✍My thoughts #31: Πολέμησα για τη ζωή μου! Πολέμησα για το Χαμόγελο μου!

 Και που λέτε!

  Μέχρι τα 28+ ήμουν ένα δυστυχισμένο παιδί, ένα δυστυχισμένο κορίτσι, ένας δυστυχισμένος άνθρωπος. Βέβαια, δεν είμαι από τους ανθρώπους που θα ξεστομίσω εύκολα, ακόμα και στον ίδιο μου τον εαυτό "είμαι ευτυχισμένη" αλλά σίγουρα εδώ και χρόνια έπαψα, πως το λένε; το απέβαλα να λέω και να το πιστεύω κι όλας ότι "είμαι ένας δυστυχισμένος άνθρωπος". Δεν υπήρξα ποτέ αχάριστη και αγνώμων! Οπότε, αντικειμενικά,  χωρίς σάλτσες και ψέματα και όπως "γράφει" μέχρι σήμερα η δική μου ιστορία, απλώς δεν ήταν ποτέ και παραμένει να μην είναι εύκολη η ζωή μου. Παρά τις άπειρες προσπάθειες μου, παρότι -δυστυχώς αλλά αυτή είναι αλήθεια- μέχρι σήμερα παλεύω  για τα πάντα εντελώς μόνη μου και όχι επειδή έτσι είμαι στραβάδι Εγώ η ίδια ούτε επειδή ήταν και είναι επιλογή μου, επίσης κάπου δεν είχα και τύχη... Και κάπου νομίζω και πιστεύω πως η μοίρα του καθενός μας έχει γραφτεί ήδη σε μεγάλο ποσοστό... Απλώς συν τις όποιες επιλογές κάνουμε μέσα στο πέρασμα των χρόνων μας και μέχρι το τέλος η μοίρα μας δίνει την επιλογή μέσα από τις υπόλοιπες κενές άσπρες σελίδες που έχουν απομείνει για να γράψουμε τη συνέχεια και τη διαδρομή μας εμείς οι ίδιοι, ο καθένας μας χωρίς η ίδια η μοίρα να ανακατευτεί.

  Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που άφησα και δεν επέτρεψα σε κανέναν να ορίζει στο πως θα είναι η ζωή μου και Εγώ ως Άνθρωπος. Όσες σελίδες έχουν γραφτεί από άλλους πάει γράφτηκαν μέχρι αρχές Απριλίου αυτού του χρόνου που διανύουμε, το 2022! Τις υπόλοιπες που απομένουν και δεν γνωρίζω πόσες είναι, πλέον τις γράφω Εγώ η ίδια! Η μοίρα και η ζωή έχουν πάντοτε τις δικές τους σελίδες να συνεχίζουν να γράφουν, απλώς δεν μας επιτρέπεται όσο και να θέλουμε εμείς να ανακατευτούμε.

  Στις δικές μου σελίδες πια γράφω αποκλειστικά η ίδια. Κάθε απόφαση, κάθε επιλογή, κάθε ευθύνη, κάθε συνέπεια, κάθε επίπτωση, κάθε σωστά και λάθη, κάθε αλλαγή, κάθε μοναξιά παρά αναλώσιμη, κάθε άσχημη ή όμορφη κατάσταση που ευθύνομαι η ίδια, κάθε σωστό ή λάθος άνθρωπο που επιτρέπω να μπει στη ζωή μου, κάθε άσπρο, μαύρο ή γκρι φόντο, κάθε συναισθηματικό άδικο ή δίκαιο βάρος που κουβαλώ, καθετί που είναι στα δικά μου χέρια για το καλύτερο ή το χειρότερο της ζωής μου.

   Εδώ μέσα τόσα χρόνια έχω εξομολογηθεί διάφορα για εμένα και τη ζωή μου. Με πολύ πόνο και δάκρυα αλλά χωρίς φόβο, χωρίς ντροπή, χωρίς τύψεις, χωρίς ενοχές! Μόνο με γεγονότα, αλήθειες και έτσι ακριβώς όπως έχουν τα πράγματα! Έτσι πάντοτε κοίταξα και συνεχίζω να κοιτάζω τη ζωή γενικά και ειδικά. Και έτσι επιβίωσα και ευτυχώς Δόξα τω Θεό συνεχίζω να επιβιώνω. Και μέχρι σήμερα έχοντας σώας τας φρένας και σε πλήρη ψυχική και πνευματική νηφαλιότητα συντάσσω και υπογράφω και την εν λόγω ανάρτηση.😂

 Και που λέτε!

  Μέχρι τα 28+ ήμουν ένας δυστυχισμένος άνθρωπος. Από εκεί και πέρα απλώς όλα τα είδα αλλιώς. Δεν πήγαινε άλλο, έβλεπα τα χρόνια μου να πηγαίνουν άδικα χαμένα. Από μικρό παιδάκι θυμάμαι προσπαθούσα στο "τίποτα να δώσω κάτι". Δεν είχα βοήθεια, στήριξη και όλα αυτά τα ενθαρρυντικά από κανέναν. Και όταν λέω από κανέναν, εννοώ από ΚΑΝΕΝΑΝ! Είχα όμως εμένα! Ακόμα κι όταν δεν άντεχα πια... να ζω, να προσπαθώ, να παλεύω... "Αλήθεια γιατί ακόμα παλεύω; Υπάρχει κάποιος λόγος; Αξίζει; Το αξίζω;" θυμάμαι κάθε μέρα να ερωτώ τον εαυτό μου! απάντηση δεν είχα να μου δώσω, αλλά κάτι μέσα μου, σαν φως, σαν φωνή, σαν πίστη, με κρατούσε κάπως αισιόδοξη και δυνατή για να συνεχίζω να αντέχω. Τότε και για πολλά πολλά χρόνια δεν καταλάβαινα ότι η ίδια η ερώτηση ήταν η ίδια η απάντηση σε όλα. Πλέον δεν αναρωτιέμαι "γιατί παλεύω" ούτε καν αν "υπάρχει κάποιος λόγος;"! Φυσικά κοριτσάκι μου υπάρχει λόγος και φυσικά οφείλεις να παλεύεις! Εσύ η ίδια είσαι ο λόγος! Σου δόθηκε η ζωή και οφείλεις να τη ζήσεις μέχρι το τέλος της... με ευχή να είναι όσο λιγότερο γίνεται δύσκολη, άσχημη και σκληρή.

 

   Και που λέτε!

...όπως τα εξομολογήθηκα και τα μοιράστηκα πριν λίγες μέρες στην παρακάτω ανάρτηση με τίτλο [κάνε βρε κλικ!]😉

⏳Συλλέγω Στιγμές #43 – Μαρία πάμε πάλι απ' την αρχή...

  ...Και τώρα που πια μεγάλωσα αρκετά...😆 και που ειδικά τους τελευταίους 7-8-10; μήνες βίωσα πάρα πολλά πράγματα και καταστάσεις, ειδικά συναισθηματικά, ψυχολογικά, τραυματικά θα έλεγα και μετά οικονομικά για την επιβίωση και τη ζωή μου, με τον χειρότερο, άδικο  τρόπο και αχρείαστα ρε παιδί μου, σε βαθμό Γολγοθά... και έσπασα σε κομμάτια αλλά "ξαναγεννήθηκα μέσα από τις στάχτες μου" για μια ακόμη φορά (Σκορπίνα γαρ😎) πάλι όλα μα όλα τα είδα αλλιώς και για μια ακόμη φορά έκανα μια καινούργια αρχή αλλά αυτή την φορά με τελικό προορισμό "Μια καλύτερη ζωή... που μου αξίζει!" αυτό τον προορισμό που ήταν όνειρο ζωής από τόσο δα μικρό παιδάκι. Ένας τελικός προορισμός που δεν έχει γυρισμό, ούτε επιστροφή, ούτε καν τα ίδια λάθη, την άδικη αναμονή, τον χαμένο χρόνο του παρελθόντος

   Και τα κατάφερα! Και συνεχίζω να τα καταφέρνω ακόμα καλά! Και θέλω να ελπίζω πως θα τα καταφέρω ακόμα καλύτερα... για περισσότερα που μου αξίζουν. Ο αγώνας βέβαια ατελείωτος, απέραντος, τεράστιος, με 100% κανέναν πια για ουσιαστικό στήριγμα, έχοντας για στήριγμα αποκλειστικά εμένα και τον εαυτό μου. Ευτυχώς έχω εμένα! Έχω τον αυτοσεβασμό μου! Και δεν είναι εύκολο να έχεις απόλυτο στήριγμα τον εαυτό σου που δεν θα σε καταστρέψει πια και δεν θα σου παίρνει τη ζωή αλλά θα σου δίνει ζωή! 

  Πιστέψτε με! δεν το έχουν κερδίσει όλοι αυτό! Πολλοί ακόμα παλεύουν να τα βρουν με τον εαυτό τους. Πολλοί και πολλές ακόμα χαραμίζονται από 'δω και εκεί, με τον έναν και την άλλην και σκορπούν πόνο, πληγώνουν και λένε ψέματα πρώτα απ' όλα στον ίδιο τους τον εαυτό. Δεν ξέρουν τι θέλουν πραγματικά ή όπως λέει η παροιμία "θέλουν και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο" και κάπως έτσι χάνουν ότι όμορφο και αληθινό ήδη είχαν ή θα μπορούσαν να είχαν.

   Και κάπως έτσι ο άνθρωπος χάνει μία από τις μεγαλύτερες μάχες που έχει να κερδίσει για το καλό του. Να κερδίσει τον εαυτό του! Να τον αγαπήσει και να σεβαστεί τον ίδιο και τη ζωή που του χαρίστηκε για κάποιον λόγο, και κάπου στη διαδρομή να βρεθεί ο άνθρωπος ή οι άνθρωποι που θα να γίνουν -όποια είδους σχέση- συνοδοιπόροι  μαζί στη ζωή.

   Αυτό άλλωστε θα κάνει λιγότερο τη ζωή μας να είναι σκοτεινή. Αυτό άλλωστε θα διώξει την όποια μοναξιά βιώνουμε στην εποχή μας. (δε μιλάω για μοναχικότητα που είναι κάτι εντελώς άλλο από τη μοναξιά και που είναι απαραίτητη και συνειδητή επιλογή για λίγο χρόνο με τον εαυτό μας) Και κάπου εκεί αυτό που σχεδόν απεγνωσμένα όλοι μας ψάχνουμε έναν "άνθρωπο εντάξει" να μοιραστούμε τα συναισθήματά μας και ό,τι άλλο αξίζει, να γίνει το θαύμα και να συμβεί στα αλήθεια. Ποτέ δεν ξέρεις τα παιχνίδια της ζωής! 

   Αρκεί όμως πρώτα να έχεις αγαπήσει πραγματικά τον εαυτό σου και να μην αφήσεις για κανένα λόγο και για οποιονδήποτε κανέναν να σπαταλήσει(ς) άδικα κι άλλο χρόνο από τον ήδη λίγο χρόνο της ζωής σου. 

  Και πιστέψτε με ξέρω πολύ καλά τι σας λέω! αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο! Στο λέω Εγώ που ξόδεψα και σπατάλησα άδικα -τα μισά χρόνια μου- πολύ χρόνο από τα χρόνια μου. Αλλά γι΄αυτό θα σας μιλήσω μια άλλη φορά.

Και που λέτε!

    Όπως θα καταλάβατε πολέμησα κι Εγώ -όπως όλοι μας- για τη ζωή μου! Πολέμησα όμως και για το Χαμόγελο μου!😃

  Χαμόγελο - Γέλιο!
  Πόσο σημαντικά είναι και τα δυο σε ένα στη ζωή μας! Πρωτίστως να τα αντικρίζουμε στον εαυτό μας, στον καθρέφτη μας και να νιώθουμε όμορφα κι ύστερα στους γύρω μας, γιατί το χαμόγελο είναι μεταδοτικό και κολλητικό, σε όποιον δεν ενοχλείται.😆

  Προσωπικά, όσοι με ξέρετε, όσοι βλέπετε τις φωτογραφήσεις μου, χαμογελάω και γελάω εύκολα, πολύ, δυνατά, αληθινά και μέσα από την ψυχή μου. Αν πάλι είμαι στα κάτω μου, δεν κρύβεται, φαίνεται ξεκάθαρα... αλλά συνεχίζω να χαμο-γελάω γιατί αυτό μου δίνει δύναμη.

   Όχι δεν ήμουν έτσι από πάντα. Το χαμόγελό και το γέλιο στη ζωή μου το κέρδισα -και αυτό- όπως ήδη σας είπα με πόνο ψυχής, με βάσανα, με ποτάμια δάκρυα, με αγώνες επιβίωσης, άδικα χαστούκια, με απέραντη μοναξιά, με αυτομαστιγώματα (ναι ναι είμαι τέτοιος άνθρωπος που με μαλώνω συχνά και δεν με νταντεύω λες και Εγώ είμαι αλάνθαστη), με.. με... με προσωπικό αγώνα από όταν αντίκρισα τον τούτο κόσμο και μέχρι σήμερα. Και αυτός ο κόσμος και αυτή η ζωή σίγουρα δεν είναι στρωμένα με ροδοπέταλα. Αυτό το γνωρίζουμε καλά όλοι όσοι δεν μιλάμε και δε ζούμε εκ τους ασφαλούς! 

   Δεν ήμουν λοιπόν πάντα αυτό το κορίτσι που χαμογελάει και γελάει δυνατά, εύκολα, πολύ, αληθινά και με την ψυχή του. Έδωσα μεγάλο μοναχικό προσωπικό αγώνα για να φτάσω να είμαι αυτός ο άνθρωπος που είμαι σήμερα. Και ναι! με καμαρώνω και με θαυμάζω γιατί είμαι πάντα ο εαυτός μου, χωρίς να παριστάνω κάτι άλλο για να αρέσω και η ιστορία μου μέχρι τώρα που έχει ήδη γραφτεί, δείχνει πως καμία συνθήκη, καμία τραγική κατάσταση ούτε οι ίδιοι λάθος/τοξικοί άνθρωποι που συνάντησα στη ζωή μου, τίποτα δεν με έχει αλλοιώσει στο πέρασμα του χρόνου.

   Φυσικά, έτσι όπως έχει καταντήσει ο κόσμος και κυρίως οι άνθρωποι το να είσαι ο εαυτός σου, όχι δήθεν, όχι ψεύτικος, όχι για το θεαθήναι, για αυτό που λέμε ρε παιδί μου βιτρίνα, όχι να πατάς επί πτωμάτων, όχι να εκμεταλλεύεσαι καταστάσεις και αισθήματα, να παίζεις με ανθρώπους και ψυχές λες και είναι παιχνίδια ή κούκλες του Jumbo, και πόσο μάλλον να κρατάς τις αξίες σου και να μην ακολουθείς το κακό κοπάδι, έχει πολλές συνέπειες και επιπτώσεις, ακόμα περισσότερη μοναξιά... και θέλει περισσότερη δύναμη και αυτοκυριαρχία να παλεύεις με διάφορα θηρία εντός και εκτός για να μην εγκαταλείψεις τον αγώνα και να μην σηκώσεις τα χέρια ψηλά για να παραδοθείς και τότε...Κρίμα! 

   Βέβαια ο καθένας επιλέγει κατά τη συνείδησή του. Και αν θέλει να είναι ένας από τους πολλούς κακούς ή ένας από τους λίγους καλούς της ιστορίας αυτού του κόσμου μα κυρίως της δικής του ιστορίας όταν θα τη διηγείται με περηφάνια λίγο πριν το... τέλος (του)!

Και που λέτε!
   Εγώ που το σήμα κατατεθέν μου είναι το χαμόγελό μου, τους τελευταίους x μήνες που σας είπα πιο πάνω, έχασα ΝΑΙ κι όμως έχασα το χαμόγελο μου. Ενώ βίωνα όσα βίωνα, ενώ δεν είχα δύναμη να σηκωθώ από το κρεβάτι μου το πρωί, ενώ στους δικούς μου ανθρώπους, το έλεγα, το έδειχνα, είχα φτάσει δυστυχώς σε αυτό το σημείο, άλλοτε δύσκολα, άλλοτε απότομα, άλλοτε με παράπονα, άλλοτε με αμφιβολίες, άλλοτε με αλήθειες σκληρές, άλλοτε με σιωπή, άλλοτε παριστάνοντας τον καραγκιόζη... και με χίλιους τρόπους ζητούσα βοήθεια... Εγώ λοιπόν προσπαθούσα να είμαι σε καλή διάθεση, με χαμόγελο για να μην χαλάσω τη ζαχαρένια, την ηρεμία των άλλων και γίνω η τρελή της ιστορίας. Τελικά τι έγινε; Μαντέψτε! Εγώ να λιώνω μέσα μου και από πάνω να βγαίνω η λάθος της υπόθεσης και οι υπόλοιποι τη ζωούλα τους. Γιατί βλέπετε, στην εποχή μας, μην και χαλάσει το δικό μας... παραμύθι. Και κάπως έτσι το φινάλε της ιστορίας λέει "κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς χειρότερα". Βέβαια, επειδή ο χρόνος κάνει τη δουλειά του, καρατσεκαρισμένα, αν δεν το ξέρετε ήδη το φινάλε αντιστρέφεται.😉

  Και που λέτε!

 Δε βαριέσαι! Προτιμώ τα διδακτικά παραμύθια που λένε έντιμα και με αξιοπρέπεια κατάμουτρα (και γυμνή γιατί όχι;!) την αλήθεια, που δεν σιωπούν οι Πρωταγωνιστές και για φινάλε λέει το "κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα".🙏

 Και που λέτε! 

  Μετά από προσωπικό-μοναχικό αγώνα τα κατάφερα! Σιγά που δεν θα τα κατάφερνε η Σκορπίνα! Σιγά που θα έκανα την χάρη μετά από όσα έχω περάσει στη ζωή μου και άντεξα, να λυγίσω τώρα.  Βέβαια, ο αγώνας αυτός δεν σταματάει ποτέ! Τον συνεχίζω γιατί ειδικά τώρα, όπως είμαι τώρα, δεν μπορώ να κάνω κι αλλιώς!  Από "καλό εγωισμό" και από αξιοπρέπεια που έχω μπόλικη δεν επιτρεπόταν ποτέ και πόσο μάλλον πια από εμένα κυρίως να μην σταθώ και πάλι στα πόδια μου, να μην κερδίσω μια από τις χειρότερες, άδικες και πιο τραγικές μάχες που έδωσα ποτέ στη ζωή μου, να μη ξαναβρώ τον εαυτό μου, τη δύναμη μου, την αξία μου, την υγεία μου και φυσικά το χαμόγελό μου που το λέω και το πιστεύω απόλυτα "το Χαμόγελο είναι (σαν την) Υγεία".😁🤣

  Χαμόγελο - Γέλιο λοιπόν!
   Κι αν έχω γράψει γι' αυτά!

Και γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε;😁
Νομίζω πως είμαι η πιο κατάλληλη!😄 

 Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε σχετικές αναρτήσεις με θέμα το "Χαμόγελο". 

►Δρώμενο: 🎄Το Xmas δέντρο των bloggers: Χ... όπως λέμε "Χαμόγελο"🎄(22/12/2020)

►😂10 πράγματα που με κάνουν να χαμογελώ😂
(26/10/2016)

 Ε, διαβάστε και αυτά😂

►True Stories: Μικρές καθημερινές ιστορίες #4 – Ποτέ μην ξεχνάς να Χαμο-γελάς☺ (10/08/2015)

►7 Μέρες: 7 λόγοι Να Χαμογελώ ή πως περνάω τις μέρες μου... (9/10/2015)
►Tag: List 10 Things That Make Me Happy
(12/06/2015)

 

  Και που λέτε λοιπόν!

Πολέμησα για τη ζωή μου!🙏

Πολέμησα για το Χαμόγελο μου!😊

  Αυτά (θα) έχω να λέω με περηφάνια.

 Και αυτό σας παροτρύνω να κάνετε κι εσείς, όλοι εσείς που νιώθετε όπως ας πούμε ένιωσα κι Εγώ για πολλά χρόνια... αδύναμοι, που δεν θα τα καταφέρετε, που είσαστε μόνοι σας, που προδοθήκατε, που σας αδειάσανε, που αγαπήσατε και για τους δυο, που όλα μοιάζουν μάταια, που δεν  βρίσκεται έναν λόγο να παλέψετε κι άλλο, που... που... απλά βρε άνθρωποι καλοί, ευαίσθητοι, με μπέσα, αυθεντικότητα, με... είσαστε "εντάξει άνθρωποι" και αυτό τα λέει όλα, όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε και αργά ή γρήγορα, σε κάποια φάση της ζωής μας, όλοι μα όλοι θα βρεθούμε στην ίδια θέση. Οι ρόλοι και η θέση κάποια στιγμή, αντιστρέφονται. Και να θυμάστε πως σήμερα υποφέρουμε 100 φορές, αύριο θα γελάμε 1000 φορές.

 Αρκεί να θυμάστε πως όσο εύκολο ή δύσκολο και να είναι όλα ξεκινούν από εμάς τους ίδιους!

Πολεμάω – Γιώργος Καραδήμος

Μουσική: Βασίλης Γαβριηλίδης
Στίχοι: Γιώργος Καραδήμος

Πιο κάτω έχει μόνο γκρεμό
από μένα τί άλλο να δεις
αν θέλεις μπορείς να σωθείς
παραιτήσου, φύγε !!!

Εγώ όμως δεν σ’ακολουθώ
γιατί έτσι τα φέρνει η ζωή
ο ένας να φεύγει για δυό
κι ο άλλος να μένει εδώ

Πολεμάω
δεν είναι από ανάγκη
Πολεμάω
δεν είναι από οργή
Πολεμάω
να ζήσει η αγάπη
κι ας χαθώ κι ας χαθείς
αυτή να σωθεί

Πολεμάω
δεν είν’ αυταπάτη
Πολεμάω
δεν είν’αντοχή
να γλιτώσει καρδιά μου η αγάπη
η ζωή, η ζωή
θα έχει σωθεί

Πιο κάτω έχει μόνο πληγές
από σένα τί άλλο να δω
οι μέρες τελειώσαν εδώ
έχουν γίνει μνήμες

 

-------------------

✍@υτές ήταν οι προσωπικές μου σκέψεις και μόνο!

*Επειδή εγώ γράφω ό,τι μου κατεβαίνει στο κεφάλι, ΔΕΝ σημαίνει ότι πρέπει και επιβάλλετε ο άλλος που με διαβάζει να συμφωνεί με όσα γράφω. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να έχει την άποψή του, όπως το έχω κι εγώ! (αυτά προς αποφυγή παρεξηγήσεων!)

 

   **Η ανάρτηση εκτός ότι ήθελα να τα πω, γράφτηκε και με αφορμή δυο ξεχωριστά e-mail που έλαβα πριν λίγες ημέρες από δυο κορίτσια, την Κατερίνα και τη Βασιλική που τυχαία έπεσαν στο blog μου και διάβασαν πολλά από τα άρθρα που έχω γράψει και μοιραστήκαν μαζί μου ...σκέψεις και συναισθήματα.

Και όπως λέω πάντα!

Και να μην ξεχνάτε:

"Να χαμογελάτε & να είσαστε ΠΑΝΤΑ & ΠΑΝΤΟΥ ο εαυτός σας!"

   

 

☞Διαβάστε επίσης:
_________________
►Διαβάστε περισσότερα άρθρα από την στήλη ✍My thoughts
►📂Αρχειοθήκη: ✍My thought
►📂Αρχειοθήκη:⏳Συλλέγω Στιγμές

►📂Αρχειοθήκη: 💭Σκέφτομαι και Γράφω
►Διαβάστε περισσότερα Κείμενα / Άρθρα Μου 

• True Stories:Μικρές_καθημερινές_ιστορίες

  • True Stories

•  My Favorite Quotes 
  

• 📚Maria's books

✿⊱┈┈╮ΣΥΛΛΕΓΩ_ΣΤΙΓΜΕΣ╭┈┈⊰✿

 Αν επιθυμείς μπορείς να κάνεις εγγραφή στο Newsletter μου για να γίνεις ένας από τους Συλλεκτικούς Αναγνώστες μου, να ενημερώνεσα άμεσα για τα δημιουργικά πράγματα του blog, να μαθαίνεις τα πιο special νέα μου, να απολαμβάνεις ειδικά προνόμια, όπως επίσης να έχεις πρόσβαση στην Συλλεκτική Βιβλιοθήκη του blog μου.

 

Μπορείς επίσης  να με στηρίξεις απλά...

   

*Η παρούσα ανάρτηση, όπως και ολόκληρο το περιεχόμενο αυτού του blog/site αποτελεί προσωπική πνευματική ιδιοκτησία των ιστολογίων (blogs) ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫ & Παρατηρώ, Φωτογραφίζω και Συλλέγω Στιγμές by mariaparask29_photography
Συνεπώς ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ οποιαδήποτε αντιγραφή ή τροποποίηση, αναδημοσίευση, αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς τη συγκατάθεσή και έγκρισή μου. Αν ενδιαφέρεστε για αναδημοσίευση επικοινωνήστε πρώτα μαζί μου. Με επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος. 

Όλα είναι επίσημα αποθηκευμένα!
Πες ΟΧΙ στην λογοκλοπή! Copyright ©2010-2022
by *ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)*