Αφιέρωμα #13: 19 Αυγούστου: Η Παγκόσμια ημέρα της Φωτογραφίας & 📸 «Μαρία γιατί φωτογραφίζεις;» (part1)

  Μετά την ανάρτηση με τον τίτλο «Μαρία γιατί γράφεις;» που είχα ανεβάσει τον Σεπτέμβριο του 2015, έφτασε η ώρα να σας μιλήσω και για μία ακόμη αγάπη/χόμπι/ασχολία μου. Φυσικά σας μιλάω για την Φωτογραφία, που ήδη έχετε μάθει πολύ καλά ότι αγαπώ από τις καθημερινές φωτογραφίες που ανεβάζω στο προφίλ μου στο Instagram.

    Πριν πολύ καιρό ξεκίνησα να γράφω αυτή την ανάρτηση αλλά ποτέ δεν ολοκληρώθηκε για να την ανεβάσω νωρίτερα. Ήρθε όμως η κατάλληλη μέρα για να σας μιλήσω για την Φωτογραφία μέσα από τα δικά μου μάτια και την δική μου φωτογραφική ματιά.

   Κάθε 19 Αυγούστου λοιπόν γιορτάζουμε την Παγκόσμια ημέρα της Φωτογραφίας. Όχι με αφορμή την πρώτη φωτογραφία του 1826 από τον Nicéphore Niépce όπως βλέπω να δημοσιεύεται στα περισσότερα websites από τότε που πήρανε χαμπάρι και αναφέρονται στην επέτειο. Στις 19 Αυγούστου του 1839 ανακοινώθηκε η εφεύρεση της Φωτογραφίας από την Γαλλική Ακαδημία Επιστημών και χαρίστηκε ελεύθερη σε όλο τον κόσμο αφού δημοσιεύθηκαν λεπτομερείς οδηγίες για την όλη διαδικασία της daguerreotype όπως ονομάστηκε αυτή η φωτογραφική μέθοδος από τον όνομα του εφευρέτης της Louis-Jacques-Mandé Daguerre. Γι’αυτό και αυτό γιορτάζουμε κάθε 19 Αυγούστου. [πηγή: photographyinfo.gr]


ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Μια λέξη σύνθετη και προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις ΦΩΣ και ΓΡΑΦΗ ή αλλιώς “γραφή του φωτός“.

  Η φωτογραφία, πέρα από την τεχνολογική της διάσταση, αναγνωρίζεται ως ένα από τα ευρύτερα διαδεδομένα μέσα επικοινωνίας του 20ού αιώνα. Και φυσικά και είναι τέχνη (όπως η ζωγραφική, η γλυπτική, το θέατρο, ο Κινηματογράφος) και έχει τις περισσότερες απαιτήσεις από άλλα είδη, απαιτήσεις τεχνικής πλευράς όσο και καλλιτεχνικής. 

Η πρώτη ιστορικά καταγεγραμμένη φωτογραφία 1816

  Για την ιστορία η πρώτη -χημική- φωτογραφία που τραβήχτηκε ποτέ χρονολογείται το 1826 ή 1827 στη Γαλλία Nicéphore Niépce και πρόκειται για μία ασπρόμαυρη λήψη από το παράθυρο του εργαστηρίου του στη Γαλλία. Ο Niépce χρησιμοποίησε μία camera obscura και η λήψη έγινε με την τεχνική της ηλιοτυπίας, με περίοδο έκθεσης 8 ωρών.

  Περισσότερες λεπτομέρειες για την Ιστορία της Φωτογραφίας θα βρούμε σε αυτό εδώ το άρθρο με τίτλο "Πότε, που και πως τραβήχτηκε η πρώτη φωτογραφία. Όλο το χρονικό της φωτογραφίας ανά τους αιώνες [εικόνες]". Ένα αφιέρωμα που εξιστορεί την ιστορική αναδρομή στην εξέλιξη της φωτογραφίας, από τα αρχαιοελληνικά χρόνια μέχρι και σήμερα αλλά και την ιστορία της πρώτης φωτογραφίας που τραβήχτηκε ποτέ!

   Θα σας γυρίσω πίσω στο πολύ μακρινό παρελθόν για να φτάσουμε και στο παρόν, έτσι ώστε να πάρετε μια μικρή ιδέα πως η Φωτογραφία μπήκε στη ζωή μου.

   Λοιπόν, θα πάμε στο έτος 1994 προς 1995. Τελευταία τάξη του Δημοτικού. Στο σπίτι χρόνια πολλά υπάρχει μια Polaroid Στιγμιαία (Instant) αναλογική φωτογραφική μηχανή. Αυτήν ακριβώς που βλέπετε στις παρακάτω φωτογραφίες κολάζ που της τράβηξα πρόσφατα, αφού την μηχανή ακόμα την έχουμε στο κουτί της. Τώρα αν δουλεύει; Θα σας γελάσω, δεν ξέρω.

  Η συγκεκριμένη μηχανή, σίγουρα είναι αγορασμένη απ' έξω, όταν κάποτε ήμασταν Οικογένεια και πηγαίναμε Τουρκία, Βουλγαρία και όπου αλλού πήγαινε για δουλειές και ταξίδια ο πατέρας μας. Με αυτή την μηχανή έχουν βγει φωτογραφίες και φωτογραφίες που κάποιες έχουν διασωθεί στο χρόνο και υπάρχουν είτε σε κάποιο συρτάρι, είτε κλεισμένες σε ένα βαλιτσάκι που Εγώ προσωπικά έχω βάλει του παρελθόντος έγγραφα και φωτογραφίες της μάνας μου. Κάποιες άλλες πάλι που είμαι Εγώ και τα τρία από τα τέσσερα αδέλφια μου (πάρτε μια μικρή γεύση στις παρακάτω φωτο) μικρά ακόμα όλα μαζί στο κάδρο και πάντα μας είχαν από τον ψηλότερο (τον αδελφό μου τον Σταύρο) στον κοντύτερο (τον αδελφό μου τον Βασίλη), τις έχω κρατήσει στο δικό μου φωτογραφικό άλμπουμ.

 

 Το 1994 με 1995 λοιπόν, μια χρονιά που επέστρεψε μετά από χρόνια ο πατέρας μας, καλώς ή κακώς βγήκαν στην φόρα πολλά γεγονότα στιγμών, δυστυχώς μόνο κακών στιγμών. Κι έτσι έμαθα πολλά. Όχι πως δεν τα ήξερα από πάντα! Την πραγματικότητα και την αλήθεια βλέπετε την ήξερα ίσως και από την ημέρα που άνοιξα τα ματάκια μου. Χεχεχε! Κάπου εκεί έρχονται και οι φωτογραφίες που υπήρχαν από χρόνια να θυμίζουν στιγμές καλές, κακές, δήθεν μιας ευτυχίας και παρουσίας ανθρώπων. Τέλος πάντων, ας σταθούμε στις φωτογραφίες. Εκείνη την εποχή λοιπόν από τον θυμό της η μάνα μου έσκισε και πέταξε πολλές φωτογραφίες και γράμματα.  Όσες έχουν διασωθεί σήμερα ήταν και είναι γιατί τις κράτησα και συνεχίζω να τις κρατώ προσωπικά Εγώ η ίδια. Οι φωτογραφίες αυτές βλέπετε μου έλεγαν πως κάποτε υπήρχε ένας πατέρας, μια προηγούμενη ζωή και γενικά οι στιγμές που φαίνονται στις εικόνες κάποτε υπήρξαν στα αλήθεια. Ως εκεί όμως! Δεν ένιωθα κάτι παραπάνω. Και σήμερα που μπορεί τυχαία να πέσω πάνω σε αυτές, το ίδιο συναίσθημα νιώθω. Πως κάτι κάποτε υπήρχε... και σήμερα απλώς υπάρχουν μόνο αναμνήσεις.

    Η μηχανή αν θυμάμαι καλά πρέπει τότε να δούλευε χωρίς όμως να είμαι σίγουρη. Θυμάμαι όμως πολύ καλά ότι την πρόσεχα πολύ γιατί χάρις σε αυτήν υπήρχαν και υπάρχουν κάποιες αποτυπωμένες στιγμές που έχω στα χέρια μου, ακόμα κι αν οι αναμνήσεις είναι έντονες στο μυαλό μου. Κάπως έτσι ξεκίνησε η συμπάθειά μου για την Φωτογραφία.

  Ενάμισι με δυο χρόνια μετά, τέλη 1996 και 1997 πήγα και έζησα για έναν χρόνο με τον πατέρα μου και την νέα του οικογένεια, η οποία γυναίκα είχε μανία να βγάζει φωτογραφίες την 6χρονη κόρης της. Λογικό! Κάθε γονιός θέλει να κρατήσει για πάντα τις στιγμές του παιδιού του. Ε, όπως καταλαβαίνετε απαθανάτιζε και όλους μαζί. Εγώ βέβαια, τότε και για πολλά χρόνια μετά δεν ήθελα με τίποτα να βγαίνω φωτογραφίες. Να φανταστείτε δεν ήθελα με τίποτα να βγαίνω και στις σχολικές. Ο ένας λόγος ήταν ότι ντρεπόμουν και ο άλλος ότι δεν είχαμε χρήματα να της πληρώσουμε έστω και αν ήταν η μια ατομική σχολική. Αλήθεια, θυμάμαι πως η μάνα μου τις έβλεπε ως περιττές  και έτσι την μόνη ατομική μεγάλη (βλέπετε παρακάτω φωτοκολάζ) και κανά δυο μικρές που έχω ήταν γιατί τις πλήρωσε η αγαπημένη μου δασκάλα. (στο πρώτο μου blog είχα μιλήσει γι' αυτό τον υπέροχο άνθρωπο!) Αυτά τα θυμάμαι πάρα πολύ καλά! Αλήθεια, σήμερα τις πληρώνουμε τις σχολικές φωτογραφίες;

  Κάπως έτσι, ξανά μπήκε το μικρόβιο της Φωτογραφίας. Από την Φωτογραφική συνήθεια να μας βγάζει φωτογραφίες, τότε τραβούσα μερικές φορές  κι Εγώ με την μικρή, εντελώς για πλάκα. Ώσπου  τέλη του 1998 και 1999 (μια από τις πιο περίεργες αλλά και τόσο σαν καμπάνα χρονιές της ζωής μου!) απόχτησα το πρώτο μου φωτογραφικό άλμπουμ. Οι πρώτες φωτογραφίες; Ήταν φωτογραφίες που τις τραβούσε εντελώς ερασιτεχνικά μια τότε Φίλη της μάνας μου η κ. Τασία που έκαναν πολύ παρέα. Πήγαιναν συχνά εκδρομές, στα μοναστήρια, στο εξοχικό τους και με έπαιρνε μαζί της. Ε, σε αυτές τις φωτογραφίες ήθελα δεν ήθελα ήμουν κι Εγώ. Τις κοιτούσα χθες και πραγματικά εκείνη την εποχή ήμουν με κάτι μαγουλάκια να! με το συμπάθιο. Όλα τα κιλά της προκατάθλιψής μου τα είχα πάρει στα μπούτια και στο πρόσωπο. Για ζούληγμα ήμουν, σοβαρά μιλάω. Αχαχαχα! αλήθεια χωρίς πλάκα. 

  Επειδή λοιπόν κάπου έπρεπε να αρχειοθετηθούν οι φωτογραφίες, η κ. Τασία μου πήρε δώρο ένα φωτογραφικό άλμπουμ. Στην παρακάτω φωτογραφία που ακολουθεί βλέπετε αυτό το γαλάζιο άλμπουμ με τον κλόουν δικό μου είναι. Το άλλο στα αριστερά είναι του αδελφού μου του Βασίλη, για τον οποίον θα σας μιλήσω ευθύς παρακάτω. Έτσι όταν ανοίγω τις πρώτες σελίδες βλέπω φωτογραφίες από εκείνην την εποχή. Στις επόμενες σελίδες βλέπω ένα κάρο με τον πατέρα μου που το 1999 ξανά επέστρεψε και ξανά έζησα... το ίδιο έργο με άσχημο τέλος αλλά το τελευταίο κεφάλαιο. Οι επόμενες είναι οικογενειακές, μετά σχολικές και σταματάνε οι εκτυπωμένες φωτογραφίες κάπου εκεί το 2005 με 2006. Μετά μέχρι σήμερα οι περισσότερες βρίσκονται ψηφιακά σε φακέλους και υποφακέλους στον Υπολογιστή. Ελάχιστες (κακώς αλλά κάτι θα κάνω!) τις έχω εκτυπώσει και τις έχω και σε χάρτινη μορφή. Αυτές είναι συγκεκριμένες Στιγμές με συγκεκριμένους ανθρώπους. Τέλος πάντων, απλώς θέλω να σας δώσω να καταλάβετε το χρονικό της φωτογραφίας στη ζωή μου.

 

 Πάμε δυο χρόνια μετά, μέσα του 2002. Αν δεν κάνω και πολύ λάθος, ήταν η εποχή που πήγαινε φαντάρος ο μικρότερος μου αδελφός, ο Βασίλης. Τότε κάναμε πολλά πράγματα μαζί. Αφού "Τα αχώριστα" όπως μας έλεγαν. Όταν έβγαινε με άδεια, ερχόταν με φιλμ και ζητούσε με ανυπομονησία να πάω να τα εμφανίσω ώστε μέχρι να ξανά μπει να τις έχει για να δώσει μερικές στους φίλους του. Ήταν ένα κάρο φωτογραφίες από τον στρατό, τους φαντάρους φίλους του κι Εκείνον σε τρελά κέφια στους θαλάμους και στις εξόδους τους. Και η πλάκα ήταν ότι κάθε φορά ερχόταν με ένα φιλμ κι Εγώ έπρεπε να πάω να το εμφανίσω γιατί ο κλασικός βαρύς αδερφούλης μου δεν πήγαινε ποτέ να κάνει μια δουλειά μόνος του, έστελνε εμένα, το ας πούμε κορόιδο. Χεχεχε, αλλιώς πλακωνόμασταν!

Κι όμως τα αρνητικά κάποιου φιλμ υπάρχουν ακόμα...

  Εκείνη την εποχή λοιπόν επειδή δεν είχαμε δική μας φωτογραφική μηχανή, τότε και οι δυο μας είχαμε πάρει ο καθένας από μια φωτογραφική μηχανή μιας χρήσης Kodak, που εκείνη την εποχή τις έβρισκες ακόμη και στα ψιλικατζίδικα και τα περίπτερα και αρχίζαμε να φωτογραφίζουμε αβέρτα ότι μας έκανε κλικ. Κάποια στιγμή ο αδελφός μου έφερε μια αναλογική compact φωτογραφική μηχανή σε γκρι χρώμα. Μην φανταστείτε τίποτα το σπουδαίο αλλά έκανε τη δουλειά της.   Τι να σας λέω;     Έβγαζε ο ένας τον άλλον σε οικογενειακές στιγμές, ένα σωρό με τον Rex μας, εννοείται και θα βγάζαμε ένα κάρο φωτογραφίες με τον Rex. Εγώ λίγες αλλά καλές. Η φωτογραφική ήταν δική του! Εγώ φανταστείτε για να την δανειστώ, έπρεπε να του δώσω κάτι άλλο. Ναι, τέτοιος ήταν ο αδελφός μου. Κι έτσι τσακωνόμασταν και ξανά κολλούσαμε "Τα αχώριστα". Ό,τι έβγαζα ήταν με το τότε κινητό μου, όχι βέβαια ακόμα smartphone. Μέχρι που πολύ αργότερα στα χέρια μου ήρθε η παρακάτω SONY αναλογική με φιλμ. (σόρυ αλλά τις sony φωτογραφικές μηχανές ποτέ δεν της συμπάθησα ιδιαίτερα). Δεν ξέρω που την βρήκε ο άλλος μου ο αδελφός ο Νίκος. Εγώ πάντως, πήγα αγόρασα φιλμ και την χρησιμοποίησα για λίγο όμως. Φανταστείτε πως την συγκεκριμένη την ξανά βρήκα σε ένα ντουλάπι στο σαλόνι και την ξανά θυμήθηκα πέρσι τον Δεκέμβριο του 2017. Μάλιστα πήγα και πήρα φιλμ από τα public, για να δω αν δουλεύει. Ε, όχι μετά από χρόνια παρατημένη νομίζω δεν δουλεύει. 

 Ε, από το 2002 και μετά ό,τι φωτογραφία έβγαζα ήταν με ότι κινητό τηλέφωνο είχα τότε. Ώσπου έρχεται το 2008 (η πιο αξέχαστη χρονιά της ζωής μου με ένα σωρό βήματα μπροστά όσο ποτέ άλλοτε) και την ημέρα δούλευα σε εργοστάσιο και σε άλλες δουλειές και τα απογεύματα πήγαινα νυχτερινό Γυμνάσιο. Στο μάθημα λοιπόν της Αισθητικής Αγωγής με δασκάλα την κ. Ελένη, ένα project ήταν να πάρουμε την ψηφιακή μας φωτογραφική μηχανή και να βγάλουμε καθημερινά 2-3 φωτογραφίες που κάνουν κλικ στην δική μας οπτική ματιά. Στην συνέχεια στο μάθημα της εβδομάδας να παρουσιάσουμε τις φωτογραφίες και να κάνουμε κριτική σκέψη. Κάτι τέτοιο περίπου δεν θυμάμαι και πολύ καλά. Τότε λοιπόν, με αφορμή το μάθημα, μιας που ήθελα -όπως πάντα- να κάνω σωστή και καλή δουλειά- και μιας και δούλευα και είχα κάποιο ποσό να δώσω, πήγα και αγόρασα την παρακάτω compact ψηφιακή (εννοείται!!!) φωτογραφική μηχανή canon στην τιμή των 150€ με μεγάλη έκπτωση θυμάμαι. Μάλιστα αν θυμάμαι καλά και δεν κάνω λάθος, η συγκεκριμένη μόλις είχε κυκλοφορήσει εκείνη την χρονιά και ήταν στην διάθεση 3 διαφορετικών χρωμάτων. Ε, όπως μπορείτε να φανταστείτε, την μπλε επέλεξα αφού είναι το δεύτερο αγαπημένο μου χρώμα.

   Με αυτή την μηχανή τραβήχτηκαν πολλές φωτογραφίες αλλά όχι τόσο από μένα όσο από τον αδελφό μου τον Βασίλη που την πήρε αργότερα για να τραβάει τα αυτοκίνητα και την δουλειά του στο συνεργείο αυτοκινήτων που έχει. Βέβαια, δεν του την έδωσα έτσι (τι; αυτός πάντα έτσι λειτουργούσε σε μένα, τώρα ήρθε η σειρά μου!) αλλά κάναμε συμφωνία ότι θα μου δίνει με δόσεις ένα μικρό ποσό. Ε, σχεδόν ποτέ δεν έδωσε. Κάποια στιγμή μετά από χρόνια τσακωθήκαμε πολύ άσχημα μια και καλή και ο καθένας επέστρεψε τα πράγματα του άλλου. Φυσικά την φωτογραφική μου μηχανή την πήρα πίσω, αφού και δεν την άξιζε πια και επίσης πια την χρειαζόμουν διότι έβγαζα φωτογραφίες για το beauty blog μου που είχα τότε το 2011-2013.

   Την εν λόγω μηχανή, την έχω ακόμα στην κατοχή μου! Είναι σε άριστη κατάσταση και όσες φορές την χρησιμοποιώ βγάζω ωραίες φωτογραφίες. Μάλιστα την είχα πάρει μαζί μου στην Αυστραλία αλλά τελικά την χρησιμοποίησα μια φορά για 4-5 κλικ. Βλέπετε με βόλεψε καλύτερα το δανεικό φοβερό κινητό της θείας μου. Όμως παραμένει αγαπημένη γιατί έχει όπως διαβάσατε την δική της ιστορία. Χαχαχα!

   Φτάνουμε στο 2012, την εποχή που μπήκε στη ζωή μας το αγαπημένο σε όλους μας Instagram. Ξημερώματα 26 Ιουλίου 2012 έφτιαξα προφίλ στο Insta και από τότε φωτογραφίζω ασταμάτητα.

  Όμως το απόλυτο δυνατότερο κλικ στην καρδιά για την Φωτογραφία γίνεται το περσινό Καλοκαίρι του 2017 πριν φύγω για Αυστραλία. Αλλά αφού βρίσκομαι ήδη Αυστραλία 3ο μήνα Νοέμβριο,  την νύχτα των γενεθλίων μου, παίρνω την απόφαση πως αυτό που ήθελα να κάνω πριν 3-4 χρόνια, δηλαδή μαθήματα Φωτογραφίας πρέπει να είναι το επόμενο βήμα μου μόλις επιστρέψω και πάλι στην πατρίδα και φυσικά να πάρω μια DSLR φωτογραφική μηχανή. 

   

   2018 και κατάφερα και πραγματοποίησα και τους δυο μας στόχους. Και μαθήματα έκανα και dslr φωτογραφική μηχανή αγόρασα και κάθε μέρα με αγάπη και εξάσκηση γίνομαι καλύτερη Φωτογράφος (Ω, ναι, ό,τι δηλώσεις είσαι σε αυτή την χώρα!😂😂) σε αυτό που δημιουργώ Εγώ η ίδια μέσα από την οπτική μου ματιά και την αντίληψη μου στα πράγματα. 

 

   Μέσα στην πάροδο του χρόνου η σχέση μου με την Φωτογραφία ήταν στενή και μακρινή, απούσα αλλά ταυτόχρονα παρούσα, την άφηνα στην άκρη για αρκετό καιρό και μετά ξανά έμπαινε στη ζωή μου σαν κάτι που δεν είχε αφεθεί ποτέ. Κάποτε, στο μακρινό παρελθόν η σχέση μου με την φωτογραφία ήταν για λήψεις και κλικαρίσματα προσωπικών και οικογενειακών στιγμών αλλά και για την πλάκα μου παίζοντας με τις στιγμές.

 

     Από το 2012 η σχέση μου με την Φωτογραφία ήταν για να καταθέτω τις Συλλεκτικές Στιγμές μου. Από το 2017 σαν ερασιτέχνης που έχω μεγάλο πάθος για την φωτογραφία η σχέση μου μαζί της είναι κάτι παραπάνω από αγάπη, είναι αναγκαίο καλό για να εκφράζομαι, να λέω ή να δείχνω όλα όσα θέλω να πω ή να δείξω περνώντας πάντοτε ένα μήνυμα, για να δίνω στις συγγραφικές μου ιστορίες εικόνες, για να δείχνω την κρυμμένη ομορφιά της πραγματικότητας, για να ξεσπάει η δημιουργική και καλλιτεχνική μου ψυχή και φυσικά ως το απόλυτο "Συλλεκτικό Κορίτσι" να ΣΥΛΛΕΓΩ καθημερινά Φωτογραφικές και όχι μόνο ΣΤΙΓΜΕΣ. Γιατί, όπως λέω "Παρατηρώ, Φωτογραφίζω και Συλλέγω Στιγμές".

   Και επειδή είπα πολλά και έχω ακόμα να σας πω και άλλα, αλλά περισσότερο να σας δείξω, θα έρθει και συνέχεια, part2. Σύντομα! Stay tuned!✌️

 

  Σημ.: Διαβάστε το 2ο μέρος!

Αφιέρωμα #14:

📸 «Μαρία γιατί φωτογραφίζεις;» (part2)

 Έτσι για να 😂😂😂

______________    

 

Υ.Γ.: Έτοιμη ανάρτηση σε μελλοντικές απορίες γνωστών και αγνώστων, όταν θα με ρωτάνε «Μαρία γιατί φωτογραφίζεις;»😉 

 

 

 

•   Φωτογραφία και Πνευματικά δικαιώματα

• Σκέφτομαι και Γράφω#18 – Πες ΟΧΙ στη λογοκλοπή! Ενεργοποιήσου!

 

 

 

☞Διαβάστε επίσης:
____________________
►Διαβάστε εδώ όλα τα posts της στήλης “Αφιερώματα"

►Διαβάστε εδώ όλα τα post της στήλης "My flashback"

►Δείτε τα posts "My Instant - Photo – Moments"

►Δείτε όσα "Φωτογραφίζω και Συλλέγω Στιγμές"

►Περισσότερα Photo Challenge 

►Photo Challenge: My 100happydays (2014) 

►Photo Challenge: #φωτογραφισετο_2016

►Περισσότερες Φωτο Στιγμές

►#Φωτογράφος_Μαρία

*Η ανάρτηση αυτή, όπως όλα τα κείμενα και οι εικόνες είναι πνευματική ιδιοκτησία του ιστολογίου (blog) ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫
Απαγορεύεται η τροποποίηση, η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των κειμένων καθώς και των φωτογραφιών από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς προηγούμενη αναγραφή της πηγής, γραπτή άδεια αλλά και έγκριση της δημιουργού του.
Με επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.
Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!
Πες ΟΧΙ στην λογοκλοπή!
Copyright ©2010-2018 *ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)*