True Stories: Μικρές καθημερινές ιστορίες #9 - "Όταν μας (μου) κάνει πλάκα η ζωή και η Ελλάδα μαζί"

 Θα σας διηγηθώ ακόμη μια μικρή καθημερινή ιστορία, από την δική μου μάλιστα καθημερινότητα. Αν και στην αρχή πήγα να την γράψω για την στήλη "☺Χιουμοροκατάσταση με την Μαρία! (γιατί μπορώ και αυτοσαρκάζομαι!)", επειδή Εγώ προσωπικά τελικά την πήρα ως αστεία ιστορία μέσα στην σοβαρότητά της (και ευτυχώς δηλαδή), εντέλει είπα ας την γράψω για την στήλη "True Stories & True Stories: Μικρές καθημερινές ιστορίες", γιατί όπως και να το κάνω η ιστορία που θα σας διηγηθώ συνέβη και είναι πέρα ως πέρα αληθινή.

  Λοιπόν, την περασμένη εβδομάδα, το πρωί που ήμουν στο σπίτι και σφουγγάριζα, γύρω στις 10:30 χτυπάει το κινητό μου και στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν μια Κυρία που με ενημέρωνε ότι είμαι η επόμενη στην κατάταξη για την θέση καθαρίστριας στην αίτηση τάδε που είχα κάνει.
-Θα την αποδεχτείτε την θέση Κυρία Παρασκευοπούλου;
ΕΓΩ: Φυσικά και θα την αποδεχτώ! Τι λέτε τώρα; Ποια είναι η διαδικασία που πρέπει να ακολουθήσω;
-Ωραία! Μπορείτε σήμερα να περάσετε από εδώ να σας πω τι έγγραφα χρειάζεται να φέρετε και να υπογράψετε την σύμβαση;
ΕΓΩ: Ναι, μπορώ να έρθω! Που ακριβώς βρίσκεστε;
Μου είπε ότι είναι στο Ρέντη... στο τάδε στενάκι... πως θα το βρω εύκολα...
ΕΓΩ: Α, ξέρω που είστε και μάλιστα είναι αρκετά κοντά στην περιοχή μου.
-Ωραία! Θα σας περιμένουμε! Να σας ρωτήσω όμως αν έχετε κάνει και κάπου αλλού αίτηση;
ΕΓΩ: Φυσικά και έχω κάνει. Όπου μπορώ κάνω...
-Χμ, αυτό είναι ένα πρόβλημα! Μάλλον θα έχετε κάνει και στην τελευταία του ΟΑΕΔ που η σύμβαση είναι στον 1 χρόνο.
ΕΓΩ: Ναι, και σε αυτήν έχω κάνει και όσες προκηρύξεις έχουν βγει τα τελευταία 3 χρόνια.
-Ναι, και πολύ καλά κάνετε! Να σας πω πως η συγκεκριμένη θέση που αν την αποδεχτείτε είναι η διάρκειά της 2 μόνο μήνες, δηλαδή, οι τελευταίοι μήνες που απομένουν για να λήξει η σύμβαση, όπως αρχικά έλεγε η προκήρυξη, αφού ήταν για 9μηνο. 
ΕΓΩ: Αααα, μόνο 2 μήνες; Δεν με συμφέρει αν είναι έτσι...
-Ναι μάλλον δεν σας συμφέρει. Γιατί, τελειώνει ο Σεπτέμβριος, μέχρι να ξεκινήσετε θα πάει Οκτώβριος, άρα Νοέμβριο και Δεκέμβριο θα δουλέψετε. Εγώ, οφείλω να σας ενημερώσω για να μην γίνει παρεξήγηση. Θα σας τα εξηγήσω καλύτερα όταν έρθετε από 'δω.

 Για να μην σας τα πολυλογώ, τελειώνω τις δουλειές μου στο σπίτι, ντύνομαι και σε λιγότερο από 1 ώρα βρισκόμουν ήδη στο γραφείο.

 -(η Κυρία που μίλησα στο τηλ.) Καλώς την! Μα πόσο γρήγορα ήρθες κορίτσι μου!
ΕΓΩ: (αστειευόμενη) Έβαλα φτερά, πέταξα και ήρθα όσο πιο γρήγορα μπορούσα.
-Κορίτσι μου, να βρω τον φάκελο με την προκήρυξη για να δεις με τα μάτια σου την ημερομηνία διάρκεια της σύμβασης και οι 2 τελευταίοι μήνες που απομένουν για να μην υπάρχει ούτε από εμένα ούτε κι από εσένα θέμα μετά παρεξηγήσεων.

  Είδα όντως ότι η σύμβαση έληγε τέλη Δεκέμβρη. Και της είπα πως θα "Είναι κρίμα να αποδεχτώ την θέση για να δουλέψω για δυο μόνο μήνες και να τα χάσω όλα. Και τα μόρια, και τους μήνες ανεργίας και τις άλλες αιτήσεις που έχω κάνει και μπορεί να σταθώ πιο τυχερή και αν το σκεφτώ ακόμα πιο λογικά και τα ζυγίσω καλύτερα τα πράγματα, δεν νομίζω πως θα σωθώ με 2 μήνες δουλειάς, έτσι δεν είναι;"

-Κορίτσι μου, κι Εγώ μαζί σου είμαι! Ναι, όντως δεν θα σωθείς. Και θα είναι κρίμα να χάσεις όσα έχεις για μόνο δυο μήνες δουλειάς, αφού έχεις τόσους μήνες ανεργίας.

Εκείνη την ώρα μπαίνει και ο Κύριος Διευθυντής στο γραφείο. Η Κυρία Κ...α (δεν χρειάζεται να αναφέρω το επίθετό της) του εξηγεί ποια είμαι και ότι δεν θα αποδεχτώ την θέση και θα μου δώσει να συμπληρώσω μια Υπεύθυνη Δήλωση μη αποδοχής της θέσης λόγω ότι έχει τόσα μόρια και τόσους  μήνες ανεργίας και θα ήταν κρίμα να τα χάσει όλα και μετά πάλι από την αρχή.

Και έχω να σας πω πως συμφώνησε και ο Κύριος Διευθυντής και μάλιστα μου είπε: "Και πολύ καλά θα κάνεις κορίτσι μου που δεν θα την δεχτείς αφού είσαι καλυμμένη και ναι να μας έλεγες, εμείς οι ίδιοι, αν και δεν έχουμε κανένα όφελος θα σε παροτρύναμε να μην το κάνεις. Να φανταστείς, έχουμε σοβαρά θέμα. Οι εργαζόμενοι της θέσης αυτής που θα έπαιρνες εσύ, έχουν να πληρωθούν 3 μήνες και τώρα όλοι μαζί ετοιμάζουν να τα διεκδικήσουν... καταλαβαίνεις τώρα."

Και όσο συμπλήρωνα την Υπεύθυνη Δήλωση η Κυρία Κ. με ρώτησε τι ηλικία έχω γιατί φαίνομαι μικρούλα... Της είπα την ηλικία μου. Μου λέει ότι έχω με την κόρη της ακριβώς την ίδια ηλικία και ότι και εκείνη όπως κι εσύ κορίτσι μου ψάχνει για δουλειά, έχει σπουδάσει, συνεχίζει να σπουδάζει διάφορα... αυτή είναι γενικά παιδί των γραμμάτων και των τεχνών... τα αγόρια μου από μικρά όχι τόσο των γραμμάτων... αλλά η κόρη μου από μικρή διάβαζε με τις ώρες, ασχολούνταν με τις τέχνες, την μουσική... φαινόταν από μικρή ότι το έχει και μέχρι σήμερα δεν σταματάει. Δεν ξέρω τι θα κάνετε εσείς τα νέα παιδιά στην Ελλάδα. Εμείς οι μεγάλοι ότι μπορέσαμε φτιάξαμε... εσείς δυστυχώς δεν ξέρω αν σας δίνονται ευκαιρίες να δουλέψετε στον τομέα σας, όχι από 'δω και από εκεί για ένα μεροκάματο... και για οικογένεια; άστο δεν υπάρχουν προϋποθέσεις και να το επιθυμείτε διστάζετε γιατί σκέφτεστε πως θα ζήσετε. Και δίκιο έχετε που σκέφτεστε έτσι. Να σκεφτείς Μαράκι μου, η κόρη μου πολλές φορές κάθετε και μου λέει "Μαμά, εσύ τα βλέπεις από την δική παλιά οπτική ματιά, Εγώ ως νέος άνθρωπος του σήμερα τα βλέπω με την ματιά της σημερινής πραγματικότητας..." και ξέρεις τι έμαθα από την κόρη μου και τι μαθαίνω πια από την νεολαία εδώ και 20 χρόνια που είμαι σε αυτήν την θέση σαν γραμματέας αλλά και σύμβουλος ψυχολογικής υποστήριξης; ότι εμείς οι μεγαλύτεροι πρέπει να σας ακούμε όταν μας μιλάτε γιατί έχετε να πείτε σοβαρά πράγματα που τα ζήτε εκεί έξω από τον προσωπικό αγώνα που δίνετε καθημερινά. Και ξέρεις κάτι που όμως δεν μπορώ να καταλάβω; έρχονται μεγαλύτεροι άνθρωποι, γονείς των παιδιών και όσα μου λένε, βλέπω στο πρόσωπο τους κακία, για πολύ κακία μιλάω παιδί μου. Μα είναι δυνατόν να υπάρχει τόση κακία για ευθύνες που μας αναλογούν και είναι καιρός να τις παίρνουμε και πάνω μας;

ΕΓΩ: Α, μπράβο! Ξέρετε κάτι! Ακριβώς όπως τα λέτε είναι τα πράγματα. Και μπράβο και στο κορίτσι σας που έχει τέτοιον τρόπο σκέψης και που δεν το βάζει κάτω και παλεύει. Αυτό κάνουμε όλοι, μικροί και μεγάλοι. Τα βιώνω κι εγώ μέσα από την δύσκολη καθημερινότητα. Σας τα λέω κι Εγώ που όλη η ζωή μου μόνο δυσκολίες και μάχες είναι...

  Όπως λοιπόν ξετυλίγονταν η κουβέντα και κάπως ανοιχτήκαμε μιλώντας για την σημερινή κατάσταση στην χώρα μας, φτάσαμε να της πω λίγο πολύ για τις δικές μου δυσκολίες, η Κυρία Κ. για την προσωπική της κατάσταση που πριν ένα χρόνο έμεινε χήρα αλλά είχε έναν πολύ καλό σύζυγο αλλά "κυρίως Μαράκι μου ήταν καλός άνθρωπος και άψογος πατέρας αλλά ο Θεός θέλησε να τον πάρει μακριά... έφυγε από τον Καρκίνο μέσα σε λίγους μήνες και ευτυχώς δεν υπέφερε. Η κόρη μου από τα αγόρια, εκείνη το πήρε πιο βαριά και ακόμα δεν το έχει ξεπεράσει. Το βλέπω που πολλές φορές κλείνετε στον εαυτό της και την πιάνει η θλίψη αλλά το παλεύει γιατί δεν το βάζει κάτω, ψάχνετε για δουλειά, ασχολείτε με την σχολή της... Κι εσύ Μαράκι μου, παιδί μου, μην το βάλεις ποτέ κάτω.  Είσαι ένα πολύ ευγενικό κορίτσι, χαμογελάς, έχεις χιούμορ, το παλεύεις... όλα αυτά θέλουν κότσια και από το λίγο που μιλήσαμε τα έχεις. Εσείς οι νέοι παλέψτε το όπως και όσο μπορείτε και έχει ο Θεός θα καταφέρετε πολλά και καλύτερα από ότι φτιάξαμε εμείς στην εποχή μου."

   Και για να μην σας τα πολυλογώ, μέσα σε 10 και κάτι ψιλά λεπτά, από όσα είπαμε, από την ευγένεια, την καλοσύνη, τις λογικές και ανθρώπινες κουβέντες, τα αληθινά κι όχι προσποιητά χαμόγελα, τις συμβουλές, τις ευχές όπως "Μαράκι μου, εύχομαι ο Θεός να σου τα φέρει κορίτσι μου όπως τα θέλεις και σου αξίζουν. Και εύχομαι σύντομα να βρεθείς σε μια κανονική δουλειά και μάλιστα θα χαρώ να συνεργαστούμε μαζί στο μέλλον εδώ πέρα" και τη εγκάρδια χειραψία...
 
     Εγώ προσωπικά έφυγα με ένα κιλό παραπάνω αισιοδοξία, το μεγαλύτερο μέρος της μαυρίλας και της στεναχώριας από κάποια προσωπικά περιστατικά που κουβαλούσα μέσα μου όλο τον μήνα, ως δια μαγείας όλο αυτό το βάρος έφυγε ή τέλος πάντων καταστάλαξε η στεναχώρια και η αρνητικότητα. Και θα τολμήσω να πω χωρίς ίχνος υπερβολής πως όλη αυτή η φάση και αυτή η συνάντηση για μένα προσωπικά ήταν το "χέρι βοηθείας" που έψαχνα απεγνωσμένα αυτές τις ημέρες, γιατί τελικά για μια ακόμη φορά αυτό τον μήνα είδα από τις πράξεις και τα γεγονότα ότι ξεκάθαρα είμαι μόνη μου και αυτούς που θεωρώ δικούς μου ανθρώπους και τους έχω σε μια ξεχωριστή θέση, τελικά δεν είμαι πια και τόσο σίγουρη αν την θέση αυτή την αξίζουν. Αλλά αυτά θα σας τα πω σε κάποια άλλη ανάρτηση.

    Από εκείνη την ημέρα λοιπόν που επιτέλους μετά από 3 χρόνια που κάνω αιτήσεις προκηρύξεων και όλο βγαίνω "ΕΠΙΛΑΧΩΝ" κάποιος με πήρε τηλέφωνο για δουλειά αλλά τελικά μέσα στην τύχη μου είμαι άτυχη, αντί να πέσω Εγώ σηκώθηκα πιο πολύ. Και πιστέψτε με και κρατήστε το αυτό που σας λέω! Από όσα πέρασα, ένιωσα αυτό τον μήνα, λες και είμαι μια ανόητη που με καταστρέφει η καλοσύνη μου, το νοιάξιμο μου και τελικά είναι μεγάλο σφάλμα να είσαι καλός άνθρωπος στην εποχή μας, ΕΓΩ ΑΛΛΑΞΑ, δεν είμαι η ίδια Μαρία ή το Μαράκι που ξέρουν πολλοί. Αλλά περισσότερα θα σας πω σε κάποια άλλη ανάρτηση.

   Αυτό που θέλω να τονίσω είναι από την μία δυστυχώς όσες αιτήσεις έχω κάνει μέχρι τώρα το τελικό αποτέλεσμα λέει "ΕΠΙΛΑΧΩΝ" κι από την άλλην, αν το σκεφτώ λογικά και χιουμοριστικά, λέω ευτυχώς, γιατί τουλάχιστον το σύστημα δεν με πετάει έξω, απλά με έχει στην αναμονή. Αχ αυτή η αναμονή, το περίμενε, η στασιμότητα, το "λίγη υπομονή δεν βλάπτει" (λες και 34 χρόνια τώρα δεν κάνω αρκετή υπομονή!) που εμένα με σκοτώνει και οι απ' έξω νομίζουν πως καλό μου κάνει αλλά επειδή Εγώ με γνωρίζω, ξέρω πως από ένα σημείο και μετά μόνο κακό κάνει. Τέλος πάντων, από την αναμενόμενη καραμέλα ένδειξη "Επιλαχών", με έχω βγάλει και παρατσούκλι ως "Η Κυρία Επιλαχούσα". Αλήθεια δεν αστειεύομαι! Εεεε, μα δηλαδή, βαρέθηκα και κουράστηκα να διαβάζω την ένδειξη "Επιλαχών". Έλεος! Αλλά που θα πάει; Κάποια μέρα θα μου κάνει την χάρη η τύχη. Γιατί από ατυχία... άσε την έχω φάει και την τρώω στο πετσί μου.

_________________

     Δεν τελείωσα ακόμα την διήγηση μου, διότι η ιστορία μου έχει ακόμα ζουμί και θα σας πάω κατευθείαν στο δεύτερο μέρος.

  Λοιπόν, προχθές το πρωί γυρίζοντας από τη δουλειά η μάνα μου, με φωνάζει για να μου δώσει έναν τεράστιο φάκελο που είχε αφήσει κάτω στην πόρτα ο ταχυδρόμος. Μάλιστα αστειευόμενη μου είπε: "Μαρία έχεις έναν φάκελο που είναι πιο μεγάλος κι από εσένα την ίδια. Ποιος σου στέλνει κάτι τέτοιο και τι να έχει αφού δεν είναι φουσκωτός;"
-Αααα, από τον ΟΑΕΔ Αλίμου είναι, έχει σφραγίδα από πίσω. Μάλιστα! Υποψιάζομαι μαμά ότι μάλλον είναι για πρόσληψη ή για απόρριψη της αίτησης που είχα πάει εκεί τον Μάρτιο και παρέδωσα τα δικαιολογητικά από κοντά. (Πόσο ψύχραιμη και άνετη που ήμουν!)

  Περιττό να σας πω ότι από την στιγμή που προσπαθούσα να ανοίξω τον φάκελο η άτιμη αυτή η διαισθησάρα χτυπούσε κόκκινο. Και σας μιλάω για εκείνη την διαίσθηση που έχουμε όλοι μας, αλλά ας μιλήσω για την δική μου που όταν την νιώθω να χτυπάει κόκκινο, κατακόκκινη και μου μιλάει και μου λέει όλα όσα θα συμβούν πριν καν συμβούν; Ε, για αυτήν την διαισθησάρα σας μιλάω! Εγώ σε αυτήν, ειδικά στα επαγγελματικά, δεν έχω πέσει σχεδόν ποτέ έξω! Μην μου πείτε πως δεν την έχετε νιώσει έστω μια φορά στην ζωή σας, γιατί θα μου φανεί από αστείο μέχρι ψέμα.

   Λοιπόν, ανοίγω τον τεράστιο φάκελο και βγάζω από μέσα ένα χαρτί, μόνο ένα χαρτί ρε Φίλε. Και το διαβάζω στα γρήγορα και λέω  δυνατά να ακούσει και η μάνα μου "Α, εντάξει είναι όντως εκείνη η αίτηση που είχα κάνει... Και είναι και η ίδια η υπηρεσία στο Ρέντη που είχα πάει πριν 3-4 ημέρες και... αααα! φοβάμαι πως μάλλον είναι και η ίδια εργασία για τους δυο μήνες. Αν είναι όντως έτσι, δεν πρόκειται να δεχτώ." (Συμφώνησε μαζί μου και η μαμά)

   Επειδή, είμαι από τη φύση μου άνθρωπος που πρώτα θέλω να είμαι σίγουρη για κάτι κι ύστερα να πανηγυρίζω, για να βεβαιωθώ πως μάλλον μιλάμε για την ίδια αίτηση/προκήρυξη πήγα και έψαξα στον αρχειοθετημένο φάκελο μου με τα προσωπικά μου έγγραφα να βρω το χαρτάκι με το πρωτόκολλο που είχα πάρει όταν είχα πάει να παραδώσω τα δικαιολογητικά. Σιγουρεύτηκα! Μετά για να μου φύγει η ναι μεν σίγουρη αλλά ποτέ δεν ξέρεις, ότι μιλάμε για την ίδια υπηρεσία στο Ρέντη, πήγα και έψαξα στους χάρτες της Google και ουπς! εννοείται πως είδα ότι ήταν ακριβώς το ίδιο κτήριο που είχα βρεθεί λίγες ημέρες πριν. Πηγαίνω μέσα στην κουζίνα που μαγείρευε η μάνα μου και της λέω ναι μεν με χιούμορ αλλά με σοβαρότητα δε, ακριβώς τα εξής:

-Μαμά, θα σου πω κάτι, όχι τίποτα άλλο αλλά για να μην έχεις ελπίδες. Για μένα... άσε με εμένα, ξέρω την μοίρα μου! Είναι το ίδιο κτήριο, είναι η ίδια προκήρυξη, να και το πρωτόκολλο, δεν πιστεύω στις συμπτώσεις...να μου το θυμηθείς και βάζω αν θες και στοίχημα πως αύριο όταν πάω εκεί θα μου πούνε πως είναι για την δουλειά των δυο μηνών. Και επειδή ζούμε στην Ελλάδα, να ξέρεις πως πρώτα υπογράφουμε την Υπεύθυνες Δηλώσεις, τα χαρτιά και τα στέλνουμε κι ύστερα οι υπηρεσίες μας ενημερώνουν ή μας στέλνουν τα επίσημα έγγραφα. Δυστυχώς και το λέω διαισθητικά κατά 99% πως τέτοια φάρσα έχει παιχτεί. Αλλά για επιβεβαίωση, δεν πειράζει θα πάω αύριο πρωί πρωί στον Άλιμο με τα τέσσερα δικαιολογητικά που μου ζητάνε και θα μάθω τι παίζει. Αν και βάζω το χέρι μου στην φωτιά ότι παίζει ακριβώς αυτό που νομίζω.

Και τι μου λέει η μάνα μου; "Εντάξει, κι έτσι να είναι, δεν πειράζει εσύ προσπάθησες, κάτι άλλο θα κάτσει." (Αχ, ευτυχώς που εδώ και 4 χρόνια η μάνα μου έχει αλλάξει και βγάζει μόνο τον καλό της εαυτό. Ναι, ναι Κυρίες και Κύριοι οι Άνθρωποι αλλάζουν κατά μια έννοια. Αλλά για τέτοιο θέμα θα σας μιλήσω κάποια άλλη στιγμή!)

   Για να μην σας τα πολυλογώ, το βράδυ πριν πέσω να κοιμηθώ, μου ήρθε φλασιά να ξανά κοιτάξω το χαρτί να το διαβάσω προσεχτικά για να δω που πρέπει τελικά να πάω, για να μην πάω τσάμπα και ταλαιπωρηθώ. Στον Άλιμο στην Διοίκηση ή στην ανωτέρω Υπηρεσία στο Ρέντη; Μάλλον στην ανωτέρω σκέφτηκα γιατί τη δουλειά έχω στον Άλιμο; Ε, λέω θα πάω στο Ρέντη κι αν μου πουν πως δεν είναι εκεί θα πάω κατευθείαν στον Άλιμο, για να μην ταλαιπωρηθώ τσάμπα με την ανάποδη διαδρομή.

   Και πηγαίνω πρωί πρωί και με το που η Φύλακας με αναγγέλλει στην Κυρία Κ. αμέσως μου λέει: "Μαράκι τι κάνεις πάλι εδώ;"
-Σας έφερα ένα ωραιότατο επίσημο έγγραφο που εντάξει ξέρω με σιγουριά πως είναι για την δουλειά που είχα έρθει πριν λίγες ημέρες. Γιατί, εδώ που τα λέμε, σε αυτή την χώρα πρώτα υκάνουμε τα χαρτιά και μετά καθυστερημένα έρχονται τα τελικά επίσημα έγγραφα.
Κυρία Κ.: Πες το ψέματα! Αχ βρε κορίτσι μου, ναι αυτή είναι, δυστυχώς. Γιατί έκανες τόσο κόπο βρε παιδί μου; Δεν έπαιρνες ένα τηλέφωνο να σου το επιβεβαιώσω;
ΕΓΩ: Ξέρετε; μου αρέσει τις δουλειές μου να τις κανονίζω από κοντά για να λύνεται κάθε παρεξήγηση και για να μην υπάρχει κανένα λάθος.
Η Φύλακας: Σωστή! Έτσι είναι το σωστό!
Κύριος Διευθυντής: Σωστά λέει το κορίτσι! Είναι το κορίτσι που είχε ξανάρθει προχθές για την ίδια θέση, λέει στην Φύλακα.
Κυρία Κ.: Αχ βρε Μαράκι μου, έπρεπε απλά να τηλεφωνήσεις. Δεν βρήκες κάτι, ε; από την τελευταία φορά που μιλήσαμε. Α! κατάλαβα, το ύφος σου αυτό τα λέει όλα. (γέλασε) Εγώ πάντως, την Υπεύθυνη Δήλωση που υπέγραψες την έστειλα, από εμένα έφυγε. Τώρα πως εκεί στην Διοίκηση σου έστειλαν αυτό το χαρτί...
ΕΓΩ: Ε, θα ήμουν εδώ αυτή την στιγμή να μιλάμε για την ίδια φάρσα; Εγώ, είμαι σίγουρη ότι το στείλατε... το τι έγινε από εκεί και πέρα και ήρθε αυτό το συμπαθέστατο κατ' άλλα χαρτί... ούτε που με νοιάζει.
Κυρία Κ.: Κρίμα βρε Μαράκι, έκανες τόσο κόπο! Αυτό το χαρτί τώρα...
ΕΓΩ: Μην ανησυχείτε γι' αυτό ξέρω που θα το βάλω. Στην συλλογή μου μαζί με τα υπόλοιπα και όλα κομπλέ.
Κυρία Κ.: Κοίτα την να δεις! Χαμογελαστή και όλο χαρά, μπράβο σου κορίτσι μου, σε χαίρομαι! 
ΕΓΩ: Τι να κάνω μωρέ; Λέω να το πάρω στην πλάκα γιατί αν το πάρω σοβαρά τι θα κερδίσω; μάλλον τίποτα! Και που έκανα τσάμπα κόπο... δεν πειράζει μωρέ, μικρό το κακό. Πείτε πως ήρθα να σας χαιρετήσω. Ε, σας έφτιαξα το κέφι, μου φτιάξατε κι εσείς το δικό μου και όλα καλά, όλα ανθηρά. Καλή σας ημέρα να έχετε και τα καλύτερα που θα πάει; θα έρθουν!
Κυρία Κ.: Στο καλό κορίτσι μου και κάτι θα βρεθεί. Και που είσαι; Αν είναι ο δρόμος σου από εδώ να περνάς να μας χαιρετάς να μας γεμίζεις χαρά.
ΕΓΩ: Αν και δεν είναι ο δρόμος μου...
Κυρία Κ.: Ποτέ δεν ξέρεις όμως...
ΕΓΩ: Ναι έχετε δίκιο, τα έχουμε πει εμείς, πως ποτέ δεν ξέρεις...
Κυρία Κ.: Έτσι παιδί μου, πολύ καλά τα λες! Θυμάσαι τι λέγαμε τις προάλλες που είχες έρθει, έ; Όλα θα πάνε καλά!
ΕΓΩ: Εννοείται, τα πάντα! Είμαι Σκορπίνα και δεν ξεχνάω ποτέ τίποτα και κανέναν! Εννοείται! Ο Θεός είναι μεγάλος. Γεια σας!


 ΚΑΙ ΕΧΩ ΝΑ ΘΥΜΑΜΑΙ...:🤣

► ☺Χιουμοροκατάσταση με την Μαρία #3 - Μια εβδομάδα ταλαιπωρία κι Εγώ στο τρέξιμο αλά Βέγγος

  Και κάπου εκεί έφυγα! Περιττό να σας πω πως ήμουν κεφάτι, χαρούμενη, με ένα απολαυστικό χιούμορ που πραγματικά κάθε ατάκα μου και ένα γέλιο για όσους ήταν στο γραφείο. Η φύλακας, η Κυρία Κ., ο Κύριος Διευθυντής. Μπράβο τους! Τόσο εγκάρδιους, γελαστούς, απλούς ανθρώπους που μιλάνε και βρίσκονται σε θέσεις και γραφεία έχω πολύ καιρό να συναντήσω. Και πραγματικά, αν τα πράγματα ήταν τυχερά για μένα θα ήταν ιδανικά να δούλευα σε αυτήν την υπηρεσία με αυτούς τους ανθρώπους ας πούμε αφεντικά μου, άσε που είναι και σχετικά κοντά από το σπίτι μου, στην κοντινή περιοχή. 

  Δεν πειράζει! Πιστεύω πως όλα για κάποιον λόγο γίνονται. Και μάλλον προορίζομαι για κάτι, για μια δουλειά πιο σπουδαία από όσο μπορώ κι Εγώ η ίδια να φανταστώ. Έτσι το παίρνω χιουμοριστικά, έτσι τουλάχιστον θέλω να πιστεύω. Και γιατί όχι; Το αξίζω! Αξίζω τα καλύτερα! Ως πότε τόση ταλαιπωρία; Ως πότε όλα να είναι δύσκολα; Ε, ναι ρε Φίλε, έχω κάνει ένα σωρό σκληρές δουλειές, δουλειές που σε ξένα χέρια από τα 18 μου, που ναι καιρός είναι να μου έρθουν και τα πιο εύκολα και τα πιο καλύτερα.

   Για να μην σας κουράσω περισσότερο, όλη αυτή την ιστορία είχα την ανάγκη να σας την διηγηθώ για δυο σοβαρούς ή μη σοβαρούς λόγους.       Πρώτον, γιατί παρόλο την ατυχία μου και την μαλακία να μου έρθει καθυστερημένα(;) το χαρτί που δεν μπήκα καθόλου στην διαδικασία να σκεφτώ πως έγινε αυτή η λάθος σειρά και που σίγουρα αν ήταν άλλος ή άλλη στην θέση μου, μπορεί και να τον έπαιρνε από κάτω η κακή ψυχολογία, αντιθέτως Εγώ που με τόσα που μου έχουν συμβεί και ξέρω τι μου γίνεται και τι να μην περιμένω και κυρίως τι να περιμένω, Εγώ το διασκέδασα και πήρα πολύ δύναμη, αλήθεια, πήρα πολύ δύναμη. Και κάπως έτσι νικάω την όποια στεναχώρια μου για τους προφανείς λόγους αλλά και για άλλους προσωπικούς λόγους. Δεύτερον; Κρατάω την συμπεριφορά των ανθρώπων και τις θετικές κουβέντες που το ξανά λέω ήταν σαν ένα "χέρι βοηθείας". Τόσο απλά, τόσο ξεκάθαρα και τόσο ειλικρινά. Κανένα πρόβλημα λοιπόν!

   Τέλος, από εμπόδια και αγώνες άλλο τίποτα ρε παιδιά. Ειδικά για εμάς τους μη βολεμένους, με τα μεροκάματα από 'δω κι από 'κει, που δεν ξύνουμε τα νύχια μας φτιάχνοντας όλη μέρα τα νύχια μας,  που προσπαθούμε να φτιάξουμε να δημιουργήσουμε κάτι μόνοι μας ή σχεδόν μόνοι μας, όχι μόνο είμαστε άξιοι θαυμασμού αλλά θα έπρεπε  και όσοι είναι έξω από τον χορό να μην μας κουνάνε το δάχτυλο. Και θα σταματήσω εδώ γιατί μπορώ άνετα να πω αλήθειες και γεγονότα. Άστο άλλη στιγμή, σε άλλη ανάρτηση. Ας κρατήσουμε τα θετικά της ιστορίας και... ακόμα κι αν η ζωή παίζει μαζί μας, ακόμα κι αν η ίδια η Ελλάδα παίζει με τα νεύρα μας ή με την ανάγκη μας, εμείς εκεί να συνεχίζουμε με όσο γίνεται πιο λάιτ ψυχολογία. Και... ο Θεός και η τύχη μαζί μας!

 

☞Διαβάστε επίσης:
__________________
► Διαβάστε περισσότερα άρθρα από την στήλη "True Stories: Μικρές καθημερινές ιστορίες"...
► Περισσότερα άρθρα από την στήλη "True Stories"...
►True Stories: Μικρές καθημερινές ιστορίες #1 - Η ευγένεια ενός παιδιού!
►True Stories: Μικρές καθημερινές ιστορίες #2 - Εγώ… η ξυπόλητη Πριγκίπισσα!
►True Stories: Μικρές καθημερινές ιστορίες #3 – Άγχος για ασήμαντο λόγο
► True Stories: Μικρές καθημερινές ιστορίες #4 – Ποτέ μην ξεχνάς να Χαμο-γελάς☺
► True Stories: Μικρές καθημερινές ιστορίες #5 – Βρε κορίτσι γιατί δεν τρως;
► True Stories: Μικρές καθημερινές ιστορίες #6 – Ποιος ορίζει τι "πρέπει" και τι "δεν πρέπει";
► True Stories: Μικρές καθημερινές ιστορίες #7 – "Δε βιάζομαι για να μη γεράσω γρήγορα!"

► True Stories: Μικρές καθημερινές ιστορίες #8 – "Ο Μισογυνισμός καλά κρατεί"

► Διαβάστε περισσότερα άρθρα από την στήλη "😂Χιουμοροκατάσταση με την Μαρία! (γιατί μπορώ και αυτοσαρκάζομαι!)"...

*Η ανάρτηση αυτή, όπως όλα τα κείμενα και οι εικόνες είναι πνευματική ιδιοκτησία του ιστολογίου (blog) ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫
Απαγορεύεται η τροποποίηση, η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των κειμένων καθώς και των φωτογραφιών από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς προηγούμενη αναγραφή της πηγής, γραπτή άδεια αλλά και έγκριση της δημιουργού του.
Με επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.
Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!
Πες ΟΧΙ στην λογοκλοπή!
Copyright ©2010-2018 *ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)*