Ρε Φίλε/Φίλη...
θα σου πω μια μικρή σύντομη ιστορία χωρίς πολλά πολλά και κάπως κωδικοποιημένα. Σύντομη σε σένα μα στην πραγματικότητα είναι μια τεράστια μοιραία ιστορία που ο χρόνος δεν μετράει ούτε του περνάει εύκολα για να σου πω πότε ζωγραφίζεται η τελεία και πότε γράφεται το ΤΕΛΟΣ.
Μια φορά κι έναν καιρό λοιπόν, αυτή που λέγεται μοίρα κάπως κινηματογραφικά ένωσε δυο ανθρώπους που κάποτε οι συνθήκες και ο χρόνος τους χώρισε άδοξα. Έτσι όπως τυχαία αλλά μοιραία τους γνώρισε και με έναν περίεργο αίσθημα συμπάθειας υπέγραψαν την μοίρα τους, κάπως έτσι ο ίδιος ο καθυστερημένος χρόνος τους ένωσε για τα καλά για να γεννηθεί μια όμορφη ειλικρινή μοιραία ιστορία ζωής.
Ο χρόνος κυλούσε σαν νεράκι, οι ζωές τους χιλιόμετρα μακριά, κάθε επιθυμία και κάθε σκέψη ήταν σαν μια ωραία ανεξίτηλη ανάμνηση που έφερνε χαμόγελο στα χείλη και ευγνωμοσύνη προς την μοίρα για το πρόσωπο ενός ανθρώπου που άφησε σαν στίγμα μια ειλικρινή ματιά, μια φωτεινή ψυχή και περίεργα ανομολόγητα συν-αισθήματα στην καρδιά. Και όσο ξεμάκραιναν αυτοί και όσο ο ίδιος ο χρόνος γινόταν ξεχασιάρης και ταυτόχρονα ανελέητος και ασταμάτητος και όσο εκείνο το απωθημένο έκαιγε για έναν κύκλο που δεν έκλεισε ποτέ έτσι όπως έπρεπε άλλο τόσο η καρδιά (ή οι καρδιές;!) δεν ξεχνούσε στιγμή εκείνη την κοινή επιθυμία σαν έναν προγραμματισμένο καφέ με μια δόση καθυστερημένου ραντεβού που μέσα της με βαθιά πίστη και σίγουρη στην διαίσθηση της δεν σταμάτησε ποτέ να πιστεύει πως "Θα ξανά βρεθούμε!"
Αν το σκεφτείς λογικά, θα παραδεχτείς και ο ίδιος πως στις μέρες μας δεν βρίσκεις καθαρόαιμους (δηλ. γνήσιους) Α-νθρώπους που θα σου βγάλουν προς τα έξω ό,τι πιο όμορφο κρύβεις μέσα σου. Συνήθως βρίσκουμε ανθρώπους που κρύβουν την φωτεινή μας πλευρά με αποτέλεσμα στο ενδεχόμενο τέλος να μείνει μια ραγισμένη ψυχή με φορτίο ανεξίτηλες μαύρες αναμνήσεις.
Αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν τους δόθηκε μια ευκαιρία ή ίσως την προκάλεσαν και μόνοι τους ή απλά ήταν γραφτό αργά ή γρήγορα, με το έναν ή τον άλλον τρόπο να αρπάξουν την όποια ευκαιρία, να σπάσουν τα φρένα, να κουνηθούν, να επιλέξουν να κάνουν κάτι και οι ίδιοι για να σκοτώσουν την αναμονή, το κοιμισμένο απωθημένο, τον ασταμάτητο χρόνο και να δώσουν ζωή στην αμοιβαία κρυφή επιθυμία. Από 'κει και πέρα, ήταν στην βούληση και των δυο για να κρατήσουν αληθινά και όμορφα ό,τι μικρό ή μεγάλο χτίσανε μαζί. Εξάλλου, όλων των ειδών οι σχέσεις πάνω κάτω στα ίδια πράγματα δεν στηρίζονται;
Οι καταστάσεις της καθημερινότητας, η όποια απόσταση χαρακτήρων, χιλιομέτρων ακόμα και διαφορετικών συνθηκών, τα σκαμπανεβάσματα των ίδιων, οι δυσκολίες, οι υποχρεώσεις, οι παρεξηγήσεις, η συναισθηματική φόρτιση, οι ανόητοι ή λογικοί χωρισμοί και ένα σωρό πράγματα ήταν όλα μέρος του παιχνιδιού και αυτοί σαν παίχτες με κοινό σκοπό, δηλαδή το "μαζί" είχαν κάθε φορά το κλειδί για να κλειδώνει και να ξεκλειδώνει η πόρτα του "Μείνε ή Φύγε" και του "Τέλος χώρια ή Προχωράμε μαζί".
Αν είναι ή ήταν έρωτας; Αν ήταν αγάπη; Αν ήταν μια συμπάθεια; Αν ήταν θαυμασμός; Αν ήταν ακόμα και συνήθεια; Έχει τόση σημασία; Μπορεί ούτε οι ίδιοι οι Πρωταγωνιστές να μην το έχουν παραδεχτεί ή να μην χρειάζεται γιατί οι πράξεις και τα λόγια μαζί ενωμένα λένε ξεκάθαρα την αλήθεια.
Τα γεγονότα της ιστορίας μας λένε, τουλάχιστον έτσι λέει η δική μου ιστορία που σας λέω σαν παραμύθι, πως παρά τα σκαμπανεβάσματα και τον όποιον χωρισμό υπήρξε ή θα υπάρξει (γιατί κάποια στιγμή όλα έχουν ημερομηνία λήξης), γεννήθηκε, δημιουργήθηκε και παρέμεινε η ομορφότερη μοιραία ιστορία ζωής που σε αυτήν την ζωή λίγοι έχουν την τύχη και την ευλογία να τους έρθει στο δρόμο τους, να την ζήσουν μοναδικά και με όλη τους την καρδιά και να μπορούν να δηλώνουν κάποτε στο τέλος της ζωής τους πως...
"Υπήρξα ένα άνθρωπος που αγάπησα και αγαπήθηκα. Υπήρξα ένας άνθρωπος που έδωσα χαρά και πήρα χαρά. Υπήρξα ένας άνθρωπος που άρπαξα την κάθε μοναδική ευκαιρία για να γίνω λίγο παραπάνω ευτυχισμένος και δεν φέρθηκα αγνώμων στο δώρο ζωής που μου πρόσφερε ο Θεός και η τύχη μου. Και Ευχαριστώ που δεν κοιμόμουν αλλά ήμουν ξύπνιος..."
Κάπως έτσι η ιστορία λαμβάνει τέλος. Δεν έχει απαραίτητα το γνωστό "Τέλος" που έχουν τα μυθιστορικά βιβλία. Κάποιες ιστορίες μπορεί άνετα να τελειώσουν έτσι "..." με αποσιωπητικά ή αλλιώς τρεις τελίτσες που μας λένε πολύ απλά και ξεκάθαρα πως η ιστορία έμεινε ανολοκλήρωτη όχι γιατί τελείωσε άδοξα ή έμεινε στην μέση με πολλά "Αν..." αλλά γιατί κάτι αληθινά απερίγραπτα όμορφο έχει παρα-μείνει ή ακόμα γράφεται από την ίδια τη ζωή που ξέρει πάντα καλύτερα και που κανείς από τους πρωταγωνιστές ακόμα και ο ίδιος ο Συγγραφέας δεν γνωρίζουν το φινάλε.
Και αυτό δεν μπορεί παρά να είναι μόνο θετικό για μια ιστορία που έχει να σου διδάξει πως οι πραγματικά αληθινές ευκαιρίες στη ζωή μας για το καλό μας έστω και καθυστερημένα έρχονται το πολύ δυο φορές. Την μία για να κάνεις την αρχή και την άλλην για να κατακτήσεις αυτό/αυτόν/αυτή που επιθυμείς. Και φυσικά να σου διδάξει πως ότι σου προσφέρει η ζωή, η τύχη, η μοίρα, ο Θεός ακόμα και εσύ ο ίδιος, Όταν (το) αγαπάς για κάποιον λόγο, πριν το πετάξεις από τον φόβο σου, τις κόκκινες γραμμές που χωρίζουν τα θέλω, τα πρέπει, τα μη... θυμήσου πως όλα για κάποιον λόγο γίνονται. Αυτός ο λόγος μπορεί να είναι απλά το δικό σου βιβλίο γραμμένο με την πένα που βρίσκεται στα δικά σου χέρια.
θα σου πω μια μικρή σύντομη ιστορία χωρίς πολλά πολλά και κάπως κωδικοποιημένα. Σύντομη σε σένα μα στην πραγματικότητα είναι μια τεράστια μοιραία ιστορία που ο χρόνος δεν μετράει ούτε του περνάει εύκολα για να σου πω πότε ζωγραφίζεται η τελεία και πότε γράφεται το ΤΕΛΟΣ.
Μια φορά κι έναν καιρό λοιπόν, αυτή που λέγεται μοίρα κάπως κινηματογραφικά ένωσε δυο ανθρώπους που κάποτε οι συνθήκες και ο χρόνος τους χώρισε άδοξα. Έτσι όπως τυχαία αλλά μοιραία τους γνώρισε και με έναν περίεργο αίσθημα συμπάθειας υπέγραψαν την μοίρα τους, κάπως έτσι ο ίδιος ο καθυστερημένος χρόνος τους ένωσε για τα καλά για να γεννηθεί μια όμορφη ειλικρινή μοιραία ιστορία ζωής.
Ο χρόνος κυλούσε σαν νεράκι, οι ζωές τους χιλιόμετρα μακριά, κάθε επιθυμία και κάθε σκέψη ήταν σαν μια ωραία ανεξίτηλη ανάμνηση που έφερνε χαμόγελο στα χείλη και ευγνωμοσύνη προς την μοίρα για το πρόσωπο ενός ανθρώπου που άφησε σαν στίγμα μια ειλικρινή ματιά, μια φωτεινή ψυχή και περίεργα ανομολόγητα συν-αισθήματα στην καρδιά. Και όσο ξεμάκραιναν αυτοί και όσο ο ίδιος ο χρόνος γινόταν ξεχασιάρης και ταυτόχρονα ανελέητος και ασταμάτητος και όσο εκείνο το απωθημένο έκαιγε για έναν κύκλο που δεν έκλεισε ποτέ έτσι όπως έπρεπε άλλο τόσο η καρδιά (ή οι καρδιές;!) δεν ξεχνούσε στιγμή εκείνη την κοινή επιθυμία σαν έναν προγραμματισμένο καφέ με μια δόση καθυστερημένου ραντεβού που μέσα της με βαθιά πίστη και σίγουρη στην διαίσθηση της δεν σταμάτησε ποτέ να πιστεύει πως "Θα ξανά βρεθούμε!"
Αν το σκεφτείς λογικά, θα παραδεχτείς και ο ίδιος πως στις μέρες μας δεν βρίσκεις καθαρόαιμους (δηλ. γνήσιους) Α-νθρώπους που θα σου βγάλουν προς τα έξω ό,τι πιο όμορφο κρύβεις μέσα σου. Συνήθως βρίσκουμε ανθρώπους που κρύβουν την φωτεινή μας πλευρά με αποτέλεσμα στο ενδεχόμενο τέλος να μείνει μια ραγισμένη ψυχή με φορτίο ανεξίτηλες μαύρες αναμνήσεις.
Αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν τους δόθηκε μια ευκαιρία ή ίσως την προκάλεσαν και μόνοι τους ή απλά ήταν γραφτό αργά ή γρήγορα, με το έναν ή τον άλλον τρόπο να αρπάξουν την όποια ευκαιρία, να σπάσουν τα φρένα, να κουνηθούν, να επιλέξουν να κάνουν κάτι και οι ίδιοι για να σκοτώσουν την αναμονή, το κοιμισμένο απωθημένο, τον ασταμάτητο χρόνο και να δώσουν ζωή στην αμοιβαία κρυφή επιθυμία. Από 'κει και πέρα, ήταν στην βούληση και των δυο για να κρατήσουν αληθινά και όμορφα ό,τι μικρό ή μεγάλο χτίσανε μαζί. Εξάλλου, όλων των ειδών οι σχέσεις πάνω κάτω στα ίδια πράγματα δεν στηρίζονται;
Οι καταστάσεις της καθημερινότητας, η όποια απόσταση χαρακτήρων, χιλιομέτρων ακόμα και διαφορετικών συνθηκών, τα σκαμπανεβάσματα των ίδιων, οι δυσκολίες, οι υποχρεώσεις, οι παρεξηγήσεις, η συναισθηματική φόρτιση, οι ανόητοι ή λογικοί χωρισμοί και ένα σωρό πράγματα ήταν όλα μέρος του παιχνιδιού και αυτοί σαν παίχτες με κοινό σκοπό, δηλαδή το "μαζί" είχαν κάθε φορά το κλειδί για να κλειδώνει και να ξεκλειδώνει η πόρτα του "Μείνε ή Φύγε" και του "Τέλος χώρια ή Προχωράμε μαζί".
Αν είναι ή ήταν έρωτας; Αν ήταν αγάπη; Αν ήταν μια συμπάθεια; Αν ήταν θαυμασμός; Αν ήταν ακόμα και συνήθεια; Έχει τόση σημασία; Μπορεί ούτε οι ίδιοι οι Πρωταγωνιστές να μην το έχουν παραδεχτεί ή να μην χρειάζεται γιατί οι πράξεις και τα λόγια μαζί ενωμένα λένε ξεκάθαρα την αλήθεια.
Τα γεγονότα της ιστορίας μας λένε, τουλάχιστον έτσι λέει η δική μου ιστορία που σας λέω σαν παραμύθι, πως παρά τα σκαμπανεβάσματα και τον όποιον χωρισμό υπήρξε ή θα υπάρξει (γιατί κάποια στιγμή όλα έχουν ημερομηνία λήξης), γεννήθηκε, δημιουργήθηκε και παρέμεινε η ομορφότερη μοιραία ιστορία ζωής που σε αυτήν την ζωή λίγοι έχουν την τύχη και την ευλογία να τους έρθει στο δρόμο τους, να την ζήσουν μοναδικά και με όλη τους την καρδιά και να μπορούν να δηλώνουν κάποτε στο τέλος της ζωής τους πως...
"Υπήρξα ένα άνθρωπος που αγάπησα και αγαπήθηκα. Υπήρξα ένας άνθρωπος που έδωσα χαρά και πήρα χαρά. Υπήρξα ένας άνθρωπος που άρπαξα την κάθε μοναδική ευκαιρία για να γίνω λίγο παραπάνω ευτυχισμένος και δεν φέρθηκα αγνώμων στο δώρο ζωής που μου πρόσφερε ο Θεός και η τύχη μου. Και Ευχαριστώ που δεν κοιμόμουν αλλά ήμουν ξύπνιος..."
Κάπως έτσι η ιστορία λαμβάνει τέλος. Δεν έχει απαραίτητα το γνωστό "Τέλος" που έχουν τα μυθιστορικά βιβλία. Κάποιες ιστορίες μπορεί άνετα να τελειώσουν έτσι "..." με αποσιωπητικά ή αλλιώς τρεις τελίτσες που μας λένε πολύ απλά και ξεκάθαρα πως η ιστορία έμεινε ανολοκλήρωτη όχι γιατί τελείωσε άδοξα ή έμεινε στην μέση με πολλά "Αν..." αλλά γιατί κάτι αληθινά απερίγραπτα όμορφο έχει παρα-μείνει ή ακόμα γράφεται από την ίδια τη ζωή που ξέρει πάντα καλύτερα και που κανείς από τους πρωταγωνιστές ακόμα και ο ίδιος ο Συγγραφέας δεν γνωρίζουν το φινάλε.
Και αυτό δεν μπορεί παρά να είναι μόνο θετικό για μια ιστορία που έχει να σου διδάξει πως οι πραγματικά αληθινές ευκαιρίες στη ζωή μας για το καλό μας έστω και καθυστερημένα έρχονται το πολύ δυο φορές. Την μία για να κάνεις την αρχή και την άλλην για να κατακτήσεις αυτό/αυτόν/αυτή που επιθυμείς. Και φυσικά να σου διδάξει πως ότι σου προσφέρει η ζωή, η τύχη, η μοίρα, ο Θεός ακόμα και εσύ ο ίδιος, Όταν (το) αγαπάς για κάποιον λόγο, πριν το πετάξεις από τον φόβο σου, τις κόκκινες γραμμές που χωρίζουν τα θέλω, τα πρέπει, τα μη... θυμήσου πως όλα για κάποιον λόγο γίνονται. Αυτός ο λόγος μπορεί να είναι απλά το δικό σου βιβλίο γραμμένο με την πένα που βρίσκεται στα δικά σου χέρια.
*Η παραπάνω ιστορία θα μπορούσε ή ίσως και να είναι το Β' μέρος της παρακάτω ιστορίας μου.😉
📚Maria's books #4: Ένα γλυκόπικρο απωθημένο (Α' μέρος) (Παρασκευή 20/07/2018)
________________
.jpg "🎼Μουσικό Βιβλιοστόρι #1 - \"...Σαν μια μοιραία ιστορία!\" (Songs & Story)")
Μέχρι να φτάσουμε στην τελική ιστορία, σας πέρασα πρώτα από τα 4 παρακάτω μουσικά μέρη.
(κλικ στους τίτλους για να διαβάσετε τις αναρτήσεις και να ακούσετε τα τραγούδια)
Μπορεί να με ρωτήσετε; "Ήταν απαραίτητο να γίνει αυτό;" Και θα σας απαντήσω: "Ναι!" Όταν εμπνεύστηκα αυτή την στήλη τέλη του περασμένου Σεπτέμβρη, όπου το κλικ έγινε με το πρώτο τραγούδι, τα συναισθήματα που μου ξύπνησαν ήταν ακριβώς η ιστορία που σας διηγήθηκα σαν ένα προσωπικό πολύ προσωπικό αφιέρωμα και προσωπικό στοίχημα μην σας πω που τελικά το κέρδισα γιατί κάπως έτσι τα οραματίστηκα όλα! Μερικά κομμάτια μουσικής που θα ενωθούν και θα σας διηγηθώ μια μικρή ιστορία. Είχα την ανάγκη να το κάνω, έπρεπε να το κάνω, μου το χρωστούσα και επίσης θέλω να υπάρχει στην συλλογή μου με τις Συλλεκτικές Στιγμές μου και στο blog μου.
Τα ερωτήματα ήταν τα εξής παρακάτω παραθέτοντας τα με την σωστή σειρά.
-Τι θα μου απαντούσες με το χέρι στην καρδιά αν σε ρώταγα τα εξής:
"Πιστεύεις πως η ζωή με κάποιον δικό της τρόπο κάποια στιγμή φέρνει στο δρόμο μας αυτό/αυτήν/αυτόν που η καρδιά ποτέ δεν κατάφερε να ξεχάσει; Ε;"😉
"Αν η ζωή σου δώσει αυτό που βαθιά μυστικά ποθείς διακαώς να ζήσεις, π.χ. ένα όνειρο, έναν έρωτα, αλλά κάτι σε κρατάει, θα αρπάξεις τελικά την ευκαιρία και θα το ζήσεις το ταξίδι ή θα μείνεις πίσω με όσα σε κρατάνε; Ε;"😉
"Και τελικά τι έμεινε (ένα καλό κι ένα κακό) από τον μεγάλο έρωτα της ζωής σου; Ε;"😉
"Κι αν σου έσπασαν για λίγο τα φτερά, τι πήρες τελικά από το πέταγμα σου σε μια αγκαλιά που φώναζε αγάπη; Ε;"😉
Ενδεικτικά θα σας παραθέσω μερικές δικές σας απαντήσεις...
Ο Γιάννης (σ' υπέρ ευχαριστώ που ακολούθησες μέχρι το τέλος το μουσικοταξίδι μου) μου έγραψε για τα 4 ερώτημα:
"Το πέταγμα σε μια αγκαλιά που φώναζε "αγάπη".
Κάθε πέταγμα έχει τα ρίσκα του, τους κινδύνους του. Έχει τις αμφιβολίες του. Δεν ξέρεις τον προορισμό. Δεν γνωρίζεις τι θα βρεις, τι θα συναντήσεις.
Όμως από μόνο του ένα τέτοιο ταξίδι έχει τη μαγεία του.
Αν στον προορισμό συναντήσεις αγάπη, τότε το ταξίδι γίνεται ευλογία. Θα με ρωτήσεις αν αυτό κρατάει μόνιμα. Ναι, ίσως όχι ; και εκεί, στο ταξίδι αυτό οι πληγές στα φτερά σου μπορεί να είναι σημαντικές.
Όμως πόσα όμορφα βιώματα έχεις να προτάξεις από αυτές τις πληγές. Το απόλυτο συναίσθημα της αγάπης που είναι μοναδικό και κυρίαρχο.
Και στο πέρασμα του χρόνου, αυτό θα μείνει στην καρδιά σου και στη μνήμη σου και όχι κάποια σπασμένα φτερά."
_______________________
"Αλήθεια δύο πράγματα που έμειναν από τον μεγάλο έρωτα. Ένα θετικό και ένα αρνητικό. Σχετικά και αυτά Μαρία μου.
Εξαρτάται αν ο μεγάλος αυτός έρωτας υπάρχει ή αποτελεί παρελθόν. Από εκεί κρίνεται η απάντηση.
Εγώ θα απαντούσα λεύτερα καθώς ο μεγάλος έρωτας υπάρχει ότι "ο αγώνας που δόθηκε για να μεγαλώσει αυτός ο έρωτας δεν αντικαθίσταται με τίποτα, όση ρουτίνα ή φθορά έχει σκεπάσει πολλά από τα φύλλα του"
_______________________
"Και το ερώτημα που βάζεις το θεωρώ και το πιο δύσκολο. Το πιο οριακό.
Ένα ερώτημα που σε τοποθετεί ακριβώς πάνω στα όρια μιας δύσκολης και επώδυνης παλινδρόμησης.
Αφού θέλουμε λοιπόν ειλικρινείς απαντήσεις Μαρία μου, και όντας άνθρωπος πλέον που σε αυτή την ηλικία και θέση αδυνατώ να ρισκάρω που θα οδηγήσει το όχημα χωρίς φρένα, δηλώνω ότι θα μείνω στην κλασική μου πορεία.
Ξέρω, ίσως ακούγεται μελαγχολικό αλλά ίσως είναι πιο βατό, πιο σίγουρο.
Τώρα θα με ρωτήσεις, τι κάνει ένας άνθρωπος που αυτό που τον κρατάει είναι αρνητικό και επώδυνο.
Εκεί ναι, υπάρχει το κίνητρο της ανατροπής."
_______________________
"Όχι καλή μου δεν πιστεύω ότι η ζωή θα φέρει κάποια στιγμή μπροστά σου τον άνθρωπο που, για διαφόρους λόγους, αποζήτησες. Με λίγα λόγια δεν είναι δοσμένο να γίνει."
Κάθε πέταγμα έχει τα ρίσκα του, τους κινδύνους του. Έχει τις αμφιβολίες του. Δεν ξέρεις τον προορισμό. Δεν γνωρίζεις τι θα βρεις, τι θα συναντήσεις.
Όμως από μόνο του ένα τέτοιο ταξίδι έχει τη μαγεία του.
Αν στον προορισμό συναντήσεις αγάπη, τότε το ταξίδι γίνεται ευλογία. Θα με ρωτήσεις αν αυτό κρατάει μόνιμα. Ναι, ίσως όχι ; και εκεί, στο ταξίδι αυτό οι πληγές στα φτερά σου μπορεί να είναι σημαντικές.
Όμως πόσα όμορφα βιώματα έχεις να προτάξεις από αυτές τις πληγές. Το απόλυτο συναίσθημα της αγάπης που είναι μοναδικό και κυρίαρχο.
Και στο πέρασμα του χρόνου, αυτό θα μείνει στην καρδιά σου και στη μνήμη σου και όχι κάποια σπασμένα φτερά."
_______________________
"Αλήθεια δύο πράγματα που έμειναν από τον μεγάλο έρωτα. Ένα θετικό και ένα αρνητικό. Σχετικά και αυτά Μαρία μου.
Εξαρτάται αν ο μεγάλος αυτός έρωτας υπάρχει ή αποτελεί παρελθόν. Από εκεί κρίνεται η απάντηση.
Εγώ θα απαντούσα λεύτερα καθώς ο μεγάλος έρωτας υπάρχει ότι "ο αγώνας που δόθηκε για να μεγαλώσει αυτός ο έρωτας δεν αντικαθίσταται με τίποτα, όση ρουτίνα ή φθορά έχει σκεπάσει πολλά από τα φύλλα του"
_______________________
"Και το ερώτημα που βάζεις το θεωρώ και το πιο δύσκολο. Το πιο οριακό.
Ένα ερώτημα που σε τοποθετεί ακριβώς πάνω στα όρια μιας δύσκολης και επώδυνης παλινδρόμησης.
Αφού θέλουμε λοιπόν ειλικρινείς απαντήσεις Μαρία μου, και όντας άνθρωπος πλέον που σε αυτή την ηλικία και θέση αδυνατώ να ρισκάρω που θα οδηγήσει το όχημα χωρίς φρένα, δηλώνω ότι θα μείνω στην κλασική μου πορεία.
Ξέρω, ίσως ακούγεται μελαγχολικό αλλά ίσως είναι πιο βατό, πιο σίγουρο.
Τώρα θα με ρωτήσεις, τι κάνει ένας άνθρωπος που αυτό που τον κρατάει είναι αρνητικό και επώδυνο.
Εκεί ναι, υπάρχει το κίνητρο της ανατροπής."
_______________________
"Όχι καλή μου δεν πιστεύω ότι η ζωή θα φέρει κάποια στιγμή μπροστά σου τον άνθρωπο που, για διαφόρους λόγους, αποζήτησες. Με λίγα λόγια δεν είναι δοσμένο να γίνει."
_______________________
Η Γιάννα είπε για το 1ο ερώτημα:
"Δυστυχώς, ούτε εγώ το πιστεύω, Μαράκι! Κι αν συμβεί θα είναι τρομερά σπάνιο... Κι αυτό είναι κρίμα...
Πολύ θα ήθελα να είμαι πιο αισιόδοξη, αλλά δεν..."
Η Γιάννα είπε για το 1ο ερώτημα:
"Δυστυχώς, ούτε εγώ το πιστεύω, Μαράκι! Κι αν συμβεί θα είναι τρομερά σπάνιο... Κι αυτό είναι κρίμα...
Πολύ θα ήθελα να είμαι πιο αισιόδοξη, αλλά δεν..."
______________________
Σε προσωπικά μηνύματα και στο e-mail του blog μου ήρθαν μηνύματα όχι τόσο ως απαντήσεις στα ερωτήματα όσο σαν τύπου να πω την άποψή μου και να δώσω την 'συμβουλή' μου. Θα σας παραθέσω με λίγα λόγια τι απάντησα και γενικά θα σας δώσω τις δικές μου απαντήσεις στα ερωτήματα μου. Εμ, τι δεν θα απαντούσα και η ίδια;_____
Επειδή παρόλο την μπόλικη κι ασταμάτητη γενική και ειδική ατυχία που με δέρνει και όντας έχω ζήσει και με σπασμένα φτερά ουκ ολίγες φορές (ελπίζω αυτό να σταματήσει κάποια ημέρα αν δεν έχει σταματήσει ήδη, που μάλλον είμαι σε πολύ καλό δρόμο😉) και έχω ζήσει και μεγάλο έρωτα που δεν ευδοκίμησε γιατί τελικά πέρα από αυτά που δεν μας έδεναν ή μας χώριζαν ήταν επίσης το γραφτό που λένε, που πιστεύω πολύ σε αυτό.
Όπως επίσης είμαι άνθρωπος που σπάω και φρένα και φράγματα και τοίχους γκρεμίζω και χτίζω και ρίσκα παίρνω και η προσπάθεια στα πράγματα υπάρχει καθημερινά στη ζωή μου και θυμάμαι όλα όσα αξίζουν και τα κρατάω σαν πολύτιμο θησαυρό... και κυρίως αποδέχομαι τα πράγματα όπως τα φέρνει η ζωή πολλές φορές και εμείς οι ίδιοι οι άνθρωποι και δεν στέκομαι για πολύ μεγάλο χρονικό σε ό,τι έχει φεύγει ή έχει φύγει, ακόμα κι αν αυτό/αυτός/αυτή έχει γίνει απαραίτητο κομμάτι στην ζωή μου και στην καθημερινότητά μου.
Πιστεύω σε τέτοιο απόλυτο βαθμό στην ελευθερία και στην προσωπική ευτυχία του καθενός όσο σε τίποτα άλλο που οι όποιες επιλογές που κάνω ακόμα κι αν φαίνονται λάθος ή ότι μπορεί να μην έχουν την κατάληξη που μπορεί να επιθυμώ, τις υποστηρίζω, τις στηρίζω, τις αγαπάω και κυρίως δεν μετανιώνω για ότι ζω με το συναίσθημα που νιώθω τη δεδομένη πάντα στιγμή. Αντιθέτως, αν από φόβο ή τις δυσκολίες και τα εμπόδια δεν προσπαθήσω καν για κάτι ή για έναν άνθρωπο τότε ξέρω πολύ καλά με μαθηματική ακρίβεια πως όχι μόνο θα γεμίσω από απωθημένα αλλά όσο περνούν τα χρόνια θα γεννηθούν και θα μεγαλώνουν εκείνα τα "Αν..." που ίσως να είναι και οι χειρότερες σκέψεις σε αναπάντητα ερωτήματα. Δεν έχω να συμβουλεύσω σε κανένα, ακόμα και στον ίδιο μου τον εαυτό, τίποτα. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του οι όποιες επιλογές μας καθορίζουν και την πορεία της ζωής μας. Για τις επιλογές σύμφωνα με το δικό μου σκεπτικό θα σας μιλήσω σε κάποιο άλλο post. Κρατήστε το αυτό!😉
Όπως επίσης είμαι άνθρωπος που σπάω και φρένα και φράγματα και τοίχους γκρεμίζω και χτίζω και ρίσκα παίρνω και η προσπάθεια στα πράγματα υπάρχει καθημερινά στη ζωή μου και θυμάμαι όλα όσα αξίζουν και τα κρατάω σαν πολύτιμο θησαυρό... και κυρίως αποδέχομαι τα πράγματα όπως τα φέρνει η ζωή πολλές φορές και εμείς οι ίδιοι οι άνθρωποι και δεν στέκομαι για πολύ μεγάλο χρονικό σε ό,τι έχει φεύγει ή έχει φύγει, ακόμα κι αν αυτό/αυτός/αυτή έχει γίνει απαραίτητο κομμάτι στην ζωή μου και στην καθημερινότητά μου.
Πιστεύω σε τέτοιο απόλυτο βαθμό στην ελευθερία και στην προσωπική ευτυχία του καθενός όσο σε τίποτα άλλο που οι όποιες επιλογές που κάνω ακόμα κι αν φαίνονται λάθος ή ότι μπορεί να μην έχουν την κατάληξη που μπορεί να επιθυμώ, τις υποστηρίζω, τις στηρίζω, τις αγαπάω και κυρίως δεν μετανιώνω για ότι ζω με το συναίσθημα που νιώθω τη δεδομένη πάντα στιγμή. Αντιθέτως, αν από φόβο ή τις δυσκολίες και τα εμπόδια δεν προσπαθήσω καν για κάτι ή για έναν άνθρωπο τότε ξέρω πολύ καλά με μαθηματική ακρίβεια πως όχι μόνο θα γεμίσω από απωθημένα αλλά όσο περνούν τα χρόνια θα γεννηθούν και θα μεγαλώνουν εκείνα τα "Αν..." που ίσως να είναι και οι χειρότερες σκέψεις σε αναπάντητα ερωτήματα. Δεν έχω να συμβουλεύσω σε κανένα, ακόμα και στον ίδιο μου τον εαυτό, τίποτα. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του οι όποιες επιλογές μας καθορίζουν και την πορεία της ζωής μας. Για τις επιλογές σύμφωνα με το δικό μου σκεπτικό θα σας μιλήσω σε κάποιο άλλο post. Κρατήστε το αυτό!😉
_________________
Η σημασία και η σειρά των τραγουδιών δεν είναι καθόλου τυχαία ούτε φυσικά οι ημερομηνίες ούτε φυσικά και τα ερωτήματα που σας/μας έθεσα. Μάλιστα, δεν ξέρω αν το καταλάβατε από τα τραγούδια και τα ερωτήματα, αλλά η πραγματική σειρά των τραγουδιών είναι από το τέλος #4 προς την αρχή #1. Νομίζω πως με κάποιον κωδικοποιημένο λόγο το λέω και στην ιστορία μου.
Η κανονική σειρά των τραγουδιών είναι η εξής:
Όταν αγαπάς, δεν υπάρχει γραμμή να χωρίζει τι θέλεις τι πρέπει τι μη… (αυτό είναι και το κρυμμένο τραγούδι και το ξεκίνημα της ιστορίας) Γιατί το αγαπάς τελεία και τέρμα. Και ότι αγαπάς, Η καρδιά δεν ξεχνάει, θα βρεθούμε ξανά λες... Γιατί το πιστεύεις, γιατί το νιώθεις και ξέρεις πως η ζωή κάνει τα δικά της και με κάποιον τρόπο θα σου φέρει στο δρόμο σου ότι ποτέ δεν ξέχασες στιγμή. Όταν λοιπόν η ζωή σου κάνει την χάρη και σου το στείλει ξανά στο δρόμο σου τότε έχεις την επιλογή Να Σπάσεις τα φρένα και να το ζήσεις αυτό το ταξίδι ακόμα κι αν φοβάσαι, ακόμα κι αν τα εμπόδια ή οι δυσκολίες είναι πολλές ή αλλιώς να το αφήσεις ξανά να φύγει χωρίς καν να προσπαθήσεις. Η επιλογή είναι δική σου! Και πες πως η επιλογή σου όπως όλα τα πράγματα είχε και τα θετικά του και τα αρνητικά του και "Το Τέλος" να μην είναι αυτό που εξαρχής είχες ονειρευτεί... μπορεί λέμε... και για τον χι, ψι λόγω θα πρέπει να το αφήσεις κι ας Ήταν ένας Μεγάλος έρωτας Και κάπως έτσι τελικά η πόρτα κλείνει. Αλλά αυτό που θα έχει μείνει είναι "Θα σ’ αγαπάω"... Γιατί πολύ απλά αν κάτι/κάποιος ήταν πραγματικά αληθινό, έντιμο, τσεκαρισμένο, τα αρνητικά/κακά/παθήματα/λύπη/σκοτεινά αισθήματα είναι πολύ λίγα ή και αστεία μπροστά στα θετικά/καλά/μαθήματα/χαρά/φωτεινά αισθήματα και κυρίως έμεινε αγάπη προς τον άνθρωπο, τότε ξέρεις πως επειδή Η αγάπη μπορεί τη δύναμη που δίνει ξαφνικά, τον κόσμο ολόκληρο να κατακτήσεις και να πετάξεις. Μπορείς ξανά τα θέλω σου να ζήσεις, να πολεμήσεις μέχρι να σου φανερώσει κάτι καινούργιο ή μπορεί και να μεγαλώσει την αγάπη που ήδη έχεις.
Και η ιστορία μου,που την έχω πάρει πολύ προσωπικά, μου λέει, μου δείχνει ξεκάθαρα πως για μένα τα παραπάνω ισχύουν. Γιατί μάλλον είμαι από τις τυχερές που το σπάνιο και το παράξενο που δεν συμβαίνει συχνά και σε όλους, Εγώ το έζησα κάποια στιγμή, κάποτε στη ζωή μου. Πρόσεχε!
Δεν ισχύουν για όλους! Γιατί Δεν συμβαίνουν σε όλους και σίγουρα όχι
συχνά! Γιατί δεν υπάρχουν ίσως και οι προϋποθέσεις και ούτε κατά διάνοια
η ζωή είναι τόσο μα τόσο δίκαιη για να σου κάνει την χάρη να παίξεις
όπως ακριβώς θέλεις εσύ με τους δικούς σου κανόνες. Γιατί σαφέστατα και δεν γίνεται πάντα αυτό που θέλουμε πολύ, όσο κι αν περιμένεις να γίνει ένα θαύμα. Μιλάμε για τις πολύ σπάνιες περιπτώσεις που μπορεί να είναι ΜΟΝΟ μία φορά στην μοναδική ζωή μας. Δυστυχώς θα συμφωνήσω κι Εγώ πως συμβαίνει σπάνια, σε λίγους και κυρίως στους πιο τολμηρούς
που ξέρουν πως το νόημα της ζωής (τους) είναι να είναι
ευτυχισμένοι με ό,τι τους κάνει ευτυχισμένους, παίρνοντας την ευθύνη των
επιλογών τους, είτε προσπαθήσουν είτε τα παρατήσουν πριν καν αρχίσουν.
Ακόμα κι αν αυτό είναι μια μοιραία ιστορία ζωής, ερωτική ή μη.
Νομίζω δεν χρειάζεται να πω κάτι παραπάνω. Σας είπα τόσα όσα έπρεπε. Ελπίζω να μην σας μπέρδεψα... πολύ.🙃 Ελπίζω η σύντομη χωρίς λεπτομέρειες και πολλά-πολλά ιστορία μου να σας αποζημίωσε μετά από τα 4 μέρη που έπρεπε να υποστείτε.😜 Κρατήστε εσείς όσα σαν τροφή για σκέψη πήρατε από τα τραγούδια, τα ερωτήματα, τις απαντήσεις, το στόρι, τις προσωπικές και μη σκέψεις και Εγώ κρατάω ήδη όλη την χαρά που νιώθω και με τον τρόπο μου είπα ένα "...Ευχαριστώ..." εκεί που έπρεπε.✌️
__________
Σας ευχαριστώ προκαταβολικά που ανταποκριθήκατε στο κάλεσμα μου και περισσότερο αποδεκτήκατε με συμπάθεια την καινούργια μου στήλη. Μέχρι το επόμενο Μουσικό βιβλιοστόρι που όπως πάντα θα με βρει εκείνο. Εγώ απλώς θα είμαι εδώ για να την μοιραστώ μαζί σας...
Όταν αγαπάς, δεν υπάρχει γραμμή να χωρίζει τι θέλεις τι πρέπει τι μη… (αυτό είναι και το κρυμμένο τραγούδι και το ξεκίνημα της ιστορίας) Γιατί το αγαπάς τελεία και τέρμα. Και ότι αγαπάς, Η καρδιά δεν ξεχνάει, θα βρεθούμε ξανά λες... Γιατί το πιστεύεις, γιατί το νιώθεις και ξέρεις πως η ζωή κάνει τα δικά της και με κάποιον τρόπο θα σου φέρει στο δρόμο σου ότι ποτέ δεν ξέχασες στιγμή. Όταν λοιπόν η ζωή σου κάνει την χάρη και σου το στείλει ξανά στο δρόμο σου τότε έχεις την επιλογή Να Σπάσεις τα φρένα και να το ζήσεις αυτό το ταξίδι ακόμα κι αν φοβάσαι, ακόμα κι αν τα εμπόδια ή οι δυσκολίες είναι πολλές ή αλλιώς να το αφήσεις ξανά να φύγει χωρίς καν να προσπαθήσεις. Η επιλογή είναι δική σου! Και πες πως η επιλογή σου όπως όλα τα πράγματα είχε και τα θετικά του και τα αρνητικά του και "Το Τέλος" να μην είναι αυτό που εξαρχής είχες ονειρευτεί... μπορεί λέμε... και για τον χι, ψι λόγω θα πρέπει να το αφήσεις κι ας Ήταν ένας Μεγάλος έρωτας Και κάπως έτσι τελικά η πόρτα κλείνει. Αλλά αυτό που θα έχει μείνει είναι "Θα σ’ αγαπάω"... Γιατί πολύ απλά αν κάτι/κάποιος ήταν πραγματικά αληθινό, έντιμο, τσεκαρισμένο, τα αρνητικά/κακά/παθήματα/λύπη/σκοτεινά αισθήματα είναι πολύ λίγα ή και αστεία μπροστά στα θετικά/καλά/μαθήματα/χαρά/φωτεινά αισθήματα και κυρίως έμεινε αγάπη προς τον άνθρωπο, τότε ξέρεις πως επειδή Η αγάπη μπορεί τη δύναμη που δίνει ξαφνικά, τον κόσμο ολόκληρο να κατακτήσεις και να πετάξεις. Μπορείς ξανά τα θέλω σου να ζήσεις, να πολεμήσεις μέχρι να σου φανερώσει κάτι καινούργιο ή μπορεί και να μεγαλώσει την αγάπη που ήδη έχεις.
Και η ιστορία μου,
Νομίζω δεν χρειάζεται να πω κάτι παραπάνω. Σας είπα τόσα όσα έπρεπε. Ελπίζω να μην σας μπέρδεψα... πολύ.🙃 Ελπίζω η σύντομη χωρίς λεπτομέρειες και πολλά-πολλά ιστορία μου να σας αποζημίωσε μετά από τα 4 μέρη που έπρεπε να υποστείτε.😜 Κρατήστε εσείς όσα σαν τροφή για σκέψη πήρατε από τα τραγούδια, τα ερωτήματα, τις απαντήσεις, το στόρι, τις προσωπικές και μη σκέψεις και Εγώ κρατάω ήδη όλη την χαρά που νιώθω και με τον τρόπο μου είπα ένα "...Ευχαριστώ..." εκεί που έπρεπε.✌️
__________
Σας ευχαριστώ προκαταβολικά που ανταποκριθήκατε στο κάλεσμα μου και περισσότερο αποδεκτήκατε με συμπάθεια την καινούργια μου στήλη. Μέχρι το επόμενο Μουσικό βιβλιοστόρι που όπως πάντα θα με βρει εκείνο. Εγώ απλώς θα είμαι εδώ για να την μοιραστώ μαζί σας...
*Η ανάρτηση αυτή, όπως όλα τα κείμενα και οι εικόνες είναι πνευματική ιδιοκτησία του ιστολογίου (blog) ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫
Απαγορεύεται η τροποποίηση, η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των κειμένων καθώς και των φωτογραφιών από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς προηγούμενη αναγραφή της πηγής, γραπτή άδεια αλλά και έγκριση της δημιουργού του.
Με επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.
Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!
Πες ΟΧΙ στην λογοκλοπή!
Copyright ©2010-2018 *ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)*
Απαγορεύεται η τροποποίηση, η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των κειμένων καθώς και των φωτογραφιών από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς προηγούμενη αναγραφή της πηγής, γραπτή άδεια αλλά και έγκριση της δημιουργού του.
Με επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.
Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!
Πες ΟΧΙ στην λογοκλοπή!
Copyright ©2010-2018 *ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)*
%20(%20Book%20Cover%20nstagram%20Post).png)
"Υπήρξα ένα άνθρωπος που αγάπησα και αγαπήθηκα. Υπήρξα ένας άνθρωπος που έδωσα χαρά και πήρα χαρά. Υπήρξα ένας άνθρωπος που άρπαξα την κάθε μοναδική ευκαιρία για να γίνω λίγο παραπάνω ευτυχισμένος και δεν φέρθηκα αγνώμων στο δώρο ζωής που μου πρόσφερε ο Θεός και η τύχη μου. Και Ευχαριστώ που δεν κοιμόμουν αλλά ήμουν ξύπνιος..."
ΑπάντησηΔιαγραφήγια μενα Μαρια μου, εδω ειπωνονται ολα
να εισαι καλα και να περνας ομορφα
φιλακια πολλα
Κική μου, και σε μένα μην νομίζεις σε αυτό το μικρό κομμάτι ειπώνονται όλα.
ΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ πολύ!
Μου άρεσε πάρα πολύ όλη σου αυτή η σειρά Μαρία μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔύσκολη στην έμπνευση, απαιτεί πάρα πολύ δουλειά. Δείχνει την αγάπη και το μεράκι σου.
Και φυσικά ανοίγει μεγάλες κουβέντες για τα ερωτήματα που έβαλες.
Το απόλαυσα.
Πολλές καλησπέρες.
Γιάννη μου, θέλει όντως πολύ δουλειά, συνέπεια και μαι ισορροπία σε όλα όπως σκέψεις, συναίσθημα... Σ' ευχαριστώ που ακολούθησες και αυτό ου το "ταξίδι".
ΔιαγραφήΚαι φυσικά χαίρομαι που το απόλαυσες!