📚ΒιβλιοΚριτική: Ελιάνα Χουρμουζιάδου - Απώλεια Σοφίας (2014)

📸 ©by mariaparask29

  Σε αυτό το ποστ θα σας μιλήσω για το 3ο βιβλίο που έχω διαβάσει αυτό το Καλοκαίρι. Παρακάτω θα βρείτε τα δυο προηγούμενα που σας είχα παρουσιάσει.

⬇️

📚ΒιβλιοΚριτική: Αλέξης Σταμάτης - Ζωή (2005)
📚ΒιβλιοΚριτική: Κάτια Δημοπούλου - Βουτιά (2017)

 Κλικ στην Φωτο για να διαβάσετε το οπισθόφυλλο

Πληροφορίες:
Είδος: Μυθιστόρημα
Σειρά: Σύγχρονη Ελληνική Λογοτεχνία
Τίτλος: “Απώλεια Σοφίας”
Συγγραφέας: Ελιάνα Χουρμουζιάδου
Εκδόσεις: Μίνωας
1η έκδοση: Μάιος 2004
2η έκδοση: Ιανουάριος 2014

Σελ.: 144

Άλλα βιβλία της Συγγραφέα:
Ελιάνα Χουρμουζιάδου (Goodreads Author)

_______________

Η υπόθεση:

Μέχρι να φτάσουμε στο αυτοκίνητο ήμασταν και οι δύο σαν να είχαμε βγει από τη θάλασσα.
Η Σοφία άναψε τη μηχανή, ενώ εγώ έστυβα τα βρεγμένα μαλλιά μου και η καταρρακτώδης βροχή έπεφτε πάνω στα τζάμια.
Ξεκίνησε βιαστικά, είπε ότι αυτό που ήθελε ήταν να φτάσει το γρηγορότερο στο σπίτι, να πιει ένα ζεστό καφέ και να αλλάξει.
Έκοψε το τιμόνι με νευρικές κινήσεις για να ξεπαρκάρει, άλλαξε γρήγορα ταχύτητα από πρώτη σε δευτέρα κι αμέσως σε τρίτη.
Πάτησε γκάζι και όρμησε στην άσφαλτο, ή τουλάχιστον εκεί που νόμιζε ότι υπήρχε άσφαλτος, γιατί μπροστά μας δεν φαινόταν τίποτα.

Η Δάφνη και η Σοφία, δύο αχώριστες φίλες, έπειτα από τέσσερα χρόνια σιωπής, συναντιούνται τυχαία στην Αθήνα.
Πώς έφτασαν ως εδώ;
Τι συνέβη πριν από τέσσερα χρόνια σε ένα ερημικό νησί;
Έχουν πληρώσει το τίμημα;

Η Δάφνη «επιστρέφει» στο παρελθόν και αφηγείται την ιστορία της Σοφίας, η οποία βαδίζει σχεδόν αυτάρεσκα τον δρόμο της αυτοκαταστροφής.
Οι σχέσεις όμως, ακόμα και οι πιο αθώες, είναι πάντοτε ιδιο­τελείς.
Η Σοφία, παρόλο που δεν το ομολογεί, έχει συνείδηση αυτού του δούναι και λαβείν, ενώ η Δάφνη βολεύεται εξυμνώντας την ανιδιοτέλεια μιας φιλίας που στο τέλος μοιάζει να καταρρέει…

Η άποψη μου:

  Η αλήθεια είναι πως όταν πρωτοείδα το συγκεκριμένο βιβλίο, μου έκανε εντύπωση το εξώφυλλο. Αυτό το ασπρόμαυρο με μια δόση κόκκινου χρώμα μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Εννοείται αμέσως μετά διάβασα το οπισθόφυλλο, μου έκανε κλικ ότι μιλάει για δυο Φίλες που η ζωή της ένωσε αλλά και της χώρισε μια καταστροφή, ένα τίμημα, μια συνείδηση.

   Οι χαρακτήρες είναι οι εξής: Η 30χρονη Σοφία, μια δραστήρια, αισιόδοξη γυναίκα, διαιτολόγος στο επάγγελμα, που το μεγαλύτερο επίτευγμα της είναι η βοήθεια που προσφέρει στους ανθρώπους να βρουν τον δρόμο τους προς την ευτυχία. Μεγάλο αγκάθι στη ζωή της, το φαγητό που από την εφηβεία της ήταν ο εχθρός της, που πάλευε να μην γίνει η καταστροφή της. Κάθε καταστροφή της γεννιόταν από το καλό που πίστευε πως θα έκανε για τους γύρω της. Η δύναμη της να καταστρέφει ό,τι χτίζει ήταν η αλήθεια που έκανε την Σοφία να ζει με μια ψεύτικη αισιοδοξία.

  Η Αριάδνη, συνάδελφος και συνέταιρος με την Σοφία. Δυο γυναίκες ναι μεν συνεργάτες αλλά όχι Φίλες. Δυο γυναίκες εντελώς διαφορετικές με ένα όμως κοινό.

   Ο Άρης, σύζυγος της Αριάδνης αλλά και κρυφή σχέση της Σοφίας. Ένας άντρας δυστυχισμένος δίπλα στην γυναίκα του που έψαχνε διέξοδο σε μια ξένη αγκαλιά.

   Ο Φρεντ, ένας Γάλλος χρόνια κάτοικος στο ξερονήσι, μοναχικός σαν ξένος χωρίς ταυτότητα. Στο πρόσωπο και στην παρουσία της Σοφίας βρήκε ίσως το στήριγμα και την συντροφιά που θα ταίριαζε στην ιδιοσυγκρασία του. 

   Και έχουμε και την Δάφνη, πολύ καλή Φίλη της Σοφίας που θα σταθεί σαν αδελφή, σαν τον μοναδικό αληθινό στήριγμα στο πλευρό της Σοφίας. Θα περάσουν μαζί καταστροφές, λάθη, ατυχίες και θα σηκώσουν μαζί αλλά και η καθεμιά μόνη της έναν μυστικό σταυρό από ένα παρελθόν περασμένο αλλά ασυγχώρητα ξεχασμένο.

   Ένιωσα αδιαφορία για την Αριάδνη. Εξάλλου, πέρα από το δίκαιη ή άδικη πληρωμή της προς την Σοφία, αυτή τα κατάφερε να συνεχίσει τη ζωή της χωρίς να έχει χάσει τα πάντα, παρά μόνο έναν άντρα που ίσως δεν της άξιζε.

  Ένιωσα απέχθεια για τον Άρη. Εξάλλου, κάθε παντρεμένος που κοροϊδεύει πρώτα απ' όλα τον εαυτό του κι ύστερα δυο γυναίκες που τον αγάπησαν ενώ ήταν θύματα του, πόσο συμπάθεια να νιώσω;

   Ένιωσα θυμό για τον Φρεντ. Όχι τόσο γιατί ήταν ένας άντρας που εξαρχής ή σε κάθε φάση έμοιαζε αδύναμος και μόνος, όσο ότι με την απαθή πολλές φορές στάση του με έκανε να πιστεύω πως ήταν και η δύναμη του να ελέγχει τα νήματα και στην χειρότερη περίπτωση την ίδια την Σοφία.

  Ένιωσα τρομερή συμπάθεια και απόλυτο θαυμασμό για την Δάφνη. Όχι μόνο γιατί ήταν πάντα εκεί για την Σοφία. Όχι μόνο γιατί ακόμα και όταν δεν ενέκρινε τις επιλογές της Σοφίας εκείνη την στήριζε με κάθε τρόπο και με κάθε κόστος. Όχι μόνο γιατί έβαλε πιο πάνω από τον εαυτό της και τη ζωή της την Φίλη της αλλά περισσότερο γιατί έμεινε κοντά ή μακριά με αξιοπρέπεια, ίσως στην σιωπή της, ίσως με λίγο δίκαιο εγωισμό σηκώνοντας όχι απαραίτητα πραγματικά το δικό της  μυστικό  ίσως εγκληματικό σταυρό χωρίς καμία κατηγορία, μόνο ένα πικρό παράπονο για το γραμμένο ή άγραφο τέλος αυτή της φιλίας.

   Ένιωσα λύπηση, αχαριστία, λίγη αδιαφορία, απάθεια, στην κοσμάρα της και πάλι κυρίως λύπηση για την Σοφία. Πως μια γυναίκα σαν την Σοφία, αισιόδοξη που προσπαθούσε κάθε φορά σε κάθε πρόβλημα να βρίσκει λύση και στην καταστροφή να σηκώνεται και να το παλεύει, να έχει χάσει όχι τον έλεγχο, σιγά το πράγμα, να έχει χάσει τον εαυτό της; Αυτό δεν το δικαιολογώ, όχι όταν η αιτία και ο λόγος είναι ενδεχομένως ένας άντρας ή απλά γιατί η αυτοκαταστροφής της είναι πιο δυνατή από την ίδια.

  Το ότι μετά την κατάρρευση της καριέρας της και όλη της της ζωής λόγω των επιλογών της αλλά και την πίστης της όταν θα "βοηθήσει", βρίσκει το κουράγιο να εγκαταλείψει την Αθήνα και όσα της απέμειναν και να πάει να μείνει σε ένα ξερονήσι σαν μια γυναίκα χωρίς ταυτότητα, μέχρι να ξανά βρει τους ρυθμούς της και να επιστρέψει πιο δυνατή για μια νέα αρχή, το βρίσκω πολύ μα πολύ γενναίο. Όμως τελικά, αρκεί να φύγεις πριν ξεκαθαρίσεις και πετάξεις το παρελθόν σου;  Είσαι σίγουρη για το ποιος αξίζει πραγματικά να είναι μέρος της ζωής σου; Οι επιλογές σου είναι σίγουρα δικές σου ή επειδή έχεις μάθει να στηρίζεσαι πάντα κάπου ή σε κάποιον πιστεύεις πως μια είναι η επιλογή; Να το βάζεις στα πόδια ή ακόμα χειρότερα στο να μένεις στα ίδια που σε έχουν ποτίσει με το αίσθημα της ανάγκης, σε κάνουν να πιστεύεις πως δεν έχει παραπέρα, εδώ είμαι καλά;

    Όλα αυτά τα ερωτήματα και πολλά ακόμα μου γεννήθηκαν διαβάζοντας αυτό το βιβλίο. Και δεν είναι τόσο και μόνο η αρκετά ενδιαφέρουσα ιστορία, όσο ότι η Δάφνη αφηγείται την ιστορία της Σοφίας με ανιδιοτελή αγάπη και με μια γλυκόπικρη γεύση αυτής της φιλίας. Γιατί η ανάδειξη καίριων θεμάτων της ζωής που αναμφισβήτητα αφορούν όλους μας (Εγώ πάντως βρήκα τον εαυτό μου σε κομμάτια της ιστορίας!) είναι και το πραγματικό ενδιαφέρον αυτού του βιβλίου. 

   Ομολογώ, πως από τα προηγούμενα δυο που διάβασα και σας τα παρουσίασα, αυτό πραγματικά με άγγιξε κάργα που λένε. Και σίγουρα είναι από τα βιβλία που θα θυμάμαι πάντα. Μου άφησε γερή γεύση, μια γεύση γλυκόπικρη με σκέψεις "Γιατί βάζουμε την παρουσία ενός άντρα πάνω από μια καρατσεκαρισμένη φιλία; Γιατί βασίζουμε τη ζωή μας σε έναν άντρα ή σε οποιονδήποτε που έχει δώσει δείγματα ότι δεν τον ενδιαφέρει στο να δώσει όσο στο να παίρνει μόνο κι ας αφήσει θύματα στο πέρας του; Γιατί την αδυναμία και την ανασφάλεια μας δεν την νικάμε με τον καλό μας εγωισμό; Γιατί κοιτάμε στο να σώσουμε τους άλλους πρώτα και μετά τον εαυτό μας, μόνο που όταν είναι να έρθει η σειρά μας, μπορεί να ξεχαστούμε και ο χρόνος να πάρει μαζί του και όσα σώσαμε; Και τέλος πάντων, γιατί ρε γαμώτο "πετάμε" και ξεχνάμε τους ανθρώπους που πραγματικά μας στάθηκαν σαν σιωπηλοί άγγελοι όχι μόνο στις καλές μας στιγμές αλλά και στις άσχημες και που ίσως να έχουν σηκώσει μόνοι τους έναν σταυρό που ποτέ δεν είχαν την υποχρέωση να σηκώσουν; Και εν τέλει, που είναι το 'ευχαριστώ' και γιατί να εξοφλούμε με αχαριστία ό,τι χρωστούμε;

   Όπως θα καταλάβατε, το βιβλίο μου άρεσε πολύ. Σίγουρα θα το ξανά διαβάσω σε λίγο καιρό. Εξάλλου, διαβάζετε άνετα γιατί η γραφή και η αφήγηση της ιστορίας είναι πραγματικά καθαρή, ακούραστη και ουσιαστική με νοήματα και αλήθειες που προσωπικά γνωρίζω και θέλω πάντα να έχω αυτό που λένε στα υπόψιν.  

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ΠΡΟΣΟΧΗ! Προς αποφυγή παρεξηγήσεων!
*Επειδή εγώ γράφω ότι μου κατεβαίνει στο κεφάλι, ΔΕΝ σημαίνει ότι πρέπει και επιβάλλετε ο άλλος που με διαβάζει να συμφωνεί με όσα γράφω. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να έχει την άποψή του, όπως το έχω κι εγώ!
**Δεν είμαι Κριτικός Κινηματογράφου, Θεάτρου, Μουσικής, ούτε Βιβλίων και Φωτογραφίας… ούτε τίποτα απ’ όλα αυτά. Είμαι η Μαρία και απλά εκφέρω καθαρά την προσωπική μου άποψη στο κάθε θέμα που παρουσιάζω και ΠΑΝΤΑ σύμφωνα με τα δικά μου γούστα. Μπορεί σε μένα κάτι να μου αρέσει αλλά σε κάποιον άλλον όχι! Αυτό όμως δεν πάει να πει ότι θα πρέπει εγώ ή ο άλλος να συμφωνεί ΠΑΝΤΑ με αυτά που γράφει ο καθένας.
***Δεν γράφω κριτικές, απλά για να γράφω Κριτικές (δεν είναι αυτή η δουλειά μου) αλλά γράφω Κριτικές επειδή βλέπω ταινίες/παραστάσεις/εκθέσεις, διαβάζω βιβλία, ακούω μουσική!!!
****Το post σε καμιά περίπτωση ΔΕΝ είναι διαφημιστικό!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 

☞Διαβάστε επίσης:
_________________
► Η Βιβλιοθήκη του ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ
► Βιβλιοθήκη: Η ΒιβλιοΠαρουσιάσεις/Κριτικές & Σχετικές στήλες του ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫... (Αρχειοθήκη/Λίστα)
► ΒιβιλιοΚριτικές: Παρουσιάσεις/Κριτικές Βιβλίων
► #Διεθνής_Εβδομάδα_βιβλίου 2013! Η δική μου επιλογή Βιβλίου!
► 23 Απριλίου 2015: Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου (Τα βιβλία & Εγώ)
► My blog book! Πως να μετατρέψετε το blog σας σε …βιβλίο!
► Hi-5 Φώτο! 2η εβδομάδα: 5 βιβλία που αγαπώ κι υπάρχουν στη βιβλιοθήκη μου!
► ✍Bookofmylife: Ένα αναμνηστικό ενθύμιο βιβλίο Ημερολόγιο... (+ τα τελευταία βιβλία που απέκτησα)

► 21ο παζάρι βιβλίου 2017: Τα βιβλία που αγόρασα

 ► ✎TAG: Books

 

 

*Η ανάρτηση αυτή, όπως όλα τα κείμενα και οι εικόνες είναι πνευματική ιδιοκτησία του ιστολογίου (blog) ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫
Απαγορεύεται η τροποποίηση, η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των κειμένων καθώς και των φωτογραφιών από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς προηγούμενη αναγραφή της πηγής, γραπτή άδεια αλλά και έγκριση της δημιουργού του.
Με επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.
Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!

 Πες ΟΧΙ στην λογοκλοπή!

Copyright ©2010-2018 *ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)*