⏳Συλλέγω Στιγμές #43: Μαρία πάμε πάλι απ' την αρχή...

   Έφτασε η ώρα να μιλήσω, να καταγράψω για να έχω να τα διαβάζω κάποτε και να νιώθω περηφάνια για μένα και όσα κατάφερα στη ζωή μου.

  Θα σας μιλήσω για μια καινούργια αρχή, για ένα καινούργιο ξεκίνημα, για μια καινούργια ζωή, για ένα όνειρο, μια επιθυμία, μάλλον η μεγαλύτερη επιθυμία και το μεγαλύτερο όνειρο της ζωής μου που επιτέλους πραγματοποιήθηκε και χωρίς υπερβολή αυτό που λένε "ξαναγεννήθηκα μέσα από τις στάχτες μου".
  Όσοι με γνωρίζετε από κοντά και όσοι με διαβάζετε χρόνια από εδώ μέσα, ξέρετε πως από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήθελα να φύγω γενικώς και ειδικώς, ήθελα -και έπρεπε- να φύγω από εκεί που ζούσα... με απλά ήθελα -και έπρεπε- δικαίως να σώσω τη ζωή μου.

  Και την έσωσα! Με έσωσα! Έφυγα! Πήρα το δρόμο μου αυτόν που έπρεπε να είχα πάρει πολύ νωρίτερα. Κι ας προσπάθησα, κι ας μην με άφησαν, κι ας με σταμάτησαν, κι ας μην τα κατάφερα. Δεν σταμάτησα όμως ποτέ μα ποτέ να έχω πίστη πως μια μέρα θα τα καταφέρω, όχι μόνο γιατί δεν σταμάτησα ποτέ να πολεμάω και να παλεύω για το καλύτερο αλλά γιατί στο πέρασμα των χρόνων, της ζωής μου, στα όσα πέρασα και επειδή ξεκάθαρα και δίκαια  το άξιζα.

   Ένας άνθρωπος, κάθε άνθρωπος, εντάξει και απόλυτα σπαθί σε όλα του που δεν σταματάει να παλεύει έντιμα και πόσο μάλλον όπως Εγώ όλα μου τα χρόνια μόνη μου, χωρίς ουσιαστική βοήθεια και στήριξη από κανέναν, δεν υπάρχει καμία μα καμία αμφιβολία ότι αξίζει όλα τα καλά του κόσμου. Και αυτό λέει η λογική και το δίκαιο!

  Δεν θα πω πολλά με λεπτομέρειες, τουλάχιστον όχι ακόμα! Θα πω πως πέρα από την πανδημία που περάσαμε και περνάμε, προσωπικά τα τελευταία 2+ χρόνια βίωσα την πραγματική απανθρωπιά, γιατί τελικά και αποδεδειγμένα στα χειρότερα ο άνθρωπος ξεσκεπάζεται ο πραγματικός του εαυτός και οι πραγματικές προθέσεις του. Κάπως έτσι, από τους "δικούς μου ανθρώπους", η λεγόμενη οικογένεια και από ανθρώπους που έβαλα το χέρι μου στη φωτιά γιατί πρώτα από όλα πίστεψα μέχρι το τέλος "στον άνθρωπο" κι ύστερα στην όποια σχέση είχα μαζί τους, αιμορράγησε η ψυχή μου, κάηκα ολοκληρωτικά αλλά ξανά γεννήθηκα από τις στάχτες μου, όπως όλη μου τη ζωή.

   Όταν πια οι άνθρωποι δεν μπορούν να σε εκμεταλλευτούν πια, δεν μπορούν να σε χειριστούν, δεν έχουν να πάρουν πια τίποτα από εσένα γιατί σου τα πήραν όλα, σε άδειασαν (νομίζουν βέβαια!), όταν πια δεν μπορούν να σε σταματήσουν στο να καλυτερέψεις τη ζωή σου και να γίνεις όλο και καλύτερος άνθρωπος, να ανοίξεις τα δικά σου φτερά, όταν δεν τους αφήνεις πλέον να ξεσπάσουν πάνω σου, να σε μειώσουν, να σε έχουν κτήμα τους, όταν η κακία και ο κακός εγωισμός είναι πιο δυνατός από την ανθρωπιά και την αγάπη, ακόμα κι όταν τρίζει η δική τους βόλεψη, η δική τους βολή, όταν δεν συμπεριφέρεσαι σαν ρομπότ όπως ακριβώς τους βολεύει, όταν κοιτάνε μόνο να πάρουν κι άλλα κι άλλα από εσένα τελικά ΣΕ ΑΔΕΙΑΖΟΥΝ!!!! (και σε ελεύθερη μετάφραση απλά, λαϊκά και ελληνικά σε πουλάνε!) και δεν δίνουν δεκάρα για σένα για το τι θα απογίνεις.

   Το κακό σε μένα είναι ότι μια ζωή ήμουν για όλους εκεί, με αλήθεια, με πραγματικό νοιάξιμο και αγάπη χωρίς να παίζω κανένα ρόλο ή να περιμένω κάτι να κερδίσω από αυτούς. Ίσως τελικά έπρεπε να κοιτάζω πρώτα το δικό μου συμφέρον και να μην βαδίζω τόσο με τα συναισθήματα. Δεν ξέρω πως το κάνουν αυτό πολλοί! Το καλό σε μένα είναι ότι μια ζωή δε φοβήθηκα ποτέ μου να αντιμετωπίζω την πραγματικότητα, τις κακές και άδικες συμπεριφορές, την αλήθεια των πραγμάτων και των καταστάσεων, ούτε τις ταλαιπωρίες και τους γολγοθάδες, ούτε τις στάχτες μου ούτε κάθε καινούργια αρχή. 

   Ειδικά από τον Ιούλιο του 2021 μέχρι και την καινούργια αρχή, δηλαδή Απρίλιο του 2022, δεν πέρασα απλά ταλαιπωρία, πέρασα ξεκάθαρα γολγοθά και τελικά αποδείχτηκε ότι πάλι πάλευα μόνη μου κι ας με έκαναν να πιστέψω πως υπάρχει επιτέλους ας πούμε το "μαζί" ή έστω έχω κάποια "συντροφιά" σε αυτή την πορεία της ζωής μου. 

   Δεν φτάνει καρδιά μου να το λέμε στα λόγια, πρέπει να το αποδεικνύουν και οι πράξεις μας. Και Εγώ προσωπικά όλα τα βλέπω, όλα τα διαισθάνομαι, όλα τα καταλαβαίνω αλλά έχω το κακό ελάττωμα, πέρα από το να δω μέχρι που θα το φτάσει ο άλλος, έχω και αυτό το να προσπαθώ μέχρι τέλους για τα πάντα, για όσα πιστεύω ότι πραγματικά αξίζουν. Έχω ή μάλλον είχα μέχρι και πριν λίγο καιρό, το ελάττωμα σαν έντιμος χαρακτήρας να ζητάω το έντιμο "φινάλε" κατά πρόσωπο, ενώ ρε ανόητε άνθρωπε όλα φαίνονται ξεκάθαρα στην σιωπή και στην συμπεριφορά του "πριν και του μετά". Η απάντηση βρίσκεται πάντα μπροστά μας και φωνάζει πιο δυνατά κι από το ίδιο το "γιατί;" Και με μάλωσα και δυστυχώς με μαλώνω αυστηρά για την κάθε προσπάθεια μου και τον χαμένο χρόνο. Βλέπεις υπάρχουν ακόμα άνθρωποι σαν κι εμένα που δεν εγκαταλείπουμε τίποτα και κανέναν με την πρώτη στραβή ή δυσκολία ή κακό εγωισμό. Απλά πρέπει να μάθουμε να σταματάμε όταν όλα φωνάζουν "ρε μόνη/μόνος παλεύεις και για τους δυο". Και αυτό ήταν ένα γερό χαστούκι για μένα από τα πολλά που έχω φάει και ακόμα δεν έχω καταφέρει να με συγχωρέσω.

  Από την άλλην, όσο περίεργο και να ακουστεί, πιστέψτε με κι Εγώ η ίδια ακόμα απορώ με τον εαυτό μου, σε πολύ μεγάλο βαθμό όσοι μου προκάλεσαν κακό (γιατί δεν με πλήγωσαν απλά αλλά μου προκάλεσαν ξεκάθαρα κακό και δυστυχώς δεν τους βολεύει να το δουν έτσι) τους έχω συγχωρέσει. Γιατί έτσι είναι σαν άνθρωποι; γιατί μέχρι εκεί μπορούσαν; γιατί δεν έμαθα στη ζωή τους να αγαπούν πραγματικά; γιατί δυστυχώς πλέον οι άνθρωποι κοιτούν μόνο τη βόλεψη τους; δεν με νοιάζει πλέον το "γιατί φέρθηκαν έτσι;" με νοιάζει ξεκάθαρα ότι φέρθηκαν ξεκάθαρα πούστηκα και δεν είπαν ποτέ τους ούτε "συγγνώμη" ούτε "ευχαριστώ". Όμως μου τα έδωσε η ίδια η ζωή με το πως είμαι πλέον Εγώ μακριά από όλα και όλους. Εξάλλου, αυτοί το επέλεξαν να με διώξουν μακριά τους. Για μένα απλά το μικρό ποσοστό από την συγχώρεση μου που έμεινε και δεν το κρύβω είναι το μόνο που με πονάει ακόμα είναι ένα "Κρίμα δυστυχώς..."! Αυτό το "Κρίμα" που τους έλεγα και γελάγανε μαζί μου! Κρίμα γιατί οφείλουμε να μας νοιάζει το τι Ά-νθρωποι θα είμαστε μέχρι το τέλος της ζωής μας για τη ψυχή μας πρώτα απ' όλα. Δεν ξέρω έτσι πιστεύω!

  Τέλος πάντων, πέρασα τον Γολγοθά μου εξαιτίας τους, έναν Γολγοθά που θα μπορούσε πολύ απλά να αποφευχθεί,  έφτασε η ψυχή μου σε σημείο να σπάσει από τον ανείπωτο πόνο, την αδικία, την απογοήτευση και το χειρότερο απ' όλα ΤΟ ΑΔΕΙΑΣΜΑ (όχι πραγματικά αξέχαστο!😂έχω να το λέω και που δεν το εύχομαι σε κανέναν που δεν το αξίζει να το βιώσει στη ζωή του), πάλεψα τόσο πολύ για να σταθώ ξανά στα πόδια μου δυνατή, αξιοπρεπής και περήφανη όπως σε όλη μου τη ζωή.

 

  ✍My thoughts #17 – Είναι δύσκολο να φεύγεις...

  Έφυγα λοιπόν! Τους άφησα κι Εγώ πίσω μου όπως ακριβώς επιθυμούσαν, αφού πια δεν είχαν τι άλλον να πάρουν από εμένανε. Και είπα "Μαρία πάμε πάλι απ' την αρχή!" Και ζω πλέον μόνη μου, σε δικό μου ασφαλή σπίτι, όπως επιθυμούσα από μικρό παιδί. Και έσωσα τη ζωή μου για όσα χρόνια έχει αποφασίσει η μοίρα μου ότι μου απομένουν. Και επιτέλους έχω την ηρεμία μου, την ησυχία μου, την ασφάλεια μου, χωρίς ψυχολογική και όχι μόνο βία και απανθρωπιά.

✍My thoughts #12 – Γιατί Μαρία πάντα φεύγεις…;

   Και αν αυτά σε κάποιον ακούγονται υπερβολικά και ότι δεν θα έπρεπε να λέγονται ή δεν μπορεί να τα σηκώσει ο οργανισμός του, Εγώ θα σας πω με καλό θράσος, ρωτήστε όλους εκείνους που εκεί έξω, δίπλα σας, κοντά σας έχουν περάσει ή περνούν τέτοιες φριχτές καταστάσεις, τις γνωρίζετε αλλά κάνετε τα στραβά μάτια ή φοβάστε να μπλεκτείτε ή ακόμα χειρότερα δεν θέλετε να σηκώσετε κανένα επιπλέον βάρος γιατί θα χαλάσει η δικιά σας βολή. Και μην θίγετε κανείς από την αλήθεια. 

 

Καλλιτεχνικές ανησυχίες #3 - “Το σπίτι των ονείρων μου”

 

Που λέτε έψαχνα για μήνες ένα σπιτάκι μικρό μεν ότι πρέπει για μένα αλλά να είναι κατοικήσιμο για να ζήσει αξιοπρεπώς ένας άνθρωπος. Το τι απαράδεκτα σπίτια είδα, με ενοίκιο λες και τα βρίσκουμε στο δρόμο, με απαιτήσεις από τους ιδιοκτήτες που πραγματικά λες και είναι το FBI να μας ψαχουλέψει, να μη μιλήσω για το πρέπει ή να είσαι οπωσδήποτε Δημόσιος Υπάλληλος ή να παίρνεις μισθός 2.000€ λες και όσοι δουλεύουμε δυο και τρεις δουλειές και είμαστε εντάξει με τις υποχρεώσεις μας, πιστεύουν ας ζήσουμε καλύτερα στο δρόμο καλύτερα. Ή να πω για όσους δίναμε το ok και την επόμενη μέρα δεν σηκώναν τηλέφωνα ή βρίσκαν χίλιες δυο δικαιολογίες. Καλά μην μιλήσω για το τι κάποιοι ζητούσαν 2 και 3 εγγυήσεις ή χωρίς συμβόλαιο ή απαγορεύονται τα κατοικίδια, τα παιδιά ή να μπαινοβγαίνει κόσμος στο σπίτι που θα πληρώνεις ενοίκιο ρε φίλε, δεν θα μου το δώσεις έτσι από την καλή σου την καρδιά, μην μιλήσω καλύτερα. Εσείς που ψάχνετε σπίτι, καταλαβαίνετε απόλυτα τι λέω.

 

Ε, μετά από τόσο ψάξιμο και δεν σας κρύβω μεγάλη απογοήτευση ήρθε το τυχερό μου, γιατί από εμπειρία σας το λέω για να ενοικιάσεις σπίτι θέλει δυο πράγματα: πολλή τύχη και να πέσεις σε καλό λογικό άνθρωπο (ιδιοκτήτη). Και Εγώ εκεί στα μέσα του Μαρτίου 2022 είχα την τύχη με το μέρος μου! Και ξεκάθαρα το πιστεύω και το φωνάζω 😂αυτό που τραγουδούσε ο Παντέλος "Μάλλον ο θεός σε μένα το καλό κρατούσε για το τέλος". Ακόμα θυμάμαι πως εκείνες τις ημέρες η Σκορπίστικη διαίσθηση μου, που ποτέ μα ποτέ δεν με έχει προδώσει!, μου έλεγε πως φτάνει η ώρα. Το ένιωσα και την ημέρα που πήγα και είδα πρώτη φορά το σπίτι. "Έφτασε η ώρα Μαρία" έλεγα στον εαυτό μου και έκανα το σταυρό μου. Βέβαια, κι Εγώ επειδή είχα φτάσει στην απόλυτη απογοήτευση και δεν με έπαιρνε άλλο να ζω εκεί που ζούσα, συν ότι είχα βάλει αυστηρό σοβαρό Deadline ότι πριν έρθει το Πάσχα θα έχω μπει στο δικό μου σπίτι αλλιώς μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα (θα σας πω περισσότερα σε επόμενο post), ό,τι δυσκολία και εμπόδια υπήρξαν για να κλείσω το σπίτι, το πάλεψα και δεν έκανα πίσω ο κόσμος να χαλούσε. 

  

Βέβαια, οφείλω να τονίσω ότι έπεσα σε πολλή καλή, λογική, συνεννοήσιμη ιδιοκτήτρια και έπεσε κι εκείνη -όπως και το αναγνωρίζει- σε καλή ενοικιάστρια, εμένα.😝Η γυναίκα να φανταστείτε δεν με ενόχλησε μέχρι σήμερα για το οτιδήποτε, ούτε καν να δει ποτέ το σπίτι πως το έχω, αν και κατάλαβε ότι είμαι νοικοκύρης άνθρωπος και θα προσέξω το σπίτι της. Είμαι σε πολύ καλή περιοχή, σε πολύ καλή, ήσυχη γειτονιά, οι από πάνω μου όλες οι οικογένειες που είναι δικά τους τα σπίτια πολύ ήσυχοι, ευγενικοί και επίσης κάτι που ακόμα δεν το πιστεύω και το θεωρώ πολύ σπάνιο, είναι διακριτικοί άνθρωποι. Δεν ενοχλούν, σέβονται, μου μιλάνε στον πληθυντικό που το βρίσκω πολύ όμορφο, ό,τι έχει προκύψει και έπρεπε να μου χτυπήσουν την πόρτα, ας πούμε για ενημέρωση να μου λένε "χίλια συγγνώμη που ΣΑΣ ενοχλούμε...", η διαχειρίστρια όταν πρωτομπήκα επειδή δεν έχει δική της κεραία το σπίτι μου, μου έδωσε με όλη της την καρδιά μια εσωτερική που είχε επιπλέον... και γενικά έχω να το λέω και κάνω τον σταυρό μου που έπεσα σε εντάξει ανθρώπους. Πολύ σημαντικό γιατί ξέρετε πως είναι να ζεις σε ένα σπίτι και οι δίπλα ή από πάνω σου να ενοχλούν.🙏 Εντάξει άνθρωποι όπως φυσικά είμαι κι Εγώ η ίδια!   Μπορεί για τα τετραγωνικά του το ενοίκιο να θεωρείτε ίσως λίγο πολλά, αλλά πιστέψτε με από τα τόσα χρέπια σπίτια, υπόγεια και μη, που είδα με την ίδια τιμή ή και περισσότερα, που δεν θα θα μπορούσε να ζήσει ένα άνθρωπος υγιής, πιστέψτε με το σπιτάκι μου είναι μια χαρά από όλες τις απόψεις. Είναι διπλά όμορφο γιατί το έκανα κι Εγώ πραγματικά πολύ όμορφο!

 

   Θυμάμαι στο fb το πρωί είχα δει στο Marketplace την παραπάνω αγγελία που έλεγε: "Ενοικίαση Λουξ κελί ΜΟΝΟ 201 €/μήνα!!!" και είχα ξεκαρδιστεί στα γέλια από την ειρωνεία. Ε, το βράδυ έπεσα στην αγγελία για το σπίτι και το επόμενο πρωί πήγα και το είδα. Εγώ το λέω και θαύμα, με λυπήθηκε ο Θεός να μην καταλήξω σε κανένα τέτοιο κελί ή στο δρόμο. Αυτοσαρκάζομαι όπως καταλαβαίνετε!😂😂

 

  Όταν ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια παίρνουν... σάρκα και οστά!

 Ψάχνω ένα σπίτι από 🎤Φανή Δρακοπούλου

 ΨΑΧΝΩ ΕΝΑ ΣΠΙΤΙ για να βρω

τις αναμνήσεις μέσα μου να κλείσω

Όνειρα με σίτες δεν ρωτώ

Μια αγκαλιά να έχω για να ζήσω

 

Ψάχνω ένα σπίτι για να βρω

Όνειρο στα χείλη τα δικά μου

Στη Φιλοξενία δεν μπορώ

Φεύγω, ανοίγω τα φτερά μου

 

 

Έκλεισα το σπίτι, έδωσα και την εγγύηση και μέχρι να ταχτοποιηθούν τα όποια εμπόδια, μάζευα σιγά σιγά και μυστικά τα πράγματα μου από το πατρικό μου, ώσπου 31η Μαρτίου 2022 πήρα τα κλειδιά και μπήκα επιτέλους στο δικό μου σπίτι. Από 1η Απριλίου ξεκίνησα τις διαδικασίες για το ρεύμα στο όνομά μου, να αγοράσω ψυγείο, να βρω μεταφορική που για 2 έπιπλα (κρεβάτι μονό και 2 μικρά κομοδίνα), 6 μικρές κούτες και σακούλες με ρούχα να μην μου ζητάνε 200€ και μέχρι να έρθει η 7η Απριλίου 2022 που μπήκα επίσημα με όλα τα πράγματα μου και με ρεύμα στο σπίτι, μόνη μου, χωρίς καμία βοήθεια, όσο κι αν λέγανε πολλοί πως θα βοηθήσουν κατάντησα γαϊδούρι (κατάλαβα πραγματικά τι τραβάνε τα γαϊδουράκια στα νησιά!) και ό,τι και όπως μπορούσα με πολλές διαδρομές πριν ή μετά τη δουλειά κουβαλούσα πράγματα για να μην είναι πολλά με τον μεταφορέα. 

  

Πραγματικά τόσο κουβάλημα, τόσο βάρος με τα πόδια ή με τα Μ.Μ.Μ. επιβεβαίωσα για μια ακόμη φορά αυτό που λέω τόσα χρόνια που έχω δουλέψει και έχω ταλαιπωρηθεί τόσο στη ζωή μου, ότι Εγώ κάνω για 10 άντρες! Δεν ένιωθα το σώμα μου αλλά μπροστά σε όλο αυτό το πρέπει να το κάνω Εγώ αφού κανένας δεν θέλει από μόνος του να βοηθήσει, δεν μπορούσα και να σταματούσα. Βέβαια, επιβεβαιώθηκα για μια ακόμη φορά ότι όλοι στα λόγια δέκα αλλά στην πράξη μηδέν. Εντάξει το περίμενα γιατί πλέον όλοι μα όλοι έχουν τσεκαριστεί 100% οπότε δεν περίμενα και δεν περιμένω τίποτα και από κανέναν. Να είμαι Εγώ καλά που είμαι μάγκας σε όλα μου! Σόρυ που σε κάποιους τους χαλάω με την αλήθεια της ιστορίας.

   Έφυγα λοιπόν κι έφυγα με βαριά την καρδιά, με δάκρυα στα μάτια, με πόνο στην ψυχή γιατί όλο αυτό, έτσι όπως έγιναν τα πράγματα που θα μπορούσαν να ήταν αλλιώς, ήταν άσχημο και θα το ξαναπώ "Κρίμα". Έφυγα και δεν ξανά κοίταξα πίσω μου! Εξάλλου, κανένας τους δεν νοιάστηκε που έφυγα, αν ζω ή αν πέθανα ή αν υπάρχω ακόμα κάπου, αν χρειάζομαι βοήθεια, ούτε τηλέφωνο, ούτε μήνυμα, μόνο σιωπή, όπως αρχικά είχαν επιλέξει εξ αρχής κι ας έκανα μέχρι το τέλος χίλιες προσπάθειες να τους μιλήσω. Έφυγα και πονούσα για αυτούς για εβδομάδες! Αλλά όταν δεν έχεις άλλη επιλογή και πρέπει να επιβιώσεις, συνηθίζεται η ζωή, συνηθίζεται η απουσία, συνηθίζεται η σιωπή, συνηθίζεται ότι πλέον και επίσημα ουσιαστικά δεν έχω κανέναν, συνηθίζονται όλα. Εξάλλου, σε όλη μου τη ζωή ευτυχώς έμαθα να αποδέχομαι ότι έτσι έχουν τα πράγματα και πας παρακάτω.

📍Σκέφτομαι και Γράφω #27 & ✍ My thoughts #23: Να φύγω ή να μείνω; (part1) (11/07/2017)

📍Σκέφτομαι και Γράφω #28 ✍ My thoughts #24: Να φύγω ή να μείνω; ΕΦΥΓΑ! (part2) (04/09/2017)

  Φυσικά δεν ήταν και δεν είναι τίποτα εύκολο. Πως θα μπορούσε μια μετακόμιση, μια ζωή και πάλι από την αρχή να είναι άλλωστε εύκολη; Άφησα πίσω μου πράγματα που δεν κατάφερα να πάρω και έπρεπε να πάρω καινούργια. Δεν είχα ούτε τα απαραίτητα κι όμως πλέον τα έχω όλα. Και ευχαριστώ τα 2-3 άτομα που με συμπαθούν και ξέρουν 2-3 πράγματα για μένα που με βοήθησαν με τον να μου προσφέρουν ένα πιάτο, ένα ποτήρι, τα βασικά για αρχή. Δεν μου λείπει κάτι από την καινούργια μου ζωή. Καλά το μόνο που μου λείπει είναι ένα πλυντήριο ρούχων και είμαι κομπλέ αλλά σύντομα και αυτό.😂Πάντα τελικά τα κατάφερνα και τα καταφέρνω δόξα τω Θεό μέχρι στιγμής μια χαρά. Δεν επιτρέπω το αντίθετο για κανέναν λόγο. Έχω μόνο καλό εγωισμό (θα σας μιλήσω σε κάποιο άλλο post περί "καλού και κακού εγωισμού") για να εγκαταλείψω αν δεν φτάσω στο αδιέξοδο χωρίς επιστροφή. Καμαρώνω ότι μέσα σε μικρό διάστημα ήρθα αρκετά στα ίσα μου. Βέβαια έχω βάλει ένα προσωπικό χρονικό περιθώριο μέχρι να ορθοποδήσω 100% και τότε να μπορώ να πω στον εαυτό μου ότι νίκησα και το "Κρίμα δυστυχώς!" Μέχρι τότε όμως έχω τη ήρεμη ζωή που πάντα επιθυμούσα, τρώω και κοιμάμαι πια σαν άνθρωπος... και όλοι λένε ότι έχω ηρεμήσει. Και είναι αλήθεια πέρα για πέρα. Έχω τον εαυτό μου, την ηρεμία μου, τα βασικά στην καθημερινότητα μου, τους φίλους μου, δεν σκέφτομαι  παραπάνω από όσο πρέπει, εκτιμάω και σέβομαι την κάθε παραπάνω μέρα που μου δίνεται, ζω μόνο το κάθε σήμερα, και γεύομαι την κάθε Συλλεκτική Στιγμή (έλα μην ξεχνιόμαστε σας παρακαλώ😉!) που μου προσφέρεται. Δεν περιμένω πια κανέναν ούτε τίποτα. Ε, ό,τι άλλο έρθει αργότερα, αρκεί να είναι ΜΟΝΟ καλό και ό,τι πραγματικά (μου) αξίζει, καλοδεχούμενο ας έρθει.😝

 

Οι μέρες και ειδικά οι Κυριακές μας είναι για να τις περνάς καλά, χαλαρά, με ηρεμία, τάξη και ασφάλεια και φυσικά χωρίς να περιμένεις τίποτα και κανέναν... και αυτό πια για μένα είναι αδιαπραγμάτευτο αίτημα.😉
Τι; όχι; Ασφαλώς και ναι!😛💪 26/06/2022

 

  Και αυτό το μήνυμα θέλω να στείλω σε όλους εκείνους που περνούν τα ίδια ή πρέπει ή θέλουν να κάνουν μια καινούργια ζωή, να σώσουν τη ζωή τους, τον εαυτό τους είτε είναι μόνοι τους είτε όχι. Και ειδικά σε όλους εκείνους που είναι "Ά-νθρωποι σπαθί, που χωρίς να έχουν προκαλέσει κακό πληρώνουν όλες τις αμαρτίες, τις κακίες των άλλων και φυσικά τα λάθη τους και τις επιλογές τους που δεν κράτησαν πισινή με τους ανθρώπους που πίστεψαν, είτε αυτό λέγεται οικογένεια, φίλοι, σύντροφος κλπ.

   Δεν είμαι από αυτές που θα σου πω αυτό που λένε πολλοί που μιλάνε εκ του ασφαλούς "Φύγε τι κάθεσαι και τα τραβάς κλπ." Ασφαλώς και θέλει υπομονή, καθαρό μυαλό στη θέση του, σχέδιο, να τα υπολογίσεις όλα με μόνο στόχο σαν φωνή να τριβελίζει το μυαλό σου να σώσεις τη ζωή σου, οπωσδήποτε να μαζέψεις κάποια χρήματα, να βρεις μια εργασία έστω και μεροκάματα και φυσικά να το πάρεις απόφαση ή θα μείνεις και θα πεθαίνεις κάθε μέρα σιγά σιγά και βασανιστικά μέχρι να τελειώσουν άδοξα οι αντοχές σου ή θα φύγεις για μια καινούργια ζωή κι ας παλεύεις καθημερινά διπλά, ακόμα και μόνη/μόνος σου, αρκεί που θα έχεις πια την ηρεμία και τη ζωή που σου αξίζει. 

Εξάλλου, όπως έχω ξαναπεί:
"Κάποιοι φεύγουν γιατί είναι η καλύτερη λύση, ίσως η μόνη επιλογή…"

 

  Μπορεί ο καλός, καλό να μην βρίσκει αλλά να θυμάσαι ότι ο καλός άνθρωπος που αξίζει και δεν το βάζει κάτω ο Θεός δεν τον αφήνει ποτέ και μέχρι το τέλος της ζωής του θα πορεύεται με αξιοπρέπεια, ελευθερία και θα κοιμάται με καθαρή συνείδηση. Και αυτά πιστέψτε με είναι θησαυρός στο όποιο άδικο βάρος κουβαλάει ο καθένας. Και δεν είναι λόγια παρηγοριάς στον άρρωστο, είναι αυτό το θαύμα που έχω δει να συμβαίνει και όσα έχω ζήσει στα 30+ χρόνια πορεία της ζωής μου.

   Προσωπικά όπως ξανά είπα είμαι άνθρωπος που δεν φοβήθηκα ποτέ να αντιμετωπίσω το οτιδήποτε. Ούτε στιγμή δεν ντράπηκα για όσα πέρασα στη ζωή μου. Ούτε την αλήθεια της ιστορίας, ούτε κάθε "τέλος", ούτε μια "καινούργια αρχή", ούτε  τίποτα. Γιατί πορεύομαι με αξιοπρέπεια, γιατί δεν έπαιξα ποτέ παιχνίδια με καμία ψυχή, γιατί βασίστηκα μονάχα στις δικές μου πλάτες, γιατί είμαι από εκείνους τους ανόητους ανθρώπους που μέσα μου έχω συναισθήματα και αγάπη, γιατί ξέρω ακριβώς ποια είμαι, γιατί αποδεδειγμένα δεν ήμουν Εγώ ποτέ η χαμένη ή ηττημένη, γιατί ρε άνθρωπε κάποια μέρα θα καταλάβουν αργά την αξία μου αλλά δεν με νοιάζει γιατί ξέρω πως αξίζω! κι αξίζω τα καλύτερα και ...Γιατί η ιστορία γράφει... για όλους μας!

  Δεν θα γράψω κι άλλα, ήδη είπα πολλά και συγγνώμη αλλά γράφω όσα νιώθω. Αυτές είναι οι δικές μου στιγμές... και κάπως έτσι άρχισε το "Μαρία πάμε πάλι απ' την αρχή"!☺️ Γιατί να θυμάσαι πως κάθε αρχή κρύβει μεγάλη δύναμη... μέσα μας!😉

  Κι Εγώ από τότε που ήρθα σε τούτο τον "μάταιο" κόσμο, γεννήθηκα όχι απλά Δυνατή αλλά Ισχυρή! 

 

📍✍My thoughts #31: Πολέμησα για τη ζωή μου! Πολέμησα για το Χαμόγελο μου! (24/07/2022)

 *Και θα κλείσω με δυο τραγούδια αγαπημένα που ακούω όσες ώρες γράφω τούτη την ανάρτηση.

Λούκας Γιώρκας - Πάμε Απ' Την Αρχή

 

 

Αντώνης Ρέμος - Πάλι απ'την αρχή

 

 

 

☞Διαβάστε επίσης:

_________________

►Διαβάστε περισσότερα άρθρα από την στήλη "Συλλέγω Στιγμές"

►📂Αρχειοθήκη: ✍My thoughts

►💻Αρχειοθήκη: 💭Σκέφτομαι και Γράφω

► Διαβάστε περισσότερα άρθρα από την στήλη "True Stories: Μικρές καθημερινές ιστορίες"...

► Περισσότερα άρθρα από την στήλη "True Stories"...

►Διαβάστε περισσότερα Κείμενα / Άρθρα Μου

 

✿⊱┈┈╮ΣΥΛΛΕΓΩ_ΣΤΙΓΜΕΣ╭┈┈⊰✿

 Αν επιθυμείς μπορείς να κάνεις εγγραφή στο Newsletter μου για να γίνεις ένας από τους Συλλεκτικούς Αναγνώστες μου, να ενημερώνεσα άμεσα για τα δημιουργικά πράγματα του blog, να μαθαίνεις τα πιο special νέα μου, να απολαμβάνεις ειδικά προνόμια, όπως επίσης να έχεις πρόσβαση στην Συλλεκτική Βιβλιοθήκη του blog μου.

 

Μπορείς επίσης  να με στηρίξεις απλά...

   

*Η παρούσα ανάρτηση, όπως και ολόκληρο το περιεχόμενο αυτού του blog/site αποτελεί προσωπική πνευματική ιδιοκτησία των ιστολογίων (blogs) ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫ & Παρατηρώ, Φωτογραφίζω και Συλλέγω Στιγμές by mariaparask29_photography
Συνεπώς ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ οποιαδήποτε αντιγραφή ή τροποποίηση, αναδημοσίευση, αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς τη συγκατάθεσή και έγκρισή μου. Αν ενδιαφέρεστε για αναδημοσίευση επικοινωνήστε πρώτα μαζί μου. Με επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος. 

Όλα είναι επίσημα αποθηκευμένα!
Πες ΟΧΙ στην λογοκλοπή! Copyright ©2010-2022
by *ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)*