📚ΒιβλιοΚριτική: Κική Κωνσταντίνου - Η Αγάπη Δηλώνει Παρών (2017)

   Είμαι στην ευχάριστη θέση να μοιραστώ κι Εγώ με την σειρά μου τις εντυπώσεις μου για το νέο βιβλίο της αγαπημένης blogger αλλά και Φίλη πια Κική Κωνσταντίνου (γιατί την Κική την θεωρώ Φίλη καλή εκτός ότι είναι ένας υπέροχος άνθρωπος!) Είναι το τρίτο κατά σειρά βιβλίο που κυκλοφορεί και που διαβάζω, οπότε θέλω και να σας εξομολογηθώ λέγοντας σας πως νιώθω πολύ περήφανη που η Κική τα έχει καταφέρει τόσο άψογα και κυρίως όλο και περισσότερο πραγματοποιεί τα όνειρά της.

  Για τα δυο πρώτα βιβλία που έχει εκδόσει η Κική, τις δυο Ποιητικές Συλλογές σε ελεύθερο στίχο, "Τα Λάφυρα της Ψυχής μου" το 2015 & "Οι Φεγγίτες της Ζωής μου" το 2016, σας είχα μιλήσει σε αυτήν την ανάρτηση. Τα λάτρεψα και τα δυο! Το τρίτο της όμως βιβλίο είναι τελείως διαφορετικό, διότι κινείται σε διαφορετικό στυλ. Δεν είναι σε στυλ Ποίησης αλλά είναι μια συλλογή με τρεις αγαπησιάρικες νουβέλες που είτε είσαι σε θετική ή αρνητική φάση στο θέμα "Αγάπη" (βλέπετε στην εποχή μας ακόμα και η αξία της αγάπης και ότι είναι γύρω από αυτήν, περνάει μεγάλη κρίση) δεν υπάρχει περίπτωση... -και σας το υπογράφω αυτό που λέω- δεν υπάρχει περίπτωση να μην σας παρασύρουν και οι τρεις ιστορίες δημιουργώντας σας συναισθήματα που έχετε μέσα σας φανερά αλλά κυρίως κρυμμένα, ο κάθενας για τους δικούς του βιωματικούς λόγους.
  

Πληροφορίες:
Είδος: Συλλογή Νουβελών
Τίτλος: “Η Αγάπη Δηλώνει Παρών”
Συγγραφέας: Κική Κωνσταντίνου

(Σε αυτό το βιβλίο η Κική υπογράφει ως Κυριακή)
Εκδόσεις: Εκδόσεις Λεξίτυπον
Έτος: Αθήνα 2017
Σελ.: 150

Περίληψη βιβλίου:

  «Παρών» και όχι «Παρούσα».
   Θέλοντας να προσωποποιήσουμε το φαινόμενο της αγάπης, θέλοντας να του αποδώσουμε την ανδρεία δύναμη, θέλοντας να τιμήσουμε την ιδιότητα ενός συναισθήματος με γερά θεμέλια, ετοιμοπόλεμο, για να μη χαθεί στο πέρασμα των χρόνων, αντίθετα μάλιστα, με θέληση να διαπρέψει και να θυμίσει στους ανθρώπους τη δύναμη και την αναγκαιότητά του.

   «Η Αγάπη της Σιωπής», η πρώτη μας ιστορία. Διαδραματίζεται στο όμορφο νησί της Κέρκυρας. Παρακολουθούμε τη φωτογραφική πορεία ενός νέου, ταλαντούχου και ανερχόμενου φωτογράφου. Όλα ανατρέπονται όταν κατά τη διάρκεια των λήψεών του, μέσα από το φακό του, εστιάζει σε μία εξωτική κοπέλα, ευθύς γίνεται το μοντέλο του και όλα αρχίζουν χωρίς καμία λέξη.

  «Η Φυσαρμόνικα των Αισθήσεων», η δεύτερή μας ιστορία. Ταξιδεύουμε σε μία άλλη εποχή, στην εποχή εκείνη που τα αγόρια φορούσαν στραβό κασκέτο, τιράντες, κοντά παντελόνια και ήταν τόσο ρομαντικά που μέσω μιας φυσαρμόνικας μπορούσαν να διαδώσουν την αγάπη τους στον κόσμο όλο. Στην εποχή εκείνη που οι γόνοι πλούσιων οικογενειών έπρεπε πάση θυσία να ενώσουν τα πλούτη τους με αντίστοιχους γόνους. Μπορεί ο ήχος μιας φυσαρμόνικας να κάνει τους ανθρώπους να δουν και να ακούσουν καλύτερα ή οι άνθρωποι μπορούν να την κάνουν να σωπάσει για πάντα;

  «Στη Στάση των Τρένων», η τρίτη μας ιστορία. Ποιος είπε πως η αγάπη για να αγγίξει τους ανθρώπους θα πρέπει να είναι πλασμένη ως μια ειδυλλιακά, εξωπραγματική ιστορία; Ποιος είπε πως δίπλα μας, καθημερινά, δεν μπορεί η ζωή του καθενός, η πολύτιμη στιγμή του, η ρουτίνα του να γίνει προπομπός για κάτι αυθεντικά πολύτιμο; Γιατί στη ζωή μας συμπορευόμεθα με αμέτρητους ανθρώπους, που σπάνια βρίσκουμε τον χρόνο να τους ρίξουμε μία καθαρά ανθρώπινη ματιά. Γιατί το κάθε μας λεπτό οφείλει να είναι πολύτιμο. Γιατί η αγάπη δε ζει μακριά μας, ανάμεσά μας βρίσκεται, και πολλές φορές, ανάξιοι όσοι δεν μπορούμε να δούμε πως κατοικεί στην παλάμη μας, στην τόσο απλή, ανθρώπινη, ταπεινή, επαφή μας.

   «Η Οδός της Αγάπης», ένας προπομπός για τις τρεις νουβέλες που θα ακολουθήσουν. Το καλωσόρισμα, το ταμπελάκι αν θέλετε της επιγραφής:

«Εκλεκτός και ο επόμενος που θα καταφέρει να τη διαβεί… και θα ξεδιψάσει!»

Ο αέρας το κούνησε ελαφρώς κι αυτό υπάκουσε. Απλά, Λιτά, Άξια!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 Αφού 1η Δεκέμβρη επέστρεψα και πάλι Ελλάδα, λίγες μέρες μετά έκλεισα ραντεβού για καφεδάκι αλλά και για να πάρω από τα χέρια της Κικής το νέο της βιβλίο. Οπότε πετάχτηκα μια βόλτα στην αγαπημένη μου Χαλκίδα. Για μια ακόμη φορά απόλαυσα και κατά ευχαριστήθηκα την παρέα της Κικής. Κάθε φορά που συναντιόμαστε είναι όλο και πιο εποικοδομητική η σύζητηση και όλη η φιλική σχέση που έχουμε. Είπαμε ένα σωρό πράγματα και Εκείνη για τα δικά της, Εγώ για τα δικά μου, φυσικά της είπα και τις εντυπώσεις μου από τη ζωή μου στην Αυστραλία, μου είπε ένα σωρό βοηθητικά πράγματα γύρω από την συγγραφή, γελάσαμε... Και φυσικά παρέλαβα και το νέο της βιβλίο.

  Η Κική με πρόλαβε και έχει αναρτήσει σχετική ανάρτηση με την τελευταία μας συνάντηση και μπορείτε να τη διαβάσετε κάνοντας κλικ στον πολύ όμορφο τίτλο της ανάρτησης "Η Αγάπη Δηλώνει Παρών πλάι σε Συλλεκτικούς Ανθρώπους".

  Αυτό που έχω πρώτα απ' όλα να πω είναι πως μόλις πήρα στα χέρια μου το βιβλίο στάθηκα στο εξώφυλλο, πριν αρχίσω να το ξεφυλλίσω στα γρήγορα ως μια πρώτη εντύπωση. Εντυπωσιάστηκα διότι πολύ απλά, όταν η Κική είχε ανεβάσει το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο του βιβλίου για να το γνωρίσουμε πριν κυκλοφορήσει, εμένα προσωπικά κάπως με χαλούσε το ροζ χρώμα. Ε, τελικά οι φωτογραφίες το αδικούσαν. Δεύτερη εντύπωση; Η γραμματοσειρά, που είναι πραγματικά το μέγεθος της τόσο όσο πρέπει για να είναι ευανάγνωστη και να μην κουράζει καθόλου τα μάτια μου. Η ποιότητα του χαρτιού άριστη. Η πληροφορίες και το βιογραφικό της Κικής ακόμα πιο εμπλουτισμένο από τα προηγούμενα της βιβλία. Και ξεκάθαρα σε αυτό το βιβλίο έχει γίνει μια εξαιρετική και προσεγμένη δουλειά και σαφέστατα είναι βήματα μπροστά. Και αυτό ως αναγνώστρια το εκτιμώ γιατί πάντα από μια κανούργια δημιουργία ενός Καλλιτέχνη περιμένουμε να έχει κάνει τουλάχιστον ένα βήμα μπροστά από το τι θα διαβάσω μέχρι και την επιμέλεια και το τελικό αποτέλεσμα που θα λάβω.

   Να μην ξεχάσω βεβαίως βεβαίως να ευχαριστήσω την Κική για την πολύ όμορφη και συγκινητική αφιέρωση που μου έγραψε στην πρώτη σελίδα του βιβλίου της και την πολύ εύστοχη επιλογή του αυτοκόλλητου με θέμα το Παρίσι φυσικά, που το έχω δηλώσει είναι το ταξίδι ζωής που θέλω να κάνω.😍

  Το βιβλίο άρχισα να το διαβάζω λίγες ημέρες αργότερα, όταν ήμουν έξω για να γράψω πίνοντας καφεδάκι. Άφησα για λίγο στην άκρη το γράψιμο και άρχισα να διαβάζω το "Αντι Προλόγου, η Οδός της Αγάπης" (σελ. 11-15), δηλαδή ο προπομπός για τις τρεις νουβέλες που ακολουθούν. Δεν θα πω ψέματα αλλά χρειάστηκε να το διαβάσω  δυο φορές για να καταλάβω τι συμβαίνει, τι θέλει να μας πει αλλά κυρίως να μας δείξει η Συγγραφέας. Από την μία μπερδεύτηκα γιατί δεν είχα καταλάβει τον τόπο, τον χρόνο, την φιγούρα του ανθρώπου και από την άλλην ανατρίχιασα γιατί είχα την αίσθηση ότι διαβάζω ένα βιβλίο μυστηρίου ή ότι ακόμα βλέπω ένα θρίλερ αλλά στο τέλος κατάλαβα τον προορισμό για την "Οδό της αγάπης". 

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

  Στην πρώτη ιστορία με τον τίτλο "Η αγάπη της σιωπής" (σελ. 17 - 47) συναντάμε τον Φωτογράφο Χριστόφορο και την τουρίστρια Μόνικα στην τοποθεσία Κέρκυρα. Δυο ανθρώπους που η μοίρα θα τους φέρει κοντά επειδή τα βλέμματα και τα πολλά αυθόρμητα φωτογραφικά κλικ ξύπνησαν αισθήματα που ίσως φοβόντουσαν και οι ίδιοι να πιστέψουν πως μπορούν να έχουν, αφού ίσως να μην το αξίζουν. Κι όμως τελικά αυτά τα σιωπηλά αισθήματα να λένε πολλά περισσότερα γιατί αυτά τα συναισθήματα πολλές φορές δεν χρειάζονται λόγια για να ειπωθούν αλλά μόνο ένα άγγιγμα, μια αγκαλιά, ένα χαμόγελο να βρεις έναν οποιόδηποτε τρόπο για να δείξεις τι αισθάνεσαι κι έτσι αληθινά, χωρίς δεύτερες σκέψεις και τι πρέπει και τι δεν πρέπει η αγάπη θα σε βρει και θα σε ενώσει με τα δεσμά της.

 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

   Στην δεύτερη ιστορία με τον τίτλο "Η Φυσαρμόνικα των αισθήσεων" (σελ. 49 - 119) συναντάμε την νεαρή 16χρονη Οφηλία, κόρη του Σταμάτιου Αναστάση, επιχειρηματίας και άρχοντας της τοπικής  κοινωνίας και τον φτωχό Πέτρο Βλαχάκη, γιός ενός Βοσκού. Οι γονείς της Οφηλίας χωρίς να έχει λόγο η ίδια της κάνουν προξενιό με τον πλούσιο όμορφο Νικόλαο Δέντη, μοναχογιό των Δέντηδων, έτσι με αυτή την ένωση των δυο οικογενειών θα μεσουρανούσαν για πάντα στην κοινωνία. Το εφιαλτικό και καλά κρυμένο όμως παρελθόν της μητέρας της Οφηλίας με την οικογένεια του Πέτρου και η απόφαση να την πάρουν μακριά για να μην βιώσει τα ίδια που βιώσε η ήδια, ο φόβος ότι η αγάπη αυτή των νεαρών παιδιών δεν είναι τίποτα άλλο από μια απλή νανική τρέλα που θα περάσει και που στο τέλος θα μείνει μόνο μια δυστυχία, αρκούν για να σβήσουν μια τρυφερή αγάπη δυο ανθρώπων που και μόνο με την μελωδία μιας Φυρσαμόνικας κάθε φορά τους έφερνε πιο κοντά και γινόντουσαν ένα νικώντας κάθε εμπόδιο; Όχι βέβαια! Γιατί όπου υπάρχει αμοιβαία και ανιδιοτελής αγάπη, πάντα αυτή η αγάπη θα σε βρίσκει ακόμα κι αν έχεις φύγει μακριά.

 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

  Στην τρίτη ιστορία με τον τίτλο "Στη στάση των τρένων" (σελ. 121 - 143) συναντάμε την 26χρονη Στεφανία, μια κοπέλα που στη ζωή της δεν της έλειψε τίποτα, όλα τα είχε. Στα 26 της χρόνια λοιπόν αποφάσισε να κάνει μεταπτυχιακό επάνω στην Ψυχολογία των ανθρώπων ενώ τα πρωινά δούλευε. Ήξερε πολύ καλά τις αποφάσεις της να τις στηρίζει και να τις φέρνει εις πέρας, όσο χρόνο κι αν χρειαζόταν. Αυτός ο χρόνος λοιπόν που περνούσε όσες ώρες εκείνη βρισκόταν στο Μετρό και καθόταν ακόμη εκεί με τα χαρτιά της παρέα να γράφει, να σβήνει, να μουτζουρώνει, να παρατηρεί αλλά να μην μπαίνει σε κανένα βαγόνι για να πάει στον προορισμό της, έκανε έναν άγνωστο νεαρό άντρα μα γοητευτικό με μαύρο κοστούμι να την πλησιάσει και να πιάσει κουβέντα μαζί της απορώντας για αρχή "Τι μπορεί να κάνει μια τόσο όμορφη γυναίκα, τόσες ώρες μόνη της, εδώ στο σταθμό;" Αλήθεια! Γιατί άραγε; Μπορείτε να φανταστείτε γιατί; Κουβέντα στην κουβέντα, απαντήσεις σε ερωτήματα ζωής και τσουπ έτσι σχεδόν παράξενα και ασυνήθιστα η Στεφανία και ο Νίκος τράβηξαν κοινή γραμμή, ίδια κατεύθυνση πριν προλάβουν να δώσουν το πρώτο τους φιλί.

  Και έτσι όπως τελείωσε η δεύτερη ιστορία, με την Στεφανία και τον Νίκο να συστήνονται στο τέλος αφού πριν είχαν ανταλάξει τόσες σκέψεις εμένα προσωπικά μου άφησε μια συγκίνηση κι ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Νομίζω πως είναι και το πιο αγαπημένο μου κλείσιμο από τις τρεις ιστορίες.

 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ 

  Το βιβλίο το διάβασα δυο φορές στο καπάκι που λένε, όχι γιατί δεν έπιασα το νόημα των ιστοριών αλλά γιατί ένιωσα την ανάγκη να το καταλάβω καλύτερα, να επεξεργαστώ τα μηνύματα και εν τέλει να παραδεχτώ πως μπορεί οι ιστορίες να μοιάζουν ουτοπικές και να μην είναι ακριβώς το 100% στις ιστορίες αγάπης που συμβαίνουν εκεί και γράφονται από την ίδια τη ζωή, όμως ομολογώ πως με άγγιξαν, με συγκίνησαν, η δεύτερη μάλιστα ιστορία με εξόργισε σε κάποια σημεία, γιατί μπορεί μάνα να μην είμαι αλλά συγγνώμη οι γονείς δεν έχουν πάντα δίκαιο και πόσο μάλλον δεν γίνεται να παίρνουν τη ζωή και τις αποφάσεις των παιδιών τους στα χέρια τους και να την πηγαίνουν όπου εκείνοι ονειρεύονται ή τους συμφέρει είτε για το καλό του παιδιού τους ούτε για το όποιο καλό κρίνουν σύμφωνα με τη δική τους λογική. Και στο φινάλε, αν δεν πάθεις, αν δεν πάθει το παιδί σου πως θα μάθει; πώς θα αισθανθεί; πως θα αποκτήσει προσωπικότητα; πως θα ζήσει τη ζωή που του δόθηκε με ότι του γεμίζει την ψυχή; 

   Από την άλλην, αν με ρωτήσετε από τις τρεις ιστορίες ποια είναι η αγαπημένη μου, θα σας πω πως μπήκα στην θέση του Φωτογράφου Χριστόφορου που θέλει να απαθανατίσει μια όμορφη εικόνα και να την κάνει δικιά του, να την βάλει στην καρδιά του, να δημιουργήσει μια ιστορία... Κατανόησα σε μεγάλο βαθμό αυτή την παράξενη τρέλα στο σταθμό που έκανε η Στεφανία, γιατί κάτι παρόμοιο έχω κάνει κι Εγώ. Βέβαια, όχι ακριβώς σε ένα Σταθμό μετρό, μάλλον κάτι ακόμα πιο παράξενο. Και ούτε ότι γνώρισα τον άντρα της ζωής μου. Όμως λάτρεψα την όλη ιστορία και η ειδικά το τέλος της. Όλες σίγουρα μου αφήσαν κάτι το όμορφο. Χαίρομαι που η καθεμία με πήγαινε κάπου αλλού από αυτό που φανταζόμουν ότι συμβαίνει. Έκανε αρκετές ανατροπές στην κάθε ιστορία με αποτέλεσμα στο τέλος να μείνω ικανοποιημένη με την κατάληξη.

   Μπορεί "Η ΑΓΑΠΗ ΝΑ ΔΗΛΩΝΕΙ ΠΑΡώΝ" και να με άγγιξε αρκετά, αφού και οι τρεις ιστορίες είναι πλασμένες με αγάπη, με τρυφερότητα, με αγνά αισθήματα, με ειλικρίνεια, με μαγεία θα έλεγα αλλά προσωπικά πιστεύω πως η συνέχεια της "Η Αγάπη Δηλώνει ΑπΏΝ", όχι μόνο θα με αγγίξει πάρα πολύ αλλά θα μου ταιριάξει ακόμα καλύτερα.   

****

   Και θα έρθει η στιγμή που «Η αγάπη θα δηλώσει Απών»:
«Κι Ήμουν κι εγώ…. Κι ήσουν κι εσύ…. Ω… Σαν τα χελιδόνια»
Ο προπομπός για τη δεύτερη συλλογή που έπειτα, θα ακολουθήσει.

 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

  Και πριν κλείσω την ανάρτηση για το βιβλίο της Κικής, να σας πω και δυο κουβέντες για την τελευταία παρουσίαση του βιβλίου που έκανε η Κική στην Αθήνα και είχα την χαρά και ευτυχώς αυτή την φορά τα κατάφερα (στην πρώτη της παρουσίαση που έγινε στην Αθήνα δεν παρευρέθηκα διότι ήμουν ακόμα στην Αυστραλία) να την στηρίξω κι Εγώ λίγο με την παρουσία μου.

    

    Η Παρουσίαση έγινε την Κυριακή 21 Ιανουαρίου 2018 στις 7 και κάτι το απόγευμα, στο Καφέ "Το  παλαιό Βυρσοδεψείο" στον Άγιο Ιωάννη Ρέντη. Το είχα ακουστά το μέρος αλλά δεν έτυχε ποτέ να βρεθώ εκεί, οπότε ήταν και μια πολύ καλή ευκαιρία. Ο χώρος πολύ όμορφος, ατμοσφαιρικός, ρομαντικός και θύμιζε κάτι από τις παλιές εποχές και λίγο ελληνικό Κινηματογράφο θα έλεγα. Πολύ καλή επιλογή χώρου για την παρουσίαση.

  Η εκδήλωση ήταν πάρα πολύ όμορφη. Όλοι οι ομιλητές εξαιρετικοί, ειδικά κάποιοι με την άποψη τους, την προσωπική τους γνώμη αλλά και ενθάρυνση τους με αυθόρμητα λόγια καρδιάς να πιστεύουμε και να ακολουθούμε την αγάπη, με έκαναν να κουνήσω το κεφάλι μου θετικά και να πω από μέσα μου "Μπράβο τους για τον τρόπο σκέψη τους". Να μην ξεχάσω να αναφέρω ότι το βίντεο τρέιλερ για το νέο βιβλίο υπό την επιμέλεια του Νίκου Μουσαβερέ, αν δεν κάνω λάθος, έκανε την εκδήλωση πραγματικά ακόμα πιο εξαιρετική και ξεχωριστή. Από εκεί που καθόμουν, το παρακολουθούσα με μεγάλη προσύλωση θα έλεγα.

 Εδώ Εγώ με την Κική και την Φίλη μου την Έλενα που πήγαμε παρέα στην Παρουσίαση του Βιβλίου. 

Κική μου, σ' ευχαριστούμε για όλα!

 Για την Κική τι να πω; Όπως την ξέρω! Χαμογελαστή, θερμή, χαρούμενη, απλός άνθρωπος και σε κάνει να αισθάνεσαι πως δεν την τιμάς μόνο εσύ με την παρουσία σου αλλά ότι σε τιμάει κι εκείνη και είναι μεγάλη της χαρά που βρίσκεσαι εκεί. Και αυτό εμένα με κάνει να χαίρομαι και να τη θαυμάζω ακόμα περισσότερο και για όσα έχει καταφέρει και που θα καταφέρει κι άλλα πολλά.

  

  Φτιάξτε καφέ λοιπόν και αφεθείτε στο ταξίδι της Αγάπης που Δηλώνει Παρών που θα σας γεμίσει μόνο όμορφα συναισθήματα και θα σας αφήσει ένα χαμόγελο στα χείλη. Μέχρι το επόμενο ταξίδι....

 

ΠΡΟΣΟΧΗ! Προς αποφυγή παρεξηγήσεων!
*Δεν είμαι Κριτικός Κινηματογράφου, ούτε Μουσικής, ούτε Βιβλίων… ούτε τίποτα απ’ όλα αυτά. Είμαι η Μαρία και απλά εκφέρω καθαρά την προσωπική μου άποψη στο κάθε θέμα που παρουσιάζω και ΠΑΝΤΑ σύμφωνα με τα δικά μου γούστα. Μπορεί σε μένα κάτι να μου αρέσει αλλά σε κάποιον άλλον όχι! Αυτό όμως δεν πάει να πει ότι θα πρέπει εγώ ή ο άλλος να συμφωνεί ΠΑΝΤΑ με αυτά που γράφει ο καθένας.
**Δεν γράφω κριτικές, απλά για να γράφω Κριτικές (δεν είναι αυτή η δουλειά μου) αλλά γράφω Κριτικές επειδή βλέπω ταινίες/διαβάζω βιβλία/ακούω μουσική...!!!
***Το post σε καμιά περίπτωση ΔΕΝ είναι διαφημιστικό!

☞Διαβάστε σχετικές αναρτήσεις:
______________________________
► Η Βιβλιοθήκη τουΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ
► Η Βιβλιοθήκη του ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫...(Λίστα)
► ΒιβιλιοΚριτικές:Παρουσιάσεις/Κριτικές Βιβλίων
► #Διεθνής_Εβδομάδα_βιβλίου 2013! Η δική μου επιλογή Βιβλίου!
► 23Απριλίου 2015: Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου (Τα βιβλία & Εγώ)
► My blog book! Πως να μετατρέψετε το blog σας σε …βιβλίο!
► Hi-5 Φώτο! 2η εβδομάδα: 5 βιβλία που αγαπώ κι υπάρχουν στη βιβλιοθήκη μου!
► ✍Bookofmylife: Ένα αναμνηστικό ενθύμιο βιβλίο Ημερολόγιο... (+ τα τελευταία βιβλία που απέκτησα)
► ✎TAG: Book
► My Favorite Quotes...
► Η ποίηση/στίχοι μου
► Η στιγμή σου σ’ ένα ποίημα...

*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία των Ιστολογίων (blogs) ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫ & syggrafw-by-maria.blogspot.gr
Σύμφωνα με τον νόμο Ν.2121/1993 (εννοείται «κάθε πρωτότυπο πνευματικό δημιούργημα λόγου, τέχνης ή επιστήμης που εκφράζεται με ορισμένη μορφή») απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και χωρίς πρώτα την έγκρισή της αρθρογράφου.
Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!
Με επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.
Πες ΟΧΙ στην λογοκλοπή!
©Copyright 2010-2018 *ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)*