωή!" Ο Rex μου, από την Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2002 που τον πήρα στα χέρια μου, λίγες ημέρες αφότου είχε γεννηθεί, μέχρι την Δευτέρα 6 Μαρτίου 2017 που κοιμήθηκε μια για πάντα, έζησε μαζί μας 15 χρόνια και 3 εβδομάδες (5500 ημέρες). Δηλαδή, έζησε περίπου 2 χρόνια παραπάνω συν ότι πέθανε γέρος συν ότι παρά την ταλαιπωρία του αφότου αρρώστηκε (που κράτησε -ευτυχώς- μόνο δυο ημέρες) δεν υπέφερε ιδιαίτερα, δεν μας ταλαιπώρησε καθόλου και ακόμα πιο συν ότι πέθανε στον ύπνο του, θα έπρεπε να νιώθω τυχερή και ευλογημένη. Και νιώθω τυχερή και ευλογημένη και ευχαριστώ το Θεό που τον έζησα μέχρι τέλος και που δεν υπέφερε. Εκεί που άλλα ζωάκια υποφέρουν, έχουν κάποια αρρώστεια, πεθαίνουν νέα. Δεν είμαι αχάριστη! Αλλά να! είναι που θα ήθελα να ζούσε κι άλλο. Πιστεύω πως θα μπορούσε ή ότι είχε κι άλλο χρόνο για να ζήσει. Αλλά η φύση και η ζωή φυσικά ξέρει καλύτερα! 

  Ο Rex μου, στάθηκε μέχρι το τέλος του, παρά την παράλυση και τα υπόλοιπα πολύ δυνατός. Πήγαινε και καθόταν από την μια γωνία στην άλλην, μόνος του χωρίς την βοήθεια μας, χωρίς να βγάζει μιλιά. Δυνατός, όπως κι Εγώ! Όταν έρθει κάποια μέρα και το δικό μου τέλος επιθυμώ να είναι σαν του Rex. Δυνατή ακόμα κι αν υποφέρω, να μην χρειάζομαι ή έστω να μην ζητήσω την βοήθεια από κανέναν για να μην τους παιδέψω και με αξιοπρέπεια και να φύγω στον ύπνο μου. Αυτός ο θάνατος θα ήταν ιδανικός. 

 Δέκα συμβουλές για να αντιμετωπίσετε την απώλεια του ζώου σας

  O Rex μου ήταν το καλύτερο σκυλάκι. Όχι γιατί μόνο ήταν δικός μου αλλά αντικειμενικά ήταν ένας σκυλάκος με προσωπικότητα που σε πολλά πράγματα μου έμοιαζε. Δεν είναι λάθος ούτε τυχαίο που τα αδέλφια μου μου έλεγαν "Σαν τα μούτρα σου τον έχεις κάνει!" Ή "Ρε Rex σαν τα μούτρα της σε έχει κάνει!" - "Ναι, αλλά ωραία μούτρα είμαστε!" τους απαντούσα. Όντως, ο Rex ήταν ένας σκύλος που επέμενε πολύ, ήταν τσαμπουκάς, μαγκάκι με τα όλα του, πονηρούλης με την καλή έννοια (δεν είναι τυχαίο ότι μοιάζει σαν αλεπουδίτσα!), είχε μια περίεργη προσωπικότητα και ήταν και δυνατός... δηλαδή σαν κι εμένα. Αμέ!😜 Αλλά από την άλλην, τα αδέλφια μου επίσης παραδεχόντουσαν όταν τους έβαζα χέρι ότι πρέπει να προσέχουν λίγο καλύτερα τον Rex στο τι του δίνουν να τρώει και ότι αποφασίζω Εγώ γιατί είναι ο σκύλος μου "Δεν είναι σκύλος σου, είναι σκύλος μας! Αλλά ναι! Της Μαρίας είναι ο Rex, γιατί αυτή τον μεγάλωσε, αυτή, τον φροντίζει, αυτή του βάζει φαγητό, αυτή του κάνει μπάνιο... μαζί της είναι κώλος και βρακί." Ο Rex μου αν και ανεκπαίδευτος ήξερε πότε να σταθεί "Κύριος" και πότε να δείξει τα "δόντια του", πότε να κάνει φασαρία και πότε να είναι ήσυχος. Ήξερε να στέκεται σε κάθε περίσταση χωρίς καν να του πούμε κάτι εμείς. 


  O Rex ήταν το μικρότερος μέλος της οικογένειας. Τον λατρεύαμε όλοι! Τον αγαπούσαμε όλοι! Τον προσέχαμε όλοι! Το ίδιο έκανε κι ο Rex για μας! Μας αγαπούσε και μας προστάτευε όλους το ίδιο! Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι ωραία καμώματα έκανε αυτό το σκυλί. Φερόταν καλύτερα κι από Άνθρωπο παρά σαν σκύλος. Προστάτευε και το σπίτι καλύτερα κι από αστυνομικό ή συναγερμό! Τώρα πια δεν θα μας προστατεύει, δεν θα με προστατεύει. Με άφησε μόνη, να νιώθω πιο μόνη από ποτέ. Ακόμα και τις γιορτές, και το Πάσχα και το Καλοκαίρι και τα Χριστούγεννα και ειδικά την αλλαγή του χρόνου που ήμουν εντελώς μόνη μου, είχα τον Rex για παρέα και συντροφιά. Τώρα; Θα είναι πιο δύσκολα από ποτέ!    

📍🐾Οι Φίλοι μας τα Ζώα #6: Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων: Ο δικός μου Φίλος ο Rex!

  Στο παραπάνω (κλικ στο link) στις 4 Οκτωβρίου του 2015 είχα γράψει και σας μιλήσει για πρώτη φορά πως ο Rex ήρθε στη ζωή μου, τι σημαίνει για μένα και κάποια άλλα πράγματα. Σε τούτη την ανάρτηση, διαβάζοντας την χρόνια μετά, πέρα από το ότι θέλω να θυμάμαι τον χαμό του, πέρα από το ότι θέλω κάτα κάποιον τρόπο να σας δώσω μια εικόνα πως είναι η διαδικασία ή κατάσταση τέλος πάντω όταν φτάνει το τέλος ενός σκύλου, θέλω και οφείλω να πω ένα "γραφτό αντίο" στο πλασματάκι αυτό που με αγάπησε, με στήριξε και με πρόσεξε όπως δεν το έχει κάνει κανείς άλλος σε αυτή τη ζωή.

   Θέλω και έχω τόσα πολλά να πω, να περιγράψω και να διηγηθώ ιστορίες και περιστατικά με αυτό το πλασματάκι που είναι ΜΟΝΟ καλά. Όμως μου είναι δύσκολο, πολύ δύσκολο και αβάσταχτο. Γιατί τέτοια απώλεια, απώλεια θανάτου ενός ζώου δεν έχει καμία απολύτως διαφορά από την απώλεια ανθρώπου. Γιατί όπως είχα γράψει και τον Σεπτέμβριο του 2012 "Δεν έχουμε μόνο οι άνθρωποι Ψυχή, έχουν και τα Ζώα!" Και που έγραψα τόσα πολλά με βαριά καρδιά και με δάκρυα στα μάτια, είναι ήδη πολύ για μένα και στην συναισθηματική φάση που περνάω. Ίσως σε κάποιο άλλο αφιέρωμα μου για τον Ρεούηνι μου να πω κι άλλα περισσότερα και πιο όμορφα και πιο ευχάριστα. Πάντως, γράφοντας τα, νιώθω ήδη πολύ καλύτερα. Αν και μας λείπει! Μου λείπει! Το σπίτι είναι άδειο χωρίς αυτόν! Γυρίζω σπίτι και συνεχίζω να φωνάζω "Ρεουήνιιιιιι" αλλά δεν είναι πια κοντά μου για να μας/με καλωσορίζει με χάδια, χαρές και παιχνίδια.

  Θα κλείσω αυτό το αφιέρωμα με μερικές φωτο μου με τον Rex μου, που έχω ανεβάσει τα τελευταία χρόνια στο intagram μου, έτσι για να θυμάμαι πάντα πως αυτό το πλασματάκι ήταν ό,τι καλύτερο, το πιο ομορφότερο, το πιο ανεκτίμητο, το πιο χαρούμενο, το πιο αληθινό που είχα στην μέχρι τώρα ζωή μου. Πάντα θα είναι το καλύτερο και το πιο ξεχωριστό από όλα και απ' όλους!🐶🐾 Εύχομαι συνέχεια αυτός ο χαμός, αυτή η απώλεια  να φέρει κάτι καλό επιτέλους στη ζωή μου. Γιατί, αφού φεύγει μια ψυχή, κάτι άλλο καλό έρχεται στη ζωή μας! 

  Να αγαπάτε τα ζώα! Αλλά πρώτα απ' όλα να τα σέβεστε! Κι αν επιθυμείτε να έχετε κάποιο στη ζωή σας να είσαστε πρώτα απ' όλα υπεύθυνοι κι ύστερα 1000% σίγουροι ότι θα βρίσκεστε δίπλα του μέχρι το τέλος του. Αυτά, μην ξεχνάτε (έχουμε παραδείγματα) έτσι ή αλλιώς μένουν δίπλα μας μέχρι το δικό μας τέλος.  

Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2012
«Η ομορφιά της ζωής μου μόλις έχει ξυπνήσει. Ο Rex μου!»

🐾

Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2012
«Ο Πρίγκιπας της ζωής μου!»

🐾

 

 Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2012
«Περιμένοντας στην πόρτα…»
&
«Α βρε ξάπλες ο σκύλος μου...!»

🐾

 

Κυριακή 26 Μαΐου 2013
"Τα υπόλοιπα μέλη... της οικογενείας!"

🐾

 

 

Τετάρτη 26 Μαρτίου 2014
«Η αγάπη, η λατρεία, η αδυναμία, ο άντρας της ζωής μου! Ο σκύλος μου ο Rex!" (από το πρωί έτσι κάθεται!)

🐾

 

Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2014

«Είναι γνωστή η Αγάπη μου για τα puzzle. Οπότε ένα ακόμη προστέθηκε στη 'συλλογή' μου. Και το ξεκίνησα ήδη να το συναρμολογώ. Δίπλα μου και ο σκύλος μου ο Rex ...να μου κάνει παρέα.»

 

🐾

 

 Σάββατο 1 Αυγούστου 2016

«Τι καλύτερο Βραδυνό από Φρούτα! Συμφωνεί και ο σκύλος μου ο Rex, ως γνωστός 'Φρουτάκιας' που είναι!» 

 

 🐾

 

 

Τετάρτη 5 Αυγούστου 2015

«Μπαλκονατες διακοπές σου λέω βρε Εγώ! Για μας τους "πλούσιους" (στα συν-αισθήματα) "Φτωχούς" (στα λεφτά) με την ωραιότερη συντροφιά, τον σκύλο μου τον Rex. Μιζέρια V Περνώ καλά με ό,τι έχω, σημειώσατε 0-1! Όχι θα κάτσουμε να σκάσουμε! Συμφωνείτε;»

 

 🐾

 

Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2015
«Ο Πρίγκιπας μας Rex μάλλον μια μελαγχολία την έχει σήμερα... που τον κάνει ακόμα πιο όμορφο!»

🐾

 

 

Τετάρτη 2 Μαρτίου 2016

Κάθε φορά που επιστρέφω σπίτι, αυτό το πλάσμα, ο Rex μου, ο Πρίγκιπας μου να με υποδέχεται στην πόρτα με χαρές, νάζια, χάδια, αγάπη... και αυτό να συμβαίνει περίπου 15 χρόνια τώρα! Τέτοια αγάπη δεν την βρίσκεις εύκολα ούτε στους ανθρώπους πια, τέτοια αγάπη είναι παντοτινή, τέτοιες στιγμές είναι αξία ανεκτίμητη. Πόσο τυχερή...!!! ♥♣ #μόνο_αγάπη #αγάπη_μόνο»

 

🐾

 

 

  Κυριακή 8 Μαΐου 2016

«Εγώ, ο ζηλιάρης Πρίγκιπας Rex και η μικρή Πριγκίπισσα μου!»

 🐾

 

Σάββατο 16 Ιουλίου 2016 

«Ο Πρίγκιπας μου, ο Rex στο αμάξι. παίζει να είναι η πρώτη φορά που κάθεται στο πίσω κάθισμα και ήσυχος! Συνήθως θέλει μπροστά να κάθεται!» 

 

 🐾

Τετάρτη 3 Αυγούστου 2016

«Αυτό το πλασματακι, ο Πρίγκιπας μου ο Rex, όταν ανοίγω το airconticion παντα πάει και κάθεται σε αυτό το σημείο γιατί το καημένο και αυτό, θέλει να νιώσει λίγη δροσιά. #η_αγάπη_της_ζωης_μου» 

 

 

🐾

Παρασκευή 16 Αυγούστου 2016

«Από μένα και τον Πρίγκιπα μου, τον Rex, ΚΑΛΗΜΕΡΑΑΑΑ μας/σας/του(ς) Ομορφε Κόσμε!»

🐾

 

Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2016

«Η φάτσα μου... Το πλασματάκι μου... Ο Πρίγκιπας μου... Ο Rex μου... 😍👼🐶🐩🐾ΚΑΛΗΜΕΡΑ κι από τους δύο!»

 

🐾

 

 Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2016

«Λίγο θλιμμένα και τα δυο μας αλλά...έχει ο ένας τον άλλον! Τέτοια αγάπη δεν ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ποτέ! Είναι πέρα για πέρα αληθινή! Και αυτό είναι ευλογία...!!! +απολογισμό της χρονιάς που φεύγει! ΚΑΛΗΜΕΡΑ σας είπα; Δεν σας είπαμε; ΚΑΛΗΜΕΡΑΑΑΑ Ομορφε Κόσμε! Πάντα με χαμόγελο!!!»

🐾

 

Δευτέρα 6 Μαρτίου 2017

«Αυτό το πλασματάκι, ο Πρίγκιπας μου, ο #Rex μου μετά από 15 χρόνια 'έφυγε' σχεδόν ήρεμα τα ξημερώματα. Από τις πρώτες μέρες της ζωής του μέχρι και το τέλος... "μαζί", όπως όφειλα και υποσχέθηκα πως θα κάνω. Όσοι έχουμε ζωάκια ξέρουμε πολύ καλά τι αγάπη πραγματική άδολη λαμβάνουμε καθημερινά... Από εκείνη που δεν παίρνουμε από τους ανθρώπους! Rexουλίνι μου 🐶🐾 😍💛"

🐾

 

💔😢

 

ΥΓ.: Σας ευχαριστώ όλους μέσα από την καρδιά μου για τα σχόλια, για τα προσωπικά μηνύματα σας και την στήριξη για το χαμό του Rex μου. Με τον τρόπο σας με βοηθήσατε να απαλύνει κάπως ο πόνος που νιώθω.

☞Διαβάστε επίσης:
__________________
► Διαβάστε περισσότερα άρθρα από την στήλη "Αφιερώματα & Προσωπικότητες"
► Διαβάστε περισσότερα άρθρα από την στήλη "Οι Φίλοι μας τα ζώα"
►🐾Οι Φίλοι μας τα Ζώα #5: 📖24 ΜΥΘΟΙ ΤΟΥ ΑΙΣΩΠΟΥ… (Για όσους τους αρέσουν τα “παραμύθια”)