Αποχαιρέτησα το 2021 που τελικά πέρα από 3-4 πραγματικά υπέροχες χαρούμενες στιγμές, με άφησε με μια μαυρίλα στη ψυχή. Το 2022 με βρήκε να μαζεύω τα κομμάτια μου και να προσπαθώ για όλα και από όλες τις μεριές να τα συναρμολογήσω ξανά και από την αρχή. Έχω μάθει στη ζωή μου να μην επιτρέπω από ένα σημείο και μετά να υπερχαλιέμαι μόνη και για τις βλακείες των αλλωνών σηκώνοντας διπλό βάρος και πορεύομαι με το η ζωή προχωράει σήμερα και μαζί με αυτήν οφείλω και Εγώ.
Το 2021 λοιπόν δεν ήταν απλά μια χρονιά επιβίωσης αλλά μια χρονιά με ένα σωρό δοκιμασίες. Δοκιμασίες που είτε έπρεπε να τις περάσω για να τσεκάρω τελικά αν μπορώ να αντέξω τα παρακάτω και τα/οι γύρω μου, είτε για να τσεκάρω τελικά αν τα/οι γύρω μου αντέχουν και αξίζουν τα παρακάτω ή πολύ απλά 'δεν υπάρχει τίποτα άλλο ουσιαστικό παρά μόνο δεδομένα'.
Φυσικά όπως κάθε χρονιά, για να μην πω όπως καθημερινά, έμαθα πολλά πράγματα και πήρα πολλά μαθήματα, δυστυχώς μέσα από τα παθήματά μου. Αλλά έτσι δεν είναι η ζωή; Να λοιπόν μερικά μαθήματα που πήρα και έμαθα από αυτά μέσα στο 2021.
Το 2020 αλλά και το 2021 δυο χαμένα χρόνια από τη ζωή μας με την Πανδημία Covid-19, έμαθα πως δεν είναι μόνο ότι κινδυνεύει η σωματική μας υγεία και ασφάλεια αλλά κινδυνεύει πολύ περισσότερο η ψυχική-ψυχολογική υγεία μας και κυρίως το μυαλό, η λογική και η ανθρωπιά μας. Χαίρομαι που μέχρι στιγμής, Εγώ προσωπικά εκτός από την ψυχολογική μου κατάσταση κυρίως από προσωπικά - οικογενειακά προβλήματα, δεν κινδύνευσε όχι σοβαρά η σωματική υγεία μου, κράτησα και κρατάω την ανθρωπιά μου και το μυαλό μου στην θέση τους. Δεν μπήκα στο τρυπάκι να πολεμήσω κανέναν συνάνθρωπό μου, να κουνήσω το δάκτυλό μου, να τον κριτικάρω, να τον αφήσω αβοήθητο, να συμπεριφερθώ απάνθρωπα ή να χωριστώ σε δυο ομάδες π.χ. εμβολιασμένοι ή μη. Ναι υπάρχουν Άνθρωποι και άνθρωποι και όλοι άνθρωποι είμαστε, την ίδια κατάσταση βιώνει όλος ο κόσμος, τα ίδια περνάμε και κυρίως αργά ή γρήγορα όλοι μπορεί να βρεθούμε στην ίδια θέση. Ο εχθρός δεν είμαστε εμείς μεταξύ μας αλλά αυτός ο ιός, αυτοί που μας κυβερνάνε και ο ίδιος μας εαυτός. Οπότε τι μένει ρε παιδιά; Ανθρωπιά! Ανθρωπιά πάνω απ' όλα!
Το 2021 έμαθα πως σε κάθε διαδρομή της ζωής μας που κάνεις θα γνωρίσεις ανθρώπους που είτε πολύ θετικά είτε πολύ αρνητικά θα είναι η αιτία να ανακαλύψεις σαν έκπληξη κάτι ακόμη για τον εαυτό σου. Αυτή λοιπόν η έκπληξη είναι μόνο στο δικό σου χέρι να σε κάνεις είτε καλύτερο είτε χειρότερο άνθρωπο. Να γίνω χειρότερος άνθρωπος, ακόμα και να σκεφτώ μόνο το δικό μου συμφέρω, προσπάθησα αλλά απέτυχα, γιατί δεν το έχει η ψυχή μου. Να γίνω πάλι καλύτερος άνθρωπος, έστω και λίγο περισσότερο κάθε φορά, νομίζω τα καταφέρνω λίγο καλύτερα.
Έμαθα πως κανένας μα κανένας, ακόμα κι αν σε πολεμάνε 100 έναντι ενός, δεν μπορεί να σου αλλάξει τη ψυχή και την προσωπικότητα σου παρά μονάχα εσύ ο ίδιος. Ακόμα κι αν οι ίδιες οι συνθήκες και οι άνθρωποι γύρω σου σε αναγκάζουν να σκληρύνεις, η ψυχή σου θα είναι πάντα αυτή που είναι από τη στιγμή που γεννιέσαι. Και το καλό με το κακό ξεχωρίζουν από τι ψυχή που έχει ο καθένας. Και ΝΑΙ το έχω δηλώσει πολλές φορές πιστεύω στην ψυχή γιατί αυτή είναι που ας πούμε κινεί όλα τα υπόλοιπα μέρη μας.
Έμαθα τσεκαρισμένα πια μετά από πολλές στιγμές άδικης στεναχώριας, πως τελικά τα μεγαλύτερα λάθη που κάνω σαν άνθρωπος αλλά και σαν γυναίκα, είναι πως είμαι παραπάνω διακριτική από όσο πρέπει, σιωπώ όταν πρέπει να αρχίσω τα μπινελίκια ειδικά όταν με περνάς για ηλίθια, έχω υπερβολική υπομονή και μένω σε αναμονές που σιχαίνομαι, έχω κατανόηση σε πράγματα και σε καταστάσεις που δεν θα έπρεπε να έχω κοιτάζοντας την δική μου πρώτα ηρεμία. Και κυρίως το μεγαλύτερο λάθος μου είναι ότι όλα τα παλεύω πολύ, ακόμα και αυτά που είναι χαμένη υπόθεση εξ αρχής.
Έμαθα πως το να προσπαθώ ξανά και ξανά για ανθρώπους και καταστάσεις που φαίνονται, μου δείχνουν από την αρχή ή στην πορεία ή ακόμα χειρότερα στα δύσκολα πως είτε προσπαθώ μόνη μου είτε η προσπάθεια μου δεν εκτιμάτε, πρέπει να σταματώ, να βάζω τέλος, να τραβώ μια κόκκινη γραμμή ή ακόμα καλύτερα να κλείνω την πόρτα. Κάπου
πρέπει να εγκαταλείπω, να σπάω το γυαλί και να κλείνω την πόρτα πίσω
μου με μεγαλύτερη ευκολία. Γιατί δυστυχώς δεν αξίζουν όλα ούτε να κάνεις
υπομονή, ούτε να δείξεις κατανόηση, ούτε να μένεις στο περίμενε, ούτε
καν να προσπαθείς. Και μόνο που προσπάθησα και δεν εγκατέλειψα τόσο εύκολα όπως κάνουν πια οι περισσότεροι άνθρωποι, είναι από μόνο του σπουδαίο.
Έμαθα για τα καλά πως οι προσπάθειες και οι ευκαιρίες που δίνεις στις καταστάσεις που φαίνονται εξαρχής χωρίς ίσως κάποια προοπτική και κυρίως στους ανθρώπους που δεν είναι τελικά και τόσο ξεκάθαροι τι θέλουν στη ζωή τους και από τη ζωή σου, πρέπει χωρίς να κάνεις πίσω να είναι μόνο 2(!) +1 που αυτή η μία θα πρέπει να είναι το "Ως εδώ, κλείνω την πόρτα, πάμε παρακάτω!"
Έμαθα πως αυτά που σιχαίνομαι, δεν τα θέλω στη ζωή μου, με πληγώνουν που να πάρει και ξεκάθαρα τα λέω από την αρχή να μην τα κάνεις, όπως το να με έχεις στην αναμονή, στο περίμενε, όποτε γουστάρεις με θυμάσαι, στο να εξαφανίζεσαι και να φεύγεις πούστικα στην σιωπή κι Εγώ να αναγκάζομαι πάλι να φέρομαι πιο αντρίκια είναι αυτά που με βγάζουν εκτός ελέγχου και χάνω τον αυτοέλεγχο μου. Κάπου εκεί ξεκινάει να έχω αμφιβολίες και να κάνω δεύτερες σκέψεις. Και όχι η ευθύνη δεν είναι όλη δική μου.
Έμαθα πως όταν στην πραγματικότητα δεν χωράς στη ζωή του άλλου (που να σε βολέψουν, καθημερινότητα, γενέθλια, γιορτές, διακοπές, μια απλή φιλική επίσκεψη) είτε γιατί υπάρχουν εμπόδια, είτε γιατί δεν θέλει, είτε γιατί δεν μπορεί να υπάρξει "κοινή διαδρομή" είτε δεν υπάρχει προοπτική, είτε πολύ απλά άλλαξαν τα αισθήματα και τελικά από αξιοπρέπεια ή και από 'βαρέθηκα' φεύγεις... τελικά συγχωρεμένοι και οι μεν και οι δεν που φεύγουν... με το ζόρι δεν μπορείς να τους κρατήσεις... αφού πήραν την απόφαση να φύγουν... Βέβαια, το πως συμπεριφέρθηκες στο φευγιό σου είναι ανάλογη και η συγχώρεση.
Έμαθα για μια ακόμη φορά πως η καρδιά μου πολλές φορές κάνει λάθος εκτιμήσεις, μα το (Σκορπίστικο) ένστικτο μου -όπως 95%- ποτέ. Όταν η φωνή του ενστίκτου φώναζε/φωνάζει πως εδώ κάτι δεν πάει καλά, τώρα θα δεις πως αυτό θα συμβεί και θα ειπωθεί, εδώ κάτι έχει αλλάξει, εδώ κάτι παίζεται λάθος, το ένστικτο έχει πάντα δίκιο και δεν πρέπει να μπαίνεις μπρος ακούγοντας τι λέει η καρδιά.
Έμαθα πως ίσως τελικά σε μια κάποια σχέση η Αγάπη, το νοιάξιμο, η συμπάθεια, η εκτίμηση ή ό,τι νιώθεις για κάποιον άλλον δεν αρκεί. Ναι, μας μεγάλωσαν με κουβέντες, με ρητά τύπου "αν υπάρχει αγάπη όλα παλεύονται, όλα γίνονται, όλα ξεπερνιούνται" μα στην πράξη πόσο ισχύει αυτό; Γιατί οι άνθρωποι αντί να χτίζουν γέφυρες, χτίζουν τείχους; γιατί αντί να ξεπερνούν τα όποια εμπόδια υπάρχουν, βάζουν κι άλλα για να καλύψουν τα ήδη εμπόδια; γιατί την αγάπη, εκτίμηση, νοιάξιμο... αντί να τα έχεις φανερά, τα κρύβεις τάχα στο όνομα μην σε ματιάσουν ή δεν θες να δίνεις αναφορά; Αν τα αισθήματά σου είναι πράγματι ξεκάθαρα, αληθινά και δυνατά και πιστεύεις σε αυτά ξέροντας τι θες, τότε όλα παλεύονται και φτιάχνονται "με το μαζί" όχι "με το μόνος/η μου". Αν ισχύει το αντίθετο τότε τα πραγματικά εμπόδια είσαι εσύ ο ίδιος.
Έμαθα πως ίσως τελικά κανείς δεν ταιριάζει με κανέναν ή απλά για να ταιριάξεις και πόσο μάλλον να έχεις μια 'κοινή ήρεμη διαδρομή' πρέπει πάνω κάτω να υπάρχουν κοινά κριτήρια. Μια πάνω κάτω κοινή καθημερινότητα, τα απλά τα καθημερινά, ίδιο τρόπο ζωής, ίδια ενδιαφέροντα, κοινούς στόχους, ίδιες εμπειρίες, έναν κύκλο/περίγυρο που να μπορείς να σταθείς χωρίς πίεση ή να παίζεις κρυφτό, ίδια προσωπική κατάσταση, ίδιες οικογενειακές υποχρεώσεις, πάνω κάτω ίση οικονομική κατάσταση, ίσως κοινή τοποθεσία... Ναι όλοι είμαστε διαφορετικοί και πρέπει να αποδεχόμαστε και να σεβόμαστε την διαφορετικότητα, αλλά για να γεφυρώνεις τις διαφορές κακά τα ψέματα πρέπει να υπάρχουν κάποια κοινά κριτήρια.
Έμαθα πως φυσικά και χρειάζονται η λογική και το συναίσθημα, μαζί, στα πάντα. Μόνο που το συναίσθημα, αν είσαι ευαίσθητος άνθρωπος, πολλές φορές αν δεν το βάλεις στην άκρη και να μπει μπροστά η λογική, θα χάσεις περισσότερα. Ναι μιλάνε πάντα τα συναισθήματα, το θέμα είναι πως να τα κοντρολάρεις. Γιατί δυστυχώς, τα συναισθήματά σου μπορεί να κριθούν αρνητικά, να μη βρουν ανταπόκριση ή ακόμα χειρότερα ο άλλος να μην τα αντέξει. Ε, κάπου εκεί βάζεις μπρος τη λογική και πορεύεσαι με αυτήν.
Έμαθα επίσης και επίσημα και τελεσίδικα με την χειρότερη απάνθρωπη συμπεριφορά πως "οι πιο επικίνδυνοι εχθροί των παιδιών, είναι οι γονείς τους" Κάπου το διάβασα που το έγραψε η αγαπημένη blogger Πέτρα. Και συμφωνώ απόλυτα!
Όμως πέρα από τα παραπάνω που "έμαθα" και τα εκμυστηρεύομαι κάπως ίσως 'ασυνάρτητα" γιατί η αλήθεια είναι πως η φάση που βιώνω είναι μπερδεμένες οι σκέψεις μου και συγγνώμη γι' αυτό... έμαθα λοιπόν πως παραμένω ένας πολύ δυνατός άνθρωπος, ένα δυνατό κορίτσι, με αξιοπρέπεια, με τα πολλά καλά μου και άλλα τόσα στραβά μου που την χρονιά που πέρασε κέρδισα πολλές μάχες, κέρδισα ακόμα περισσότερο τον εαυτό μου, κέρδισα δυνατές αξέχαστες στιγμές.
Έμαθα πως για μια ακόμη φορά δε φοβήθηκα να ζήσω καταστάσεις,
συναισθήματα, να προσπαθήσω όχι μόνο για τον εαυτό μου αλλά και για
άλλους που πίστεψα, εμπιστεύτηκα, αγάπησα, θέλησα να τους έχω στη ζωή μου όσο θα θέλουν κι εκείνοι το ίδιο. Κι ας μην πήγαν όλα καλά. Κι ας μην τα κατάφερα απόλυτα. Φτάνει όμως που τα πάλεψα όλα! Φτάνει που τα έζησα! Φτάνει που συνεχίζω να υπάρχω, να ζω, να νιώθω, έχω την υγειά μου και παλεύω και ναι ρε γαμώτο χαμογελώ ακόμα και ...αυτό είναι ευλογία!
*Η παρούσα ανάρτηση γράφτηκε με αφορμή το challenge της Άλκηστης από το blog Little Hope Flags, που μας προσκάλεσε να μοιραστούμε τις σκέψεις μου από όσα μάθαμε μέσα στο 2021. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι απολύτως σωστά αυτά που έμαθα κι αν κάνω κάπως λάθος σκέψεις... αν κάπου έχω καταλάβει ίσως λάθος, εύχομαι να διαψευστώ.
✨Καλό και ευλογημένο 2022 σε όλους μας!
☞Διαβάστε επίσης:
_______________
✿⊱┈┈╮ΣΥΛΛΕΓΩ_ΣΤΙΓΜΕΣ╭┈┈⊰✿
Αν επιθυμείς μπορείς να κάνεις εγγραφή στο Newsletter μου για να γίνεις ένας από τους Συλλεκτικούς Αναγνώστες μου, να ενημερώνεσα άμεσα για τα δημιουργικά πράγματα του blog, να μαθαίνεις τα πιο special νέα μου, να απολαμβάνεις ειδικά προνόμια, όπως επίσης να έχεις πρόσβαση στην Συλλεκτική Βιβλιοθήκη του blog μου.
Μπορείς επίσης να με στηρίξεις απλά...
Συνεπώς ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ οποιαδήποτε αντιγραφή ή τροποποίηση, αναδημοσίευση, αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς τη συγκατάθεσή και έγκρισή μου. Αν ενδιαφέρεστε για αναδημοσίευση επικοινωνήστε πρώτα μαζί μου. Με επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.
Όλα
είναι επίσημα αποθηκευμένα!
Πες ΟΧΙ στην λογοκλοπή! Copyright ©2010-2022
by *ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)*
Πες ΟΧΙ στην λογοκλοπή! Copyright ©2010-2022
by *ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)*
%20(%20Book%20Cover%20nstagram%20Post).png)
"Και κυρίως το μεγαλύτερο λάθος μου είναι ότι όλα τα παλεύω πολύ, ακόμα και αυτά που είναι χαμένη υπόθεση εξ αρχής".. κι αυτό είναι κάτι που με χαρακτηρίζει κι εμένα Μαράκι μου.. Κι είναι πολλές φορές η λάθος επιλογή, γιατί όντως υπάρχουν άνθρωποι και καταστάσεις, που είναι εξ' αρχής "χαμένη υπόθεση".. Όσο για την αναφορά σου σε εμένα, ναι, το είχα γράψει στο φέις με αφορμή ένα γεγονός στις Άγριες Μέλισσες, όμως το πιστεύω ακράδαντα, κι ας είναι αφόρητα βαρύ ως διαπίστωση.. Σου εύχομαι μέσα από την καρδιά μου καλή δύναμη για να αντιμετωπίσεις κάθε δυσκολία, αλλά σου εύχομαι επίσης, να είναι απειροελάχιστα τα δύσκολα για το 2022. Τα φιλιά μου!💖
ΑπάντησηΔιαγραφή❤️❤️❤️❤️❤️❤️
ΔιαγραφήΠόσο σημαντικό είναι αυτό που λες για την προσπάθεια που κάνουμε για κάποιους ανθρώπους και οτι τελικά πρέπει απλά να κλείσουμε την πόρτα στην σχέση μας με αυτούς και να πάμε παρακάτω.Αλλά η αποφάση να πάμε παρακάτω με δυσκολεύει αρκετά κάθε φορά που χρειάζεται να την πάρω, γιατί δένομαι πολύ με τους ανθρώπους και ίσως απο ηλιθιότητα,ίσως απο την αφέλεια μου περιμένω οτι ο αλλός θα συνειδητοποιήσει καποιά πράγματα κάποια στιγμή, οτι θα αρχίσει να εκτιμάει, να αλλάζει, να προσπαθεί..και φυσικά αυτό δεν συμβαίνει πολλές φορές!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕύχομαι να είσαι καλά και καλή εβδομάδα :)
Κορίτσι μου, δυστυχώς ή ευτυχώς από μεγάλη εμπειρία και δε από μπόλικα παθήματα - μαθήματα, δεν αλλάζουν οι άνθρωποι και να σου πω κάτι; αν δεν αλλάζουν προς το καλύτερο δικαιώματα τους, σημασία έχει Εσύ, Εγώ και όποιος αξίζει να αλλάξει προς το καλύτερο για τον εαυτό του πρώτα απ' όλα. Κάπου εκεί στην πορεία θα βρεθεί και αυτός/αυτοί που θα μας εκτιμήσουν ειδικά και γενικά πρώτα απ' όλα σαν Άνθρωποι. Για να γίνει αυτό ναι θα πρέπει να κλείσουμε πόρτες και να απομακρυνθούμε αλλά όχι στην σιωπώ αλλά με αξιοπρέπεια και μπέσα.
ΔιαγραφήΝα προσπαθείς αλλά ως εκείνο το σημείο που βλέπεις πως τσάμπα ο κόπος να παλεύεις μόνος για δυο. Καταλαβαίνεις τι εννοώ;
Είμαι λίγο καλύτερα και θα γίνω καλύτερα.
Σ' ευχαριστώ πολύ!
Σου εύχομαι μια όμορφη χρονιά Άννα μου:!