Σκέφτομαι και Γράφω #28 ✍ My thoughts #24 - Να φύγω ή να μείνω; ΕΦΥΓΑ! (part2)

  Σε αυτή εδώ την ανάρτηση με τον τίτλο "Σκέφτομαι και Γράφω #27 & ✍ My thoughts #23 - Να φύγω ή να μείνω; (part1)" που είχα δημοσιεύσει πριν περίπου 2 μήνες στις 11/07, είχα γράψει τις σκέψεις μου που ένιωθα εκείνον τον καιρό. Τώρα γράφω την συνέχεια! Το θέμα της ανάρτησης αλλά ειδικά και της ψυχολογικής φάσης που περνούσα τους τελευταίους 2 μήνες ήταν με "φευγιό-φυγή". Από τον θάνατο του Rex μου και μετά η αλήθεια είναι ότι κάπου πάλι το έχασα, ένιωσα την μοναξιά στο πετσί μου όσο ποτέ άλλοτε, κάποιοι Άνθρωποι (άνθρωποι "σχέση ζωής") που τους θεωρώ αλλά και τους έχω στην "ειδική" κατηγορία δικαιολογημένα αλλά και αδικαιολόγητα κάποιες φορές δεν ήταν τόσο κοντά μου όσο ίσως θα ήθελα Εγώ (το ξέρω κι Εκείνοι αλλά...) Είχα και τις χρόνιες γνωστές τάσεις φυγής... ε! δεν ήθελα και πολύ να με παίρνει συχνά η κάτω βόλτα. Εντάξει λίγοι το καταλάβαιναν και αυτό είτε επειδή έγραφα τις γνωστές "αλήθειες/μπηχτές" μου είτε γιατί όσοι με ξέρουν λίγο - πολύ βλέπανε τις κυκλοθυμίες μου. Ενιωθα/νιώθω ακόμα πως δεν μπορούσα πλέον όλα να τα παλεύω μόνη μου. Ισως να κουράστηκα πια να το παίζω δυνατή και να χρειάζομαι κι ένα στήριγμα. Ανθρώπινο και λογικό από ένα σημείο και μετά στη ζωή μας, έτσι δεν είναι; Κάπου εκείνον τον καιρό είχα και την έντονη "πίεση" - πρόσκληση της Θείας μου από την Αυστραλία να έρθω για διακοπές αλλά και να "δουλέψω" κοντά της και θα με πληρώνει Εκείνη. Εξάλλου η Θεία μου ειδικά από το 2014 μου είχε κάνει σοβαρά πρόταση να μου κάνει τα εισιτήρια να πάω κοντά της. Σας τα είχα πει και σε αυτή την ανάρτηση τον Φλεβάρη του 2014 με τίτλο "Συλλέγω Στιγμές #24 - Ελλάδα - Αυστραλία σημειώσατε: ?". Τότε το είχα πάρει απόφαση και ήμουν στο τσακ αλλά η μοίρα πραγματικά το σύμπαν ολόκληρο είχε άλλα σχέδια για μένα. Μου έστειλε ο,τι πραγματικά είχα ανάγκη να ζήσω και ο,τι ήμουν έτοιμη να γευτώ. Ασχετα που δεν είχαν το επιθυμητό "ευτυχές τέλος". Εν τέλει μόνο καλύτερη έγινα και πιο δυνατή, αφού τελικά όλα για κάποιον -καλό ή θετικό- λόγο γίνονται, τα έχω ξαναπεί αυτά μην τα ξαναλέω.

  Τον αξέχαστο-στεναχωρο Ιούνιο του 2016 πάλι είχα αποφασίσει να δεχτώ την πρόταση της Θείας μου γιατί ήμουν σε μια φάση μες την πίκρα και ήθελα να ξεφύγω από τα πάντα. Αλλά στο σπίτι μου είχαν αλλά σχέδια και με απλά λόγια μου έκοψαν την τύχη μου, ας το πω κάπως έτσι. Τελικά πάλι για καλό - θετικό λόγο ήταν γιατί έζησα στιγμές που αν με ρωτούσατε δεν θα της άλλαζα για κανέναν άλλον λόγο, ακόμα κι αν η επιλογή και τα πράγματα γινόντουσαν λίγο πιο εύκολα για μένα. 

  Και φτάσαμε στο φέτος που τελικά δεν ήταν από την αρχή ή να πω καλύτερα από τον περσινό υπερστενάχωρο Δεκέμβρη και τόσο καλός μαζί μου. Αλλά κρατάω τόσο δυνατά τις πιο όμορφες στιγμές του που έχω συλλέξει μέχρι τώρα που με διαβάζετε που οι άσχημες απλώς τις θυμάμαι και λέω "Ποτέ ξανά δεν θα επιτρέψω να ζήσω τέτοιες άσχημες στιγμές και να τα ρίξω κι άλλα δάκρυα που δεν μου αξίζουν" που ειλικρινά τα παίρνω σχεδόν όλα όχι και τόσο τοις μετρητοίς που νιώθω πάντα καλύτερα και στο ύψος μου και δε φοβάμαι να τα αντιμετωπίσω ακόμα πιο δυνατή σαν πολεμίστρα. 

  Λίγο το ένα λίγο το άλλο, λίγο ο ένας λίγο ο άλλος, λίγο τα προσωπικά μου θέματα,  λίγο η συνεχής απογοήτευση αναζήτηση σχετικά καλής εργασίας και όχι με μεροκάματα ψίχουλα, λίγο η μοναξιά που κάποιες φορές -ειδικά τους Καλοκαιρινούς μήνες- δεν παλεύονταν εύκολα, λίγο τα "θέλω αλλά δεν μπορώ... δεν έχω χρόνο... χρειάζομαι λίγο χρόνο...", λίγο η "αμυαλη απόφαση" που πήρα πάνω στον θυμό/πίκρα/πόνος/πληγή μου σε ενδεχόμενη αδικαιολόγητη αναμονή που τόσο σιχαίνομαι και με πληγώνει, λίγο η Θεία μου που έλεγε "να έρθεις Μαρία μην με ξεγελάσεις πάλι" λίγο ότι από ένα σημείο και μετά δεν ήταν πια στο χέρι μου και τώρα υπάρχει λόγος να γίνει ο,τι πρέπει να γίνει... Ακόμα κι αν είναι η πιο ακατάλληλη στιγμή να κάνω αυτό το τόσο μακρινό ταξίδι. Ναι θεωρώ ξεκάθαρα πως είναι η πιο ακατάλληλη στιγμή γιατί αφήνω πίσω μου ανθρώπους και τις στιγμές μου μαζί τους στην πιο "υγιέστατη" χρονική στιγμή. Όμως έχω το σκεπτικό, την πεποίθηση και την ας πούμε λογική ότι όποιος πραγματικά με εκτιμά, αγαπά, νοιάζεται, με θέλει στη ζωή του και αξίζει θα παραμείνει κοντά μου, δίπλα μου ή στην ζωή μου με άξιο τρόπο ακόμα κι αν λείψω για κάποιους μήνες, ακόμα κι αν πάω πολύ μακριά ακόμα κι αν η επικοινωνία δεν είναι τόσο συχνή ή εύκολη. 

Διαβάσε επίσης: ✍ My thoughts #17 – Είναι δύσκολο να φεύγεις...

   Κάποιοι μου είπαν ότι "φεύγω γιατί εγκαταλείπω" απαντώντας τους Εγώ με ευθύ λόγο "Ναι μπορεί να είναι κι έτσι! Ε, καιρός είναι λοιπόν να εγκαταλείψω κι Εγώ μια φορά, κουράστηκα να παλεύω συνέχεια μέχρι τέρμα ακόμα κι όταν δεν πάει άλλο!" 

  Σχεδόν όλοι ή μάλλον όλοι (ακόμα και η μάνα μου!) μου είπαν "Σαν φύγεις δεν πρόκειται να ξανά γυρίσεις, δεν πρόκειται να σε ξαναδούμε!" ακόμα και σε αυτό απαντούσα σαν να είμαι απόλυτα σίγουρη ότι "Ρε Εγώ θα γυρίσω!" και το βλέμμα τους είναι σαν να θέλουν να με χαστουκίσουν που πιστεύω κάτι τέτοιο. Κι όμως Εγώ το ξέρω (άσχετα για το τι σχέδια θα έχει η ζωή για μένα!) ότι θα γυρίσω γιατί πολύ απλά, φωναχτά με κεφαλαία "ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΦΥΓΩΩΩΩΩ!!!)" αλλά πρέπει να γίνει αυτό το ταξίδι που ειλικρινά το τρεναρω χρόνια. Γιατί πολύ απλά ξέρω Εμένα καλύτερα από ότι νομίζει ο καθένας πώς με ξέρει, ξέρω τι θέλω και πώς τη θέλω τη ζωή μου και κυρίως τι ΔΕΝ θέλω. Και εννοείται πως ακόμα εδώ στην Ελλάδα δεν έχω τελειώσω και δεν έχω προσπαθήσει μέχρι τέλους, οπότε πώς θα φύγω για πάντα, και πόσο μάλλον σε μια χώρα που δεν υπάρχει την δεδομένη στιγμή το ακριβές σταθερό; Καλό το παραμύθι, καλή η ελπίδα ότι κάπου μακριά από την Ελλάδα που πάει καταδιαόλου θα είναι καλύτερα αλλά μην γελιόμαστε κάποιοι είσαστε ικανοί για να επιβιώσετε έξω,  Εγώ πάλι θα την παλέψω μέσα στην Ελλάδα με μια όμως στάση στην Αυστραλία για να δω και τι παίζει κι εκεί. Αν το είχα και άψογα με την Αγγλική γλώσσα ίσως να ήταν λίγο πιο εύκολο για μένα αλλά και που θα κάνω αυτό το βήμα παρά είναι πολύ για μένα. Επίσης είναι καρατσεκαρισμένο ότι ακόμα και λανθασμένες να βγουν οι όποιες λανθασμένες μου αποφάσεις απλές ή ζωής ή λάθη πάντα τελικά είναι οι πιο σωστές. 

  Γι' αυτό φεύγοντας, έχω επίγνωση στο τι συμβαίνει, τι ενδεχομένως θα συμβεί, τι υπάρχει τώρα, τι μπορεί να μην υπάρξει αργότερα και γενικά ναι μεν θα φύγω/φεύγω/έφυγα με θετικές σκέψεις αλλά έχοντας αυτογνωσία ότι μπορεί τα πράγματα να μην πάνε και τόσο καλά ή τέλος πάντων να μην έχω απόλυτα το επιθυμητό αποτέλεσμα που θα ήθελα να έχω με την απόφαση μου γι' αυτό το μακρινό και εντελώς άγνωστο για μένα ταξίδι. 

  Ξεκάθαρα τολμώ να δηλώσω πως αυτό το ταξίδι ναι μεν γίνεται για όλους τους παραπάνω λόγους αλλά γίνεται και για άλλους πιο βαθύς προσωπικούς λόγους που δεν χρειάζεται να τους αναφέρω. Εμένα μου φτάνει που στην επιστροφή μου θα έχω τσεκάρει όσους μήνες θα λείπω τα πάντα και τους πάντες, ποιοί πραγματικά, αληθινά, έντιμα με νοιάζονται και μπλα μπλα αλλιώς σας το λέω θα φάτε οι μη άξιοι delete χωρίς καμία εξήγηση και επιστροφή. Και Εγώ όταν εξαντλήσω όλες τις ευκαιρίες, υπομονή, κατανόηση που δίνω σε κάποιον... Πάει πάπαλα adios. Πέρα όμως απ' όλα αυτά, υπάρχει και η "προσπάθεια" που θα κάνω/που πάντα κάνω για το κάτι καλύτερο στη ζωή μου. Τουλάχιστον, θα πάω να προσπαθήσω εκεί στα ξένα και ότι λίγο/πολύ/κάτι καταφέρω. Εξάλλου, μια ζωή προσπαθώ μοναχή μου κυρίως (δυστυχώς η αλήθεια είναι αυτή) και ακόμα και στις αμέτρητες αποτυχίες μου πάντα μα πάντα τα καταφέρνω. Τώρα τι με περιμένει, τι θα κάνω, τι θα καταφέρω στην Αυστραλία I don't know but... Κάθε καλό καλοδεχούμενο και κάθε άσχημο θα νικηθεί και θα ξεπεραστεί όπως του πρέπει. 

Διαβάσε επίσης: ✍My thoughts #12 – Γιατί Μαρία πάντα φεύγεις…;

  Φεύγω λοιπόν για Μελβούρνη, θα μείνω στο σπίτι της Θείας μου την Νίκη,  αδελφή της μάνας μου. Μια γυναίκα που μένει πολλά χρόνια στην Αυστραλία, άξια, καλός άνθρωπος, large τύπισσα που δεν το βάζει κάτω, προχωρημένη στο μυαλό και όχι κολλημένη, βοηθάει και προσφέρει απλόχερα σε όλο τον κόσμο, την μάνα μου κι εμάς μας βοηθάει από πάντα, ακόμα κι όταν έφυγε στα ξένα δεν σταμάτησε ποτέ μέχρι και σήμερα. Αν δεν την ήξερα τη Θεία μου τη Νίκη αλλά και τις κόρες της/τις ξαδέρφες μου (έχουν έρθει για μηνιαίες καλοκαιρινές διακοπές στην Ελλάδα αρκετές φορές!) και ειδικά η Θεία μου τι σόι Ανθρωπος είναι δεν υπήρχε περίπτωση να έκανα αυτό το ταξίδι ούτε θα εμένα μαζί της. Οπότε εννοείται και είναι το μεγαλύτερο +συν αυτής της απόφασης. Βεβαίως και θα μου λήψει η Ελλάδα, η Αθήνα, οι οικογένεια μου, οι Φίλοι μου, τα αγαπημένα μου πρόσωπα, οι συνήθειες μου, η ζωή μου αλλά κυρίως θα μου λείψουν συγκεκριμένα 1-2 άτομα που αγαπώ ιδιαίτερα και τους άφησα/με άφησαν να φύγω σε λανθασμένη στιγμή... Αλλά οκ δεν θα χαθούμε θέλω να πιστεύω! 

   Για να κλείσω λοιπόν τούτη την ανάρτηση εξηγώντας με απλά λόγια το ταξίδι/φυγή μου (γιατί είναι και φυγή) φεύγω χωρίς καμία απολύτως πίκρα όπως νόμιζα πως θα φύγω, φεύγω ναι μεν με το συναίσθημα "ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΦΥΓΩΩΩΩΩ!!!)" αλλά το βλέπω και αυτό ως μια ακόμη εμπειρία, ως μια ευκαιρία μακριά από το σπίτι μου,  την οικογένεια μου που είναι και δεν δεν είναι εντάξει μαζί μου, ως διαφυγή, ως κάπως να βρώ περισσότερο τον εαυτό μου, ως ξεκούραση, ως να βγάλω λίγα περισσότερα χρήματα από όσα βγάζω στα μεροκάματα που κάνω εδώ, ως διακοπές φυσικά, ως να αρπάξω και να εκμεταλλευτώ την ευκαιρία να κάνω ένα τέτοιο υπερατλαντικό ταξίδι όπως είναι η Αυστραλία, που εδώ που τα λέμε δεν το κάνει κάποιος εύκολα και συχνά. Και... ΦΕΥΓΩ ΓΙΑ ΝΑ ΓΥΡΙΣΩ! 😉 

  Την ανάρτηση αυτή, θα τη διαβάσετε όταν θα είμαι ήδη στην Αυστραλία, πρώτα όταν φτάσω με το καλό. Τα υπόλοιπα θα τα λέμε με κάθε ευκαιρία που θα έχω με φωτογραφίες, post κλπ. Εννοείται και θα συνεχίζω να γράφω εδώ στο blog μου, οπότε πέρα από τις γνωστές καθιερωμένες αναρτήσεις θα σας δείχνω και τις Συλλεκτικές μου Στιγμές από την Αυστραλία. 

   Καλό μου ταξίδι... Καλή δύναμη ρεεεεε! Καλή αντάμωση! 🤗😉

🎶🎵🎶🎵

Υ. Γ.: Το παρακάτω τραγούδι, εκτός ότι το αγαπώ, θεωρώ πως είναι αυτό  ακριβώς που μου ταιριάζει και με εκφράζει με το ταξίδι μου στην Αυστραλία. 

Stan - Τώρα λείπει 

Στιχουργός: Stan, Ιακωβίδης Πέτρος

Συνθέτης: Stan, Snapyourfingaz, Revo, Joe Minor, Ιακωβίδης Πέτρος, Κίναλης Σίμος

Σε παρακαλώ, άκουμε καλά
γύρω μου σκιές, γύρισε ξανά
Σε παρακαλώ, είναι βασικό
σπάσε την καρδιά γιατί με πονά
Παράπονο με πιάνει, άραγε που να ’σαι
όταν μένεις μόνη τότε με θυμάσαι

Τι θα κάνω εγώ με μένα
που με βλέπεις σαν εχθρό σου
κι όταν λίγο πλησιάζεις
χάνομαι, χάνομαι
Τι θα κάνω εγώ με μένα
τον εαυτό μου εγκαταλείπω
και μην μου χτυπάς την πόρτα
τώρα λείπω, τώρα λείπω

Σε παρακαλώ, είναι φανερό
όσο με πονάς τόσο μένω εδώ
Σε παρακαλώ, είναι βασικό
σπάσε την καρδιά γιατί με πονά 

☞Διαβάστε επίσης:
___________________
► Διαβάστε περισσότερα άρθρα μου από την στήλη "Σκέφτομαι και Γράφω"
► Διαβάστε περισσότερα άρθρα μου από την στήλη "✍ My thoughts"
► Ακούστε και διαβάστε κι άλλες μουσικές επιλογές από τις μουσικές στήλες ♪Let's Talk About Music & ♫Music Obsessions - Γιατί κάθε συναίσθημα μπορεί να εκφραστεί, έτσι απλά, με τους στίχους ενός τραγουδιού!

 *Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία των Ιστολογίων (blogs) ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫ Σύμφωνα με τον νόμο Ν.2121/1993 (νοείται «κάθε πρωτότυπο πνευματικό δημιούργημα λόγου, τέχνης ή επιστήμης που εκφράζεται με ορισμένη μορφή»)απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και χωρίς πρώτα την έγκρισή της αρθρογράφου. 
Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα! 
Με επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.
Πες ΟΧΙ στην λογοκλοπή!
©Copyright 2010-2017 *ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)*