Σκέφτομαι και Γράφω #29 & ✍ My thoughts #27: Amber Alert: Η φυγή της Συλλεκτικής Μαρίας

► Amber Alert: Η παρακαταθήκη της Amber Hagerman που χάρις σε αυτήν έχουν σωθεί χιλιάδες παιδιά στον κόσμο.

   Νιώθω πως ήρθε η ώρα να σας μιλήσω για κάτι που χρόνια τώρα... Τι χρόνια; Δεν λέω καλύτερα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, μου καίει την ψυχή. Είναι κανονικό σαράκι ρε παιδί μου, μην κρύβομαι! Και ήρθε η ώρα να το βγάλω από μέσα μου, να κάνω την (σπάνια αλλά πάντα συλλεκτική) εξομολόγησή μου, μια κατάθεση ψυχής ρε Φίλε/η και καλά θα κάνεις να την σεβαστείς. Έτσι ωραία, όμορφα και σταράτα!

   Πριν σας πω "Το σαράκι μου" να διευκρινίσω, τονίσω και γενικά να σας προλάβω πριν ακούσω ή διαβάσω σχετικά και άσχετα πως ό,τι διαβάσετε σε τούτη την ανάρτηση την γράφω ναι μεν σε μια περίεργη ψυχολογική φάση του τύπου "(Σας) Βαρέθηκα την απανθρωπιά και να είμαι η καλή της υπόθεσης!" (ή αλλιώς μπορείτε χωρίς ντροπή και κόμπλεξ να το πείτε "Ο μαλάκας της υπόθεσης" κι Εγώ μαζί σας βρε!) αλλά έχω σώας τα φρένας, ακόμα βάζω τα γέλια εννοείται πάντα έτσι ➡️😂 σε όλες τις παράλογες και άδικες καταστάσεις εντός και εκτός (εννοώ σπίτι ή έξω στην κοινωνία μας) και κυρίως έχω ακόμα λογική στο ξεροκέφαλο μου, ξέρω τι μου γίνεται, δεν παραμυθιάζομαι με αποτέλεσμα να απογοητεύομαι και να παραμιλάω στους δρόμους ή και να είμαι ένα ζόμπι που έχει λαλήσει από την γενική και ειδική κρίση της ζωής. Καταλαβαίνετε τι θέλω να πω; Πιο απλά συγγνώμη δεν μπορώ να τα πω!

    Αυτό "Το Σαράκι" λοιπόν, (το βάζω με εισαγωγικά διότι είναι και ένα κεφάλαιο του βιβλίου μου. Είδατε; σας αποκάλυψα και κάτι για την συγγραφική μου ιδιότητα και το(τα) βιβλίο(α) που γράφω!😜) Εγώ το έχω ονομάσει (το έχω δώσει πολλούς τίτλους, εσείς μπορείτε να το πείτε όπως σας βολεύει!) η μεγαλύτερη φυγή μου... ολόκληρη η ύπαρξή μου... the biggest dream of my life στην Αγγλικήν που λένε και οι Φίλοι μας οι ξένοι... το μεγαλύτερο (πιο μεγάλο δεν έχει) όνειρο/επιθυμία/στόχος/ανάγκη/σχέδιο (και σχέδιο απόδρασης θα μπορούσες να το πεις😂) φιλοδοξία της ζωής μου.

  Όχι, όχι λυπάμαι, πραγματικά λυπάμαι, για τους έξω από το χορό (είτε εσείς είσαστε οικογένεια, φίλοι, γνωστοί, εχθροί, γκόμενοι ή τέλος πάντων όσοι λέτε ότι με αγαπάτε, με νοιάζεστε και μερικές αηδιούλες που κατά βάθος δεν τα πιστεύω γιατί το Μαράκι ξέρει!) που θα σας πικράνω αλλά τα όνειρά μου δεν έχουν να κάνουν ούτε με οικογένεια, παιδί, την λεγόμενη προσωπική και επαγγελματική καταξίωση και όλα αυτά τα στερεότυπα που κάποιος μας τα έμαθε ότι έτσι πρέπει να είναι η ζωή όλων.

   Για να σας προλάβω και να προλάβω τα διάφορα επικριτικά και μη σχόλια, σας λέω ότι δεν έχει να κάνει ότι δεν θέλω να κάνω ή να ζήσω κι Εγώ όλα αυτά τα 'κοινωνικά πρωτόκολλα' της ζωής. Καμία σχέση με αυτό που θα σκεφτείτε πρώτο. Φυσικά και θα το ήθελα και μάλιστα θα ήμουν πολύ καλύτερη από πολλούς και πολλές τα οποία τα έχουν κάνει. Απλώς, για μένα στο κεφάλι μου και σύμφωνα με την δική μου φιλοσοφία, τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά, λογικά και υπεύθυνα.

   Μεγάλωσα νωρίτερα και δύσκολα από ότι θα έπρεπε φυσιολογικά... Όσοι με διαβάζετε χρόνια θα ξέρετε 5-10 πράγματα παραπάνω για τη ζωή μου. Οι υπόλοιποι, αν θέλετε να έχετε μια πιο σφαιρική εικόνα πριν κάνετε την κριτική σας, αφιερώστε λίγα λεπτά από τον χρόνο σας, ίσα να πιείτε έναν καφέ και ανατρέξτε στις διάφορες αναρτήσεις. Απλώς η ζωή μου ήταν, είναι και από ότι φαίνεται στο βάθος θα συνεχίσει να είναι ένας συνεχής Γολγοθάς και μάλιστα μοναχικός. (Why μα Why ρε ανάποδε Σύμπαν;) Φυσικά αυτό το "μοναχικός" είμαι απόλυτα σίγουρη ότι μπορούν να το νιώσουν όσοι πορεύονται όπως Εγώ. Οι υπόλοιποι λέτε (και μένα βάζω μέσα μην νομίζετε!) ότι καταλαβαίνετε και νιώθετε. Αγγούρια και τα μεγάλα μάλιστα με το συμπάθιο! Μια από τις μεγαλύτερες αλήθειες της ζωής είναι ότι κανείς δεν καταλαβαίνει πραγματικά τον πόνο, τη δυστυχία, την πιο μικρή στεναχώρια του άλλου, ακόμα και αν μην μπορεί να έχει ή να ζει τα απλά αυτονόητα καθημερινά πράγματα αν ο ίδιος δεν την έχει περάσει ή ακόμα χειρότερα δεν την περνάει την δεδομένη στιγμή. Να 'χαμε μωρέ να λέγαμε για να δείχνουμε πιο ανθρώπινοι. Κατά μεγάλο ποσοστό αυτό ισχύει και μην κάνετε τον κόπο να με διαψεύσετε ή να μου αλλάξετε γνώμη διότι τα γεγονότα της ζωής άλλα μου λένε.


 

  Και συνεχίζω λοιπόν, επειδή μεγάλωσα έτσι όπως μεγάλωσα... τότε δεν ήταν δική μου επιλογή... τώρα όμως είναι δική μου επιλογή και δική μου ευθύνη. Καταλαβαίνετε την διαφορά έτσι δεν είναι; Αν δεν μπορείτε να ξεχωρίσετε την διαφορά, μάλλον δεν θα καταλάβετε και τα παρακάτω. Αλλά, Εγώ θα συνεχίσω!

  Πως να σας το πω πιο απλά; Καλέ μου, κουκλίτσα μου όλοι/όλες δεν είμαστε φτιαγμένοι από το ίδιο καλούπι. Για να μην μιλήσω ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι, είμαστε διαφορετικοί και ελεύθεροι. Αυτό για μένα είναι ναι μεν αυτονόητο αλλά όχι δεδομένο. Αλλά περί "διαφορετικοί και το προνόμιο της ελευθερίας" θα σας μιλήσω σε ξεχωριστό post και σας ενημερώνω εκ τον προτέρων ότι δεν θα είμαι καθόλου μα καθόλου καλούλα, διότι κάποιες "λυπηρές" και κάποιοι "παραμυθάδες" (και θα σας εξηγήσω γιατί τους αποκαλώ έτσι. Γι' αυτό να μην βιαστείτε να με παρεξηγήσετε και να βγάλετε βιαστικά συμπεράσματα!) το φωνάζουν αλλά δεν το έχουν φτάσει καν και κάποιοι άλλοι, σαν την αφεντιά μου ας πούμε, δεν χρειάζεται να το φωνάξω ή να το ζητήσω το δικαίωμα διότι το έχω ήδη το δικαίωμα αυτό από την ημέρα που γεννήθηκα και αφού πορεύομαι έτσι μέχρι τώρα, φυσικά και έχω λόγο να το ξεστομίζω αν μου ξεφύγει πάνω στην τρέλα μου και στην χαρά ή στον θυμό μου. Κατάλαβες κουκλίτσα μου ποια είναι η διαφορά και η πραγματική σημασία της "διαφορετικότητας και του ελεύθερου πνεύματος"; Αλλά το θέμα αυτό κάποια άλλη στιγμή για να μην ξεφύγουμε από το τρέχων θέμα, αν και αυτό το κομμάτι έχει σχέση δεν το πέταξα έτσι χωρίς λόγο.

 

  Ας συνεχίσουμε την ροή του προγράμματος για να σας πω όλα αυτά που έχω ανάγκη να σας πω και να καταλήξω επιτέλους και στο φινάλε της ανάρτησης. Σας εκμυστηρεύομαι το σαράκι μου ως κατάθεση μα ακόμα περισσότερο ως αποδεικτικό μελλοντικό στοιχείο σε περίπτωση που χρειαστεί, σε περίπτωση που κάποτε το όνειρο και το σχέδιο πραγματοποιηθεί. Γιατί το πιστεύω πως θα τα καταφέρω.

Διαβάσε επίσης: ✍ My thoughts #12 – Γιατί Μαρία πάντα φεύγεις…;

   

   Το όνειρο αυτό είναι ας πούμε να αρχίσω από το 0,1 να το πω; Να ζήσω κάπου που δεν ξέρω κανέναν και δεν με ξέρει κανείς. Άγνωστη μεταξύ αγνώστων. Να φύγω μακριά από όλους και όλα! Μακριά από τους ανθρώπους που με κρατάνε πίσω... που είτε υπάρχουν είτε όχι είναι σαν να είμαι έτσι κι αλλιώς μόνη μου... Που μόνο να πάρουν από μένα και όχι να δώσουν και σε μένα... Που να μην στέκεται κανείς εμπόδιο στο πως να αισθάνομαι... στο τι προσπαθώ στη ζωή μου... που θέλω να αλλάξω τη ζωή μου προς το καλύτερο κι ας θεωρούν οι ίδιοι πως πρέπει να συμβιβαστώ στα "θέλω" τα δικά τους... που... με λίγα λόγια να ακολουθήσω τη δική μου μοίρα που είναι προδιαγεγραμμένη και ναι θα τολμήσω να πω πως την ξέρω κι όλας ποια είναι και πως θα καταλήξω. Αν και κρατάω μια πισινή στο ότι ξέρω πολύ καλά ότι με τη ζωή και την μοίρα ποτέ δεν ξέρεις σίγουρα τι σου επιφυλάσσει.

  Από τα 8 μου χρόνια θυμάμαι καλά όλη την δυστυχία... Από τα 13 μου θυμάμαι να θέλω να φύγω... να ζήσω μια ζωή που μου αξίζει... μια οικογένεια που μου αξίζει και μου φέρετε καλά... Από τα 13 μου μέχρι σήμερα στα 34 μου δεν άλλαξε -δυστυχώς- τίποτα από τα συναισθήματα που έτρεφα για φυγή/απόδραση/μια καινούργια ζωή. Και αυτό όσο και να το πάλεψα (και το πάλεψα και το παλεύω ακόμα και καθημερινά θα έλεγα) να το αποβάλλω, να το σκοτώσω, να το σβήσω από μέσα μου και από το μυαλό μου δεν τα κατάφερα. Αντιθέτως, όλα αυτά τα χρόνια, όσο βλέπω πως όλα μένουν στο μεγαλύτερο ποσοστό στα ίδια, όσο μεγαλώνω, όσο πια ναι μεν γίνομαι πιο δυνατή αλλά χωρίς να ανέχομαι τα πάντα, τόσο πιο δυνατή είναι η φυγή μου και η τρελή επιθυμία μου να εγκαταλείψω... να ρίξω μαύρη πέτρα πίσω μου και για 6 μήνες μέχρι 1 χρόνο να "εξαφανιστώ" χωρίς να δώσω σχεδόν ποτέ σημεία ζωής. Γιατί το πιο συμβιβαστικό θα ήταν οι 6 μήνες αλλά το πιο ολοκληρωμένο για εμένα θα ήταν 1 ολόκληρος χρόνος. Αλλά όσο χρόνο καταφέρω να το ζήσω, πάλι ευτυχία και επιτυχία θα ήταν για εμένα. Θα κλείσω τα social μόνο το blog μου όπου θα γράφω ίσως 1 φορά το μήνα. Φανταστείτε, σκεφτείτε όλο αυτό το διάστημα θα αφοσιωθώ στο γράψιμο, στην φωτογραφία, στα project μου καλύτερα από ότι τώρα. Το μυαλό θα σταματήσει για τους άλλους... μόνο Εγώ και η γιατρειά μου. Τόσο απλά και ξεκάθαρα!

    Για να σας προλάβω πάλι, στους μόνους ανθρώπους που θα έλεγα ότι θα φύγω αλλά χωρίς να δηλώσω κάτι παραπάνω θα ήταν εννοείται παιδιά την μάνα μου (εδώ όταν δεν απαντάω στο τηλ. με ψάχνει επίμονα, φανταστείτε για περισσότερο. Άσε που δεν θέλω να με ψάχνει και η Νικολούλη... Εντάξει είπαμε!😜) και τις Φίλες μου Έφη & Έλενα & Σοφία (ξέρετε εσείς ποιες είστε!💜) που εκείνη ξέρω είναι και η μόνη που καταλαβαίνει ότι μου την βαράει και κάνω και τις φυγές μου και για όσα θα έπρεπε ήδη να έχω. Κανένας άλλος δεν θα το άξιζε να ενημερώσω. Γιατί όλοι οι υπόλοιποι μάλλον είσαστε εσείς που κάθε φορά με σπρώχνεται πιο μακριά. Δεν σας κατηγορώ, σας καταλαβαίνω μπορώ να πω και απολύτως σεβαστό.

   

   Ξέρετε πως το έχω βάλει μπρος και τα έχω καταφέρει για πολύ λίγο σε μικρή διάρκεια όχι σίγουρα τόσο όσο το έχω ανάγκη; Το είχα κάνει περίπου στο πολύ παρελθόν όταν ήμουν στα 14 μου... Το είχα κάνει ένα χρόνο πριν τέτοια εποχή στις διακοπές μου... Όταν έφυγα στην Αυστραλία... Ακόμα το κάνω κάθε φορά που "το σκάω" για 1-2 μέρες σαν εξόρμηση... εντός ή εκτός Αθηνών. Κάθε φορά που συνήθως μου την βαράει και βάζω μπρος κάθε φυγή μου όχι απλά νιώθω αλλά το ζω κανονικά το όνειρό μου. Η διαφορά σε όλες αυτές τις σχεδιασμένες ή όχι πάντα σχεδιασμένες αποδράσεις/φυγές μου είναι ότι πηγαίνω συνήθως σε γνωστά μέρη, κάπου που με ξέρουν, που έχω Φίλους-γνωστούς και δεν είναι αυτό το σωστό που έχω στο "επικίνδυνο μυαλό μου" και δεν είναι η γιατρειά που ψάχνω για να νικήσω το σαράκι και τις τάσεις φυγής μου.

   Ξέρω πολύ καλά πως θα ήθελα να το ζήσω... που θα ήθελα να πάω... τι θα ήθελα να κάνω... πως θα ήθελα να επιστρέψω... όλα τα έχω φτιάξει στο μυαλό μου... αφού παίζει να είναι και η πιο ελπιδοφόρα καθημερινή σκέψη που κάνω εδώ και πολλά χρόνια και ακόμα αντέχω. Γιατί αυτό το "σχέδιο φυγής" κρύβει περισσότερες ελπίδες και από όσες δεν βρίσκω πουθενά και σε κανέναν άλλον. Δεν με κρατάει κάποιος ούτε κάτι που να μου αξίζει... το μόνο εμπόδιο είναι τα λεφτά που ΔΕΝ υπάρχουν. Αν είχα και μάλιστα αρκετά ή τόσα όσα θα με έκανε να φύγω και να ζήσω άνετα, γιατί εννοείται και δεν θέλω να φύγω και να κακοπεράσω. Αν ήταν να κακοπεράσω. κάθομαι εδώ που είμαι! Το μόνο εμπόδιο είναι τα λεφτά! Αν τα είχα, νύχτα θα έφευγα... σας το εγγυώμαι. Και ναι χωρίς λεφτά δεν κάνεις σχεδόν τίποτα, σίγουρα όχι όλα αυτά που θα ήθελες. Μην κοροϊδευόμαστε και πόσο μάλλον σε αυτή την εποχή που ζούμε.

 

  Ακούστε με λίγα απλά λόγια χωρίς βέβαια σε καμία περίπτωση να σας αποκαλύψω το σχέδιο που έχω στο μυαλό μου. Είμαι κρυψίνους άνθρωπος (ή μάλλον έχω μάθει να μην αποκαλύπτω προσωπικά ή άλλα πράγματα που δεν αφορούν τον πολύ κόσμο) και ποτέ μα ποτέ δεν αποκαλύπτω τίποτα αν δεν είμαι σίγουρη. Εξάλλου είναι στον χαρακτήρα μου να αποκαλύπτω εκ των υστέρων όσα πράγματα επιθυμώ να αποκαλύψω όχι μόνο μέσω του blog μου και τα social αλλά ακόμα και στους δικούς μου ανθρώπους, Ναι τέτοια είμαι, πάντα έτσι ήμουν και δεν νομίζω να αλλάξει αυτό ποτέ. Τι να κάνουμε; δεχτείτε με με τα άπειρα ελαττώματα μου.

   Όλα αυτά τα χρόνια όποτε βρήκα μια πόρτα που μου έλεγε η διαίσθησή μου (και αυτή το έχω δηλώσει ουκ ολίγες φορές δεν κάνει ποτέ λάθος!) να ανοίξω ή έναν δρόμο που κι ας έμοιαζε λάθος  να τον ακολουθήσω... Εγώ δεν φοβήθηκα ποτέ να ρισκάρω. Πάντα άρπαζα τις ευκαιρίες... ακόμα περισσότερο προσπαθούσα υπερβολικά πολύ... πολλές φορές και μάταια ακόμα κι όταν έβλεπα πως πρέπει να σταματήσω... Γιατί τέτοια είμαι... Έτσι είμαι σαν άνθρωπος... Όλα αυτά τα χρόνια ικανοποιούσα τις φυγές μου μα δεν ήταν ποτέ ολοκληρωμένες και λογικό είναι να μην γιατρευτούν. Ίσως δεν έφτασε η ώρα... ίσως έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα.

   Πρόσφατα (αν και το λέω συχνά μεταξύ αστείου και σοβαρού, άσχετα που μάλλον κανείς δεν πιάνει την ...σιωπή μου!) εκμυστηρεύτηκα σε δυο πολύ αγαπημένα μου πρόσωπα (άραγες έχουν καταλάβει πόσο σημαντικά πρόσωπα είναι για μένα κι ας τους το έχω πει κι ας του στο έχω δείξει;😏) πως "Κουράστηκα πια να τρέχω, πρέπει κάποιος να με σταματήσει!"

"Και με ποιον τρόπο;" με ρώτησαν. Τους απάντησα "Αααα, αυτό ας το σκεφτείτε εσείς αρκετά σκέφτηκα Εγώ για όλους. Κάντε επιτέλους κι εσείς κάτι και για εμένα."

   Αφού λοιπόν δεν υπάρχει "Ο άνθρωπος μου" (με όποια έννοια υπάρχει) τουλάχιστον ας υπάρχει "Ο εαυτός μου". Αφού, μάλλον, ίσως, μπορεί να μη βρω τον "Άνθρωπο μου" τουλάχιστον ας βρω "Τον εαυτό μου και τον λόγο της ύπαρξης μου." Για να είμαι ευτυχισμένη! Τόσο απλά, λογικά χωρίς να παραμυθιάζομαι. Και το ωραίο  'παραμύθι' προς Θεού το θέλω κι Εγώ όπως όλοι μας αλλά το 'παραμύθι' προς την πλευρά του να 'παραμυθιάζομαι' το σιχαίνομαι.

   Και να τολμήσω να πω και κάτι ακόμα και άχου και δεν με νοιάζει πως θα το πάρει ο καθένας;  Τιμή μου και μαγκιά μου που δεν ψάχνω με το έτσι θέλω, με το στανιό, με το να κοιμάμαι και να ξυπνάω, με το να βγω σαν την τρελή στους δρόμους και να ψάχνομαι παραμυθιαζοντάς με να βρω "Τον Ανθρωπο μου" κρατώντας κάτι ή κάποιον που δεν μου αξίζει για την βιτρίνα, για να νιώθω, να κάνω ή να δείχνω ή ακόμα και την ευτυχισμένη και την ολοκληρωμένη σαν άνθρωπος ή σαν γυναίκα   για να πιστέψω στον εαυτό μου και πόσο μάλλον να ζήσω τη δική μου ζωή έτσι όπως λέει η ψυχή μου και όχι οι έξω από τον χορό. Δεν έδωσα ποτέ, δεν δίνω ποτέ και δεν θα δώσω ποτέ των ποτών το δικαίωμα και πόσο μάλλον λογαριασμό για τη ζωή μου, τους αρέσει δεν τους αρέσει, τους ενοχλεί ή δεν τους ενοχλεί, τους καίει ή ακόμα και την ζηλεύουν. Τέτοια είμαι... Έτσι είμαι Εγώ... και σε όποιον αρέσει, για τους άλλους δεν θα μπορέσω γιατί απλά κοιτάζω να καλυτερέψω τη ζωή μου, τα ελαττώματα μου και να φτάσω στην καμπή της ζωής μου να μην έχω μετανιώσει για μια ζωή, για τη δική μου ζωή.

   Και ναι λοιπόν, αυτό το σχέδιο ή και ταξίδι δια-φυγής θα μπορούσα να το πω είναι που επιθυμώ πιο πολύ από καθετί. Όταν θα πραγματοποιηθεί και γιατρέψω το σαράκι μου και τις όποιες πληγές μου, τότε θα μπορώ να ζήσω και τα υπόλοιπα που μου επιφυλάσσει η ζωή και το ριζικό μου. Εξάλλου, ο χρόνος είναι τελικά ο καλύτερος γιατρός και ξέρει πάντα τι κάνει. Και ότι είναι να έρθει καλώς να έρθει. Εγώ πάντα σωστός ή λάθος θα το ζω. Αν πάλι δεν είναι γραφτό να έρθει, καλώς και δεν έρχεται, σίγουρα υπάρχει λόγος που δεν ήρθε ή ήρθε και προσπέρασε χωρίς να σταθεί. Εγώ πάντα καλώς ή κακώς με λυπεί ή όχι, θα το κατανοώ, θα το δέχομαι και θα πηγαίνω παρακάτω. Αυτή είμαι Εγώ... Τέτοια είμαι Εγώ... και δεν πρόκειται πια και φυσικά, εννοείται δεν το επιτρέπω στο σημείο που έχω φτάσει να έχω αντέξει και να αντέχω ακόμα τόσα πολλά, να λυγίζω και να κλαίω την κακή ή άδικη μοίρα μου και πόσο μάλλον για πράγματα που δεν έρχονται κι ας τα αξίζω 1000%.

  Ίσως κάποιοι να πείτε "Εσύ κουκλίτσα μου μιλάς για μια φυγή, ενώ εδώ πόσοι άνθρωποι εξαφανίζονται καθημερινά και τους ψάχνουν με το Amber Alert. Τι μας λες;" Φυσικά και το έχω σκεφτεί... και με λυπεί και με κάνει να απορώ πως χάνεται και εξαφανίζεται έτσι απλά και εύκολα τόσος κόσμος; Η διαφορά όμως είναι ότι δεν θέλω να πέσω σε τέτοιου είδους εξαφάνιση. Δεν μου αξίζει και δεν αξίζει και στους ανθρώπους που με τον τρόπο τους με νοιάζονται.  Να σας πω όμως και το άλλο. Νομίζετε πως το μυαλό θέλει και πολύ να γυρίσει και να το χάσουμε; Κάθε εξαφάνιση, σύντομη ή όχι, με σημεία ζωής ή όχι, κρύβει μια πονεμένη ιστορία και αυτό που θα έπρεπε να μας νοιάζει είναι να μην φτάσουμε ποτέ να ...εξαφανιστούμε ή να βιώσουμε έναν τέτοιο χαμό ή απώλεια. Απλώς να παίρνουμε τον χρόνο μας, να ξεκουραζόμαστε, να βάζουμε τα συναισθήματα και τα πράγματα σε μια εντάξει σειρά και να επιστρέφουμε σαν να έχουμε ξαναγεννηθεί από τις στάχτες μου. Σε αυτό θέλω να καταλήξω... αυτό είναι και το μήνυμα που θέλω να περάσω. Και όποιος έχει ανοιχτό, καθαρό, λογικό μυαλό και ξέρει ποιος είναι, που βρίσκεται και τα έχει βρει ή προσπαθεί κάθε μέρα να καλυτερεύει και να αγαπάει τον εαυτό του, τότε σίγουρα θα καταλάβει αν όχι όλες μου τις σκέψεις, σίγουρα κάποιες από αυτές. Και εμένα μου αρκεί ότι θα καταλάβει κάτι και μέσα στις δικές μου προσωπικές σκέψεις θα βρει κάπου λίγο τον εαυτό του. Για τους υπόλοιπους -δεν λυπάμαι καθόλου- δεν μπορώ και ούτε έχω ανάγκη να σας ικανοποιήσω όλους. Θα μπορούσα άνετα να πω κι άλλα, όμως νομίζω πως θα σας κουράσω και ακόμα περισσότερο πιστεύω πως όσα έπρεπε να πω προς τους έξω ...είναι αρκετά για εσάς.

Και όπως έχω ξαναπεί στο παρελθόν...
"Κάποιοι φεύγουν γιατί είναι η καλύτερη λύση, ίσως η μόνη επιλογή…" 

   

✍@υτές ήταν οι προσωπικές μου σκέψεις και μόνο!

    

☞Διαβάστε επίσης:
___________________
► Διαβάστε περισσότερα άρθρα μου από την στήλη "Σκέφτομαι και Γράφω"
► Διαβάστε περισσότερα άρθρα μου από την στήλη "✍My thoughts"
► Σκέφτομαι και Γράφω #27 & ✍ My thoughts #23 - Να φύγω ή να μείνω; (part1)
► Σκέφτομαι και Γράφω #28 ✍ My thoughts #24 - Να φύγω ή να μείνω; ΕΦΥΓΑ! (part2)

► ✍ My thoughts #4 – Χρόνος για ζωή!
► Συλλέγω Στιγμές#13 & Σκέφτομαι και Γράφω#10 – Όσα φέρνει ο χρόνος…

► Συλλέγω Στιγμές#36 & Diary of Bliss 2015: #2 - ♡ Όταν περνάει ο χρόνος... ❣

*Η ανάρτηση αυτή, όπως όλα τα κείμενα και οι εικόνες είναι πνευματική ιδιοκτησία του ιστολογίου (blog) ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫
Απαγορεύεται η τροποποίηση, η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των κειμένων καθώς και των φωτογραφιών από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς προηγούμενη αναγραφή της πηγής, γραπτή άδεια αλλά και έγκριση της δημιουργού του.
Με επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.
Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!
Πες ΟΧΙ στην λογοκλοπή!
©Copyright 2010-2018 *ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)*