Δρώμενο: Η Συμμετοχή Μου στο Διαδικτυακό Δρώμενο 33ο Συμπόσιο Ποίησης: "Ένας χαρούμενος άνθρωπος" (ο ξ υ γ ο ν ο)

 

ΕΝΑΣ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Ένας χαρούμενος άνθρωπος
στους δρόμους τριγυρνάει
Μ’ ένα χαμόγελο στα χείλη
τίποτα δε μοιάζει να τον χαλάει
Ένας άνθρωπος σε μια πόλη αφιλόξενη
μια ανάσα οξυγόνου φοράει
Ελεύθερος σε όλους μιλάει
Δε φοβάται μήπως παρεξηγηθεί

Ένας χαρούμενος άνθρωπος
τον κόσμο παρατηρεί
Με μια καλή κουβέντα στο στόμα
αγάπη μοιράζει σαν οξυγόνο
Ένας άνθρωπος που κάνει τη διαφορά
εκπέμπει φως απλόχερα
Ελεύθερα σε όλους το χαρίζει
Δε φοβάται μήπως παρεξηγηθεί

Ένας χαρούμενος άνθρωπος με καρδιά
Μια φορά του τα πήρε όλα η ζωή
Και μια που τα συντρίμμια του έγιναν το οξυγόνο του
Ένας χαρούμενος άνθρωπος έξω καρδιά
Είδε στη ζωή του όσα δεν είδε κανείς
Στάθηκε δυνατός απέναντι στην απανθρωπιά
Και είπε να νικήσει τη μοναξιά του
Με την καλή του τη καρδιά

 

Μαρία Παρασκευοπούλου

Παρασκευή 28/03/2025

 Αυτή είναι η δική μου συμμετοχή στο διαδικτυακό δρώμενο, στο 33ο Συμπόσιο Ποίησης της Αριστέας μας από το blog η ζωη ειναι ωραια, με την λέξη κλειδί "ο ξ υ γ ο ν ο".

 

  Η τελευταία φορά που έλαβα μέρος σε Συμπόσιο Ποίησης της Αριστέας ήταν το Δεκέμβριο του 2023, στο 31ο Συμπόσιο Ποίησης με την λέξη "αγκαλιά".

  Η δική μου συμμετοχή ήταν με το ποίημα "Μην αλλάξεις λοιπόν, να είσαι ο εαυτός σου". [κάντε κλικ στον τίτλο για να διαβάσετε την συμμετοχή μου αλλά και άλλες παλιότερες] 

   Η δική μου συμμετοχή ήταν το No.18 με τίτλο "Ένας χαρούμενος άνθρωπος". Δεν περίμενα ότι θα το προσέξει κάποιος ιδιαίτερα, όχι γιατί δεν πίστευα στο δικό μου (προσωπικά ό,τι γράφω το πιστεύω και το υποστηρίζω απόλυτα γιατί για μένα είναι πάντοτε μια μικρή κατάθεση ψυχής) όσο ότι ξέρω κάθε φορά τι ταιριαστά διαμάντια συμμετοχές θα υπάρχουν. Ευχαριστώ πολύ από καρδιάς για τους συνολικά 5 βαθμούς που έλαβα και που είδατε αλλά κυρίως νιώσατε κάτι όμορφο. Πραγματικά από καρδιάς σας ευχαριστώ!

 

  Να μου επιτρέψετε, χωρίς καμία παρεξήγηση, να πω ένα παραπάνω Ευχαριστώ στην Αλεξάνδρα από το blog a button on the moon που σκέφτηκε πως η δική μου συμμετοχή μπορεί να είναι δική μου και της άρεσε. Και ένα τεράστιο Ευχαριστώ στην Αριστέα που μας 'ξυπνάει' με τα Συμπόσια της.

 

 Συγχαρητήρια και σε όλους για όσα όμορφα διάβασα. Συγχαρητήρια και στην νικήτρια, την Ελένη μας, την Ποιώ Ελένη με το σπαρακτικό γεμάτο συναισθήματα ποίημα της "Επίκληση". 

 

  Όπως έχω ξαναπεί, δεν συνηθίζω πια να παίρνω μέρος σε πολλά δρώμενα, καθαρά για λόγους, πρέπει απαραιτήτως να υπάρχει αυτό το καραμπινάτο 'κλικ' και κυρίως όταν το ένστικτό μου, μου λέει "Είμαι μέσα!". Κάπως έτσι λειτουργώ συνήθως! Η λέξη "ο ξ υ γ ο ν ο" λοιπόν ήταν αυτό το καραμπινάτο κλικ.

 

  Η φωτο που επέλεξα φυσικά και την τράβηξα Εγώ και αν θυμάμαι ήταν κάπου στην Νίκαια! Μόλις το είδα, αναρωτήθηκα ταυτόχρονα κάνοντας το κλικ με το κινητό τηλέφωνό μου.

-"Αναπνέεις" Μαρία;

-"Τώρα πια Ναι καθαρά και ελεύθερα!" είπα στον εαυτό μου!

Ναι, εδώ και 3,5 χρόνια(!) αναπνέω ξανά ελεύθερα και χωρίς κανένα μα κανένα βαρίδι, τόσο καθαρή μέσα μου κι έτσι θα συνεχίσω μέχρι τέλους.

 

   Όταν διάβασα την αρχική ανάρτηση της Αριστέας αποκαλύπτοντας την λέξη κλειδί, αμέσως μετά το καραμπινάτο κλικ που λέγαμε, πήρα το σημειωματάριο μου και στηλό και κάθισα και έγραψα τη δική μου συμμετοχή, μέσα σε λίγη ώρα, άνετα, εύκολα και με μια χαρά ικανοποίησης... από εκείνη τη χαρά που μου δίνω όταν βρίσκω χρόνο και κάθομαι και "επιτέλους γράφω" σελίδες ολόκληρες και αισθάνομαι υπέροχα. Εμένα πάντα μου φτάνει που γράφω, το οτιδήποτε. Αρκεί να γράφω, να βγάζω ό,τι νιώθω μέσα μου γραπτώς! Δεν με νοιάζει αν αρέσει, αν ξεχωρίσει, αν ψηφιστεί... σίγουρα θα αγγίξει κάποια ψυχούλα.

 

  Όσοι με ξέρετε λιγάκι, φυσικά το δικό μου ποίημα είναι και αυτό κάπως βιωματικό. Αυτός ο "Χαρούμενος Άνθρωπος" είμαι Εγώ η ίδια τα τελευταία χρόνια (αν και τελικά από πάντα έτσι ήμουν απλά για κάμποσο καιρό με έχασα εξαιτίας άλλων & πολλών καταστάσεων αλλά αυτό είναι άλλη μεγάλη ιστορία, που... και ποιος νοιάζεται;) αλλά και λίγοι Άνθρωποι σαν κι εμένα που κυκλοφορούν εκεί έξω ανάμεσα σε ανθρώπους που είναι το εντελώς αντίθετο. Αυτοί οι 'εντελώς αντίθετοι άνθρωποι' που όταν δουν έναν "Χαρούμενο Άνθρωπο" κατά μεγάλο ποσοστό κρίνουν ως "τρελό", ως "τι ανάγκη έχει αυτός;", ως "σαν δεν ντρέπεται που είναι χαρούμενος", "γιατί χαμογελάει;" λες και πρέπει να δίνει ο καθένας λόγο ή να ντρέπεται γιατί σκάει ένα χαμόγελο.

 

 Βρε αδελφέ αυτοί οι "Χαρούμενοι Άνθρωποι" έχουν επιλέξει να επιβιώνουν και να ζουν όρθιοι, φωτεινοί και να παλεύουν για τα καλύτερα με το να μην τους αγγίζει καθετί που δεν αξίζει.

  

  Αν άλλοι οι υποτίθεται υγιής επιλέγουν να είναι από την ώρα που θα ξυπνήσουν μεμψίμοιροι, αρνητικοί, τοξικοί, να ασχολούνται με τη ζωή των άλλων κι όχι με τα δικά τους "κακά" και τέλος πάντων να μη βλέπουν τίποτα καλό σε τίποτα και σε κανέναν... ούτε καν να νιώθουν ευγνωμοσύνη που αντικρίζουν τον ήλιο-φως εκεί έξω, δεν σημαίνει πως πρέπει όλοι οι υπόλοιποι να συμπεριφέρονται το ίδιο.

 

 📌Διάβασε επίσης:

▪️Υπάρχουν Άνθρωποι και άνθρωποι… (part1)
▪️Υπάρχουν Άνθρωποι και ανθρωπάκια! (part2)
▪️Υπάρχουν κάτι άνθρωποι… (part3)

   

  Αυτό που γνωρίζω πολύ καλά είναι - κι ας μην αρέσει σε πολλούς-  αυτοί οι ας τους πούμε "Χαρούμενοι Άνθρωποι" εκεί έξω (που δυστυχώς είναι λίγοι αλλά τουλάχιστον υπάρχουν) και "ωραίοι τρελοί είναι" και αυτοί κι αν έχουν περισσότερο ανάγκη από όσο φαντάζεται η κούτρα πολλών,  γιατί δε βρήκαν τελικά στα αλήθεια ποτέ νοιάξιμο και ένα χέρι βοηθείας στα δύσκολα, κι έτσι αναγκάστηκαν να έχουν τον εαυτό τους υγιή και δυνατό... έχουν περάσει τα χειρότερα, έχουν πονέσει άδικα, έχουν δώσει τα πάντα και πήραν το τίποτα, έχουν πέσει στην παγίδα τις μιζέριας, του σκοταδιού, έχασαν την υγεία τους, βρεθήκανε χωρίς να είναι επιλογή τους παρέα με την μοναξιά τους, (τους) πέθαναν... μέσα τους και ξανά γεννήθηκαν, ξεκίνησαν από το μηδέν και όταν ξανά στάθηκαν στα πόδια τους, έδωσαν πραγματικό νόημα στην ύπαρξη τους... μπορεί να μην έχουν τα πάντα, πολλές φορές να έχουν πολύ λιγότερα από αυτά τα δεδομένα που έχουν όλοι αυτοί που "γκρινιάζουν", κι όμως αυτά τα λίγα τα εκτιμούν... και επέλεξαν να παραμείνουν Άνθρωποι και να ζουν την κάθε στιγμή μέχρι να έρθει και όποτε έρθει το Τέλος... (για όλους φυσικά) με χαμόγελο, με ευγνωμοσύνη, με θετικότητα, να μην φέρνουν την καταστροφή πριν όντως έρθει η καταστροφή... γιατί απλά μόνο έτσι την παλεύουν έχοντας τα μυαλά τους στη θέση τους και την ανθρωπιά τους ζωντανή. Έτσι έχουν οξυγόνο και ακόμα αναπνέουνε, εκεί που και το οξυγόνο πάνε να μας το πάρουν αυτοί που μας κυβερνάνε ή αυτοί που παίζουν καθημερινά κορόνα γράμματα τη ζωή μας.

Ένας χαρούμενος άνθρωπος με καρδιά
Μια φορά του τα πήρε όλα η ζωή
Και μια που τα συντρίμμια του έγιναν το οξυγόνο του
Ένας χαρούμενος άνθρωπος έξω καρδιά
Είδε στη ζωή του όσα δεν είδε κανείς
Στάθηκε δυνατός απέναντι στην απανθρωπιά
Και είπε να νικήσει τη μοναξιά του
Με την καλή του τη καρδιά

   Αν ήταν όλος ο κόσμος, επειδή πάμε κατά διόλου, να πέσουμε εκ των προτέρων στα πατώματα ή στον γκρεμό, είτε μας βρει το κακό είτε όχι, τότε πως περιμένουμε να αλλάξει κάτι προς το καλύτερο; Αυτό είναι το ερώτημα που πρέπει να κάνουμε στον εαυτό μας και να κοιτάμε  προς το καλύτερο.

 

  Λογική και πράξεις παιδιά, όχι μεγάλα λόγια να έχουμε να λέμε Μαράκι. Δεν είναι σίγουρα τίποτα εύκολο. Αλλά, από εμάς τους ίδιους ξεκινούν όλα... μην περιμένουμε κάποιος να μας σώσει ή να μας αλλάξει προς το καλύτερο... Προς το χειρότερο; στο επιβεβαιώνω θα βρεις πολλούς να σε φτάσουν σε αυτό το σημείο. Μακριά τους! Γιατί στο τέλος θα σου πάρουν και τη λιγοστή σταγόνα οξυγόνο και δεν θα μπορείς να σηκώσεις κεφάλι και φτου πάμε πάλι απ' την αρχή; μπορεί και όχι!

 

  Επιλογή σου είναι να είσαι αρνητικός και να πορεύεσαι έτσι και να ασφυκτιάς από μόνος σου... οι άλλοι όμως που δεν είναι δεν σου φταίνε σε τίποτα... Και επιλογή σου είναι να είσαι θετικός και να πορεύεσαι έτσι παλεύοντας όσο μπορείς τα πάντα με δύναμη και πίστη, χωρίς να (σε) ενοχλείς κανέναν.

 

  Δικές μου απόψεις βέβαια που δεν έχω μείνει στα λόγια αλλά τα έχω δει στην πράξη. Και φυσικά θα καταλάβουν και θα κατανοήσουν παρά μόνο ελάχιστοι.

 

 Αυτά τα λίγα είχα να πω με αφορμή το δικό μου ποίημα.

   

 

Στα παρακάτω link θα βρείτε όλες τις σχετικές αναρτήσεις του δρώμενου!

📍33ο Συμπόσιο Ποίησης (15.03.2025)

📍33ο Συμπόσιο Ποίησης ~ Οι συμμετοχές, Μέρος 1ο ~ No. 1-3

📍33ο Συμπόσιο Ποίησης ~Οι συμμετοχές, Μέρος 2ο ~ No. 4-18

📍33ο Συμπόσιο Ποίησης ~Οι συμμετοχές, Μέρος 3ο ~ No. 19-27

📍Λήξη 33ου Συμποσίου Ποίησης ~ Η γιορτή μας (21.04.2025)

  Και θα κλείσω με ένα πολύ πολύ αγαπημένο μου τραγούδι που μου θυμίζει πολλά από το δραματικό-μίζερο παρελθόν μου. Κάθε φορά που το ακούω θυμάμαι ότι ακούγοντας το μάζευα τα κομμάτια μου και ξανά στάθηκα όρθια και δυνατή. Γιατί η μουσική είναι η μόνη που δεν με εγκατέλειψε ποτέ!🎼

Τάνια Νασιμπιάν - Οξυγόνο (2003)
Στίχοι: Μυρτώ Κοντοβά
Μουσική: Νίκος Αντύπας


Μ’ ένα τζιν ξεβαμμένο
στο πιο γρήγορο τρένο
ανεβαίνω, ανεβαίνω.
Φρένο γκάζι και δρόμο
Θέλω φως και οξυγόνο
οξυγόνο, οξυγόνο.

Μια λεωφόρος μπροστά
Περιμένει να της βάλω φωτιά.

(Ρεφρέν):
Μια καρδιά στο στήθος μου χτυπάει
Σαν σφυρί τον χρόνο μου μετράει
Παίρνω μπρος και φεύγω και όπου πάει, φεύγω.
Θέλω φως νερό και ο ξ υ γ ό ν ο
Στους θεούς το μπόι μου υψώνω
Θέλω φως νερό και οξυγόνο, φεύγω.

Έχω τζιν που αντέχει
Και έναν ήλιο που τρέχει
Και πηγαίνω, και πηγαίνω.
Κι ας μου κάψει το δέρμα
Στο ανάποδο ρεύμα
Επιμένω, επιμένω.

Να τρέχει ο δρόμος μπροστά
Και ό,τι χάνω το κερδίζω ξανά.

  🎶♫♫♫🎶

 

 

 

 

 

📌📂Αρχειοθήκη: Τα BlogΔρώμενα, Blogger Tag & Award του ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫ & άλλα Σχετικά (All Posts)

 

 

 

☞Επίσης Διάβασε:

📍Βρες στην📂Αρχειοθήκη: 🖋My Favorite Quotes & άλλα Σχετικά (All Posts)

• Οι Ποιητικές μου σκέψεις
• Η ποίηση/στίχοι μου
• Η στιγμή σου σ' ένα ποίημα
  

 

✿⊱┈┈╮ΣΥΛΛΕΓΩ_ΣΤΙΓΜΕΣ╭┈┈⊰✿

 

  Αν επιθυμείς μπορείς να κάνεις εγγραφή στο Newsletter μου για να γίνεις ένας από τους Συλλεκτικούς Αναγνώστες μου, να ενημερώνεσαι άμεσα για τα δημιουργικά πράγματα του blog, να μαθαίνεις τα πιο special νέα μου, να απολαμβάνεις ειδικά προνόμια, όπως επίσης να έχεις πρόσβαση στην Συλλεκτική Βιβλιοθήκη του blog.

Μπορείς επίσης να με στηρίξεις απλά...

 

 

 

Η παρούσα ανάρτηση, όπως και ολόκληρο το περιεχόμενο αυτού του blog/site αποτελεί προσωπική πνευματική ιδιοκτησία των 3 ιστολογίων (blogs) ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫, ✎Οι Συγγραφικές Μου Στιγμές✎ & ΠΑΡΑΤΗΡΩ, ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΖΩ και ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ by mariaparask29_photography.

Συνεπώς σύμφωνα με τον Νόμο Ν.2121/1993 ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ οποιαδήποτε αντιγραφή ή τροποποίηση, αναδημοσίευση, αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς πρώτα την ενημέρωση, συγκατάθεσή και έγκρισή της κατόχου. 

 Με επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος. Όλα είναι επίσημα αποθηκευμένα! 

*Πες ΟΧΙ στην λογοκλοπή!* ~ *Copyright ©2010-2025*
by ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)