True Stories: Μικρές καθημερινές ιστορίες #8 – "Ο Μισογυνισμός καλά κρατεί"

Έχουμε και λέμε λοιπόν!

   Οι τελευταίες ημέρες δεν μπορώ να πω, αχάριστη δεν είμαι, είναι με ένταση, με άγχος, με ουφ και αχ!, με ολίγον στεναχώρια, πίκρα, θυμό, με τις τάσεις πανικού και φυγής καλά να κρατούν και περιπετειώδης πάρα πολύ περιπετειώδης, έτσι για να μην ξεχνάω και ποιο είναι το γραμμένο μου.

    Ααααα, όλα κι όλα, είμαι στο πνεύμα της εποχής μας αλλά Εγώ προσωπικά προς την καλή πλευρά των πραγμάτων. Τι εννοώ «προς την καλή πλευρά των πραγμάτων»; Μα φυσικά όλα τα παραπάνω να είναι προς όφελος μου στο να μη το βάζω κάτω και στο να συνεχίζω χωρίς να με σταματάει τίποτα και κανείς ακόμα κι αν όλα στη ζωή μου, για μια ακόμη φορά, είναι ας πούμε σκοτεινά και όλα πάνε κατά διαόλου.

  Ναι, τα πράγματα εκεί έξω, παντού και σε όλα δεν πάνε καθόλου καλά. Αντιθέτως, χειροτερεύουν και μην γελιόμαστε με τάχα θα σωθούμε. Κανένας δεν μπορεί να μας σώσει. Ο μοναδικός ήρωας και αυτός που μπορεί να μας σώνει κάθε φορά στα εύκολα και στα δύσκολα, στα ίσια και στα στραβά είναι ΜΟΝΟ ο εαυτός μας και κανένας άλλος. Γιατί, όσα τραβάμε μέσα μας και κάποια βγαίνουν προς τα έξω και κάποια άλλα μένουν μέσα μας, τα νιώθουμε και τα πολεμάμε ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ! Σόρυ, αν σας το χαλάω αλλά έχω περάσει πάρα πολλά στη ζωή μου κι άλλα τόσα περνάω τώρα και έχω μεγαλώσει αρκετά και επίσης έχω αρκετό μυαλό και άλλη τόση λογική για να βλέπω ξεκάθαρα χωρίς να παραμυθιάζομαι σαν χαϊβάνι ποια είναι η αλήθεια των πραγμάτων και ΤΙ αξίζει και τι ΔΕΝ αξίζει.

  Ας σας διηγηθώ όμως με λίγα λόγια χωρίς πολυλογίες 2-3 περιστατικά που συνέβησαν τις τελευταίες ημέρες και πραγματικά με έχουν κάνει να τα έχω πάρει στο κρανίο να το πω; να έχω σιχαθεί κάποιες καταστάσεις και κάποια μερίδα ανθρώπων να το πω; αλλά ταυτόχρονα μου έδωσαν ακόμα περισσότερη δύναμη και αποφασιστικότητα για να μην σπαταλήσω τη ζωή μου και πάω άδικα να το πω; Και γενικά να στέκομαι στα καλά και να "χτυπάω αλύπητα" όσους δεν μου φέρονται εντάξει. Αλλά για το "χτυπάω αλύπητα" θα σας πω σε μια άλλη μου ανάρτηση.

  Την περασμένη Κυριακή μετά από μια έξοδό μου, στις 22:20 πήγα στην στάση να περιμένω το λεωφορείο 420 για να επιστρέψω σπίτι μου. Περιμένω, περιμένω… η ώρα περνούσε και κανένα από τα δυο λεωφορεία (420 & 049 που περνάνε από εκεί) δεν εμφανίστηκε. Ήξερα ότι στις 00:15 είναι τα τελευταία δρομολόγια τους οπότε δεν είχα άλλη επιλογή από το να περιμένω για να μπορέσω να γυρίσω σπίτι. Μετά από περίπου 2 ώρες στην στάση να περιμένω (το σκέφτομαι τώρα και λέω χαράς την υπομονή μου και το κουράγιό μου) για να εξαντλήσω την ώρα και αφού είδα ότι δεν πρόκειται να εμφανιστεί κανένα λεωφορείο, και αφού είδα ότι το κινητό μου θα έμενε από μπαταρία, αναγκάστηκα να πάρω τηλέφωνο τον αδελφό μου που θα ήταν σίγουρα σπίτι να έρθει να με μαζέψει. Και δυστυχώς όπως και έκανε! Και γιατί λέω «αναγκάστηκα» και «δυστυχώς» θα σας πω παρακάτω.

  Στο συγκεκριμένο σημείο λοιπόν, κεντρική γνωστή λεωφόρο, δεν είχε σχεδόν καθόλου κόσμο πέρα από τα αμάξια που πήγαιναν πάνω κάτω και φυσικά από εκεί που δεν το περίμενα εμφανιζόντουσαν μερικά ύποπτα τσιγάρα ή αλλιώς μερικά λιγούρια ή αλλιώς να το πω ξεκάθαρα μερικοί που ψαχνόντουσαν και νόμιζαν πως έκανα πιάτσα. (Αν και νομίζω πως εκεί γύρω πρέπει να υπάρχει μια πιάτσα) Μια ο ένας τάχα να περιμένει το λεωφορείο αλλά να προσπαθεί να μου πιάσει κουβέντα ρωτώντας προσωπικές ερωτήσεις (χμ! βρήκαν άνθρωπο που θα πιάσω κουβέντα με αγνώστους και πόσο μάλλον να απαντάω σε προσωπικές ερωτήσεις!) και όταν αδιαφορούσα έφευγε… ουπς! περιέργως με τα ποδαράκια του. Μια ο άλλος, που ήρθε και κάθισε στο μπαγκάκι τις στάσης κι έκανε τσιγάρο και ξαφνικά με ρώτησε τι δουλειά έχω εδώ πέρα (το ότι καθόμουν ακριβώς στην στάση και περίμενα να πάρω το λεωφορείο, μάλλον το περνάμε στο ντούκου, έ;) και σας έχω κι το καλύτερο. Ένας που άρχισε να λέει τύπου σεξιστικά λόγια και άρχισε να με πιάνει και μου το έπαιξε νταής και έλα αφού τέτοια είσαι κ.α. άνανδρες κινήσεις που αφού δεν καταλάβαινε με την ευγένεια «να με αφήσει ήσυχη και κάνε μου την χάρη Φίλε μου δεν έχω την όρεξη σου» κι αφού δεν καταλάβαινε με το καλό, έτσι κι Εγώ του έδειξα με τον λόγο μου πως αν δεν πάρει δρόμο μας βλέπω και τους δυο σε κανένα τμήμα αν όχι σε κανένα νοσοκομείο. Ήμουν τόσο σε υπερένταση και τόσο νευριασμένη αλλά με την λογική στο κεφάλι μου από όλα που πραγματικά για να μην τον χτυπήσω, κλότσησα δυο φορές το τζάμι της στάσης και αφού δεν το έσπασα, πάλι καλά. Είδε ότι δεν σηκώνω πολλά, πέταξε ένα «Πωπω ζόρικη είσαι εσύ…!» και Ουπς! τον ξεπάστρεψα κι αυτόν, πήρε δρόμο με τα ποδαράκια του φυσικά!

   Περίμενα τόση ώρα το κωλολεωφορείο, έκανε και κρύο, ήμουν κα κουρασμένη, είχα αρχίσει να χάνω την υπομονή μου, με έπιασαν οι τάσεις πανικού που εδώ και τόσο καιρό παλεύω να της νικήσω για μια ακόμη φορά στη ζωή μου, δεν ήξερα πως θα γυρίσω σπίτι μου και το χειρότερο απ’ όλα όπου με έκανε να αυξάνονται οι τάσεις πανικού μου και να μην ξέρω τι να κάνω ήταν ότι θα έπρεπε να ζητήσω βοήθεια. Ποια; Εγώ! Εγώ να ζητήσω βοήθεια που καλύτερα να εξαφανιστώ από το να ζητήσω βοήθεια και πόσο μάλλον από τα αδέλφια μου. Αυτή η σκέψη όσο περνούσε η ώρα και έβλεπα πως δεν θα έρθει λεωφορείο έκανε χειρότερη την ψυχολογική μου κατάσταση. Ούτε καν με ένοιαξε ούτε καν με τρόμαξε ούτε με φόβισαν όλοι οι άχρηστοι που πέρασαν από εκεί και κάνανε το παιχνίδι τους ούτε ότι νυχτιάτικα ήμουν μόνη μου. Σιγά τα λάχανα! Όταν δούλευα στα εργοστάσια και σχολούσα αργά τη νύχτα και δεν είχα μέσον επέστρεφα μόνη μου σπίτι ακόμα κι αν έπρεπε να περπατήσω χιλιόμετρα μακριά από τη δική μου περιοχή. Επικίνδυνο μεν αλλά δυστυχώς δεν είχα άλλη επιλογή. Απλώς η διαφορά του τότε με του σήμερα είναι ότι στην εποχή μας τα πάντα και δε οι άνθρωποι είναι πιο επικίνδυνοι από ποτέ. Άσε που την έχω γλιτώσει πολλές φορές, μην πολύ παίζω με την μοίρα μου, οπότε προστατεύω περισσότερο τον εαυτό μου όσο ποτέ άλλοτε.

  Θα μου πείτε τώρα «Ρε Μαρία γιατί δεν πήρες ένα ταξί;» και θα σας απαντήσω ότι δεν είχα πάνω μου λεφτά τόσα για να πληρώσω τον ταξιτζή. Γιατί που να πάρει ο διάολος και η φτώχεια μας, το πορτοφόλι σχεδόν άδειο που πρέπει να πορευτείς με ελάχιστα € που με το ζόρι βγάζεις την εβδομάδα σου. Αλλά ποιος νοιάζεται μωρέ; Τα οικονομικά ζόρια ειδικά αυτό τον καιρό είναι το μείζον πρόβλημά μου, όπως χιλιάδων εκεί έξω.

  Τέλος πάντως, ήρθε ευτυχώς ο αδελφός μου. Με το που μπαίνω όμως στο αμάξι, ουπς! να και το 049 που πάει προς Ομόνοια. Πείτε μου τώρα αυτό δεν είναι για να πεις «Άντε και γαμήσου την ατυχία μου μέσα!» Γιατί αν ερχόταν το 420 που με κατεβάζει εκεί που θέλω, ακόμα και το 049 αν ερχόταν πριν πάρω τηλέφωνο το αδελφό μου, θα το έπαιρνα θα κατέβαινα Ομόνοια και μετά από εκεί είτε θα έπαιρνα το Μετρό αν το προλάβαινα ανοιχτό ή ...δεν ξέρω κάτι θα έκανα…. αλλά δεν θα χρειαζόταν να αναγκαστώ να κάνω αυτό που δεν ήθελα με τίποτα.

  Θα μου πείτε πάλι τώρα «Και ποιο είναι το κακό που ήρθε ο αδελφός σου και σε πήρε;» και θα σας πω πως για μένα είναι κακό και μεγάλο κακό και λάθος μαζί. Γιατί είμαι άνθρωπος που καλώς ή κακώς έμαθα να τα παλεύω όλα μόνη μου, να μη ζητάω βοήθεια από κανέναν, για την ακρίβεια ποτέ δεν είδα βοήθεια από σχεδόν κανέναν και πόσο μάλλον από τα αδέλφια μου και την οικογένεια μου. Δυστυχώς, ποτέ δεν μου στάθηκε κανείς όσο κι αν έχουν υπάρξει στιγμές που το ζήτησα έστω και ψυχολογικά να μου σταθούν, οπότε προτιμώ να μην έχω ανάγκη κανέναν. Οπότε ότι ζήτησα βοήθεια (που ευτυχώς και χαίρομαι πολύ την είχα!) ήταν σαν να έφαγα πραγματική ήττα και αυτή την ήττα έχω να εξομολογηθώ με το χέρι στην καρδιά ότι την πήρα πολύ βαριά και την ξεπέρασα μόλις σήμερα που γράφω αυτή την ανάρτηση, τελικά ήταν ένα πολύ καλό και ξεκάθαρο μάθημα ζωής για μένα.

  Ήταν ένα πολύ καλό και ξεκάθαρο μάθημα ζωής για μένα για να αντιληφθώ, να καταλάβω, να κατανοήσω και να δεχτώ πως ναι μεν είμαι ένας πολύ δυνατός άνθρωπος με μια ψυχική δύναμη που σχεδόν κανείς δεν μπορεί να αναμετρηθεί μαζί μου αλλά υπάρχουν στιγμές, θα υπάρξουν (κι άλλες) στιγμές που δεν θα έχω τελείως και τόση δύναμη για να τα αντιμετωπίσω όλα μόνη μου, εντελώς μόνη μου όπως συνήθως και όπως κάνω εδώ και 30+ χρόνια. Θα χρειαστώ και βοήθεια και θα πρέπει να ρίξω την όποια περηφάνια ή ψωροπερηφάνια μου και να ζητήσω βοήθεια ή κάποιος να μου σταθεί όπως κάνω Εγώ στους άλλους όταν με χρειάζονται. Δε γίνεται Εγώ να βοηθάω, να είμαι εκεί παρούσα, να ακούω ή να στέκομαι δίπλα στους Φίλους μου, στην οικογένειά μου, σε όποιον με χρειαστεί και ξέρω πως μπορώ να προσφέρω το πιο απλό σε έναν δικό μου άνθρωπο και όταν αντίθετα Εγώ βρεθώ σε μια παρόμοια αναγκαία κατάσταση να τα περνάω μόνη μου. Δεν είναι και δίκαιο ρε πούστη μου. Και δεν είναι και κακό να ζητήσεις βοήθεια. Αν ο άλλος αδιαφορήσει και πάλι δικό μου πρόβλημα δεν θα είναι αλλά του αλλουνού που ανθρώπινα και μόνο πρέπει να σκεφτόμαστε πως όλοι κάποια στιγμή στη ζωή μου θα βρεθούμε στην ίδια θέση.

 Όπως καταλαβαίνετε, μπορεί αυτή την «ήττα βοήθειας» να την πήρα βαριά αλλά νομίζω πως όλη αυτή η περιπέτεια τελικά έγινε για καλό. Μια περιπέτεια που Εγώ δεν ζήτησα και ούτε είχα ανάγκη να ζήσω αλλά αφού έγινε και δεν έπαθα τίποτα και είμαι καλά και δόξα τω Θεό όλα καλά, ευχαριστώ λέω στην τύχη μου (ή ατυχία μου;) μέσα. Αχαχα!

  Αλλά ρε παιδιά, ένα πράγμα δεν καταλαβαίνω, τόσες ώρες και δεν πέρασε το λεωφορείο; Δηλαδή, φάγανε το δρομολόγιο; κλείσανε νωρίς το μαγαζάκι; Και νωρίτερα να ήταν το τελευταίο δρομολόγιο (αν και τα κοίταξα) τόση ώρα δεν θα έπρεπε να περάσει; Εκεί στο ΟΑΣΑ τι στο διάολο κάνετε; Οέο;

  Σε άλλο ένα περιστατικό που συμβαίνει χθες το μεσημέρι. Βρέθηκα για καφεδάκι με την Φίλη μου στο γνωστό μας στέκι που πηγαίνουμε συχνά. Σε κάποια φάση η διπλανή παρέα (2 άντρες, 3 γυναίκες) που είχε μαζευτεί για επαγγελματική σύσκεψη, οι τόνοι είχαν ανέβει, κυρίως από τον έναν Κύριο (Κύριο να τον κάνει ο Θεός και θα σας πω στη συνέχεια γιατί το λέω αυτό!) Άρχισε λοιπόν αυτός ο «Κύριος» με υψωμένη την φωνή του να κάνει ας το πούμε επίπληξη στην μια από τις δυο κοπέλες με χαρακτηρισμούς ξεκάθαρα λες και μιλούσε σε μια του δρόμου. Έλεγε «Αν είχες λίγη εξυπνάδα στο μικρό σου το κεφάλι θα έκλεινες αυτή την συμφωνία και όχι να την άφηνες να πάει χαμένη με το να την κλείσει …ο τάδε. Και γιατί δεν το έκανες έτσι και το έκανες με αυτό τον τρόπο που θεώρησες με την δήθεν γυναικεία σου εξυπνάδα ότι θα έπιανε; Και έπρεπε πρώτα ότι κάνεις να ρωτήσεις εμένα, γιατί Εγώ κάνω κουμάντο και Εγώ είμαι αυτός που πρέπει να υπακούς. Και γιατί δεν κατάφερες να κλείσεις την συμφωνία που σε βάλαμε αφού γι’ αυτό είσαι μαζί μας και πρέπει να κάνεις αυτό που θα σου πούμε; Γιατί είσαι μια μαλακισμένη. Αυτό είσαι! Δεν αξίζεις τίποτα… άχρηστη είσαι και κάθομαι Εγώ τώρα και ασχολούμαι μαζί σου………..»

   Και έλεγε και έλεγε λες και αυτός ο «Κύριος» βρισκόταν στο σπίτι του ή στο γραφείο του και όχι σε δημόσια καφετέρια όπου γύρω του υπάρχει ξένος κόσμος που δεν έχει καμία απολύτως όρεξη μεσημεριάτικαΜπούλινγκ (Bullying) που έκανε στην κοπελίτσα. Το κορίτσι είχε κατεβάσει το κεφάλι του (και οι υπόλοιποι μούγκα στην στρούγκα) και δεν έβγαλε κιχ ούτε καν δεν είπε «Σας παρακαλώ μας ακούει ο κόσμος», κάτι τέλος πάντων. Καθόταν εκεί σαν φοβισμένη κότα να την σκυλοβρίζει ένας μαλάκας που εκτός ότι δεν σεβόταν τον εαυτό του δεν σεβάστηκε κανέναν ούτε τον δημόσιο χώρο.

   Από την ένταση της φωνής του μαζί με τα λόγια του που ακούγαμε, πραγματικά δεν μπορούσαμε να συνεχίσουμε την συζήτηση μας με την Φίλη μου. Σε κάποια φάση του λέει ευγενικά «Σας παρακαλώ, χαμηλώστε λίγο την φωνή σας, δεν είσαστε μόνος σας εδώ υπάρχουμε κι εμείς, δεν έχουμε καμία όρεξη να σας ακούμε να μιλάτε έτσι με αυτό τον τρόπο στην κοπέλα».

  Ανταπαντάει αυτός, γυρίζοντας στραβά το κεφάλι του: -"Δεν με νοιάζει αν υπάρχετε εσείς. Θα μιλάω όπως θέλω! Και τι σας νοιάζει τι κάνω Εγώ. Αν δεν σας αρέσει να με ακούτε, να κλείσετε τα αυτιά σας…"

Εγώ: Για σεβαστείτε λίγο και χαμηλώστε τον τόνο της φωνής σας, άντε μπράβο!

Η Φίλη μου: Αααα, δεν πάμε καλά μου φαίνεται!

Αυτός: Άντε τη δουλειά σας τώρα και μην μιλάτε…

Η Φίλη μου: Αν το συνεχίσετε να έρθει ο υπεύθυνος του μαγαζιού αν είναι…

Αυτός: Να πάτε να φέρετε όποιον θέλετε… Άντε από κει…

Η Φίλη μου: Αν καλέσω και την Αστυνομία να δω αν θα συνεχίζετε να λέτε τα ίδια και περισσότερα.

  Έχω να σας πω πως από ‘κει που έλεγε στην παρέα του «Τώρα να δείτε τι πολλά έχω να σας πω…» πότε πήρε τα αρχίδια του με το που είπε η Φίλη μου για αστυνομία και σηκώθηκε και έφυγε ο «Κύριος» Σταμάτης, άλλο να σας το λέω κι άλλο να το φανταστείτε. Έτσι τον αποκάλεσαν όταν τον αποχαιρέτησαν τον «Κύριο».

 Στα τσακίδια και στον αγύριστο άχρηστε της κοινωνίας, μονολόγησα. Πάντως, μόλις έφυγε αυτός και έμειναν μόνα τα δυο κορίτσια, έλεγε συνέχεια η κοπέλα στην κοπέλα που έφαγε την απαράδεχτη συμπεριφορά "Βρε μην τα παίρνεις κατάκαρδα. Εγώ σου λέω ότι είσαι πολύ καλή σε αυτό που κάνεις. Μην δίνεις σημασία σε ότι ακούς. Κι Εγώ έχω περάσει τα ίδια και τώρα ξέρω πως να είμαι σκληρή σε αυτά. Είσαι πολύ καλή, μα πάρα πολύ καλή..." Εντάξει, είπαμε όλοι έχουμε ανάγκη τη δουλειά και τα λεφτά και όσοι έχουν και Φιλοδοξίες για καριέρα, αλλά τέτοια συμπεριφορά, όχι, όχι δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να τη δεχόμαστε. Δηλαδή, αν ανεχόμαστε στο εργασιασκό περιβάλλον, φανταστείτε τι γίνετε στο οικογενειακό και στο συζυγικό περιβάλλον. Εμ, γι' αυτό υπάρχει και τόσο μεγάλο ποσοστό ενδοοικογενειακής βιάς.

  Η Φίλη μου πραγματικά της έκατσε τόσο στραβά όλο αυτό που δεν κρατήθηκε και απευθύνθηκε στις κοπέλες λέγοντας: «Βρε κορίτσια συγγώμη κι όλα αλλά αυτός ο «Κύριος Σταμάτης» Κύριο να τον κάνει ο Θεός, τι τον έχετε; κανένας διευθυντής σας είναι και τον αφήνετε να σας μιλάει με αυτό τον τρόπο και να σας κάνει Μπούλινγκ και να μην μιλάτε καθόλου;»

  Η κοπέλα, αυτήν που πριν από λίγο αυτός ο άχρηστος άντρας την σκυλόβριζε, τρεις φορές μας είπε: "Σας παρακαλώ αφήστε το καλύτερα!"

  Της είπα κι Εγώ της Φίλης μου: «Μωρέ Έφη τι σου κάνει εντύπωση; Ξέρεις πόσα άχρηστοι τέτοιοι άνανδροι άντρες σαν κι αυτόν υπάρχουν εκεί έξω που έχουν αυτή την συμπεριφορά στις γυναίκες; Λίγοι πραγματικοί Άντρες αγαπάνε, σέβονται και θαυμάζουν μια γυναίκα και σίγουρα αυτός ο ανίκανος δεν είναι ένας από αυτούς. Τι ασχολείσαι και λες στην κοπέλα; Αφού αυτή είναι κότα και δεν την νοιάζει να μιλήσει, εμείς τι μπορούμε να κάνουμε; Ας μιλούσε...! Αφού σου είπε η κοπέλα «Άστο»! Αν το συνέχιζε ο «Κύριος» με μας τότε ναι να ασχοληθούμε περισσότερο."

Η Φίλη μου: Έτσι να μιλάει στην μάνα του ή στην αδελφή του. Με τι δικαίωμα...;

Εγώ: Παιδί μου, αν τολμάνε τέτοιοι άχρηστοι άντρες ας μιλήσουν στην γυναικούλα της κακιάς ώρας που έχουν δίπλα τους, στην μάνα τους, στην αδελφή τους και στην κόρη τους. Αυτά να τα κάνουν σε αυτές κι όχι σε άλλες γυναίκες που νομίζουν πως θα τον φοβηθούν κι όλα.

  Ε, μετά το ρίξαμε περίπου στην πλάκα λέγοντας Εγώ: «Αλλά μην ανησυχείς, εδώ πέρα συχνάζουμε. Την επόμενη φορά που θα ξανά μαζευτούν και κάνει τα ίδια, όχι απλά θα του πούμε «Σταμάτη, σταμάτα τώρα βούλωσε το γιατί θα στο βουλώσουμε εμείς. Κι αν δεν καταλαβαίνεις με το καλό να εδώ παρακάτω υπάρχουν τα παλικαράκια με τις μηχανές και τις στολές να εξηγηθούμε all together και εκεί να σε δούμε αν θα πάρεις τα αρχίδια σου το βάλεις άνανδρα στα πόδια πάλι.» 

  

  Αχαχαχα μεταξύ σοβαρού κι αστείου, επειδή ξέρω θα βρεθεί ξανά στο δρόμο μας ο «Κύριος» Σταμάτης, την επόμενη φορά δεν έχει τέτοια συμπεριφορά προς εμάς. Δεν είμαστε γυναικούλες και πόσο μάλλον δεν δίνουμε σε κανέναν το δικαίωμα για τέτοια συμπεριφορά από ένα καθίκη της κοινωνίας που να τον χαίρεται η μάνα του, την δύστυχη μάλλον μάνα. 

  Για να μην πω περισσότερα απλώς να καταλήξω σε κάποια πράγματα και σκέψεις που έχω κάνει τις τελευταίες ημέρες.

  Μην ξεχνάτε έχω μεγαλώσει σε ανδροκρατούμενο περιβάλλον και έχω τραβήξει πολλά, οπότε έχω και έναν και δυο και πολλούς λόγους παραπάνω να έχω και άποψη με τεκμήρια. Οπότε σας παρακαλώ πριν μου πει ο οποιοσδήποτε «Τι μας λες τώρα κοριτσάκι μου;» πρώτα να κατανοήσει ή έστω να επεξεργαστεί τα μισά από όσα γράφω. Μια λοιπόν, οι διάφορες συμπεριφορές που έχω βιώσει από το ανδρικό φύλλο που ο ένας τάχα σε νοιάζεται αλλά στα δύσκολα ή όταν δεν τον βολεύει σε γράφει κανονικότατα, μια ο κάθε άχρηστος μισογύνης της κοινωνίας που νομίζει πως θα έχει σούζα την κάθε γυναίκα, μία τον κάθε ανώμαλο που νομίζει πως γαμάει και δέρνει αλλά τελικά τσάμπα μάγκας, μια ότι δυστυχώς η μεγαλύτερη μερίδα αντρών εκεί έξω είναι ανάξιοι και πραγματικά πεταμένα αισθήματα και φυσικά μια και οι γυναικούλες της κακιάς ώρας που έχουν καταστρέψει τις υπόλοιπες άξιες γυναίκες εκεί έξω…. Ε, πραγματικά για όλα αυτά, για όλους αυτούς κάθε φορά σιχαίνομαι το αντρικό φύλλο όλο και περισσότερο. Αηδιάζω πραγματικά και λέω "Παναγία μου, καλύτερα μόνη μου παρά με έναν άχρηστο να με καταστρέψει περισσότερο τη ζωή. Μια χαρά την καταστρέφω μόνη μου με τη διαφορά ότι Εγώ μπορώ να τη φτιάξω βρίσκοντας κάποιον ικανό κι όχι ανίκανο."  

   Γιατί, μπορεί πια να μην πιστεύω και πολύ σε αυτούς και σε αυτές εκεί έξω και όλοι καταλήγουν να είναι όλοι τα ίδια σκατά, πέρα από ότι είμαι απόλυτη σε κάποια πράγματα, κατά βάθος πιστεύω πως υπάρχουν και εξαιρέσεις. Αλλά και πάλι αυτές οι εξαιρέσεις δεν είναι μάλλον για ανθρώπους σαν κι εμένα. «Ο καλός, καλό δεν έχει» λέει ο σοφός λαός και από διάφορα καταγεγραμμένα γεγονότα ισχύει, δυστυχώς.

   Όλα αυτά δεν έχουν να κάνουν με τάση φιμινισμού αλλά πολύ απλά βιώνω καταστάσεις και καταγράφω συμπεριφορές. Και ευτυχώς που έχουμε καεί και ξέρουμε να ξεχωρίζουμε και άλλο τόσο να προσέχουμε ...για να έχουμε!

☞Διαβάστε επίσης:
____________________
► Διαβάστε περισσότερα άρθρα από την στήλη "True Stories: Μικρές καθημερινές ιστορίες"...
► Περισσότερα άρθρα από την στήλη "True Stories"...
►True Stories: Μικρές καθημερινές ιστορίες #1 - Η ευγένεια ενός παιδιού!
►True Stories: Μικρές καθημερινές ιστορίες #2 - Εγώ… η ξυπόλητη Πριγκίπισσα!
►True Stories: Μικρές καθημερινές ιστορίες #3 – Άγχος για ασήμαντο λόγο
► True Stories: Μικρές καθημερινές ιστορίες #4 – Ποτέ μην ξεχνάς να Χαμο-γελάς☺
► True Stories: Μικρές καθημερινές ιστορίες #5 – Βρε κορίτσι γιατί δεν τρως;
► True Stories: Μικρές καθημερινές ιστορίες #6 – Ποιος ορίζει τι "πρέπει" και τι "δεν πρέπει";
► True Stories: Μικρές καθημερινές ιστορίες #7 – "Δε βιάζομαι για να μη γεράσω γρήγορα!"

 

*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία των Ιστολογίων (blogs) ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫ & syggrafw-by-maria.blogspot.gr
Σύμφωνα με τον νόμο Ν.2121/1993 (νοείται «κάθε πρωτότυπο πνευματικό δημιούργημα λόγου, τέχνης ή επιστήμης που εκφράζεται με ορισμένη μορφή») απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και χωρίς πρώτα την έγκρισή της αρθρογράφου.
Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!
Με επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.
Πες ΟΧΙ στην λογοκλοπή!
©Copyright 2010-2018 *ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)*